I'll take my bow

Onderwerp: I'll take my bow do 10 aug 2017 - 13:00

a hero on a bridge that's burning down

De kater keek naar het konijn waar hij zojuist zijn kaken in had gezet. De bruinige vacht van het beest begon langzaam rood te kleuren nadat het bloed van de wond in diens nek zich begon te verspreiden. Zijn goudkleurige ogen hadden amper emotie in zich op dit moment, er gebeurde iets met hem. Het anker wat hij gehad had toen hij ouder werd begon zich langzaam los te maken. Eerst was het Mousewish geweest, toen Oceanbreeze. Maar het leek alsof hij die laatste aan het verliezen was. Misschien was het wel omdat de kater zich verraden voelde na het moment dat ze hem voor alle clans had gestraft - voor een misdaad die hij niet had begaan.

Zijn enige hoop waren zijn kleintjes, de enige levende zielen hier waar hij zeker van was dat hij van hen hield en dat zij ook van hen hielden. Mistpaw was zijn favoriet uit het eerste nestje, want Harepaw en Russetpaw konden prima op hun eigen poten staan. Ze waren sterke kattinnen, maar Mistpaw was zijn kleine meisje. Van zijn tweede nestje had hij zich voornamelijk gehecht aan Wishkit, de kitten die hij vernoemd had naar de rosse kattin die in StarClan wandelde. Wat betreft zijn laatste nestje voelde hij vooral een connectie met Lionkit en Homekit. Maar dat alles nam niet weg dat hij zielsveel van al zijn kittens hield en hij er alles aan zou doen om hen te beschermen.

Stel je voor dat iemand hen ooit pijn zou doen, zoals zijn geweldige halfbroer Raptorecho. Tigergaze vertrouwde hem voor geen muis in de buurt van zijn kinderen, het monster was er op uit om alles waarvan hij hield kapot te maken. Een grauw kwam uit zijn bek, nooit zou hij dat laten gebeuren. De laatste tijd had hij wel meer van dit soort woedde momentjes. Het gevolg was dat het konijn compleet uit elkaar gescheurd voor zijn neus lag. De kater tilde zijn kop op en snoof, zijn volledige snuit, voorpoten en borstkas zaten onder het bloed.

+ Routpaw

I'm not what you think that I'm made of

Onderwerp: Re: I'll take my bow vr 1 sep 2017 - 12:48

Het begon weer kouder te worden. De warmte die Greenleaf had gebracht werd langzaamaan alweer terug getrokken, het viel te merken aan hoe de dagen korter en kouder werden, de boom hun kleur verloren en de bloemen begonnen te verdwijnen. Het maakte niet uit hoezeer je je best deed om je vast te houden aan de laatste beetjes zonnestralen, je de laatste warme dagen zo lang mogelijk probeerde te rekken; tijd ging toch wel door. Het beangstigde haar, want hoewel de zomer hier goed te doen leek te zijn, merkte ze nu al dat de kruiden en prooidieren begonnen te verdwijnen. Al deze katten zaten te dicht op elkaar en dat begon zijn nadelen te hebben, dan toch eindelijk. Er was een ziekte begonnen, ergens, en die begon hun te treffen. Steeds vaker zag ze katten met dezelfde klachten en zelfs haar kundige mentor wist er soms geen raad mee. Dat was nieuw voor haar, en oh zo beangstigend. Lizardpath had een antwoord op alles, een oplossing voor iedere ziekte; maar niet op deze. Ze moesten toe kijken hoe katten wegkwijnden en het enige wat ze konden doen was hopen. Vragen of Starclan hun wilde helpen, en zelf hun best doen met wat ze hadden. Dat was wat Routpaw deed, ze was erop uitgetrokken om kruiden te zoeken nu ze nog goed waren. Waarschijnlijk had ze iemand mee moeten nemen, maar ze moest even alleen zijn. Dus stapte ze door het gebied heen opzoek naar planten en kruiden die spoedig zouden verdwijnen onder dode bladeren en sneeuw. Het was toen dat ze zijn geur rook. Even slikte ze, nog altijd beangstigd door het geheim dat hij had onthuld. Toch, dan dacht ze terug aan zijn gebroken houding toen hij zijn dode zoon begroef. Ze had hem nodig, en hij haar. Dus gunde de poes zichzelf een pauze en stapte richting de gevlekte vriend. Snel genoeg werd zijn geurspoor sterker en herkende ze zijn robuuste houding. Op enkele staartlengtes bleef ze echte stil staan; er was iets mis. Er klopte iets niet aan wat hij aan het doen was en de sterke geur van bloed. Als versteend bleef ze staan toen zag hoe zijn borst en poten en kop en bek en alles bedenkt wat met bloed, bloed en bloed. Oh starclan, hij had het weer gedaan. Hij had het weer gedaan. Hij had...
Het was een konijn, geen kat. Routpaw slikte een pijnlijke brok in haar keel door en dwong zichzelf te ademen maar toen ze zijn blik ontmoette lag daar niet alleen zorgen in, maar ook iets van angst. Hoezeer ze dat ook probeerde te verbergen. Toch dwong ze zichzelf dichterbij te stappen en legde ze de kruiden die ze al verzameld had neer. "Tiger..." murmelde ze zachtjes en keek hem hopeloos aan. "Waar ben je mee bezig..?"

