Fate changes faster than the death of light.

Plastic blue conversations in my room.
Saving every tear for you.
Trusting every word untrue.
Twilight fading.

Fate changes faster than the death of light.
You provide the envy and I'll provide the spite.
Reflections cutting every face in two.
Casting shadows in the pale shade of blue.

Een slank gespierd lichaam bewoog zich vlug voort met een bijna angstwekkende efficiëntie en soepelheid in zijn ledematen. Amber gele ogen staarden doordringend voorwaarts, en inktzwarte pupillen waren tot nauwe spleetjes getrokken, waardoor de ogen alleen nog maar doordringender leken. Langzaam kwam de kater tot halt op een kleine, met gras en rots bedekte plek. De ochtenddauw kleefde aan zijn vacht, en de kou van de ochtendbries kliefde ietwat door zijn vacht heen, maar hij was wel wat gewend. Een langzame en ietwat smalende glimlach verspreidde zich op Tyki zijn zwarte lippen en zijn ruwe, roze tong ging eventjes over de basis van zijn snorharen heen. Een geur was zijn gevoelige neusgaten binnengedreven en werd makkelijk herkend. Het was de overbekende geur van kat. Zijn ogen schoten eventjes heen en weer terwijl zijn tanden eventjes ontbloten door glimlach. Langzaam verdween de glimlach weer iets, maar hij keek nog steeds met dezelfde intense blik rond. "Come out, come out wherever you are," Sprak hij kalm, maar met een diepe, heldere stem. Langzaam, maar in één soepel beweging, kwam hij in een zittende positie terecht.

[Moet er nog ietsjes inkomen met Tyki (:]

Wolfies bruin-oranje ogen flitsten heen en weer, op zoek naar de eekhoorn die net was weggerend. "Waar is dat verdoemde beest nou!" Sprak ze tegen zichzelf. Ze opende haar mond om te ruiken of het dier nog in de buurt was, maar kon geen eekhoorngeur ontdekken, wel de geur van een kat, een kater. Met gesloten ogen volgde ze de geur. Ze opende haar ogen toen de geur vertelde dat ze bijna met haar neus tegen de vacht van de kater stond. Ze stond nu op ongeveer twee drie staartlengeten van een bruine kater met een zwart gezicht. De gele ogen van de kater waren strak op haar gericht, maar daarna keek hij een andere kant op. Die blik deed Wolfies zandkleurige vacht overeind staan, niet uit angst, maar uit iets anders... "Come out, come out wherever you are." De kater had gemerkt dat hij bespied werd. Wolfie deed wat de bruine kater gevraagd had en kwam onder de struik vandaan. "Uhm.. Hallo." Zei ze en knikte vriendelijk haar kop.

Zijn ambergele blik was nu hij gesproken had strak op het dichte struikgewas gericht. Er was niks te zien, behalve al die groene bladeren, maar er waren meer zintuigen dan alleen de ogen. Zijn oren konden onregelmatigheden in het zachte geritsel van de bladeren horen, zijn neus kon vaag de geur van kat ruiken. Een glimlach verspreidde zich weer over zijn zwarte lippen. Zijn staart bewoog rustig heen en weer door de lucht, en daarna krulde hij hem over zijn voorpoten heen, die al net zo donker waren als zijn staart zelf. Een zandkleurige poes kwam uiteindelijk tussen de struiken vandaan. Nog altijd had hij dezelfde, licht geamuseerde glimlach op zijn lippen gespeeld. Langzaam kwam hij weer overeind op zijn lange poten, in een staande positie. Nee, klein was Tyki niet. "Uhm... Hallo," Miauwde de poes, hem een vriendelijk knikje gevende. "Hallo," Groette hij kalmpjes terug, zijn kop buigend in een beleefd gebaar. "Was het kijken interessant?" Vroeg hij vervolgens, zijn kop iets scheef houdende. Nog altijd was de glimlach niet van zijn gezicht verdwenen, gewoon nog steeds dezelfde, beleefde glimlach, maar ook ijselijk rustig. Zijn felle ogen boorden in die van de poes tegenover hem.

Onderwerp: Re: Fate changes faster than the death of light.