Fear might be the death of me (Blurryface)

Hij hield intens veel van Demonslayer en de kittens. Maar zelfs nu hij hen had, had Amberhunt af en toe nog steeds wat alleen-tijd nodig. De Shadowclanwarrior had gemerkt dat er af en toe tribekatten hiernaartoe kwamen. Het was een vredige, serene plek waar zij zich blijkbaar meer verbonden voelden met hun verloren vrienden en familie. Op die manier was het dus eigenlijk een soort moonstone, maar dan wat makkelijker te vinden. Amber zat aan de rand van het water en keek even naar zijn eigen weerspiegeling, alvorens zijn amberkleurige ogen weer te sluiten.

Hij had de grot al vanochtend verlaten. Omdat hij zich al opgesloten voelde in zijn eigen brein. En hij zou werkelijk doordraaien als hij nog een hele dag tussen al die opgepropte katten moest liggen met alle ogen naar hem toe. Vandaar dat hij hem maar snel gepeerd was toen hij wakker geworden was. Zijn wonden waren makkelijker genezen dan hijzelf verwacht had. Maar hij had helaas wel een paar littekens aan overgehouden. Wat gelukkig makkelijk te verstoppen waren zodra zijn vacht weer zou groeien. Hij had zonet een muis kunnen vangen en had het meteen opgegeten, sinds het zijn eerste maaltijd in eeuwen was. Vervolgens was hij zijn luie weg aan het maken. Totdat hij op een onbekende plaats van het territorium kwam. Hier was hij duidelijk nooit geweest. Her en der lagen er plassen. Die mooi het licht van de sterren en de maan weerspiegelden. Zijn gele ogen hadden al snel een donkere gedaante kunnen vinden. Of was dat weer zo'n verdomme schaduw? Blurryface versmalde zijn ogen even in de hoop het wat scherper te kunnen zien terwijl hij dichter naar de kater toekwam. Zijn blik straalde één en al verwarring uit. "Ben jij echt?" Glipte eruit toen hij eindelijk dicht genoeg bij de kater was. Hij wou tenminste weten of hij kon praten. Want in zo'n stilte was hij onbewust dat deze kat echt was, of dat hij naar ShadowClan rook.

Het doorbreken van zijn gedachtes maakte uiteraard geen geluid, maar Amberhunt beelde zich een zacht 'pop' in toen hij een stem hoorde. De stem vroeg of hij echt was. De stem was er een die hij eerder had gehoord. Hij has ooit met deze kat gepraat, lang geleden. De stem klonk nu ouder, maar nog wel herkenbaar. En toen besefte Amber het: het was Blurryface, bij hun eerste gesprek nog Blurrypaw genaamd. "Ik ben zeker echt" Miauwde hij en hij draaide zich om. Hij wist wat Blurryface bedoelde, ze hadden het er ook nog kver gehad: Hij zag dingen die er niet waren. Ze hadden er over gespeculeerd maar beide katten hadden geen idee gehad

Pas toen de young warrior de ander de tijd gaf te antwoorden merkte hij langzaam op wie het was. Eerst had hij gedacht dat het Acorndust was. Aangezien hij het door de duisternis moeilijk kon zien. "Ik ben zeker echt." Miauwde hij terug. Waardoor de bruine kater even een stap achteruit deed en zijn kop liet zakken. Zijn staart even heen en weer zwiepend. Pas toen de stem nogmaals geanalyseerd werd in zijn kop kwam hij erachter dat het Amberhunt was. De kater die echt had willen luisteren naar wat hij allemaal wel niet zag. "Oh," kwam eruit voordat hij even wat meer ontspande. "Hoi, Amber." Begroette hij hem met een snelle knik. Alsof hij haast had - of ergens bang voor was -. "Waarom ben je hier zo laat?"

