Broken love

Hoewel hij geen goede herinneringen aan deze plek had, kwam hij er vaak. Hij klampte zich vast aan dat laatste beetje Naz dat hij nog had, al was het maar een herinnering. Kort slikte hij. Hij sloeg met zijn rechterpoot naar een stokje dat op de grond lag. Hij voelde zich lusteloos, en meer dan eens had hij al overwogen om ook het water in te springen, net zoals zijn partner gedaan had. Hij schoof zijn oren in zijn nek. Hij kon hem nog precies zien, zijn sterke Nazca. Maar ruiken kon hij hem niet meer en dat deed zo'n pijn. Hij wilde hem zo graag nog is ruiken.. En voelen. Hij wilde hem gewoon terug. Zijn gebroken hart deed pijn. Hij klapte zijn nagels uit, die bebloed waren van het schrapen van boomschors. Het enige waar hij zijn honger mee kon stillen, omdat hij een belabberde jager was. Die deden ook pijn. Ze waren flink toegetakeld, net zoals zijn vacht en gezicht. Hij zag er gewoon niet uit, vond hij. Iedere keer als hij naar zijn weerspiegeling keek wilde hij kokhalzen. Boos keek hij naar de sterren die op het water weerkaatsten. Hij haatte ze. Hij verafschuwde hen nog meer dan hemzelf. StarClan was hetgeen waar hij nu het meeste haat aan had op de hele wereld.
- Warhound only

Hij merkte de ander pas op toen deze op het water begon te lopen. Ra kneep zijn ogen samen, waarna hij opnieuw boos naar boven keek. Had StarClan hem een kat toegestuurd om hem om te praten? Geen één kat die hij kende kon natuurlijk over het water lopen, dus het enige logische antwoord (waar hij nu aan denken kon) was dat dit een engel was. Hij drukte zijn oren boos naar achteren. Hij wilde geen peptalk. Toen pas viel zijn blik op de stenen. Hij blies een opgeluchte adem uit, geen engel dus. Mooi zo. Hij bekeek de andere kat vanonder zijn wimpers, en zijn frons verzachtte iets. Op het eerste gezicht leek het een meisje, maar toen hij beter keek en zijn neus gebruikte, zag hij dat het toch een kater was. Dat was gek. Zijn nieuwsgierigheid werd een beetje gewekt, en dat was dan ook de reden dat hij niet meteen sissend opsprong toen de ander opeens heel dichtbij hem kwam zitten. Hij voelde de warmte van diens pels tegen de zijne en meteen werd hij overvallen door steken in zijn borst, of beter gezegd, zijn hart. Hij mistte Nazca zo erg. Maar toch werd hij enigszins weggeleid van deze gedachtes toen een bepaalde staart wel heel dichtbij een bepaalde plek kwam. Ra slikte, waarna hij opnieuw vanonder zijn wimpers naar de andere kat keek. Hij deed nog niks om hem weg te duwen, want hoewel hij niks meer op die kleine Hazelkit leek, was hij nog steeds erg aanhankelijk. De woorden van de ander deden hem weer doen fronsen, als een boze kitten. De lage stem deed hem wel gek doen voelen in zijn buik. "H-Hazel.." beantwoordde hij wat verdwaasd toen de merkwaardige kater om zijn naam vroeg. "Ra! Ra, sorry. Ra." Hij had zijn eigen slip up pas laat door. Oeps. "Wat is jouw naam?" vroeg hij toen toch maar, nu wel erg benieuwd. Hij snapte niks van deze kater, die hem kon laten voelen alsof Nazca er nog was. Voorzichtig liet hij zijn kop ietsje tegen die van de ander aanleunen, maar voelde zich wel schuldig. Hij was van Nazca.. Die zou dit niet op prijs stellen. Als hij er nog was..

