Loud barking

“Always look on the bright side of life,” zong Thistlepaw terwijl hij zijn vacht likte. Hij was zojuist in the Rapids gevallen omdat hij een vis had gemist door te enthousiast met zijn poot door het water te gaan en had zijn flank lichtelijk opengehaald aan een steen. Het deed zeer en het bloedde ook wel, maar in elk geval had hij de vis kunnen pletten met zijn lichaam en vervolgens uit het water kunnen vissen. Ha! Pun! Een vis uit het water vissen? Snap je hem, snap je hem? Oké. Tijd om rustig te worden, de vis mee te nemen naar de grot en zijn Clanmates op te gaan zoeken. De schemering viel namelijk nog niet, maar Thistlepaw dacht niet dat dat nog lang zou duren. Het was heerlijk om de zon weer eens op zijn pels te voelen na de hele tijd een periode van zware of lichte regen te hebben gehad. En de zon scheen hier een stuk vaker dan in hun oude territory. Nog een reden waarom het beter was om hier te blijven! Thistlepaw vond het geweldig om op avontuur te gaan, maar hij wilde wel even rusten voordat ze weer verder zouden trekken. En bovendien vond hij het leven met alle andere Clan cats samen niet onaangenaam. En hij merkte dat steeds meer en meer Clan cats hun muur lieten zakken en hun best deden om nieuwe katten te ontmoeten en zelfs vrienden te maken. Je had natuurlijk ook nog van die koppige katten zoals zijn oude mentor die niks van vrienden maken wilden weten, maar dat was dan hun probleem. Naar Thistlepaw’s mening kon je geen vrienden genoeg hebben! En sure, misschien zorgde het er inderdaad wel voor dat je wat softer was in een gevecht, maar naar zijn idee waren border fights toch onnodig. Thistlepaw liep op zijn gemakje terug naar de grot waar hij Chivypaw tegenkwam, hun prachtige medicine cat. “Mijn reddende engel!” riep hij op een dramatische manier uit. Hij draaide zich een kwartslag en liet zijn bloedende flank zien. “Ongelukje in the Rapids,” zei hij grijnzend. “Maar met je magische planten en poten die zijn gezegend met de kracht van StarClan kun je me wel helpen, toch?” Het was onduidelijk of hij ermee aan het lachen was of het serieus meende.

Thistlepaw grinnikte toen Chivypaw hem uitmaakte voor idioot. “Je weet dat je me graag hebt,” zei hij met een plagerige knipoog tegen haar. Het was niet de eerste keer dat hij langs de medicine cat’s den passeerde en het zou waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Chivypaw en Nightstream kenden hem inmiddels al heel erg goed en als de katten zich aan hem begonnen te ergeren, lieten ze dat niet duidelijk aan hem merken. Niet dat Thistlepaw zich er ook maar iets van aan zou trekken of zo. En als ze het wel duidelijk aan hem lieten merken, ging hij toch langs bij één van de andere medicine cats? Hij had de medicine cat’s apprentices van ThunderClan, WindClan en ShadowClan allang gezien. Het waren alle drie echt plaatjes. Vooral die tabby met haar groene ogen waarvan hij de naam niet meer wist. Maar niemand kon natuurlijk tippen aan hun eigen medicine cat’s apprentice. Chivypaw was echt een plaatje met haar donkergrijze pels en blauwe ogen die recht door je ziel leken te kijken. Geen wonder dat ze door StarClan was benaderd om de volgende medicine cat te worden van RiverClan. "Zoals je wilt, madame,” sprak hij en hij bleef netjes staan zodat ze haar ding kon doen terwijl hij zijn ogen even genietend sloot toen ze het papje op zijn flank uitsmeerde. “Aaah,” zei hij tevreden zijnde. “Je mag ook mijn rug masseren.” Hij grinnikte bij het vooruitzicht hoe ze daar op zou reageren en haalde nonchalant zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. “Ik was een zeer dappere poging aan het doen om een vis te vangen. En het beste is dat ik hem nog gevangen heb ook. Ik doe tenminste moeite om prooi te voorzien voor de Clans.” Hij keek om zich heen naar een paar apprentices die lui op de grond lagen. “Ik bedoel, kijk hun nou,” sprak hij niet al te subtiel en hij wees naar twee WindClanners waar hij gisteren ruzie mee had gekregen. “Stelletje tamme hazenvreters.” Beide katten keken tegelijkertijd op en trokken hun lip naar achteren naar hem, maar hij was al niet meer met hun bezig. Hij had zijn blik namelijk alweer gericht naar Chivypaw. “En hoe gaat het met jou?” vroeg hij. “Kun je al een beetje wennen aan het nieuwe gebied en het feit dat je nu vierentwintig op vierentwintig met de andere medicine cats opgescheept zit?”

