Fish & Fluff

“Des-pa-cito, ik eet vis en ik vind het lekker, jij bent mooi en ik wil met je delen, want… oh.” Thistlepaw trok zijn oren in zijn nek en deed een poging om zielig over te komen toen zijn mentor hem naderde. Hij merkte dat het steeds lastiger werd voor zijn mentor om zich voort te bewegen en vroeg zich af wanneer Butterstar het eindelijk eens zou opgeven en hem een nieuwe mentor zou geven. Zijn leader kennende zou ze hem echter nog wel enkele moons zo kwellen zodat hij extra laat warrior zou worden. Ach. Het maakte hem ook niet veel uit. Warriornaam of niet, de vrouwtjes vonden hem toch wel sexy. Hoewel hij dacht dat een warriornaam, een stoere dan ook nog eens, zijn kansen op sexappeal zouden verhogen. Hm. Misschien moest hij dan toch eens gaan aandringen om zijn nieuwe naam te ontvangen. Hij grijnsde al bij het idee dat hij het letterlijk ging vragen aan zijn leader, zag al voor zich hoe ze met haar typische neerbuigende blik op hem keek waarna ze hem toesnauwde dat hij nooit warrior zou kunnen worden. Poeh poeh. Alsof hij echt zo schijnheilig en vijandig moest zijn als al die andere hielenlikkers in hun Clan. Was het niet juist saai als iedereen dezelfde ingesteldheid had als Butterstar? Hij bedoelde maar… Butterpact, de zoon van Futuresong, had net zijn broer verloren en hoewel hij nu gewoon ronduit zielig leek, was hij tenminste niet meer dezelfde arrogante, neerbuigende zak als vroeger. Maar Thistlepaw nam aan dat Butterstar dat ook wel als een zwakte zou zien. Nope, hij was op vlak van leiderschap niet zo’n fan van Butterstar, maar hij had gehoord dat Tallshadow echt cool was om als leader te hebben en wilde de ShadowClanner om die reden graag eens ontmoeten. Maar goed. Die tijd zou nog wel komen, want iets anders trok zijn aandacht. Een bolletje grijze vacht dat zijn kant op kwam gelopen. Een WindClanner waarvan hij twijfelde of ze nu een kitten was of een apprentice. Kitten. Defenitly kitten. “Moeten kittens niet in het camp blijven?” vroeg hij uiteindelijk aan haar. “Ik wil je anders gerust terugbrengen, hoor.”

De kitten leek zijn opmerking niet erg aangenaam te vinden en Thistlepaw bewoog kort met zijn oortje. Nou zeg. Hij wist dat het niet aangenaam was om als kitten zijnde vast te zitten in de grot, maar was dit hoe je een apprentice bedankte die je aanbood om je terug te brengen? Als ze lief naar hem had gekeken, was hij zelfs wat prooi voor haar gaan halen. Maar ze keek niet lief naar hem. Nee, ze keek alsof hij een hoop vossenstront was waar ze haar neus in had gestoken en waarvan ze de geur de hele dag door bleef ruiken. En hij had nog wel wat vergelijkingen, maar die waren misschien niet erg smakelijk om op te sommen en bovendien zou hij dan kinderachtig gaan lachen en dat had nu echt geen effect op de kitten. Hij moest serieus blijven. “Het is niet dat ik een RiverClanner ben dat ik graag vis eet,” wierp hij tegen, hoewel dat een leugen was. Hij hield van vis. Vis was zijn leven. Vis was zijn liefde en leed. Vis was wat zijn pels glimmend hield. Maar een vieze visvreter was hij niet, want ondanks dat hij vis at, hield hij zijn pels goed schoon. Dat moest ook wel, want anders trok hij de aandacht van de ladies natuurlijk niet. Maar nee, door te zeggen dat hij vies was, was ze best wel verkeerd bezig. Hij rolde met zijn ogen toen ze haar opmerking maakte. “Is het nu echt nodig om me uit te gaan schelden en loze bedreigingen mijn kant uit te roepen enkel en alleen omdat ik aangeboden heb om je terug te brengen? Je bent een kitten. Een kítten. Die mogen de grot nog niet eens verlaten.” Hij keek haar vervolgens spottend aan. “En zie je het al voor je? Jij die mij in een sloot probeert te duwen? I’d like to see you try,” lachte hij. “Ik denk dat het eerder andersom zou zijn.” Daarna keek hij haar serieus aan. “Maar vertel eens…” Hij hield even een stilte. “Waar zie jij dan een sloot om mij in te duwen? Want hier zijn alleen maar bergen.” En hij begon hard te lachen, want hij vond zijn eigen humor eigenlijk best wel leuk. Ook al deelden anderen die mening niet. Snif snif.

