A new home (Zuko)

Met een zwiep van zijn klauw deed Zuko net alsof hij uithaalde naar de denkbeeldige tegenstander voor hem. Hij rolde handig weg toen hij zich inbeeldde dat zijn tegenstander een tegenaanval deed en kwam vervolgens weer overeind. Zijn flanken zwoegden en hij voelde dat zijn huid warm aanvoelde onder zijn pels. Hij besloot dat het wel weer genoeg training was voor vandaag en draaide zich om. Regen sloeg zachtjes tegen zijn vacht en Zuko schudde wat met zijn kop om de irritante regendruppeltjes bij zijn oren weg te krijgen. Het was al een stuk minder dan eerst, maar toch hield de regen soms nog koppig aan en had hij het liefste zin om terug naar zijn schuur te gaan en voor de rest van de dag niet meer naar buiten te komen. Deze regen zorgde er immers voor dat hij een ziekte op kon lopen en dat was wel het laatste wat hij kon gebruiken. De jacht ging eigenlijk nog tamelijk goed en hij joeg voornamelijk bij Twolegplace omdat het daar beter beschut was. Hier was het te veel open plek en koos het prooidier ervoor om zich niet al te veel te laten zien, iets wat hij irritant vond en wat ervoor zorgde dat hij vaker in zijn schuur aan het jagen was dan dat hij echt naar buiten ging om iets te vangen. In elk geval begaf hij zichzelf naar het stroompje water dat via zijn territory naar een andere territory stroomde en boog zich voorover zodat hij kon drinken. En toen hoorde hij het. Zachte, wanhopige piepjes. Zuko sprong met een snelle beweging over het stroompje water en spitste zijn oortjes. Het gepiep werd luider toen hij naar rechts keek en dus ging hij ook die kant op. Hij gebruikte alleen zijn gehoor om zich te oriënteren omdat hij aan zijn reukzin in deze regen niet veel had, hoewel hij wel vaag de geur rook van bloed. Zijn spieren spanden zich op en hij trok zijn lip naar boven voor wat hij zou gaan vinden. Zijn passen versnelden en hij trok verwonderd met zijn oortjes toen hij een piepende kitten zag zitten met bloedende pootjes. Zijn hart leek zowat te breken en snel rende Zuko naar voren waarna hij zijn lichaam beschermend rond die van de kitten wikkelde. “Rustig maar, ik ben bij je,” sprak hij. Van wie was deze kitten? Nou ja, maakte nu ook niet uit. Hij moest onderdak hebben. Hij pakte de kitten op in zijn nekvel en wilde weglopen toen hij pootstappen hoorde. Hij zette de kitten terug neer, drukte het dicht tegen zijn voorpoten aan en wachtte vervolgens totdat de kat voor hun neus zou staan.

Zuko trok bezorgd met zijn oortjes toen hij merkte hoe koud de kitten wel niet was. Net toen hij zich voorover wilde buigen om de vacht van de kitten een paar keer goed warm te lukken, besloot de kitten om op zijn poten te gaan staan en viel hij voorover. Zuko grinnikte wat en boog zich weer terug naar voren om de kitten op te rapen, maar werd tegengehouden door een stem die tegen hem begon te spreken. Hij keek naar boven en keek recht in de ogen van een rogue die hij nog niet eerder gezien had. Of die hij misschien wel ooit eerder gezien had, maar nog nooit eerder had gesproken. Hij schudde zijn kopje. “Ik heb hem gevonden,” sprak hij. “Ik weet niet wie zijn ouders zijn, maar ik kan hem hier niet zomaar achterlaten.” Toen besloot de kitten om zelf overeind te krabbelen en in de richting van de she-cat te gaan. Hij verstijfde even toen de kitten hun benoemde als zijn ouders en keek met een onzekere blik in de richting van de kat voor hem. Hij kon deze kitten niet zomaar achter laten, maar hij wist niet of het juist was om meteen als “papa” benoemd te worden door deze kleine. Was dit hoe zijn voormalige mentor zich had gevoeld toen hij besloten had de zorg van Zuko op zich te nemen? De kleine kitten heette dus Tale en Zuko zuchtte opgelucht. Zo werd het iets makkelijker om zijn ouders op te speuren. Maar voor nu moesten ze wel een oplossing vinden. “Ik wil gerust voor hem zorgen totdat zijn ouders terug zijn, maar ik weet niet of hij nog melk nodig heeft of dat hij al prooi eet. Ik kan natuurlijk niet voor melk zorgen.” Hij keek de rogue voor hem vragend aan. “Ik weet dat het misschien wat onhandig klinkt, maar als jij voor melk kunt zorgen of weet hoe we melk kunnen vinden… Ik kan niet in mijn eentje voor hem zorgen zonder de melk, want dan sterft hij binnen een paar dagen en dat wil ik echt niet.” Hij keek met een zachte blik naar het kleintje en wachtte vervolgens totdat de rogue voor hem antwoord zou geven.

Zuko keek met een rustige blik naar de poot van Tale. Hij had aangegeven dat hij daar pijn had, maar hij had geen idee welke kruiden hij daarvoor moest gebruiken. Het was niet alsof hij ooit een medicine cat tegen was gekomen tijdens zijn bezoekjes aan de borders van de Clans en als hij er al één was tegengekomen, had hij ook nog het geluk moeten hebben dat deze hem wilde vertellen welke kruiden tegen wat hielpen. Zijn ervaring en zijn mentor hadden hem echter geleerd dat spinnenrag goed was om bloed te stelpen en goudsbloem infecties kon voorkomen. Dat waren de enige twee dingen die hij wist, maar misschien was het goed genoeg om Tale te kunnen helpen. De wond mocht immers niet geïnfecteerd raken; de kitten was nog maar klein en een kitten zou een geïnfecteerde wond minder goed kunnen bestrijden dan een oudere kat. En als ze hem te lang in dit weer zouden laten, kreeg hij ook nog eens green- of whitecough. En dan wist hij echt niet meer wat hij moest doen voor de kitten. Hij kon zich nog vaag herinneren dat de partner van zijn mentor daar toen aan was gestorven en Sagefeather had het ook gekregen. Hij slikte en richtte zich weer naar de she-cat die iemand wist voor melk en zichzelf voorstelde als Lexa. “Mijn naam is Zuko,” sprak hij. “En dan lijkt het me het beste als we meteen naar die iemand zouden gaan. Hij heeft eten en verzorging nodig. Nu meteen.” Hij draaide zichzelf een kwartslag om zich te oriënteren en richtte zijn blik vervolgens weer op Lexa. “Waar gaan we nu naartoe?” vroeg hij aan haar. “Als jij de weg leidt, zal ik Tale oppakken.” Hij liep naar voren om de tom voorzichtig onder Lexa uit te halen en op te pakken in zijn nekvel terwijl hij wachtte tot Lexa hun zou leiden naar hulp.