Gotcha

Het was nu twee dagen geleden sinds het kleine poesje voorzichtig was begonnen met trainen. Het stelde niet veel voor eigenlijk, ze oefende haar sluipen en jagen op veertjes en paradeerde vervolgens trots met haar 'prooi' rond. De anderen dachten zeker dat ze gek was, maar goed dat dachten ze daarvoor ook al. Vandaag had ze besloten dat veertjes niet spannend genoeg meer waren, en was ze driftig op zoek naar een nieuw slachtoffer. Haar blik viel op een dikke bromvlieg. Ze zakte door haar pootjes en begon zo zachtjes mogelijk op de vlieg af te sluipen. Nu zat hij nog op de grond, maar ze moest er wel op bedacht zijn dat hij nog kon gaan vliegen. Bijna was ze er en toen... de vlieg vloog weg, en ze maakte een gek sprongetje in de hoop hem te vangen. En het lukte! Maar toen botste ze ineens tegen iets op. "Oef." bracht ze verbaasd uit en schudde even met haar kopje. Voor haar stond een kitten die iets ouder leek dan zijzelf. "Oh, uhm. Sorry." zei ze verontschuldigend met de vlieg nog in haar bekje.

+ Letum

De kater was zonet wakker geworden van een lange slaap. Hij had zich niet veel herinnerd sinds de dag dat hij hier gebracht werd. Maar hij wist wel dat zijn mama Brat echt gerespecteerd werd. En zo wou hij zelf ooit willen worden. Een gevreesde BloodClankat. Zoals hem verteld werd.
Op dit moment was Letum niet meer ziek, aangezien het een klein griepje was. Wat verse prooi en warmte en hij was weer de oude. Vandaar dat hij ook al veel geslapen had. Omdat zijn lichaam moest rusten.
Zijn groene ogen keken rond terwijl hij begon te lopen. Lichtjes twijfelend aangezien hij nog steeds geen idee had wat te verwachten hier. Dus dan ook niet het bolletje vacht dat opeens tegen hem aanbotste. Een grauw ontsnapte uit de kater toen hij op de grond viel en de andere kat geschrokken aankeek. Hij zou moeten terugvechten, maar hij had geen idee of dat wel een goed idee was. "Oef. Oh, uhm. Sorry." Algauw ontspande Letum weer, en stond weer op om zijn vacht vervolgens uit te schudden. "Het is al goed." Miauwde hij terug terwijl hij zijn groene ogen op de vlieg richtte. "Wacht, wow, heb je dat zelf gevangen?"

Hopelijk zou de kitten niet boos worden want hij was best wel een stuk groter dan zij, en ze zou een 'gevecht' absoluut niet kunnen winnen. Gelukkig leek het allemaal wel mee te vallen, iets wat normaal niet het geval was in de BloodClan. De bruin gestreepte kitten begon zijn vacht uit te schudden. Ze moest toegeven dat hij best een mooie kleur ogen had, die van haar waren.. ja eigenlijk wist ze helemaal niet van zichzelf dat ze oranje ogen had. "Het is al goed." zei hij toen. Mooi zo, ze toverde een voorzichtig glimlachje op haar snoetje tevoorschijn. "Wacht, wow, heb je dat zelf gevangen?" vroeg de kitten toen aan haar. Wat? Oh! De vlieg natuurlijk. Enthousiast begon ze te knikken. "Ja, die heb ik helemaal zelf gevangen!" zei ze trots, en legde de inmiddels dode vlieg even op de grond. Zou hij lekker smaken? Er zat niet echt veel vlees aan natuurlijk. Ineens bedacht ze dat ze deze kitten nog nooit eerder had gezien, en dus ook zijn naam niet wist. Misschien moest ze zichzelf dan ook maar even voorstellen. "Mijn naam is Aurene."

