Impossibility is a myth

Onderwerp: Impossibility is a myth ma 7 aug 2017 - 18:30

Finchpaw was nog niet zo lang apprentice, maar faalde nu al hard in zijn trainingen. Hij was best klunzig en tot nu toe had hij eigenlijk alleen maar het gevoel dat het warriorship helemaal niet voor hem bedoeld was. Toch deed hij zijn best, want zo was Finchpaw, iemand die doorzette en niet opgaf. Onmogelijkheden bestonden niet, voor niemand niet. Ook niet voor zijn zusje, Deerleg. Hij ging daarom ook naar haar toe, aangezien hij toch een dagje vrij had van zijn trainingen. Waarschijnlijk moest Wolfdance even bijkomen van zijn slechte prestaties. "Hé lief zusje!" Miauwde hij enthousiast toen hij in het deel van de grot van de Elders kwam.

Eerste post voor Deerleg, daarna open

De elder had met haar kop op haar poten wat verveeld voor zich uit gestaard, niet goed wetende wat ze moest gaan doen. Ze kon natuurlijk Puffincliff helpen met de kittens, babysitten en verhalen vertellen, maar daar had ze geen zin in. Ze wilde gaan jagen, gaan vechten, leren, net zoals elke apprentice. Maar ja, vanwege die verdomde poot van haar was dit voor haar slechts een droom. Een droom die nooit uit zou komen. "Hé lief zusje!" De enthousiaste stem van Finchpaw deed haar opkijken, en ze tilde haar kop omhoog, en glimlachte naar haar broer. "Hé grote broer!" miauwde ze terug, niet al te vrolijk. Deerleg wilde samen met hem trainen, samen met hem jagen. Maar helaas, dat kon niet. Nooit.

Het stak Finchpaw om te zien hoe Deerleg totaal niet vrolijk overkwam. Ze leek haar best te doen, maar zo kwam het niet binnen. Haar begroeting naar hem terug kwam ook niet al te vrolijk over. Hij zuchtte even en gaf zijn zusje een lik langs haar oren. "Ik ga jou helpen om toch iets van een warrior te worden, ook al heb je maar drie goed werkende poten," sprak hij vastberaden en vroeg zich meteen af hoe dit goed ging komen aangezien hijzelf al een kluns was wat trainingen betrof. Niet geschoten altijd mis, toch? "Ik wil namelijk dat mijn mooie, lieve zusje straalt van geluk, oke?" Ging hij verder en keek haar recht in haar al net zo blauwe ogen als de zijn aan. Ze gingen samen trainen, dat was een feit, want Finchtpaw ging de trainingen leiden.

Ik ga jou helpen om toch iets van een warrior te worden, ook al heb je maar drie goed werkende poten," Deerleg glimlachte zwak, en keek vervolgens naar haar poten. Het was lief van hem, maar ze had de hoop opgegeven. Als kitten had ze altijd volgehouden dat Tallshadow wel een manier zou vinden zodat ze toch een warrior zou kunnen worden, maar nu ze echt een Elder was, wist ze niet meer goed hoe ze ooit had kunnen denken dat het haar ooit zou lukken. Met maar drie werkende poten. "Ik wil namelijk dat mijn mooie, lieve zusje straalt van geluk, oke?" Ze keek weer naar haar broer, en zuchtte. "Vooruit dan maar. Laat maar zien hoe jij mij gelukkig kan maken." miauwde ze plagerig, waarna ze langzaam opstond. Ze wilde heel graag trainen, maar ze was bang dat ze zichzelf nog erger verwondde.

Oké, misschien was van alle ideeën jagen toch de beste optie. Ze konden bij het begin beginnen, of eigenlijk, waar Finchpaw zelf ook begonnen was. Geuren oppikken, dat was niet zo moeilijk, daar was Finchpaw zelfs goed in. "Zullen we beginnen met jagen? We kunnen samen werken!" Dan kon de dag ook nog eens succesvol worden en tijdens het samenwerken zou Deerleg kunnen leren. Want Finchpaw kon niet accepteren dat zijn zusje al een Elder was, ze was niet eens oud, de titel paste niet bij haar. Finchpaw had samen met haar Elder willen worden, wanneer ze misschien iets van honderdtwintig moons waren of iets dergelijks. Tien keer de zomer mee maken en daarna nog een paar keer de zomer mee maken op je oude dag, dat was toch prachtig? Dit had niet zo mogen zijn. "Maar je bent geen Elder hoor, je bent helemaal niet oud, je bent gewoon... een speciale apprentice oké? En ik ben je stiekeme mentor," verklaarde Finchpaw vervolgens. Ja, dat moest wel werken. "En mag ik je gewoon Deerpaw noemen?" Vroeg hij vervolgens. Die naam paste nu nog beter bij Deerleg, vond hij.

