I do what it takes

De dagen sleepte zich langzaam maar zeker voort. In zijn hoofd telde hij nog elke seconde die zijn overleden kittens ouder hadden kunnen zijn. Wat was het nu. Een maan.. Nee nog nieteens. Een halve maan misschien, ze zouden tegen deze tijd zouden hun oogjes geopend worden. Als ze nog thuis waren zouden ze het camp gaan onderzoeken. Verhalen van de elders beluisteren en genieten van hun jonge leven. Inplaats daarvan lagen ze onder de grond en kon Rowan het niet helpen met zich afvragen of ze naar Starclan waren gekomen, ook al waren ze gestorven onder deze vreemde hemel. Zouden ze bij zijn moeder zijn?

Bluestar was nog maar net moeder geworden van het nest waar Rowan de enige kater in was geweest. Hij had als kitten zijnde zijn zusjes al zo wanhopig geprobeerd te beschermen, zelfs zijn oudere siblings. Hij was de kitten geweest die zichzelf compleet wegcijferde. En toen zijn moeder stierf verachtte hij Firestar die haar plaats in nam. En nu was Firestar ook al dood en bijna vergeten. Hell. Silverstar had nog maar een leven. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij er soms duizelig van werd. Maar deze twee weken. Droegen zich uit over een eeuwigheid. Met de kersverse herinnering aan zijn kittens nog in zijn geheugen gegrift. En juist daarom was het nu zo pijnlijk zwaar om met de vier clans tezamen te zijn. Vier clans betekende vier keer zoveel kittens die hem met elke piep en vraag hielpen herinneren aan wat hij nooit meer zou kunnen voelen. Het was niet eerlijk. Het was bot en vals dat alles wat hem omhoog hielt weer even snel van hem afgenomen werd. Maar op de een of andere manier hielt hij toch stand en was hij hier nogsteeds. Even sterk uit zijn ogen kijkend. De grijze rots in de branding voor Thunderclan terwijl hij langzaam afbrokkelde en meespoelde met de stroming van probleem op probleem gestapeld. En geen ziel meer aan wie hij zijn pijn kwijt zou kunnen.

-Flyingkit first

Doelloos zat Mumble op de grond, wat moest hij nou toch zonder ouders. Hij liet zijn schouders hangen en slenterde verder door het gebied, waar hij zich wilde gaan settelen. Hoe moest hij overleven zonder zijn ouders, hij kon nog niet eens zelf een prooi vangen. Hij was als enigste kitten geboren dus had ook niemand om aan vast te klampen. Verslagen keek hij in de rondte en zuchtte. Met zijn poot sloeg hij een steentje weg, die vervolgens een paar meter verder weer op de grond belandde. Met veel tegenzin stond hij op en liep sjokkend richting de ingang van een grot, waar hij de nacht zou gaan vertoeven, althans dat was zijn plan. Mumblekit liep de grot in, en keek in het rond. Ah, daar was een uitgestoken stuk waar hij prima zou kunnen liggen. Hij nam een klein sprongetje, en klampte zich vast aan een stuk rots, waarna hij zichzelf omhoog trok met zijn poten. Daarna plofte hij neer en legde zijn kop terneergeslagen tussen zijn poten en keek voor zich uit.

Alsof het universum nog meer tegen hem was, wat hij al geloofde dat het pittig erg was, kwam er een kitten zijn gezichtsveld binnen. Het ding leek eenzaam, als hij het goed had was dit dan ook een weesje. Maar hoewel de kitten in zijn clan zat had hij niet heel veel contact geprobeerd te maken met kits en queens. Het was, als warrior zijnde, niet zijn taak. Maar daarnaast deed het hem ook pijn om uberhaupt naar zo'n kleintje te kijken. En een steek jaloerzie schoot zelfs door zijn systeem heen. Zich afvragend waarom hun het verdiend hadden te overleven en zijn kittens niet.

Toch kon zijn 'goede hart' het niet verdragen om de kitten moederziel alleen daar te laten zitten en dus stapte hij langzaam op hem af. Schraapte even zijn keel en nam diep adem. "Heb je het niet koud in je eentje.." Bromde hij, zijn stem zwaar en vermoeid maar zijn ogen zo oprecht vriendelijk als hij ze maar kon krijgen.