The end of one journey is the beginning of the next

Haar witte vacht stak af tegen de omgeving, die prachtig bebost was met groene planten, felgekleurde bloemen en donkerbruine, haast rode bomen. Het dikke bladerdek boven haar zorgde ervoor dat er schaduw was, en op maar enkele plekken brak de zon door, en liet deze haar vacht haast schijnen in haar stralen. Het was een prachtig zicht, al had Hound zelf dit niet door. Ze was geconcentreerd op haar jacht, en liet zich op het moment niet afleiden door de natuur. Dit betekende echter niet dat ze er niet om gaf. Ze had een erg sterke band met het element, en stond dicht bij de planten en kruiden, ook al had ze er niet de meeste verstand van. Haar kennis reikte redelijk ver, maar was niet te vergelijken met die van de healer. Echter ervoer zij haar geloof in de aarde om haar heen, ze had zo haar eigen twist aan Moeder Natuur, zodat deze gelijk liep aan het verhaal dat door haar voorouders werd doorgegeven, van generatie op generatie. De mooiheid en stilte van de natuur gaf haar een zekere rust die ze plaatste onder de aanwezigheid van goedaardige zielen, geesten van de katten die voor haar leefde, die haar de weg leidde en haar hielpen met keuzes maken. Maar nu was het tijd voor haar om zich volledig te richtten op haar jacht. Hoewel de bomen die haar omringde ontzettend hoog waren, waren er enkele takken die lager reikte, tot op een hoogte waar ze met een sprong bij kon. Op één van deze takken was een vogel genesteld, die nietsvermoedend om zich heen keek. Hound hield haar lichaam laag op de grond, haar spieren aangespannen en klaar om toe te slaan. Haar staart zwiepte gefocust heen en weer, waarbij het leek alsof de wereld om haar heen wegviel. Ze was volledig gericht op het diertje, niets anders leek te bestaan. Haar kleine lichaam dook nog iets meer in elkaar, waarna ze met een grote kracht overeind kwam en zichzelf van de grond afdrukte. Haar klauw was uitgeslagen richting de vogel, en raakte hem precies op het moment dat deze zijn vleugels uitstrekte om weg te vliegen. Haar nagels krasten over het lichaampje heen, wat ervoor zorgde dat het beestje nu naar beneden kwam vallen. De kattin bewoog snel richting de vogel toe, en beet vlug het nekje door. Kort hierna sloot ze haar ogen, als lofgebed, dat de natuur haar gegeven had wat ze nodig had.

Zacht gefluister deed haar doen omdraaien. Haar witte vacht werd op enkele plekken bevlekt door het bloed dat uit het lichaampje in haar bek stroomde, maar ze schonk hier geen aandacht aan. Haar vacht kon niet prachtig blijven bij het werk dat ze deed; dat zou teveel tijd kostten, tijd die ze kon gebruiken om meer prooi te vangen. Natuurlijk zorgde Hound er wel voor dat ze er enigszins presentabel uitzag, maar haar grootste prioriteit was dit niet. Haar blauwe ogen landden op een To-Be van rond de 10 manen, die ze herkende als River that Runs Downhill. Het was een kattin die trainde om Cave Guard te worden, dus wat die hier precies deed, was voor Hound een vraag die ze uiteraard onder woorden bracht. "Waarom ben je niet in de Cave? Is daar niet meer dan genoeg te doen?" miauwde ze streng, al was het duidelijk genoeg dat ze niet werkelijk boos was.

Het duurde enige tijd voordat er een antwoord uitgesproken werd. Hound kraste ietwat ongeduldig, maar tevens ook onopvallend, met haar nagel in de grond onder haar. Ze hield er niet van tijd te verdoen, en aangezien ze een hardwerkende kattin was, vond ze vaak wel een taak die vervult kon worden in de tijd dat ze met een tribegenoot praatte. Zo duurde jagen op grotere dieren een flinke tijd langer. Als ze een roofvogel wilde vangen, die overigens de beste voedselbron waren, was ze zo een hele middag kwijt, als het niet langer was. Toen er uiteindelijk een antwoord kwam, was deze niet al te intelligent. De To-Be wilde haar wijsmaken dat er niets te doen was voor haar, en met een geërgerde zucht schudde Hound haar kop. Echter maakte River that Runs Downhill het snel weer goed door haar te complimenteren op haar vangst, iets wat de kattin altijd wist te appreciëren. "Er is meer dan genoeg te doen voor een To-Be als jijzelf, River that Runs Downhill. Bedden kunnen verschoont worden, kit-mothers hebben vaak genoeg hulp nodig, en bovendien moet de ingang ten alle tijden bewaakt worden. Je hoeft mij niet te vertellen dat er niets te doen valt. Tenzij je mij aan het bewaken was voor roofvogels, maar die zijn niet vaak te vinden in de Redwoods." Zoals gewoonlijk praatte Hound op een snel tempo, iets waarvoor ze haast bekend stond, omdat dit vaak gebeurde als ze ergens pissig om raakte. Nu viel haar slechte humeur ook wel mee, wat te merken was aan de uitweg die ze de To-Be hier gaf. Hopelijk was ze nu ook slim genoeg om deze aan te nemen.

