Somewhere only we know.

Een zachte zucht ontsnapte Runa terwijl ze over haar schouder keek naar een paar members die met elkaar om iets aan het ruziën waren. Het ging er hevig aan toe en het zou vast niet meer lang duren voordat ze elkaar met hun klauwen zouden bewerken. Het was beter dat ze hier zo snel mogelijk wegkwam zodat ze hun woede niet naar haar zouden richten omdat ze in de weg liep. Haar moeder besteedde weer aandacht aan haar en haar vader was ook in de buurt, maar toch wilde ze niet riskeren dat ze eventueel later, als ze alleen was, het slachtoffer zou worden van wraakgevoelens van andere katten. Ze hield zichzelf sowieso het liefste op de achtergrond. Natuurlijk waren er van die katten die daar gebruik van maakten en haar uit haar tent probeerden te lokken. De laatste keer was dat met Snowball en zijn vriendjes geweest en toen was Jackdaw opeens komen opdagen om haar te helpen. Ze kon het niet helpen, maar een kleine glimlach verscheen om haar lippen als ze dacht aan de gekke BloodClanner. Gek in een redelijk positieve zin, want hij leek nog niet onder invloed te zijn van alle moordgedachten die de anderen leken te bezitten. Ze vroeg zich af hoe haar vader zich gevoeld moest hebben toen hij zijn eerste kat had gedood en rilde over haar lijfje. Ze hoopte dat ze nog weg kon gaan voordat ze bloed aan haar poten zou krijgen. Ze vond het een ander verhaal als ze zich noodgedwongen moesten verdedigen, maar de kittypets hadden niks verkeerds gedaan en Runa had van haar laatste uitje naar Twolegplace zelfs meegekregen dat kittypets heel aardig waren. Ook nu bevond ze zich weer in de buurt van Twolegplace omdat ze dit een betere plek vond dan het camp en liet ze Fourtrees voor nu ver achter zich. Ze zou onderweg wel een prooi vangen zodat het in elk geval leek alsof ze iets had gedaan voor de Elite. Runa concentreerde haar aandacht op haar omgeving toen ze pootstappen hoorde en ontspannen keek ze in de richting van een kat die haar naderde.

De kittypet begroette haar en Runa glimlachte vriendelijk terug. Als Claw haar hier zou zien of Shark zou ze echt een probleem hebben. Ze vonden het namelijk niet kunnen dat hun katten vriendelijk waren tegen kittypets, maar daar had zij schijt aan. Ze wilde haar final assesment later helemaal niet gaan doen; ze wilde gewoon vrienden zijn met iedereen. En met hoe minder gestoorde Elite cats dat was, hoe beter. Jackdaw was tenminste niet zo moordlustig als al die anderen en Rascal, de zoon van Shark, viel ook nog wel mee. En Ophelia was ook meegevallen, maar die was er nu niet meer. Die was dood. Runa slikte ongemakkelijk, want ze wist zeker dat de she-cat niet echt dood was. Ze had gelukkig dat er katten waren die wilden liegen voor haar. Of misschien had ze haar eigen dood in scène gezet en had een Elite cat gewoon geconcludeerd dat ze echt dood was. Maar nee, daar leek ze niet dapper genoeg voor te zijn. Ze moest hulp gehad hebben van andere katten. En Runa wilde graag weten van wie dat was, want misschien konden die katten haar ook helpen om uit de Elite te geraken. De kittypet was haar genaderd en nu pas viel het Runa op dat de kittypet niet alleen de geur van Twolegplace had, maar ook nog een andere, minder bekende. Een Clangeur? Om eerlijk te zijn zag ze er ook niet uit alsof ze haar hele leven al een kittypet was geweest; ze was slanker dan de gemiddelde kittypet en als ze bewoog, waren er meer spieren bij haar te zien dat een gewone doorsnee kittypet. Waarom zou een Clan cat kiezen voor een kittypet leven? En was het grof als ze dat zomaar zou vragen? Toen pas zag ze het beest dat de kittypet in haar bek droeg en even bewoog ze verrast zijnde met haar oortje. “Wat is dat voor een beest dat je daar hebt?” vroeg ze aan de kittypet. “Dat heb ik nog nooit gezien.” Het zag er dik uit en had rare oortjes. Het had geen staart – of toch een hele kleine – en het was dikker dan de dikste muis die ze ooit had gezien.