Far from home

Een zachte zucht ontsnapte Jayflame’s lippen toen hij merkte dat hij zijn blik de hele tijd opnieuw weer maar naar één kat liet glijden. Hij schudde zijn hoofd. Het kon niet, het mocht niet. Het mocht niet van de warrior code en van StarClan en het kon ook niet omdat hun Clans dan boos op hun zouden zijn. En voor haar rank was dat ietsje erger dan voor zijn rank. Maar misschien sloeg hij daar ook niet echt een goed figuur mee gezien het feit dat iedereen hun twijfels begon af te nemen wat zijn BloodClanbloed betrof dat door zijn aderen stroomde. Hij was er als apprentice zijnde eens een keer zwaar om gepest geweest totdat Zealspark het voor hem opgenomen had en sindsdien was hij, dankzij zijn bijdrage tijdens de vuurzee in ThunderClan territory, één van de geaccepteerde warriors onder hun. Het zou niet bepaald goed zijn als hij dat imago zou verpesten door een stomme opvlieging over een WindClanners, maar hij kon het niet helpen. Hij kon het niet helpen dat zijn hart sneller klopte als hij in haar richting keek en dat hij lang niet meer bezig was met wat voor mooie she-cats er allemaal in zijn eigen Clan bevonden, want voor hem was er maar één she-cat die zijn aandacht trok en dat was zij. Telkens als hij zich op iets anders probeerde te concentreren zoals de jacht of de training van zijn nieuwe apprentices verschenen haar groene, prachtige ogen weer op zijn netvlies en had hij het gevoel alsof zijn wereld alleen nog maar om haar draaide. Wat natuurlijk grote onzin was, want hij had een Clan die hij mee moest helpen onderhouden en als hij telkens met niks terug zou komen, zou dat gaan opvallen na verloop van tijd. En dus koos Jayflame ervoor om naar de Vulture’s Drop te gaan zodat de duizelingwekkende hoogte hem hopelijk even zou afleiden van zijn gedachten over de WindClan she-cat. Hij zuchtte terwijl hij door het territory rende en zijn best deed om zijn gedachten te focussen op het pad voor hem en niet op die groene ogen die zelfs zijn dromen domineerden. Zijn snelheid ging omhoog en na een half uurtje was hij bij de Vulture’s Drop. Moeizaam klom hij wat stenen totdat hij op een goede hoogte stond en merkte toen pas dat hij niet alleen was. “Oh, hallo.” Blijkbaar was hij niet de enige die deze plek had uitgekozen om zijn gedachten wat te ordenen. “Ook een goede plek aan het zoeken om het wat rustiger te maken in je hoofd?” Hij verwachtte niet echt dat de senior warrior zou reageren en ging daarom maar zwijgzaam zitten, zijn blik focussend op het mooie uitzicht voor hem.