Haar woorden leken totaal niet aangekomen te zijn, wat haar uitermate irriteerde. De To-Be begon enkel te glimlachen en dat was niet bepaald de reactie die ze wilde hebben. Lachte River that Runs Downhill haar uit? Haar blik verstrakte en een boze frons gleed over haar gezicht heen. Het leek alsof de andere kattin hierbij besefte dat er toch echt iets mis was met de manier waarop ze gereageerd had, want ze begon nu zenuwachtig om zich heen te kijken. Met versmalde ogen keek Hound de ander aan, wachtend op een reactie. Ze sloeg ongeduldig met haar witte staart toen er enkel wat gestamel uitkwam, gevolgd door een 'je kan goed jagen' die helemaal niet in het gesprek paste. Ze slaakte een geërgerde zucht, waarna ze met haar ogen rolde. "Terug naar de Cave, River that Runs Downhill. Je hoort hier niet thuis en ik dat idee moet je ook uit je kop zetten. Je wordt een Cave Guard, en dat staat vast, punt uit. Verspeel je tijd niet aan nutteloze dingen zoals anderen bekijken als ze jagen, daar heb jijzelf niks aan, maar ook de Tribe niet." beet ze de ander hard toe. Het was nou eenmaal de waarheid en haar punt van irritatie was bereikt, waardoor ze de waarheid ook niet meer verzachtte.

Er werd geknikt na haar redelijke toespraak, en ze gaf een ferm knikje terug. Als de ander het maar in haar oren knoopte.. Echter leken haar woorden snel weer in de wind geslagen want opnieuw keek de ander haar aan, met een charmant glimlachje dit keer. Hound keek haar geërgerd, maar afwachtend aan. Ze zou de ander een kans geven om haar zegje te doen, ze was immers net redelijk uitgevallen en ergens vond ze het misschien toch ook wel zielig, al gaf ze dit liever niet toe. Ze spitste haar oortjes bij het aanbod, waarna ze kort bedenkelijk keek. Moest ze dan nog vaker naar dit gestamel luisteren? Een korte zucht rolde over haar lippen. Echter betekende dit wel dat River that Runs Downhill haar taken als Gave Guard dan serieus zou nemen, dus knikte de witte she-cat dan toch maar. "Dat is prima," miauwde ze dan ook maar en zuchtte opnieuw, al was deze nauwelijks hoorbaar. Ze glimlachte eventjes naar de ander. Had haar speech dan toch nog iets uitgehaald? "Dat is inderdaad iets wat Guards doen, wat je zou weten als je had opgelet bij je training in plaats van te kijken naar wat anderen waar je niets mee te maken hebt doen," miauwde ze, al was haar toon nu niet meer al te serieus, maar lichtjes grappend.

Het viel haar op hoe vrolijk River leek om het feit dat ze mee mocht om haar te beschermen op een jacht, zoals ze het zelf genoemd had. Uiteraard vond Hound niet dat ze aan bescherming toewas, maar ze wist ook dat het River that Runs Downhill misschien kon helpen met het accepteren van haar rol in de Tribe. Ze wiebelde kort met haar oor toen de To-Be in de verdediging schoot over haar oplettendheid. "Je wilde datgeen wat je daarnet deed toch geen opletten noemen?" vroeg ze, zowel plagend als serieus. Het was belangrijk dat een Cave Guard goede zelfbeheersing had, zelfs zij wist dat. Ze twijfelde er ook niet aan dat River dit kon. Maar of ze het ook wilde, was weer een heel ander verhaal. Toch moest iedereen zich aan zijn of haar toegewezen rol houden of je het hier nou mee eens was of niet. River that Runs Downhill was hier geen uitzondering op. Toen ging het onderwerp weer over naar hetgeen waar de ander zo ontzettend naar uitkeek, blijkbaar. "Als je er zoveel zin in hebt, zie ik er niets op tegen om nu te gaan," vertelde ze de ander. "Maar dan gaan we niet hier jagen. Hier heb ik geen bescherming nodig, dat zou jouw tijd verspillen. Als je dit wilt doen, gaan we in de bergen."