Bad memories.

Een zucht ontsnapte Crowfur terwijl hij met een nors gezicht naar de fresh-kill pile keek. Niet alleen zag deze er heel erg mager uit, maar hadden ze ook weer iets nieuws om zich zorgen over te maken: er heerste een ziekte. Een vreemde ziekte waar geen van de medicine cats tot dusver een remedie voor gevonden leek te hebben. Een vreemde ziekte waar zijn dochter aan kon lijden als hij niet uitkeek. Het maakte hem vrij weinig uit of hijzelf iets kreeg – oké, dat maakte hem eigenlijk wel wat uit omdat hij graag nog een heel leven voor zijn dochter wilde zorgen en niet van plan was om te sterven aan iets doms zoals een ziekte – zolang zijn dochter maar in orde zou zijn. En hij wist dat het slecht van hem was, maar ergens wenste hij dat karma in haar leven zou komen en zijn ex ziek zou maken. Ze hoefde er niet per se aan de sterven, maar hopelijk zou ze een hoop pijn doormaken en daardoor spijt krijgen van wat ze hem moons geleden had aangedaan. Door samen te reizen met deze vieze visvreters kreeg hij weer herinneringen van de tijden die ze samen gespendeerd hadden toen ze nog apprentices waren. Hij had Leopardpaw pasgeleden verteld over welk bloed er naast WindClan nog door haar aderen stroomde en haar reactie had hem op zijn zachtst gezegd verbluft achtergelaten. De tom schudde met een pijnlijke blik zijn kopje en hij besloot om naar buiten te gaan, weg van al deze katten. Hij zette het op een rennen en merkte pas waar hij naartoe ging toen hij het krachtige geluid van stromend water hoorde. Het water deed hem denken aan de rivier waar hij als apprentice zijnde met zijn ex stiekem had afgesproken en met een verwarde blik keek hij hoe het water zich voor zijn ogen snel voortbewoog, krachtig genoeg om een kattenlijf te doen verdrinken.

Crowfur voelde zijn spieren aanspannen toen de RiverClanner achter hem stond. Hoewel hij het in eerste instantie wel had gedacht, was ze het toch niet. Het was alleen maar toeval dat hij op een plek zoals deze een RiverClanner tegenkwam. En het zou nog meer toeval zijn geweest als het zijn ex was geweest die naar hier was gekomen om met hem te praten, maar het was iemand anders. Iemand jonger. Crowfur draaide eindelijk zijn lichaam zodat hij kon kijken wie achter hem stond en voelde zijn spieren nog strakker aanspannen toen hij merkte dat de she-cat die achter hem stond precies dezelfde vachtkleur had als zijn ex. En zo te zien ook dezelfde kleur van ogen, ook al waren de ogen van zijn ex misschien iets donkerder gekleurd dan van deze she-cat. Zouden ze familie zijn? Hij zou niet weten wat ze van zijn ex zou moeten zijn. Een sibling uit een later nestje? Zou kunnen, maar dat zou hem ongebruikelijk lijken. Hij gaf enkel een kort knikje ter begroeting en vroeg zich af of hij iets tegen haar moest zeggen. Maar de nieuwsgierigheid knaagde aan hem en bovendien was hij het echt beu dat hij dingen niet wist. “Ik weet dat dit onverwachts aankomt, maar je doet me denken aan iemand die ik ken. Heb je toevallig zusjes of zijn je ouders nog steeds in leven?” Als hij het zich goed kon herinneren, had zijn ex tegen hem gezegd dat haar moeder overleden was en dat haar vader de zorg over haar had genomen. Dat had hem nog vreemder doen opkijken toen ze de zorg van Leopard opeens had overgelaten aan hem; ze wist hoe het was om geen moeder te hebben en alsnog deed ze haar dochter hetzelfde aan. Het toonde alleen maar aan hoe weinig ze nadacht over de gevoelens van anderen.