Wat Amber ook merkte toen hij zijn ogen opende, was hoe donker het al was. Blurryface begroette hem en liet blijken dat hij wist wie hij was. Ook vrieg hij de oudere kat waarom hij hier zo laat nog zat "Ik had even tijd voor mezelf nodig. En ik vergat gewoon even hoelang ik hier al zat. Geen zorgen, het is geen probleem dat jij er nu ook bent hoor. Ik moet zo toch weer terug. Anders wordt Demonslayer ongerust" Hij glimlachtte een beetje. Maar hij wist dat er weinig te lachen viel, en hij wilde het over iets serieus hebben. En dus verdween de glimlach snel "Dus je ziet ze nog steeds hè? Die schaduwen, die schimmen?" Vroeg hij

Hij had zijn ambere ogen op de sterren gericht. Op zulke momenten was hij waarschijnlijk al aan het slapen. Dat was tenslotte de enige plek waar hij zichzelf kon zijn. Vrij, hij kon zelf bepalen wat er in zijn dromen kwam. Vroeger waren er nachtmerries geweest. Maar hij was eroverheen gegroeid, thank StarClan. "Ik had even tijd voor mezelf nodig. En ik vergat gewoon even hoelang ik hier al zat. Geen zorgen, het is geen probleem dat jij er nu ook bent hoor. Ik moet zo toch weer terug. Anders wordt Demonslayer ongerust." Zei hij met een glimlach. Waardoor de bruine tabby hem een kort knikje gaf en besloot om zelf te gaan zitten. Het was eerlijk gezegd een mooi stukje territorium, mocht hij toegeven. Met het heldere water en de sterren erin. Zo'n typische plek waar hij zijn vrede kon zoeken. "Dus je ziet ze nog steeds hè? Die schaduwen, die schimmen?" Kwam de vraag waar hij altijd bang voor geweest was. Blurryface opende zijn ogen om Amberhunt weer aan te kijken - al was hij onbewust dat hij ze ooit had gesloten -. "Ja," gaf hij eerlijk toe terwijl hij naar zijn poten keek. "Ik bedoel... Ze zijn minder geworden, gelukkig dan maar. Maar het is niet dat ik ze kan vermijden." Bij Amberhunt was het makkelijk zoiets uit te leggen. Want toen hij nog een jonge apprentice was had hij hem over dit kunnen vertellen zonder dat de oudere kater hem als raar had beschreven. "En... Er is iets... Mis met mij... Nog iets..." Kwam er wat zachter uit. Omdat dit totaal nieuw was. Voor hem en voor Amberhunt. Maar hij moest het aan iemand vertellen voordat hij het niet meer kon.

De jongere warrior gaf toe dat hij inderdaad nog steeds dingen zag. Hij vertelde wel dat ze minder geworden waren, dat was goed om te horen. Amberhunt gaf echt om hem, en hij hoopte echt dat het goed zou komen. toen miauwde hij, iets zachter, dat er nog iets mis was met hem. De rode kater keek verbaast op "Oh ja? Je kan me alles vertellen weet je. Je hoeft je nergens voor te schamen en ik zal niks doorvertellen." beloofde hij en hij keek de ander, die ook al groter was geworden dan hijzelf in starclans name, serieus aan.