De kitten lachte niet mee met zijn grap, maar dat had Thistlepaw ook zeker niet verwacht. Want hoe pijnlijk het ook was: niemand lachte ooit meer met zijn grappen. Er waren er slechts een paar die het effectief grappig vonden. Er waren er weinig die hem een klein plezier wilden doen door te lachen en net te doen alsof ze het grappig vonden, ook al vonden ze dat niet zo. Het was een kleine moeite en Thistlepaw was er vrij zeker van dat hij het zelf wel zou doen voor een ander, ook al vond hij bijna alles in zijn leven grappig en was het daardoor vrij moeilijk voor hem te doen alsof. De pluizenbol liet echter een hele spraakwaterval aan woorden ontsnappen en even vroeg Thistlepaw af of deze kitten wel een kitten was. Haar woordenschat was behoorlijk uitgebreid en ze leek hem wel vrij intelligent. Waarschijnlijk zou ze over minder dan een moon een apprentice worden of zo. Wat hem er trouwens aan herinnerde dat ze hier nog steeds buiten stonden en dat hij haar nog steeds terug moest brengen naar de grot. Dat was immers zijn plicht als volwassen – kuch – verantwoordelijk – kuch kuch – en zorgzame – zware hoestbui – apprentice zijnde. “Als ik niet om mijn eigen grappen zou lachen, zou de wereld maar saai zijn. Jullie hebben allemaal geen humor en zijn verschrikkelijk saai wat dat betreft. Ik heb maar één vriendin die met mijn grappen kan lachen omdat ze zelf ook niet helemaal honderd procent is. Maar wat is de lol aan honderd procent zijn, right? Plus ik kan best serieus zijn als ik dat wil. Ik kies er alleen voor om meer lol te maken dan de hele tijd in het verleden te blijven hangen en mezelf neer te laten halen door dingen die er nu toch niet meer toe doen.” Zijn plagerige ondertoon was veranderd voor een serieuze en hij keek haar recht in de ogen aan. “En persoonlijk vind ik ShadowClan meer arrogant dan RiverClan. Je moest eens weten hoe erg met de nek jullie Clan wordt aangekeken. Jullie zijn zogenaamd de zwaksten van ze allemaal, maar dat geloof ik niet. Jullie zijn klein ja, maar wel ongelooflijk snel en dat kan goed helpen met de snelle prooi die hier te vangen is, om nog maar niet te spreken als jullie tegenover een grote, slome vijand staan.” Hij haalde zijn schouders op. “En zo heeft elke Clan wel weer een karaktertrekje, maar is dat een reden om met de nek aangekeken te worden? Ik dacht het niet.”

