Warriors of Light

Oke, Sin was bekend over veel verschillende dingen. Ze was een bitch, een leugenaar en in sommige gedachtes zelfs een monster. Maar bovenal was Sinclaw nog altijd een... in haar gedachten, loyale warrior. En zo ook was ze nu opzoek naar prooi. Het maakte haar niet bepaald uit waar en hoe ze er aan kwam. Zo lang ze maar eten kon vinden. Met vier clans was het zelfs in dit enorme gebied wat lastig om een goede maaltijd te vinden. En met ziekte en dood boven hun hoofd hangend was het belangrijk om een gevulde buik te hebben.

Vandaag was Sinclaw in een goed humeur. Had ze misschien zelfs een vrolijke bui. Zolang ze maar niet de verkeerde tegen het lijf liep that is. Zo lang ze maar met rust gelaten werd en als iemand al haar aandacht wou dat tenminste een fatsoenlijke gesprekspartner zou zijn. En niet een of andere irritante apprentice die dacht dat hij of zij de wereld aan zou kunnen.

Alhoewel. Misschien zou zelfs dat haar goede humeur niet kunnen breken.
Wat een wonderlijke dag.

Eerder die dag was ze er met wat andere katten opuit getrokken voor een Herb patrol. Die waren het allerergste, als je het haar vroeg. Soms besloot Lizardpath haar genoeg te vertrouwen om het alleen te doen, en dat betekende dat er katten waren die dingen van haar verwachtten en zonder twijfel deden wat ze zei. Dat was eng, als iemand haar genoeg vertrouwde om precies te doen zoals ze zei. Gelukkig was echter alles prima gegaan, maar het was een behoorlijke aanslag op haar energie geweest. Tenminste, haar sociale energie, dan. Als ze te lang bij anderen in de buurt was moest ze gewoon weer even in haar eentje opladen, ofzo. Dus vertelde ze haar patrol genoten dat ze nog ergens onderweg wat kruiden had zien liggen en kwam er met alleen wat bezorgde blikken mee weg. Volledig gelogen had ze niet, dus trippelde ze nu door de Highlands heen naar het plekje waar ze eerder wat jenever bessen had zien groeien. Haar plan om even alleen te zijn bleek echter niet door te gaan, want uit het niets, leek het, doemde er een imposante, zwart-witte kat op. Oh, huh. Even keek ze wat geschrokken/verbaasd op. De wind had haar geur waarschijnlijk verborgen, want ze had de poes pas door gehad toen ze zo goed als voor haar neus stond. "Oh, uhm, goedemiddag," haar naam was Routpaw onbekend, maar haar zware geur vertelde haar dat het een Shadowclanner was. Ze zag er wat... Intimiderend uit, maar Routpaw besloot dat uiterlijk niet alles hoefde te zeggen. Ze was vast een schat van binnen.


[Als ie niet open is stuur je me maar en pm en haal ik het weg c:]

De ander was veel groter en ook vrij intimiderend, al vond Routpaw dat vrij snel van andere katten. Ze was dapper genoeg om de ander vriendelijk toe te glimlachen."Ehm.. Kan ik je ergens mee helpen?" vroeg de ander wat timide en zette een halve stap naar achteren. Het leek haast alsof ze angst had voor haar, of onder de indruk was, Routpaw wist echter wel dat dat zo goed als onmogelijk was. Sommige katten hadden nog wel een soort van respect voor haar, door haar kennis van kruiden. Echt beangstigend of intimiderend was ze niet bepaald; ze was klein, fragiel en onwijs onhandig. De meeste windclanners, andere clankatten inmiddels ook, hadden haar al eens over dit of dat zien struikelen. Routpaw voelde de drang haar excuses aan te bieden tegenover de ander, maar wist niet precies waarvoor. "Oh, eh, ik was enkel onderweg om wat jenever bessen te plukken," legde ze met een wat nerveuze glimlach uit. "Als je tijd hebt, zou je kunnen helpen er een paar te plukken..?" stelde ze voorzichtig voor. "Enkel als je zin hebt, natuurlijk, haha,"