De rode kater leek nog steeds niet moe van zijn geklaagd te worden. Wat Blurryface altijd waardeerde. Tenminste was er geen gefrustreerde zucht, of een bittere 'wat is het nou weer'. Wat Amberhunt deed was luisteren, alleen luisteren. Geen kritiek en geen rare blikken. "Oh ja? Je kan me alles vertellen weet je. Je hoeft je nergens voor te schamen en ik zal niks doorvertellen." Dat waren de woorden dat de jonge kater altijd gerust stelde. Al was hij nog lichtjes sceptisch erover, hij durfde tenminste wel te beginnen. "Er is zeg maar... Iets... Iets anders." Zei hij. Logisch. Dat had hij net eerder gezegd. "Het is... Apart. Het is net alsof het iemand anders is. Het ene moment vind ik het beter als het rustig is, niemand die me raar aankijkt... Daar was ik altijd bang voor geweest, maar dan bestaat er dit raar deel van mij en..." Een zucht ontsnapte even. Oké, Blur, ontspan. Niet stressen. "Geen paar dagen geleden, struikelde een RiverClanner over mij heen, omdat ik gewoon in de weg zat, weet je. Hij was blind en- in plaats van excuses aan te bieden werd ik totaal anders. Zie je deze littekens? Door een blinde kat! Puur omdat ik mijn bek niet kon houden - of wie het ook deed - De stemmen... Ze worden zwakker, jawel. Behalve één stem. En dan als ik gestrest raak of boos of wat anders mijn adrenaline tekeer laat gaan dan.. De stemmen worden luider - een hele chaos - en ben ik weg! En voor ik het weet ben ik opeens aangevallen door iemand en ik heb geen idee wat er mis met me is." Hij was onbewust van de tranen dat al over zijn wangen liepen. Of de stem dat langzaamaan strakker werd terwijl hij zijn best deed het niet te laten gaan of te snikken. Hij was gewoon verward. Verward.

Er kwam een heel verhaal, hij voelde alsof er een tweede persoonlijkheid in hem leefde. Een die heel anders was dan hijzelf. Hij liet de littekens zijn die een blinde Riverclanner hem had aangebracht, Amber zuchtte geïrriteerd. Ook al reageerde iemand zo, waarom zou je diegene aanvallen? het zorgde alleen maar voor meer spanning tussen de clans. Toen Blurryface klaar was met praten knikte Amber even kort. Hij zag dat de ander het erg moeilijk had, hij zag de tranen en kwam wat dichterbij "rustig maar, we komen hier wel uit" fluisterde hij voorzichtig terwijl hij zijn rode staart om de ander heen sloeg, hopelijk had die daar geen probleem mee. "Je hoort dus een stem? En als je je op wind komt de rest van de stemmen ook terug? En jij kan je niet veel meer herinneren van wat er dan gebeurd" miauwde hij. het was niet echt een vraag, hij probeerde het gewoon op een rijtje de zetten.

Heed zijn best zijn tranen binnen te houden. Of tenminste een paniek aanval. Zoals hij sinds jongs af aan geleerd had moest hij lang in en uit ademen en controleren op hoe lang het duurde. "Rustig maar, we komen hier wel uit." Hoorde hij het gefluister van iemand. Waarna er vervolgens een staart om hem heen geslagen werd. Bij de plotselinge aanraking sprongen zijn haren even op. Totdat hij merkte dat het Amberhunt was die hem probeerde rustig te maken. Geen onbekende. "Je hoort dus een stem? En als je je op wind komt de rest van de stemmen ook terug? En jij kan je niet veel meer herinneren van wat er dan gebeurd." Miauwde hij vervolgens. Blurryface probeerde zijn getril wat meer stiller te houden. StarClan. Hij was geen week een warrior en hij was meteen al zwak gezien voor de neus van iedere Clan. Langzaam knikte hij. Dat zou een voldoende antwoord moeten zijn. "Ik ben bewust dat ik dan wel wakker ben zodra het licht bij me uit gaat, ik weet wat er gebeurd, alleen kan ik het niet controleren." Zei hij vervolgens. Nog een diepe ademhaling.

Het was een heel complex probleem. Hij wist dus gewoon wat er gebeuren maar hij had geen controle over zichzelf. Het was dus alsof hij een bezoeker was in zijn eigen lichaam "Ik...Ik heb geen idee" Miauwde Amber verslagen. Hij had zo Blurry willen helpen. Maar hij kon het niet. "heb je het al aan iemand anders verteld, want dit is duidelijk een heel serieus probleem" knikte hij. Waarschijnlijk had Blurryface dat nog niet gedaan, veel katten reageerde nogal geïrriteerd als hij vertelde wat hem allemaal dwarszat. En Amber was nog steeds niet een heel erg gerespecteerde warrior, dus hij kon ook daar niet helpen.

