Rule number one; respect {T1}

Thistlepaw’s staart was hoog in de lucht gericht terwijl hij achter zijn mentor snelde. Hij kon niet wachten om te beginnen aan zijn training. Eindelijk iemand die hem iets fatsoenlijks zou leren en hem niet steeds er op uit zou sturen om te gaan vissen. Misschien had hij met Smokegaze toch nog kans dat hij voor zijn dertiende moon warrior werd, hoewel hem dat eerlijk gezegd nauwelijks iets kon schelen. Het was toch maar een stom achtervoegsel en een boel extra taken waar hij misschien niet eens op zat te wachten dat erbij zou komen. Wie weet kreeg hij dan een eigen apprentice en hij wist hoe lastig die konden zijn, hoewel hij het redelijk chill zou vinden als hij iemand zou krijgen die hetzelfde karakters had zoals hijzelf. Gewoon een chille kat die zo nu en dan wel eens een regel durfde te verbreken. Hij wist dat Smokegaze echter de zoon was van Butterstar en voor Butterstar was de warrior code heilig, dus de kans was vrij groot dat Smokegaze dan ook zo was. Het feit dat de tom bijna een senior warrior was, betekende ook niet echt veel goeds. Die konden sowieso al met veel minder dingen lachen. Net alsof de nieuwe rank een deeltje in hun hersenen activeerde waardoor ze serieuzer werden. Oké, dat klonk echt belachelijk, maar Thistlepaw had er geen andere verklaring voor. Hij had katten senior warrior zien worden die eerst de lolbroek zelve waren, maar toen opeens spraken van grote verantwoordelijkheden en dat je alles echt wel serieus moest nemen en yada yada yada. Thistlepaw trok even met zijn oortje bij de vraag en voordat hij zichzelf kon tegenhouden, had hij het er al uitgegooid: “Dat ShadowClan ontzettend stinkt. Ik bedoel… ga er eens naast zitten, man. Ze stinken echt een uur in de wind!” Daarna keek hij al iets serieuzer. Voor zover dat toch mogelijk was voor hem. “Voor de rest hebben we de warrior code uitgebreid doorgenomen,” waar hij de helft niet eens van onthouden had, “heb ik geleerd hoe ik moet jagen,” en vooral veel vis! “en heb ik de meeste van de vechttechnieken al wel geleerd.” Hij glimlachte. “Maar de warrior code doornemen hoeft dus écht niet! Ik snap alles wel.” Hij lapte alleen elke regel die er bestond aan zijn poot, dat was alles.

De hoop op het leren van nuttige dingen en misschien toch nog op miraculeuze wijze zijn final assesment halen voor zijn dertiende moon verging toen Smokegaze over de warrior code begon. Natuurlijk begon een tom zoals Smokegaze over de warrior code, want zo’n oude zak was daarmee opgegroeid. Oké, nu was Smokegaze ook weer niet zó oud, maar kom óp… Er waren echt wel betere dingen te leren dan de warrior code alleen, hoor. Alsof iedereen zich binnen de Clan altijd zo heilig aan die stomme warrior code hield! Het feit dat de vier Clans samen waren gaan reizen, druiste toch eigenlijk ook zogenaamd regelrecht tegen de warrior code in? Nee, je ging hem niet wijsmaken dat de warrior code het belangrijkste onderdeel van heel de training was. “Moet dit nu echt?” vroeg hij aan zijn mentor, maar zag aan diens gezicht dat protesteren geen zin had en dus ging hij zitten en… Mousedung. Hij was de helft van de vraag alweer vergeten. Iets over dat je je Clan moest verdedigen en dat je niet te dikke vriendjes mocht worden met katten uit andere Clans omdat ze op een dag wel eens tegenover je konden staan en dan je vijand waren of zoiets. Hm. Misschien had hij dan toch beter geluisterd dan hij dacht. Hij rolde met zijn ogen, maar gaf toen toch maar antwoord. “Dat wil gewoon zeggen dat je niet te dikke vriendjes mag worden met katten die niet in je Clan zitten omdat je ze op een dag wel eens in een gevecht tegen kunt komen en omdat dan je loyaliteit over welke Clan je kiest niet in twijfel getrokken mag worden, niet door jouzelf en ook niet door je Clanmates.” Hij grijnsde vervolgens jongensachtig. “Wat niet wil zeggen dat ik mijn ogen niet te kost laat lopen als ik een prachtige verschijning voor mijn neus zie passeren.” Hij grinnikte. “Oh kom op, Smokey. Alsof jij niet soms naar al dat moois kijkt.” Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en gaf de tom een zetje. “Was dat het trouwens? Mooi! Ik heb echt zin in onze échte training, man!” En hij stond al op om naar een plek te gaan waar ze konden gaan sparren.

