Be my Mad Hatter; I'll be your Alice

Ze had het wel gehoord. De poes die plots was verdwenen en toen terug was gebracht door de patrouilles. Het was een raar verhaal geweest als ze zich erop focuste, maar ze ging er niet op in. HEt was haar probleem echt niet en dus... Was het buiten haar kwestie. Toch had het de nodige aandacht gekregen, iets teveel misschien. Daarom zat ze nu te staren naar het kind, die MIstpaw heette. Ze richtte zichzelf even op en schudde haar schouders los waarna ze met kalme passen naar de grijze kattin liep. Zonder enige opmerking te maken plofte ze voor het kind neer. Ze was niet echt groot maar toch deed de jonge apprentice duidelijk de moeite om dominant en groot over te komen, neerkijkende op het jong. Ze slikte even, liet haar bijna moordende blik voor even op de ander voordat ze deze afwendde. "Je bent niet goed in je kop jij," maar goed, wie was dat wel deze dagen?

-Mistpaw

Ze wilde liever gewoon verdwijnen, één worden met de stenen van de grot. Heel Windclan was naar haar opzoek geweest, katte waren bang geweest, bezorgd om haar. Ze had hun moeite opgenomen en waarvoor? Omdat ze te nutteloos was om ook maar haar weg naar huis terug te vinden. Nogmaals had ze zichzelf bewezen dat ze nergens goed voor was. Haar vader en mentor durfde het niet te zeggen, maar haar was het allemaal al duidelijk. De poes had zich voorgenomen om haar aller uiterste best te doen om deze rotzooi goed te maken, maar hoe hard ze ook probeerde uit haar comfort zone stappen maakte alles alleen maar erger. Vandaag had ze vrij gekregen van haar training, maar in plaats van er zelf opuit trekken om te jagen zoals de meeste apprentices zouden doen, zat ze enkel verstopt tussen de schaduwen en probeerde zo stil mogelijk te zitten, in de hoop dat als ze hard genoeg haar best deed, ze daadwerkelijk onzichtbaar kon worden. Dat bleek niet waar te zijn, want al de hele tijd zat er één bepaalde kat haar aan te staren. Met haar slechte blik kon ze haar gelaatsuitdrukking niet onderscheidden, maar ze voelde haar ogen branden. Het was Burnetpaw, de poes die altijd boos was. Mistpaw was schijt benauwd voor haar en toen de ander na eventjes ook nog op haar af kwam stappen hield ze haar adem angstig in. Ze bad tot Starclan dat ze alleen langs zou lopen, maar zoals altijd hoorden de sterren katten haar niet; Burnetpaw plofte zich vlak bij haar neer. Mistpaw schuifelde ietsjes naar achteren en was te benauwd om oogcontact te maken. "Je bent niet goed in je kop jij," Haar oren zakten diep weg in haar nek. "S-s-sor-ry," kwam er haast onverstaanbaar uit. "I-ik weet het," sprak ze nog zachter onder haar adem. Ze had dit allemaal niet gewild, dit was niet haar bedoeling geweest! Ze had echter n iet de juiste woorden om dat aan de feeks uit te leggen.

Ze had een houding waar op Burnetpaw zoveel opmerkingen kon gaan maken en meer. Maar aan de andere kant was het gewoon zo'n kind. Ze was gewoon aan het schreeuwen om aandacht met haar fake act om zielig te zien; gewoon walgelijk dus. Ze plooide haar oren in haar nek na een paar stappen terug te hebben genomen en de rosse poes stond gewoon op en ging weer dichter naar Mistpaw toe, geen greintje respect voor haar of wat dan ook. Er kwam gebrabbel uit dat de tabby point mix niet goed kon horen en zonder pardon duwde ze haar voorhoofd tegen de ander, om vervolgens de kin van het poesje vast te nemen. "Wat. Zei je?" klonk er even luid en duidelijk van de poes af, een nogal dreigende stop houdende achter het eerste woordje. Met kalm ogen keek ze het kind strak aan, ookal was het duidelijk dat ze weinig geduld had als dit verlegen hoopje van verloren tijd niks zei.

Oh nee, ze ging niet weg. Sterker nog, de poes leek geen enkel idee te hebben van persoonlijke ruimte. Iets waar Mistpaw nu juist zo gesteld op was. Ze wilde dan ook nog verder naar achteren krabbelen, maar de harde muur drukte tegen haar rug. Voordat ze het wist overbrugde de poes ook het laatste beetje afstand en stootte haar kop zo'n beetje tegen de hare, waarna haar kin vast werd gepakt. Een zacht, angstig geluidje ontsnapte haar. "Wat. Zei je?" sprak de ander dwingen en zo onwijs beangstigend. Mistpaw haar hart klopte in haar keel. Oh Starclan, ze ging haar vermoorden. Right here, right now. Burnet zou haar kop tegen de stenen slaan en laten barsten. "Het spijt me! Sorry, sorry!" piepte ze doodsbenauwd en dook in een, haar ogen opengesperd en haar oren in haar nek.

Avid was een trotse ThunderClanner. Dubbel zo trots, nu ze apprentice geworden was. Maar toch versmalde ze haar groene ogen toen ze merkte dat er onterecht gedaan werd tegen een kat die niet voor zichzelf op durfde te komen. Haar oortjes gleden in haar nek toen ze de dreigende houding van één van de twee apprentices zag. Ze veerde overeind toen de ander ook nog is ineen dook. Kort mopperde ze in haar gedachtes op de gevlekte kattin, en dat die haar eigen problemen moest kunnen oplossen, maar liep er toen met grote passen op af. "Wat denk jij," beet ze de rossige toe en plantte haar kont tussen de twee in. Ze trok haar lippen dreigend op en liet haar nek- en schouderharen overeind staan, waardoor ze groter leek dan ze al was. "Je ziet toch dat ze bang is, doe normaal." ging ze verder. Haar woordkeuze was misschien wat vaag, maar de ander moest de boodschap wel krijgen van haar lichaamstaal. Back off, anders ram ik je in elkaar.