Ze kon haar broer wel knuffelen. Een steeds enthousiast wordende glimlach begon haar gezicht te sieren, en ze kreeg haar hoop weer terug. Dit klonk als een plan wat kon gaan werken! Ze zou gaan jagen met Finch, en dat klonk als muziek in haar oren. "Maar je bent geen Elder hoor, je bent helemaal niet oud, je bent gewoon... een speciale apprentice oké? En ik ben je stiekeme mentor," Ze drukte haar kop tegen de schouder van de tabby aan, en snorde hard. "Oké mentor!" miauwde ze blij. Nu maar hopen dat niemand hen zou betrappen en haar weer terug naar de cavern zou sturen. "En mag ik je gewoon Deerpaw noemen?" Deerpaw knikte, en keek nu met haar normale vrolijkheid terug naar Finchpaw. "Ja! Zullen we dan gaan Finch?" Het zou niet makkelijk en snel gaan, maar ze was altijd een doorzetter geweest en ze had de motivatie. Dus het moest gewoon lukken! Toch?

Het kopje die hij van zijn zusje kreeg ontving hij hartelijk en liefdevol, waarbij hij dus ook een kopje terug gaf. Hij was gek op zijn zusje en zou haar met zijn leven beschermen, er voor haar zijn tot het uiterste en er alles aan doen om haar gelukkig te maken. Ze ging akkoord met zijn woorden en noemde hem zelfs mentor! Wat geweldig! Ook had hij toestemming om Deerleg gewoon Deerpaw te noemen, waarop hij haar een brede lach gaf. "Ja, we gaan!" Sprak hij met een lach en begon te lopen. Ondertussen hield hij in de gaten hoe het lopen überhaupt ging bij Deerpaw. Al ging dat vast wel goed genoeg, haar poot was namelijk al een hele tijd kapot, waardoor ze er intussen wel aan gewend was geraakt, toch? Finchpaw leidde haar mee de clan cavern uit, the Redwood in. Hier kon vast wel een muisje of twee gevonden worden. "Ik ben begonnen met het leren herkennen van de prooi geuren en het herkennen van de geluidjes die ze maken, dat ga jij nu ook doen. Ik zal proberen het prooidiertje te vangen, want daar ben ik zelf nog niet zo goed in en ondertussen kan jij een oog op de lucht houden in verband met de roofvogels die hier rondvliegen," miauwde Finchpaw. Dat leek hem voor nu een goed idee, zo konden ze samen de dag wel vullen. "En eh... Ondertussen houden we ook de vaart er in wat het lopen betreft zodat je goede poten sterker worden, want dat is ook belangrijk," bedacht hij zich, puur omdat het hem logisch leek. Zouden de medicine cats dat ook zo zien?

Deerleg -nee, Deerpaw- volgde haar nieuwe mentor braaf, en probeerde zijn tempo vol te houden. Het was lastig voor de poes, gezien ze een slechte conditie had omdat ze de afgelopen moons weinig mocht doen qua beweging. Natuurlijk zodat haar poot misschien nog zou verbeteren, maar daar was altijd al weinig hoop in geweest. Ze luisterde naar de instructies die Finchpaw haar gaf, en knikte. Zij zou op de uitkijk staan, wat haar een prima job leek. Hoefde ze zichzelf ook niet fysiek uit te putten, en zou ze dus langzaamaan aan een conditie kunnen gaan werken. "En eh... Ondertussen houden we ook de vaart er in wat het lopen betreft zodat je goede poten sterker worden, want dat is ook belangrijk," ging haar broer verder. "Acefray had gezegd dat ik langzaam maar zeker mocht beginnen met mijn poten weer sterker maken, dus in principe moet ik het in kleine stapjes doen. Maar ik vin d het goed, want dan kan ik meteen zien of ik een stevig tempo al een beetje aan kan." miauwde ze als antwoord. Ze had goede hoop, en ze had karakter. Dus volhouden was geen probleem. Ze kon alleen achteraf misschien een paar dagen bekaf zijn, en wat kwetsbaarder voor ziektes.