Smokegaze leek nogal een stijve hark te zijn als het op vrouwtjes aankwam, want de tom leek echt oprecht boos te zijn dat Thistlepaw erover begon. Of misschien was hij gewoon jaloers omdat Thistlepaw al zo veel chance had gehad bij de she-cats, ook als die van een andere Clan waren. En blijkbaar was de tom ook zo jaloers dat hij Thistlepaw een klap voor zijn kop gaf. “Auw,” zei Thistlepaw op een overdreven toon terwijl hij met zijn pootje over zijn kopje wreef, precies op de plek waar Smokegaze hem had geslagen. “Nu heb ik hoofdpijn en kan ik niet meer verder met deze fantastische training. Helaas, helaas.” Vervolgens kreeg hij een hele serenade te horen over hoe hij geen warrior ging worden binnen de twee moons met deze attitude. Thistlepaw legde zijn hoofd in zijn nek en lachte hard. Voor diegenen die er voldoende aandacht aan besteedden, konden er zelfs een bittere ondertoon in horen. “Geloof me, daar heeft mijn vorige mentor al wel voor gezorgd,” zei hij op sarcastische wijze. “Ik weet dat je respect moet hebben voor alle senior warriors en alle elders, maar als je aan jezelf niet meer eens toe kan geven dat je niet geschikt bent voor een apprentice en daar diens tijd mee verspilt, kan ik mijn training helaas ook niet meer serieus nemen.” Hij keek zijn mentor heel even strak aan, maar daarna was er weer een speelse blik in zijn ogen te vinden. Katten die niet goed hadden gekeken, zouden zelfs zweren dat ze het zich verbeeld hadden. “Plus kom óp,” ging hij zeurend verder. “Moet het allemaal zo stijfjes verlopen omdat Butterstar en jij nu toevallig zo zijn? Mag je nergens meer de lol van inzien? En moest je me nu echt zo hárd raken?” Hij zuchtte en ging weer terug zitten. “Fine,” zei hij op dramatische toon. “Ga maar verder over de warrior code. Ik blijf hier wel voor eeuwig luisteren en antwoorden totdat jij vindt dat we over moeten gaan op sparren. Ik zal een goede apprentice zijn.” Hij gaf zijn mentor een knipoogje en wachtte vervolgens op volgende serenade. Want die zou zeer zeker volgen Smokegaze kennende.

Thistlepaw deed zijn uiterste best om zijn mentor zo achteloos mogelijk aan te kijken toen deze het had over de trainingen, maar kon het niet laten om hem even nieuwsgierig zijnde aan te kijken toen de tom aangaf om van hem een onvergetelijke warrior te maken. Smokegaze was misschien iemand die een hele preek kon geven, maar hij klonk wel meer belovend dan zijn vorige mentor. Hun karakters verschilden echter heel erg en Thistlepaw wist dat dit problemen ging geven, maar iedere kat had een bepaald systeem die je moest begrijpen. Die van Smokegaze was dat hij alleen maar speels tegen je was als je goed naar hem luisterde en anderen met respect behandelde, ook al verdienden zij dat niet naar Thistlepaw’s mening. Dat gezeur over de warrior code was voor hem echt niet nodig, want daar hadden ze op dit moment vrij weinig aan nu ze gescheiden leefden van alle normen en waarden die er ooit voor hadden gezorgd dat er een bepaalde rivaliteit tussen hun heerste. Smokegaze kon niet ontkennen dat als je de grot in zou stappen dat je direct de verschillen op zou merken van hoe Clan cats met elkaar omgingen voor de reis en hoe ze nu met elkaar omgingen. Het was een verschil dat niet te negeren viel en dus ook niet zomaar verworpen kon worden, hoewel Butterstar dat wel van haar Clanmates leek te verwachten. Het was een eis waar hij niet aan ging voldoen. Niet alleen omdat hij dat niet wilde, maar ook omdat hij het nogal onzinnig vond om net te doen alsof er een grote kloof tussen hun bestond terwijl ze juist op elkaar rekenden om veilig naar een