Zijn gifgroene ogen waren gericht op de dikke vlieg. Indrukwekkend. Vond hij. "Ja, die heb ik helemaal zelf gevangen!" Zei ze duidelijk trots. En of ze dat was. Hij kon niet eens een blaadje vangen. Nou ja, omdat hij het nog niet geprobeerd had maar... Dat was nu niet het punt. "Mijn naam is Aurene." Het duurde even voordat Letum besefte dat zij zichzelf zonet voorgesteld had. En nu pas kreeg hij door dat het een soort bericht was dat hij ook zijn naam moest vertellen. Want ze kenden elkaar natuurlijk niet. Een naam werd in zijn hoofd toegefluisterd, wat best bekend voorkwam. Maar hij zou gewoon de naam zeggen dat zijn mama hem mee genoemd had. "Ik ben Letum."

Ze wachtte braaf af toen er eerst geen reactie kwam. Was het misschien niet duidelijk wat ze bedoelde? Had ze iets verkeerd gedaan? Gelukkig bleek het weer eens mee te vallen, want er kwam alsnog een reactie van de bruinige kitten. "Ik ben Letum." stelde hij zichzelf aan haar voor. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze nu moest zeggen, en ze keek even wanhopig naar de vlieg alsof ze verwachte dat de vlieg wel met een idee zou komen. Nou, dat gebeurde dus mooi niet verdorie. Kon ze misschien een opmerking over het weer maken? Welnee dat sloeg nergens op. "Heb jij al eens een vlieg gevangen?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Zo niet, dan kon ze hem het leren! Hoewel ze betwijfelde of het haar weer zou lukken, het was vooral een kwestie van geluk geweest. Maar ja, de vraag was ook meer bedoeld om het gesprek gaande te houden. Letum was zo'n beetje de eerste kitten die haar nog niet direct onvriendelijk had behandeld.

Hij had zijn blik nog steeds op de vlieg gericht. Duidelijk erg geïnteresseerd met het feit dat ze zoiets kon vangen. Hij had het een keertje geprobeerd. Met een mot toen zijn moeder aan het slapen was. Hij had per ongeluk tegen een andere kitten gebotst, en dus deed hij maar alsof hij het niet was en besloot te gaan slapen. "Heb jij al eens een vlieg gevangen?" kwam de vraag. Waardoor Letum zijn oren weer haar richting toe spitste. "Eh- nee." Gaf hij toch maar toe. Niets ergs toch? Hij zou ooit wel een goede member worden. "Ik jaag liever op staarten. Die ontsnappen niet zo makkelijk." Vervolgde Letum. "Al vallen ze je soms aan. Als ik mijn mama's staart probeer aan te vallen gaat het snel terug aanvallen en krijg ik het vol in mijn gezicht."

"Eh- nee." zei het gestreepte katertje. Nu ja, zo erg was dat niet aangezien ze zelf net een paar minuten geleden voor het eerst een vlieg had gevangen. Toch was ze best trots op zichzelf, want ze had niet van zichzelf verwacht dat ze zoiets kon. "Ik jaag liever op staarten. Die ontsnappen niet zo makkelijk." ging hij toen verder, en Aurene keek hem nieuwsgierig aan. Ze was er persoonlijk nogal van overtuigd dat elke Bloodclan kat haar zonder pardon op zou eten als ze zijn of haar staart zou aanvallen. "Al vallen ze je soms aam. Als ik mijn mama's staart probeer aan te vallen gaat het snel terug aanvallen en krijg ik het vol in mijn gezicht." hier moest ze even over nadenken, maar uiteindelijk begreep ze hoe het werkte. Veel katten zwiepten steeds heen en weer met hun staart. "Ik heb geen mama." flapte ze er ineens uit. Oeps, dat was niet helemaal de bedoeling geweest, eigenlijk was het geen onderwerp waar ze graag over praatte. "Wie is jouw mama?" vroeg ze toen snel en keek hem met grote ogen aan.