De ander neuriede zijn naam en Ra drukte zijn oortjes wat beledigd naar achteren. De ander hoefde niet meteen zijn naam uit te lachen, hij vond hem zelf nogal mooi bedacht. En Nazca had hem geholpen met kiezen. Het gelach van de ander deed zijn oortjes echter wat vertwijfeld weer naar boven komen, want het klonk mooi. De opmerking erna deed hem warm doen worden. Hij was ook eigenlijk maar een onzeker katertje, dat zocht naar goedkeuring in anderen. Daarom was hij ook zonder twijfelen achter Naz aangegaan. Die had hem altijd laten voelen alsof hij genoeg was om hem heen, alsof hij goed was. Nu had hij niemand meer om hem daarvan te verzekeren. Het was logisch dat hij het eerste de beste met beide handen aangreep. Vandaar dat hij ook voorzichtig zijn kop tegen die van de ander liet aanleunen. Het warme gevoel in zijn buik verliet hem niet, wat kon komen door de staart die wat ongelukkig geplaatst was. Of was het expres gedaan..? De kater stelde zichzelf voor als Warhound en meteen kon Ra zien hoe het bij hem paste. "Warhound lijkt me prima.." Hoewel hij dit als gewone opmerking had bedoelt, kwam de zin er maar als een murmel uit, en stierf hij af toen hij een neusje tegen zijn oor aangedrukt voelde. Hij voelde een lichte rilling door zijn lichaam heengaan bij het gefluister en al helemaal bij de beweging erna. Ja, die staart was daar duidelijk expres geplaatst. Oké. Opnieuw slikte Ra. De ander beet nu zachtjes op zijn oor, en ongemakkelijk bewoog hij wat. Hij had daar littekens zitten en het voelde raar. Maar toch slaakte hij een onwillekeurige zucht, en vielen zijn ogen genietend dicht. Warhound behandelde hem niet als een verbannen kat en dat zorgde ervoor dat Ra meteen veel vertrouwen in hem plaatste, en zich zo kwetsbaar opstelde. Teleurgesteld gingen zijn ogen weer open toen de kater opnieuw praatte, en dus zijn oor losliet. "N-niet echt," beantwoordde hij diens vraag. Dit keer had hij niet eens verwacht dat zijn stem ook maar iets van vast zou klinken. Hij kon nu niet meer verbergen hoe fijn hij de aanrakingen van de ander vond. "Daarom trek ik ook niet verder weg," gaf hij ook maar eerlijk toe.

Hij bewoog ongemakkelijk met zijn oortjes toen de ander hem bijzonder vriendelijk noemde. Ra wist dondersgoed waar de ander op hintte en hij vond het moeilijk om toe te geven dat hij gelijk had. Hij was een onderdanig type, altijd al geweest ook. Hij was dan ook heel makkelijk te verleiden en dat was op dit soort momenten dan maar te zien. Hij wierp niks tegen de actie's van de ander in en dat vond hij moeilijk te accepteren, maar hij kon er ook niets aan veranderen. Opnieuw sloot hij zijn ogen toen de ander hem een lik over zijn neus gaf, maar verder bleef hij onbewogen, haast versteend, zitten. Na zijn antwoord op de vraag duwde de ander zijn kop liefkozend tegen de zijne en kort ronkte hij als antwoord. Hij hield zijn ogen gesloten, maar naarmate dat de ander zijn antwoord uitsprak gingen deze open. Hij voelde de warmte naar zijn wangen trekken en hij trok zijn kop wat weg van de ander, om hem vervolgens wat ongelovig aan te kijken. Maar er stond ook iets anders in zijn ogen, dat liet zien dat hij dit toch misschien wel wilde. Hij liet een zachte gasp horen toen de ander spinde, en hij dit door zijn lichaam voelde trekken. "Ik weet niet.." beantwoordde hij en liet zijn ogen twijfelend naar zijn poten zakken, waar wat korstjes op te vinden waren. Hij wilde dit zowel wel als niet, en het was een onmogelijke keuze om te maken. Warhound zou hem moeten pushen wilde hij echt iets bereiken.