Thistlepaw keek even verwonderd zijnde naar zijn Clanmate toen zij op een boze manier naar de WindClanners keek. Hij had Chivypaw nog niet vaak boos op andere katten zien worden – meestal alleen op hem, maar dat zocht hij naar haar zeggen zelf op – en dus was dit een verrassend, maar ook zeer amuserend aanzicht. Hij vond het dan wel lichtelijk belediging overkomen dat ze wel schrokken van Chivypaw, maar hem niet serieus namen als hij eens een keer kwaad werd. Niet dat hij veel kwaad werd in zijn leven of zo, want hij zag het nut er niet van in om aandacht te besteden aan al die negatieve energie. Hij was zelfs zelden kwaad geworden in zijn leven, maar dat kwam ook wel door zijn relaxte, nonchalante houding. Hij vond het zelfs amuserend als katten kwaad op hem werden, alleen maar omdat hij zo nu en dan eens een keertje zijn ongezouten mening zei. Tegenwoordig konden ze nergens meer tegen! Hij grinnikte om de reactie van Chivypaw. “Ik amuseer me hier anders wel,” zei hij grijnzend. “Sorry schat, het is niet dat ik je niet mooi vind, maar je bekleedt een positie waarbij ik helaas van je af moest blijven. Anders richtte ik mijn aandacht natuurlijk op geen enkele andere she-cat behalve op jou.” Hij gaf haar een plagerige knipoog. Het kon hem vrij weinig schelen dat StarClan het niet goed zou keuren dat hij flirtte met een medicine cat. StarClan had het wel vaker fout de laatste tijd, rare katten dat het waren. “Volgens mij kan Sparrowfeather het je beter leren dan Nightstream,” zei hij grappend. “Leer je zelfs nog wel iets van haar? Ik ben er eerlijk gezegd niet verbaasd over als zij binnenkort aftreedt en jij de nieuwe medicine cat wordt.” Hij was uiteraard aan het grappen. Hij had een groots respect voor Nightstream. Net zoals voor Butterstar trouwens. Kuch kuch. “Stel je voor, dan moet je een apprentice uitkiezen en die gaan opvoeden tot medicine cat. Heel de Clan om zeep.” Hij lachte om zijn eigen grap en gaf haar een plagerig zetje, aangevend dat hij het niet meende. Dacht hij toch…

Thistlepaw lag bijna slap van de lach op de grond toen dat ze begon te dreigen met StarClan. “Ja, want ik zie het je al zo doen,” zei hij lachend. “Ik zie je al zo communiceren met StarClan om te zorgen dat ze de bliksem op me in laten slaan. Maar geen zorgen. Als ik in StarClan ben, zal ik je ook nog steeds lastig komen vallen. We zullen nooit helemaal van elkaar gescheiden zijn.” Dat laatste liet hij dramatisch klinken. Het kon hem eerlijk gezegd geen barst schelen dat ze steeds bozer en bozer op hem werd, want hij was het inmiddels wel gewend dat niemand kon lachen met zijn flirterige grapjes. Sommige katten voelden zich er gevleid door, maar er waren er genoeg die boos op hem reageerden en vonden dat hij normaal moest doen. Thistlepaw richtte zijn aandacht weer terug op haar toen ze begon te zeuren over Nightstream. Jeetje. Lag het nu aan hem of konden deze katten echt nergens mee lachen? Hij had Chivypaw wel ingeschat als iemand die humor had, maar dat bleek toch niet zo te zijn. “Bijt mijn neus er niet af, alsjeblieft,” zei hij op een droge toon en hij rolde met zijn ogen. “Moet ik de volgende keer een bordje naast me zetten met daarop de tekst: “Ik maak maar een grapje?” Jeetje. Gelijk zo serieus ook altijd. Is er niet genoeg ellende gebeurd om het eens een keertje van ons af te zetten en wat lol te maken? Moeten we per se altijd in de negatieve sfeer hangen? Het leven gaat gewoon door, Chivypaw, ook al zouden we dat soms niet willen. Ik heb ook katten verloren die me dierbaar waren, maar ik probeer door te gaan met het leven en het beste ervan te maken. Ja, we hebben veel katten verloren, maar moeten we daarom echt met ons kopje naar beneden blijven doorlopen? Ik weet zeker dat niemand van de overleden of achtergebleven katten dat gewild zou hebben.” Deze keer was er een serieuze ondertoon in zijn stem, was zijn vrolijke houding verdwenen en keek hij haar recht aan in haar ogen.