"Ik heb geen mama." Kwam eruit. Waardoor Letum even verrast met zijn oortjes trok. "Dat is oké!" Zei hij met een vriendelijke glimlach. "We delen wel de mijne." Bood hij aan. Want zij was aardig en met aardige katten deelde hij graag. "Wie is jouw mama?" Kwam de vraag. Oh, hier kon hij uitsloven over hoe leuk en stoer zijn moeder was! Al enthousiast sprong hij op. "Vi- Brat is mijn mama.” Zei hij. Phew, bijna betrapt. Hij kende zijn echte moeder natuurlijk, en zijn drie siblings. Hij was 3 manen oud, hij kon alles herinneren. Hoe zijn moeder eruitzag. Sam en Harley. Ja, hij miste zijn broertje en zijn zusje. Maar nu had hij nieuwe broertjes en zusjes en hij moest maar doen alsof de zijne dood waren. Net als zijn moeder. Dat had zijn papa hem verteld.

Gelukkig vroeg hij niets over waarom zij geen mama had, want eerlijk gezegd snapte ze het zelf ook nog niet helemaal. Hij bood zelfs aan om zijn mama met haar te delen. Dat was lief van hem! Een grote glimlach verscheen weer op haar snoetje. "Vi- Brat is mijn mama." vertelde hij toen haar. Nu werd ze nog enthousiaster, want Brat had zij ook ontmoet! Was ze echt zijn mama? Ze was best een beetje jaloers, want Brat was ook lief. Ze waren allebei lief! Achter de aarzeling in zijn zin zocht ze natuurlijk niets. "Ik ken jouw mama!" zei ze helemaal stralend en keek hem met twinkelende oogjes aan. "Wil je haar echt met mij delen?" vroeg ze nog voor de zekerheid, het was niet niks om zomaar je mama te delen met een ander. Ze stond er geen seconde bij stil dat Brat dit misschien zelf helemaal niet wilde.

"Ik ken jouw mama! Wil je haar echt met mij delen?" Letum knikte met een bredere glimlach. Dit kon zijn allereerste vriendschap worden sinds hij hier kwam. Dat zou goed van pas kunnen komen. "Tuurkijk ken je haar!" Zei hij voordat hij trots verder ging. "Brat is de beste! Ze is zo gerespecteerd en ze heeft zoveel hondentanden en ze is superlief en aardig en wanneer ik met haar wil spelen heeft ze soms geen zin. Maar dat maakt de lol juist!" Hij keek op naar de lucht. Alsof de kitten daar was. "En mijn papa, Tornado, hij is ook erg gerespecteerd en bekend en erg populair en soms komt hij langs met eten en plaagt hij mij en kietel hij mij bij mijn linkerzij - wat een erg gevoelig kietelplekje is, heb ik ontdekt - en ren ik achter hem aan! Je moet hem echt ontmoeten." Bleef hij doorratelen. Een echte prater was hij zeker.

Toen Letum een nog grotere glimlach kreeg werd Aurene helemaal warm van binnen. Zo lang kende hij haar helemaal niet, en toch wilde hij zijn mama met haar delen. "Tuurlijk ken je haar! Brat is de beste! Ze is zo gerespecteerd en ze heeft zoveel hondentanden en ze is superlief en aardig en wanneer ik met haar wil spelen heeft ze soms geen zin. Maar dat maakt de lol juist!" begon hij toen te ratelen over de grote rode poes. Ze luisterde braaf en met grote ogen naar zijn verhaal. Brat had zelfs aangeboden haar te helpen met te trainen! De combinatie van hondentanden en lief was misschien wel wat vreemd. Ondertussen ratelde het bruinige katertje rustig verder, nu over zijn vader die kennelijk Tornade heette. Ook die was fantastisch volgens Letum, en ze geloofde hem graag want hij was immers ook best fantastisch. "Je moet hem echt ontmoeten." besloot Letum toen. Oh, uhh, ze wist niet goed wat ze daarop moest antwoorden. Ze wilde Tornado graag ontmoeten maar wilde die dat zelf wel? "Brat helpt mij soms!" zei ze met een glimlach. "Oh.. ik wil jouw papa ook graag ontmoeten, maar misschien wil hij mij helemaal niet zien.."