Blurryface keek nogmaals weg.
Op zulke momenten was oogcontact zelfs al angstaanjagend genoeg. Het was alsof hij overgevoelig voor alles was. Alsof hij geïrriteerd werd op elk, klein geluid in de achtergrond van krekels of nachtuilen of wat dan ook. "Ik...Ik heb geen idee." Zulke woorden had hij wel kunnen verwachten. Maar het klonk bij hem anders. Of het echt een emotie bij hem opriep. Amberhunt wist altijd wel wat raad. 'Probeer rustig te blijven', of wat anders dat hem altijd rustig hield voor tenminste een week of twee. Maar als de kater - zijn enige redding - er zelfs geen raad van wist. Leek de hoop weg te varen. "Heb je het al aan iemand anders verteld, want dit is duidelijk een heel serieus probleem." Vroeg hij vervolgens. Waardoor Blurryface zijn blik naar de grond richtte. "Ik- ik snap het niet." Begon hij weer. "Ik snap het niet meer. Jij wist altijd raad, Amber. Nu... Nu heb ik geen idee. Wat als dit... Dit raar iets in mij opbrengt. Ik weet niet- Amber. Het kan fataal zijn het kan- het kan mij in de problemen brengen. Ik heb ruzie gemaakt met een blinde RiverClanner!" Zijn ademhaling begon weer sneller te worden. Nee, dit mocht niet weer gebeuren. Hij moest er vanaf.

De kater probeerde na te denken, wat kon hij doen om Blurry te helpen? "Ik snap het niet meer. Jij wist altijd raad, Amber. Nu... Nu heb ik geen idee. Wat als dit... Dit raar iets in mij opbrengt. Ik weet niet- Amber. Het kan fataal zijn het kan- het kan mij in de problemen brengen. Ik heb ruzie gemaakt met een blinde RiverClanner!" hij hoorde een snelle ademhaling en opeens schoot hem een plan te binnen "Blurry... let op mij oke? Focus op mij, kijk me aan. En haal rustig adem... Rustig..." miauwde hij

Amber bleef nog steeds luisteren. Iets wat de bruine kater gerust stelde. Het was dat de kater vrijwillig wou luisteren naar wat er met hem mis was. En zelfs als Blurryface zich egoïstisch voelde, had hij ergens ook een meer rustig gevoel bij gekregen. Ondanks de lichte paniekaanval die hij nu had. "Blurry... let op mij oke? Focus op mij, kijk me aan. En haal rustig adem... Rustig..." Probeerde hij. Waardoor hij zijn ambere ogen op dat van de rode kater had gericht. Verdomme. Als hij het niet zo snel had laten gaan dan... Hij deed zijn best om goed adem te halen. En al snel toen hij focuste op Amberhunt's eigen ademhaling duurde het minder dan 5 minuten voordat hij weer normaal kon ademen. "Dank je." Zei hij met een kleine zucht terwijl hij omhoog keek en zijn ogen neersloeg. Nu pas ontdekte hij hoe moe hij wel niet was. "Ik weet echt niet wat ik zonder jou moet, Amber. Ik ben al blij dat je naar mij wilt luisteren."

Eerst dacht hij dat het niks had geholpen. Ze keken elkaar bijna vijf minuten aan zonder iets te zeggen, toen leek Blurry volledig gekalmeerd te zijn. Hij bedankte Amber en zei: "Ik weet echt niet wat ik zonder jou moet, Amber. Ik ben al blij dat je naar mij wilt luisteren." De rode kater kreeg een vreemd gevoel van trots, hij had eindelijk eens echt iemand geholpen... En diegene was er ook blij mee. En daarbij, blijkbaar had Blurryface hem echt nodig. En dus zou Amberhunt hem altijd helpen als de ander ergens mee zat. Of hij zou het in ieder geval proberen. "Geen probleem" Miauwde hij zachtjes terwijl hij een stapje dichterbij kwam. Hij wist niet wat hij nu moest doen, was hun gesprek voorbij? nee toch? ugh, waarom was hij hier zo slecht in...