Chivypaw leek zijn pogingen om haar te wijzen op het feit dat ze te serieus was niet echt licht op te nemen en besloot in plaats daarvan een weerwoord te hebben. Hij lachte sarcastisch. “Als ik steeds in mijn gat gebeten was door diegenen die mijn grappen niet leuk vonden, kon ik net zo goed van de berg springen. Ik krijg veel te vaak negatieve commentaar over me heen omdat ik leuk probeer te zijn.” Zijn serieuze ondertoon verdween en zijn serieuze blik maakte plaats voor een dramatische terwijl hij haar met een pruillip aankeek. Hij bewoog met zijn oortjes toen ze een poging deed om hem om te duwen en liet zijn poten doodleuk stevig tegen de grond staan terwijl hij haar vragend aankeek. Ze gaf haar poging op en besloot het in plaats daarvan met haar schouder te proberen. “Oh,” murmelde hij en hij tilde zijn poot op zodat hij deze tussen de oren van Chivypaw kon halen. “Zo schattig. Ik zie jou ook heel graag, Chivypaw.” Hij maakte een kusgeluidje met zijn bek en deed zijn poot vervolgens weer naar beneden. Vervolgens deed hij een stap opzij zodat ze, als ze nog steeds kracht aan het zetten was, waarschijnlijk om zou vallen en stak zijn poot alvast uit om haar op te vangen. Hij was immers nog altijd een gentleman in hart en nieren en dus kon hij het zich niet permitteren dat hij deze schoonheid op de grond zou laten vallen, hoewel ze het met zo’n attitude uiteraard wel verdiende. Maar goed, dat was weer een discussie voor een andere keer. Feit bleef dat ze een Clanmate was, dat ze een schoonheid was, dat ze zijn medicine cat was en dat hij een gentleman was. Allemaal factoren dus om haar gewoon op te vangen en niet languit op haar bek te laten gaan, toch?

Chivypaw liet haar hele gewicht tegen zijn poot leunen en Thistlepaw moest moeite doen om haar toch niet te laten vallen. Net toen het gewicht te zwaar begon te worden tegen zijn poot besloot ze om echter de andere richting op te vallen en Thistlepaw kon het niet laten om haar op een droge manier aan te kijken. “Seriously?” vroeg hij. “Ik doe mijn best om je te behoeden voor een val en vervolgens laat je je doodleuk op je zij vallen? Wat is dit voor een gewelddadige wereld?” Hij keek naar boven alsof hij medelijden zou krijgen van StarClan – als ze daar ergens waren tenminste – en draaide zijn kopje toen Chivypaw zijn naam traag zei. Om haar wat te treiteren, zette hij zijn poten aan weerszijden van haar lichaam zodat hij boven haar kwam hangen en hield hij zijn kopje wat lager zodat hij haar kon aankijken met zijn groene ogen contact maken met de hare. “Jaaaa?” Hij rekte zijn “ja” expres wat uit terwijl hij haar met een lieve blik aankeek. Een gespeelde lieve blik natuurlijk. Hij grinnikte toen ze het vervolgens over vechten had. “Yeah right,” zei hij lachend. “Alsof je dat echt van mij wilt leren. Leert de geweldige Nightsteam je dat soort dingen dan niet?” Hij gaf haar een plagerige knipoog en zette zijn poten toen van haar weg zodat ze overeind kon komen. “Maar goed, als je er echt op aandringt, zal ik je wel wat leren,” zei hij vervolgens, deze keer iets minder plagend. “Maar wat krijg ervoor terug?” Hij keek haar weer aan. “Het is immers wel mijn kostbare tijd die ik aan je besteed. Daar wil ik natuurlijk wel iets voor terug hebben.” Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en wachtte vervolgens op het afkeurende gebaar die waarschijnlijk weer uit haar richting ging komen haar kennende.