Onderwerp: Re: I'll take my bow vr 1 sep 2017 - 19:13

a hero on a bridge that's burning down

Het begon weer kouder te worden en je kon zien dat leafbare langzaam maar zeker in zicht begon te komen. De bomen waren bezig om hun gekleurde bladeren te verliezen en er was minder prooi te vinden dan normaal. Maar dit konijn was niet moeilijk geweest om te vinden, en terwijl hij de nek door had gebeten van het beest was er iets in hem geknapt waardoor hij het hele beest aan flarden had gescheurd. Er was niets meer van over. Enkel een bloederige rotzooi.

De kater keek wat schuchter op toen hij een bekende stem zijn naam hoorde uitspreken. Zijn goudkleurige ogen stonden verwilderd toen deze die van haar kruiste, maar toen hij met eigen ogen zag dat het Routpaw was die hem had betrapt wist hij niet hoe snel hij weg moest kijken. Hij had de blik in haar ogen wel gezien, hij had de angst wel gezien die ze voor hem had gehad toen hij haar had verteld dat hij een moordenaar was. Zou Oceanbreeze hem ooit ook zo aankijken wanneer hij het aan haar vertelde, zouden zijn kittens ook met die angstige ogen naar hem kijken.

Routpaw vroeg waar hij mee bezig was. De kater slikte en staarde naar de grond, niet in staat om er een fatsoenlijk antwoord uit te krijgen. Langzaam leek hij een beetje meer bewust te worden van de situatie. De blik in zijn ogen veranderde op slag en in plaats van het verwilderde begon er een zachtere blik in te komen. Hij besefte dat hij net een konijn aan stukken had gescheurd om zijn frustratie te kunnen uiten. Het had zijn kitten kunnen zijn. Het had Oceanbreeze kunnen zijn. Het had Routpaw kunnen zijn. En toen moest hij weer terugdenken aan het moment van zijn kitten-periode. Toen hij en Raptorecho een baby muisje hadden verscheurd voor de neus van Mousewish - toen ze allemaal nog kleine kittens waren. Daar was het mee begonnen.

De kater zakte door zijn voorpoten heen en klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat hij zijn scherpe tanden voor zijn lip heen voelde boren. Zijn robuuste lichaam leek niets voor te stellen. En dat deed het ook niet meer wanneer de geest gebroken was. Hij was een zwakkeling. Hij mistte Cheekykit en Skykit. Hij mistte Mousewish. En verdomme, hij kon er niets aan doen. "Ga weg.. ga weg voordat je de volgende bent.." mauwde de kater toen met een krakende stem. "Ik wil niet dat je ook dood eindigt." Hij was een monster. En eindelijk zag hij het. Hoe goed hij ook altijd zou willen doen, hoe hard hij zou proberen om het toneelstukje mee te spelen. Het monster zat te diep in zijn ziel gekluisterd om eruit gehaald te worden. Een traan droop uit zijn ooghoek, terwijl het enige wat de bloederige bengaal deed, naar het dode konijn staren was.