Oh, van Acefray moest Deerleg het dus rustiger aanpakken. "Dan luisteren we naar het advies van Acefray en pas ik daar de trainingen op aan," sprak Finchpaw plechtig. "Wat heeft Acefray nog meer gezegd?" Vroeg Finchpaw vervolgens. Hij wilde het wel goed doen, hij wilde het niet erger maken, alleen maar beter. Finchpaw wilde dat zijn zusje ook een soort warrior kon worden voor de clan, zichzelf nuttig zou voelen. Want Finchpaw kon zichzelf wel indenken dat het moeilijk was om een heel leven voor je te hebben, maar die alleen maar in de medicine cat den te mogen doorbrengen terwijl er constant ogen op je gehouden worden, omdat er alleen op uit gaan te gevaarlijk zou zijn. Deerleg kon niet weg rennen als er een gevaar was en Deerleg kon niet vechten, als het noodlot dat van je eiste.

Deerpaw keek met een vrolijke grijns op haar gezicht naar Finchpaw, die de mening van Acefray doodserieus nam. Hij vroeg ook nog wat de medicine cat nog meer gezegd had, en de manke Apprentice fronste even. "Dat mijn poot nooit meer zou genezen, ehm, dat ik me niet te veel moet inspannen en zodra ik pijn voel moet stoppen met waar ik mee bezig ben. Niet heel veel meer." miauwde ze terwijl ze nog verder nadacht. Ze geloofde dat dat het was. "Oh, en dat ik niet alleen mag rondlopen gezien adelaars enzo." miauwde ze luchtig verder, waarna ze met haar staart tegen haar mentors schouder aantikte. "Maar ik geloof dat ik me wel in goed gezelschap bevind, niet?" miauwde ze vervolgens plagerig. Ze klaarde helemaal op van dit uitstapje, en genoot met volle teugen.

Doodserieus luisterde Finchpaw naar de woorden die Deerpaw uitsprak. Hij knikte alsof hij een doctor was en toen ze uitgesproken was perste hij zijn lippen even op elkaar. "Hou je daar maar aan," miauwde hij plechtig. "En die adelaars zullen we heus niet tegenkomen hier in The Redwood, veel te begroeid," reageerde hij er snel achteraan en daarna lachte hij breed en enthousiast. "Ja, je bevind je zeker in goed gezelschap, ik zal je beschermen," nee, eigenlijk niet, Finchpaw had nog helemaal niet geleerd hoe hij moest vechten tegen adelaars. "Goed, laten we prooi proberen te vangen," miauwde hij. "Dus probeer je zo stil mogelijk voor te bewegen," vervolgde hij en Finchpaw begon zelf al te sluipen. Ook hij hield natuurlijk zijn omgeving in de gaten, maar dat was vooral de taak van Deerpaw.

Trots keek ze naar haar broer toen hij zei dat hij heel goed gezelschap was. Nou, dat betekende dus dat hij heel goed zijn best deed tijdens de trainingen en heel goed was! Dat was iets om trots op te zijn. Hierna gaf Finchmentor haar instructies om zo stil mogelijk te bewegen. Maar de poes wist niet goed hoe dat moest, dus ze bleef vragend stil staan, en ik de tabby met een schuin hoofd aan. "Hoe dan? Ik ben een lawaaiige idioot met mijn manke poot erbij.." miauwde ze, er van uitgaand dat Finch het haar allemaal zou leren. Daar was hij toch immers voor? Dat zij, Deerpaw, leerde van zijn instructies en opdrachten.

Direct kwam Finchpaw tot een halt toen Deerleg hem niet volgde. Hij keek om en zag dat ze niet wist hoe ze stil moest lopen. "Oh, dat zal wel een goede oefening zijn," bedacht hij zich hardop. "Trek je heup zo hoog mogelijk op, zodat je achterpoot de grond niet raakt, we gaan proberen één prooi te vangen en dan is dat ook wel genoeg," miauwde hij. "Want dan wordt je heup spier sterker en kan je zo steeds langer je poot hooghouden terwijl je luistert naar prooi geluiden en eventueel andere dingen opmerkt," miauwde hij. Ja, dat klonk als een goed plan naar zijn idee. "Volg mij, mijn apprentice," sprak hij en lachte even. Nu hield Finchpaw het goed in de gaten of zijn zusje dit zo vol kon houden.

Onderwerp: Re: Impossibility is a myth