Als deze kitten en hij zouden ruilen van Clan zou Butterstar waarschijnlijk heel gelukkig zijn. Deze kitten paste iets meer qua karakter bij RiverClan dan hijzelf. Maar hij dacht niet dat hij ook maar bij één Clan paste als je puur naar zijn karakter zou kijken. Hij nam het leven niet serieus genoeg en vond de warrior code maar een achterlijk iets. Voor StarClan had hij misschien nog enig respect, maar dan vond hij het weer dom dat medicine cats geen partners mochten hebben terwijl deputies en leaders dat wel mochten. Hij wist niet de precieze reden achter het feit dat medicine cats geen partners mochten hebben, maar hij had gehoord dat het was omdat het de band tussen de medicine cat en StarClan moeilijker kon maken omdat de medicine cat te veel afleiding had met een partner. Wat een onzin. De kat in kwestie koos er zelf wel voor of ze zich liet afleiden door zoiets en bovendien waren er nog genoeg andere dingen die voor afleiding konden zorgen, dus die regel viel al in het niet. Maar goed, hij was veel te sarcastisch voor de warrior code en daarrond, dus misschien moest hij daar niet eens een oordeel over vormen. Bovendien zou Butterstar hem toch vermoorden als hij zijn opinie ooit luidop zou zeggen tegen andere Clans. Nee, dan zou ze hem uit de Clan gooien. Als ze hem al niet uit de Clan had gegooid tegen de tijd dat de Clans weer zouden vertrekken. “Ik heb ook nooit gezegd dat we bescheiden zijn,” sprak hij met een grijns tegen haar. Luisteren was niet echt een kwaliteit die ze bezat, maar dat zou hij wel door de vingers zien. Hij trok even met zijn oortje toen ze haar woorden sprak en wilde net zijn weerwoord geven toen zijn ogen opeens groot werden. Wacht. Ze was klein, pluizig en WindClanners, ook de apprentices en warriors, stonden erom bekend dat ze klein waren. “Je bent geen kitten?” vroeg hij verstomd aan haar. “Je bent een apprentice?” Hij zuchtte luid. “Waarom heb je dat niet eerder tegen me gezegd? Het had een hoop boze reacties en gekwetste gevoelens langs jouw kant uit bespaard. En zeg niet dat het je niet kwetste dat ik je voor een kitten aanzag, want zoiets is gewoon pijnlijk om te horen. Een rank verdien je en dan is het vervelend als iemand je anders behandelt.” Hij zuchtte. “Sorry, hazenvreter. Dat wist ik niet. Het spijt me echt.”

Misschien was dit wel de eerste keren in zijn leven dat hij oprecht zijn excuses aan iemand bood. Tja, hoe zou hij zelf zijn? Hij had nu toevallig het geluk gehad dat hij zo’n brede en grote bouw had gehad dat katten hem toen hij een kitten was al aanzagen als een apprentice en nu soms al als een warrior, maar dat geluk had niet iedereen. Deze apprentice had heel veel vacht en was ook nog eens klein waardoor ze een kittenachtige uitstraling had. Hij vond het wel stoer dat ze zich dan ook niet echt geïntimideerd voelde door zijn grote uiterlijk, hoewel die angst sowieso al wel wegviel voor de meesten als ze erachter kwamen hoe vriendelijk en raar hij wel niet was. Je had ook van die katten die groot en breed waren en die daar gebruik van maakten door intimiderend over te komen naar andere katten of zelfs zo laag waren om anderen te gaan pesten, maar zo was hij niet. Zo nu en dan een plagende opmerking was het meeste wat je van hem kon verwachten, want hij was niet iemand die anderen tot huilen toe ging pesten en zag daar het nut ook niet van in. Waarom anderen pesten als je ook gewoon vrienden kon zijn? Hoewel hij eerlijk moest zeggen dat hij het wel grappig vond om toms te plagen door hun partners wat flirterig aan te staren als die interesse in hem toonden. Maar dan nog ging hij nooit verder dan wat flirten en bedoelde hij het ook zeker niet om de relatie tussen hun te verpesten. Zijn plagerige, flirterige gedrag had hem echter wel al een paar keer in vervelende situaties verzeild doen geraakt waarbij hij nog net geen klap op zijn kop had gekregen van een tom. Maar goed, daar was hij ook weer overheen gekomen en eigenlijk was hij best gelukkig. Zijn blik gleed naar de apprentice en hij grinnikte even. “Maar soms kan het niet erg zijn om op een kitten te lijken,” sprak hij. “Stel dat de Clan cats opeens aangevallen worden door een groep gestoorde katten die het alleen op oudere katten gemunt hebben en kittens met rust laten? Dan ben ik sneller de pineut dan jij. Dan kun je zien hoe ik verscheurd word en jij bent lekker veilig.” Hij lachte opgewekt. “Bovendien heb je met je dikke vacht een voordeel omdat, als een kat je aan probeert te vallen met zijn klauwen, ze dan met hun klauwen blijven haken en jij het voordeel hebt dat je ze sneller kunt aanvallen. Je kleine gestalte kun je makkelijk gebruiken door onder een grote kat door te glijden en je nagels langs zijn buik te laten gaan. Er zijn zoveel voordelen wat je hebt met een dikke vacht en een klein gestalte en ik weet vrij zeker dat je mentor je die allemaal kan aanleren als je aangeeft dat je er moeite mee hebt.”