nieuwe thuis te gaan. “Houd op,” zei hij grijnzend, “ik word de meest coole oude Furball ooit.” Hij zag zichzelf al echt op oude leeftijd stiekem naar buiten gaan terwijl hij dat niet mocht en zich amuseren met de nieuwe kittens die op de wereld waren gebracht. Dat leven duurde echter niet heel lang en eerst werd hij met een boel verantwoordelijkheden opgezadeld voordat hij iets anders mocht doen dan chillen en kattenkwaad uithalen zonder dat hem dat al te kwalijk werd genomen. “Als één van die consequenties is dat ik uit de Clan word gezet, dan is dat maar zo.” Hij gedroeg zich stoerder dan hij zich voelde, want eigenlijk wilde hij zijn Clan helemaal niet achter zich laten. Maar hij wilde ook niet constant onder een gespannen sfeer leven waar hij geen lol meer mocht hebben en dat vooruitzicht ging er zeker komen als Butterstar haar plannen door zou zetten. “Ja ja,” zei hij en hij rolde met zijn ogen. Toen kwam echter het gedeelte waar hij al de hele tijd op wachtte: ze gingen sparren! “Ik zal je zachter slaan dan jij bij mij deed,” zei hij met een grijns. Vervolgens stond hij op en werd het algauw duidelijk dat er tussen hun grootte niet zo heel veel verschil zat. Natuurlijk was Smokegaze groter dan hem, maar Thistlepaw was groter dan de gemiddelde apprentice waardoor hij al snel verward werd voor een warrior. Thistlepaw wist dat als hij een uithaal naar Smokegaze’s vacht ging doen dat hij sowieso vast bleef hangen met zijn klauwen en dus moest hij iets anders proberen. En dus deed hij net alsof hij op de flank van zijn mentor richtte, maar dook net op het laatste moment nog naar zijn voorpoot zodat hij zijn mentor hopelijk onderuit kon halen.

Thistlepaw zei voor de rest niet echt veel op het feit dat Smokegaze niet eens zo hard had geslagen. Dat kon wel zijn, maar Smokegaze had geen idee hoe zwaar hij wel niet was en dus had hij ook geen idee hoe hard een zachte klap van zijn poten aan kon komen voor een apprentice. Maar Thistlepaw verwachtte niet dat hij ook maar op enig medelijden kon rekenen van de warrior en daar had hij gelijk in, want opeens ging het weer over de training. Over dat hij niet goed geluisterd had en dat hem opgedragen was geweest om zijn kop te slaan. “Bedoelde je dat letterlijk?” Thistlepaw trok een raar gezicht naar zijn mentor. “Ik dacht dat je het bedoelde als in dat ik je moest proberen te raken om het even waar. Dat het gewoon een soort van uitdaging was, maar dat je niet letterlijk bedoelde dat ik je voor je kop moest slaan.” Hij kon heus wel luisteren, hoor. En als Smokegaze wilde dat hij hem voor zijn kop sloeg, kon hij dat toch wel letterlijker verwoorden? Hij voelde frustratie in zijn binnenste opkomen en dat zorgde ervoor dat de speelse blik in zijn ogen verdween en dat er een harde blik ontstond waarmee hij de dreigende blik van zijn mentor confronteerde. Als Smokegaze dacht hem te intimideren met zijn grootte en zijn rank, dan had hij het mis. Thistlepaw wilde gerust zijn best doen – als hij daar echt zin in had tenminste – maar hij ging geen schuld op zich nemen voor iets waar hij geen schuld aan had. Een mentor daagde zijn apprentice immers niet vaak uit om hem tegen de kop te slaan en Thistlepaw had ook niet verwacht dat Smokegaze dat zo tegen hem zou gebruiken. Het leek voor de oudere tom meer een excuus om elk klein dingetje dat Thistlepaw fout deed in zijn ogen om te zetten naar een gigantische preek waar hij niet alleen tijd mee verspilde, maar ook nog eens de desinteresse van Thistlepaw opwekte in de training. Desinteresse of niet, Thistlepaw was niet dom – ook al gedroeg hij zich soms wel zo – en