Het was een choas.
De ziekte was langzaam opgekomen, als een klein gekuch en een zacht gemompel, maar snel genoeg had het zich geworteld in ieder van de clans. De zwakken kwamen altijd eerst, ze moest machteloos toezien hoe elders en kittens getroffen werden, maar nu waren ook de sterkere aan de beurt. Ze zag het bij haar mentor gebeuren, bij haar vrienden, bij Tigergaze; en ze kon er helemaal niets aan doen. De ziekte waar ze niet eens een naam aan konden geven leek geen remedie te hebben. Hopeloos hadden ze zo'n beetje alle kruiden gebruikt, maar niets hielp, ze bleven ziek, ze bleven dood gaan. Nu haar mentor ook nog eens symptomen begon te vertonen, moest ze zo'n beetje alles zelf doen. Het was vermoeiden en ze voelde zich zo verdomd machteloos. De poes deed alles wat ze kon, maar het deed niets, het hielp voor geen meter. Zelfs haar zieke katten binnen houden, kon ze niet eens; Tigergaze was weg. Gestrest zocht ze een Windclan warrior die ze vroeg een oogje op haar zieken te houden. Tigergaze was sterk, maar ook hij leek ziek. Hij moest juist nu zijn krachten sparen, zodat hij ze kon gebruiken om tegen de ziekte te vechten.De poes spurtte de grot uit en volgde zijn geurspoor. Gelukkig was zijn geur makkelijk te volgen. "Tigergaze!" riep ze geëmotioneerd terwijl ze door de bergen heen rende. De paniek en stress en al die emoties zaten haar zo hoog, waarom kon niets gaan zoals ze wilde? Zoals ze zouden moeten gaan?
Starclanzijdank vond ze de gevlekte kater aan de rand van de klif. De poes was buiten adem en een brok zat in haar keel toen ze zag hoe hij opnieuw een prooidier had verscheurd. "Tigergaze, stop nou, alsjeblieft," smeekte ze hem, vermoeid en bezorgd. "We hebben eten nodig, en jij bent ziek en en en... Kom mee naar de grot met mij, je moet rusten," ze stapte dichterbij en merkte amper zijn lege blik op. Kort streek ze met haar neus langs zijn vlak, in de hoop hem zo aan te sporen terug te keren met haar.

Zijn houding was anders dan anders, zijn blik stond leeg en zonder teken van herkenning. Routpaw had het pas door toen ze naast hem stond en ergens borrelde die angst weer op in haar borst. De gedachte aan zijn bekentenis kwam weer naar boven drijven, hoe hard ze ook probeerde om het te vergeten. Nee, nee ze mocht niet aan hem twijfelen. De poes stapte dan ook alsnog dichterbij en keek hem een zachte, bezorgde blik aan. De ziekte had hem in zijn greep, oh Starclan, waarom ook nog hem. "Ziek zeg je?" zijn grauwende stem lieten haar oren in haar nek zakken en even deinsde ze wat achteruit. "Ik. Ben. Niet. Ziek." een brok vormde zich in haar keel, die ze wanhopig weg probeerde te slikken. Kort wendde de poes haar blik van hem af. "Laat me met rust," het was de ziekte die sprak, de vermoeidheid van zijn lichaam die door zijn aderen stroomde. Routpaw keek hem hopeloos aan, zijn kille blik negerend. Nee, hield ze vol, ze was niet bang voor hem. Ze was niet bang voor haar beste vriend. "Tigergaze, toe, gebruik je verstand," smeekte ze hem haast. "Je bent ziek, je vertoond alle symptomen. Oh bij Starclan, spaar je energie en kom met mij terug," haar ogen werden vochtig en ze knipperde ze haastig weg. "We zijn Magpiehowler al verloren, ik wil niet dat jij de volgende bent..." murmelde ze zachtjes met een gebroken stem. Ze zou het niet kunnen verdragen als de ziekte ook hem zou nemen. Dat kon ze niet. De poes stapte naar voren en duwde haar neusje tegen zijn schouder, hem proberend zo terug richting de grot te neuzen.

Toen ze hem in zijn ambere ogen aan keek, herkende ze Tigergaze niet. Het leek alsof hij haar ook helemaal niet herkende. Routpaw slikte een brok in haar keel weg en deinsde achteruit door zijn gesnauwde woorden. "Leugenaar!" ze hapte naar adem en dook ineen. Ze had nooit goed gekund tegen katten die hun stemmen verheven tegenover haar, het maakte haar angstig en paniekerig, al helemaal nu het van haar vriend kwam. Had ze iets verkeerds gezegd? Waarom vond hij dat ze loog? "S-sorry," stamelde ze uit voorzorg, zonder precies te weten waarom. "Ik ga niet meer terug naar dat rottende nest," zijn stem was rauw en koud en zijn ogen waren samen geknepen tot kwade spleetjes. "Ik was al dood op het moment dat ik geboren werd," zijn woorden sneden haar hart doormidden. Ondanks zijn verwilderde blik en kwade woorden stapte ze dichterbij, weigerend te geloven dat hij daadwerkelijk kwaad in zin had. Ze zette haar angst aan de kant en wist dat ze haar vriend moest vertrouwen dat hij haar juist nu, in deze momenten dat ze het nog zo lastig vond, nodig had. Tenminste... dat dacht ze."Tiger-"ze wilde hem troosten, of op welke manier dan ook blijk geven van haar steun. De kater stapte echter van haar weg en de minachtende blik in zijn ogen brak iets in haar. "Leugenaar.." Toen hij een dreigende stap vooruit deed, deed zij een angstige achteruit, dichter naar de afgrond die ze zo vreesde. Maar op het moment vond ze zijn lege ogen enger dan de hoogtes waar zij normaal zo bang voor was. "T-T-Tiger, l-luister naar me, ik, ik-" voordat ze iets kon doen haalde hij naar haar uit. Ze had hem makkelijk kunnen ontwijken, maar in plaats daarvan was ze zo verrast dat ze niet bewoog, in plaats daarvan trok ze enkel haar ogen dicht en voordat ze het wist werd ze geraakt door zijn massieve poot. Tigergaze was groot en sterk en Routpaw was zwak en onvoorbereid. Daarom had zijn klap meer impact dan bij een ander kat, waardoor ze haar evenwicht verloor en op de grond ketste, nu nog dichterbij de rand. Routpaw krabbelde overeind, een pijnlijke schaafwond op haar wang en tranen in haar ogen, terwijl ze angstig bleef staan, niet naar achter durven kijkend. "N-nee! Tiger, Tiger stop, a-alsjeblieft, j-je maakt me bang,"jammerde ze. Routpaw was geen held, ze was niet moedig, ze was angstig en niet in staat om ook maar iets zinnigs te zeggen of te doen.