I'm not what you think that I'm made of

Onderwerp: Re: I'll take my bow vr 1 sep 2017 - 19:51

Toen hij opkeek stonden zijn ambere ogen die haar zo lief waren geworden anders. Wild, kwaad, alsof hij ook haar zo aan stukken zou kunnen scheuren. Haar adem stokte in haar keel, maar toen hij haar leek te herkennen leek hij te kalmeren, waarna hij zijn blik beschaamd afwennde. Schuld gevoel overgolfde haar, wetend dat hij de angst in haar ogen moest hebben gezien. Ze wilde hem zeggen dat het oké was, dat ze hem niet vreesde. Maar dat was een leugen, en dat besef drukte zwaar op haar schouders. Waarom vreesde ze haar vriend terwijl hij het al zo moeilijk had, terwijl hij juist nu iemand nodig had die hem vertrouwde. Toch, dat konijn. Zou die Shadowclan apprentice hetzelfde lot hebben ondergaan? Zou diens lijk- Routpaw kapte die gedachte af. Nee, nee, het was niet zo. Dat was Tigergaze niet. Zo was hij niet. Ze moest hem vertrouwen, hij was immers haar vriend en oh zo dierbaar. Ze kon niets anders dan toekijken terwijl hij door zijn poten heen zakte, verzwakt en pijnlijk. Zijn eens zo imposante lichaam was niets meer dan een hoopje bloed en vacht. Routpaw huiverde. "Ga weg.. ga weg voordat je de volgende bent.." zijn stem kraakte en het brak haar hart hem zo te zien. "Ik wil niet dat je ook dood eindigt."ze vreesden hetzelfde ding, alleen Tigergaze durfde het toe te geven. Routpaw walgde van haar eigen angst, van het feit dat ze niet wist of ze wel naar hem toe moest stappen. Toch klemde ze haar kaken op elkaar en verbeet ze haar vrees, want dit was Tigergaze, haar vriend, geen moordlustige moordenaar. Haar hoofd sprak andere dingen, fluisterde haar zorgen toe die ze onmogelijk kon negeren. Maar haar hart wist wel beter. Dus stapte ze dichterbij en vleide haar kop na één seconde van twijfel tegen zijn gebroken lichaam aan, waarna ze zich liet zakken en haar neus in zijn wang drukte. "Je bent geen moordenaar," waren haar ademloze woorden. "J-je bent Tigergaze, m-mijn vriend, dat ben je," ze wilde zijn tranen niet zien, hem niet zo gebroken en pijnlijk zien liggen. "En dat zal je altijd zijn,"

Onderwerp: Re: I'll take my bow vr 1 sep 2017 - 20:23

a hero on a bridge that's burning down

Voor een moment dacht de kater dat hij omgeven zou worden door de kou en eenzaamheid. Dat Routpaw afgeschrikt zou zijn door zijn woorden en dat ze zich om zou draaien, om zich vervolgens uit de poten te maken. Misschien wilde hij wel alleen zijn, wilde hij dat ze hem hier achter zou laten, dat ze bang voor hem zou zijn.

De kater voelde haar vacht tegen de zijne, en toen hoe ze haar neus tegen zijn wang aan duwde. Een traan drupte uit zijn oog terwijl hij zijn goudkleurige ogen sloot en kort zijn kop tegen de hare aan leunde. Volgens haar was ze geen moordenaar, hij was Tigergaze, haar vriend, voor altijd. Haar woorden zorgde er alleen maar voor dat de kater een brok in zijn keel kreeg. Waarom zei ze dit? Waarom was ze zo lief voor hem? Waarom was ze zo lief voor een monster? "Ik ben wel een monster, een moordenaar. Ik ben geen ene haar beter dan Raptorecho, slechter waarschijnlijk." Want hij had echt iemand in koele bloedde vermoord, hij was degene die van frustratie zijn prooien aan stukken scheurde. Hij was degene die van drie verschillende poezen kittens had, die geen idee had wat hij met zijn gevoelens van liefde en haat aanmoest. Mousewish, Oceanbreeze, Routpaw, Tigerspots. Waarom was zijn leven zo enorm ingewikkeld.

in order for the light to shine so brightly, the darkness must be present

I'm not what you think that I'm made of

Onderwerp: Re: I'll take my bow