wist beter dan zich te laten afleiden door zijn woede. En dus besteedde hij aandacht aan wat er hem gezegd werd, ook al had hij niet veel goesting meer om naar deze oude zak te luisteren, net zoals hij geen goesting had gehad om naar zijn vorige mentor te luisteren toen deze hem op een bepaald punt ook voor alles uit begon te maken en aangaf dat hij niet kon luisteren terwijl hij het gewoon niet duidelijk genoeg verwoordde. Het waren zijn reflexen die er dan ook voor zorgden dat hij zijn spieren liet ontspannen en zichzelf met een harde klap op de grond liet vallen toen Smokegaze plotseling uithaalde naar zijn kop. Maar deze keer hield hij zich niet in. Een venijnige blik ontstond op zijn gelaat en met een harde beweging haalde hij met zijn poot uit naar de wang van zijn mentor. Nog net bedacht hij zich dat het Smokegaze was en geen vijand en hield hij zijn klauwen op tijd in. Als de klap immers raak geweest was, zou Smokegaze wel eens het zicht aan één kant kunnen verliezen. En Thistlepaw was niet kwaad en ook niet ziek genoeg om hem dat aan te doen.

Nadat hij zijn uithaal had gedaan, verdween de venijnige uitdrukking op zijn gezicht en voelde hij een klein beetje spijt over zijn gedachten van daarnet. Smokegaze viel, zeker vergeleken zijn vorige mentor, namelijk nogal ontzettend mee en het was niet eerlijk om de kat een oude zak te noemen puur omdat hij gewoon de orders van Butterstar opvolgde. Bovendien was Butterstar zijn moeder en kon Thistlepaw dan ook niet anders verwachten dan dat de senior warrior een paar karakteristieken van zijn moeder had overgenomen. Hij was blij dat zijn moeder geen belangrijke rank in de Clan had; hij zou constant de drang voelen van de rank van zijn moeder op zijn schouders. Hij zou constant op zijn gedrag moeten letten omdat zijn moeder anders raar aangekeken zou worden en dat was iets wat hij niet wilde. Nu werd de schuld volledig bij hem gelegd, ook al was het niet alsof zijn ouders echt hun best deden om hem te corrigeren. Zeker niet nu zijn vader opeens ziek was geworden en zijn moeder meer bezig was met zijn vader dan met Thistlepaw’s training. En misschien was dat ook wel wat ervoor zorgde dat hij wat meer met zijn ogen rolde als men hem probeerde te corrigeren: omdat hij zich zorgen maakte over zijn vader. Maar goed, weer terug naar het hier en nu. Smokegaze leek onder de indruk te zijn van zijn techniek en Thistlepaw kon het niet laten om zijn borst even wat naar voren te steken op een trotse manier. Vervolgens werd er hem gevraagd om de uithaal in de lucht te herhalen. Hm. Hij was eigenlijk heel boos geweest toen hij het deed. Hij probeerde zich voor de geest te halen dat iemand zijn moeder of vader aan probeerde te vallen en haalde weer uit met zijn poot zoals hij dat hopelijk ook bij Smokegaze had gedaan, maar dan in de lucht. “Soms gebeurt het instinctief,” mauwde hij. “Vooral als ik me bedreigd of geïrriteerd voel.” Dat gaf hij een beetje gegeneerd toe en hij lachte schaapachtig naar zijn mentor. “Het is dan net alsof mijn reflexen het van me overnemen en dan weet ik opeens meer dingen te ontwijken of een effectievere aanval uit te voeren. Het helpt vooral als ik er niet al te veel bij nadenk en gewoon vecht, hoewel het natuurlijk handig is als je weet welke moves je wanneer kan uitvoeren.” Hij wist er een paar, maar dat wilde niet zeggen dat hij alles al direct wist. Ook al wilde hij dat niet graag toegeven. “Ik denk dat als die haal naar mijn kop raak was geweest ik behoorlijk veel hoofdpijn had gehad voor de rest van de dag, dus ik ben mijn reflexen nu wel dankbaar,” zei hij wat plagerig.