Dig down

Een glimlachje speelde om haar lippen terwijl ze met haar ogen naar de muis zocht. De muis was eerst in haar zichtveld verschenen, maar had zich toen opeens uit de poten gemaakt en daarna had Lightpaw het beestje niet meer kunnen vinden. Ze dacht aan alle dingen die Stallionheart haar tot nu toe had geleerd en paste het toe zodat ze de muis zou kunnen vangen. Ze vond, om eerlijk te zijn, het gedeelte van het jagen veel leuker dan het gedeelte van het vechten. Ze wist niet waarom, maar het idee om voor een territory te vechten of voor iets anders te vechten, had haar nooit echt aangesproken. Ze wilde veel liever op prooi jagen en zorgen dat de Clans goed gevoed waren aan het einde van de dag dan dat ze haar pels open zou halen aan onnodige gevechten. Het idee dat ze moest vechten, boezemde haar om eerlijk te zijn ook wel wat angst in. Ze wist dat het juist de bedoeling was om goed te kunnen vechten als je een volwaardige warrior wilde zijn, maar het vechten sprak haar gewoon niet echt aan en dat was ook de reden waarom ze zichzelf waarschijnlijk niet zou kunnen verdedigen als er iets zou gebeuren. Dat boezemde haar ook wel wat angst in, maar minder dan dat ze een kat zelf pijn zou doen. Haar crèmekleurige vacht lichtte op toen de felle zon erop scheen en opeens zag ze de muis weer. Haar poten zette ze krachtig tegen de grond terwijl ze naar voren rende zodat ze de prooi kon achtervolgen. Ze sprong naar voren en richtte haar klauw naar het beestje en liet een zachte kreet van triomf ontsnappen toen ze de muis raakte. “Yes!” Toen pas had ze door dat er zich een kat voor haar bevond die de muis ook had willen vangen en lichtelijk geschrokken keek Lightpaw naar de kat. Ze herkende haar als Chivypaw, de RiverClan medicine cat apprentice. “Oh eh… hallo?” Ze had geen idee wat ze anders moest zeggen. “Ik wist niet dat medicine cats op prooi joegen. Ik dacht dat jullie alleen maar naar kruiden zochten.” Hopelijk kwam dat er niet al te gemeen uit, want zo bedoelde ze het ook helemaal niet.

De kat trok haar ogen naar haar samen, maar Lightpaw besloot om net te doen alsof ze het niet doorhad. Bovendien konden er ook andere redenen zijn waarom een kat zijn ogen naar je dicht zou knijpen; het had niet per se met een boze emotie te maken. Ze ging wat rechter zitten zodat de zon haar vacht niet al te hard oplichtte en luisterde naar wat de RiverClan medicine cat’s apprentice te zeggen had voordat ze een knikje gaf. Misschien was ze niet per se geïrriteerd omdat Lightpaw de prooi voor haar neus had weggekaapt, maar eerder omdat ze de hele dag niets anders te doen had dan kruiden zoeken en daar maar moeilijk verandering in kon brengen. Het leek Lightpaw anders best wel aangenaam om een medicine cat te zijn. Je kon kruiden zoeken, je kon socialiseren met katten als ze ziek waren, je hoefde niet te vechten als je Clan in gevaar was en noem maar op. Een nadeel was misschien wel dat je geen partner mocht hebben, maar Lightpaw wist sowieso niet of ze daar ooit wel klaar voor zou zijn. Ze zou wel zien. Maar ze vond het idee om op patrols te gaan, prooi te verzamelen voor de Clan en ’s avonds bij de elders te gaan liggen om naar hun verhaaltjes te luisteren – wat ze waarschijnlijk ook nog zou blijven doen nadat ze warrior was geworden – ook heel leuk klinken. “Ik weet zeker dat als ik niet op de prooi gesprongen was dat je hem echt wel gevangen had,” zei ze naar waarheid tegen de she-cat. “Misschien kunnen we eens proberen om samen een prooi te besluipen?” stelde ze vervolgens voor. “Dan voel ik me al iets minder schuldig omdat ik op je prooi gesprongen ben. Ik zal het meeste werk wel aan jou overlaten zodat je zelf kunt ontdekken of je het nog goed kunt of niet.” Ze keek de RiverClanner afwachtend aan.