SC Ceremonie [27-08-'17]

Shadowclan Ceremonie Augustus

De spanningen waren, ondanks zijn poging bij de vorige gathering, erg opgelopen tussen de clans. Katten begonnen meer naar elkaar te snauwen, en ook voor de kater werd het nu duidelijk dat zo lang op elkaars lip zitten de algemene situatie niet hielp. Daarbij kwam dan ook nog eens dat er hier in de bergen iets waarde waardoor sommige katten te duizelig werden om mee te gaan op jacht. Anderen verloren delen van hun zichtvermogen, en hoewel het nog niet heel erg leek te zijn, kon de kater niet anders dan voelen dat de grootste problemen nog moesten komen.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Mauwde hij uiteindelijk toch maar duidelijk, op een soort helling zijn gaan zittende, en de open plek rondkijkende. De glimlach was er nu niet, op zijn gezicht was enkel een serieuze en onderzoekende blik te zien. Tall verwachtte problemen, niet nu en hier, maar aankomend en erg. Daar was hij in zijn hoofd mee bezig, en zelfs deze kater vond het dan lastig tegelijkertijd te glimlachen alsof er niets aan de hand was.

"Beste katten," Mauwde hij, zijn stem ook wat zwaarder om de ernst van de situatie te benadrukken. "Allereerst bedank ik jullie voor de inspanningen om de clans te doen laten overleven, ze worden niet over het hoofd gezien.” Soms was het belangrijk dat de dingen waar katten zich voor inzetten even aangestipt werden. Het was duidelijk dat niet iedereen het even makkelijk vond om ook plots voor de andere clans te moeten jagen, en dus bedankte hij hen. "Verder is het inmiddels opgevallen dat er vreemde symptomen de ronde doen. Het is onbekend waar deze toe leiden, en hoe ze zich verspreiden, dus zodra je iets vermoedt bij jezelf of een ander wil ik je vragen naar Acefray te gaan." Zijn blik was serieusheid zelve. "Met zoveel katten bij elkaar kunnen we geen risico’s nemen," Dat leek hem duidelijk, dan nu het leukere nieuws. Zijn blik ging naar de volwassenere kittens, en de glimlach verscheen weer. ”Cerisekit en Direkit, een van jullie heeft de leeftijd van zes maanden bereikt en de ander is daarnaast ook weer voldoende genezen, nu zijn jullie oud en fit genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Cerisepaw en Direpaw, totdat jullie warrior worden. Jullie mentoren zullen respectievelijk Blackbear en Brokenhowl zijn, die alles wat ze weten met jullie zullen delen.” Twee mentoren die hij met zijn leven zou vertrouwen. Hij gaf de mentoren en leerlingen tijd elkaar te zien, en ging toen verder.

“Dan is er nog een speciale kat die onze aandacht verdient.” Mauwde hij vrolijk, en keek vol trots naar Blurrypaw, een kat die het dik verdiende om inmiddels een warrior te worden. ”Ik, Tallshadow, leider van Shadowclan, roep de warrior voorouders aan om neer te kijken op deze apprentice, hij heeft hard gewerkt om de wegen van uw regels te leren, en ik raad hem aan jullie aan als warrior.” Hierna ging zijn blik naar de desbetreffende kater. ”Blurrypaw, beloof je de warrior code te eren, en je clan te verdedigen, zelfs al kost je dit je leven?” Hij wachtte rustig het antwoord af. Nadat dat gekomen was ging hij verder. ”Dan, bij de kracht die Starclan mij gegeven heeft, geef ik je je warrior naam. Blurrypaw, van nu af aan zal je bekend staan als Blurryface. Starclan eert je moed en rechtvaardigheid, en wij verwelkomen jou als een volwaardig warrior van Shadowclan,” Hierna sprong de kater naar beneden om de kat te begroeten en het ritueel af te maken.

Voor deze keer geen afsluitende mededelingen, hij vermoedde dat de apocalyptische woorden aan het begin over de ziekte wel genoeg indruk hadden gemaakt, en hij sprong dan ook enkel voor de komende vijf woorden op de rots, en met een brede glimlach meldde hij ze dan ook.

“Hierbij is deze ceremonie geëindigd.”

Lijstje:

Zelfs als haar karakter niet precies een enthousiaste houding droeg kon ze het niet helpen toen ze de nursery uit rende om als één van de eerste bij de leader te komen. Haar staart blij heen en weer zwiepend terwijl ze zocht naar de vacht van Finchpaw en Seaweedpaw, alsof ze hun duidelijk wou maken dat ze nu één van hun was. En dat ze als apprentice hun nachten hel zou gaan maken, in een speelse manier natuurlijk. Gooien met mosballen en ze stiekem laten schrikken door een dode muis under hun nest te leggen. Dit zou wel leuk worden. Haar blauwe ogen keken meteen op toen ze Tallshadow haar naam hoorde roepen. Dit was het! ”Cerisekit en Direkit, een van jullie heeft de leeftijd van zes maanden bereikt en de ander is daarnaast ook weer voldoende genezen, nu zijn jullie oud en fit genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Cerisepaw en Direpaw, totdat jullie warrior worden. Jullie mentoren zullen respectievelijk Blackbear en Brokenhowl zijn, die alles wat ze weten met jullie zullen delen.” Een glimlach kwam weer breed terug op haar gelaat terwijl ze haar blik op de zwarte kater richtte. Hem eerst begroetend met een korte knik voordat ze haar snuit tegen de zijne druke. ”Gefeliciteerd Cerisepaw. We zullen je training zo spoedig mogelijk aanvatten”, zei hij vervolgens. Waardoor de roodwitte appentice hem nog een knik gaf. "Ik zal het u niet moeilijk maken," beloofde ze met een grinnik. "Tenminste, niet zo moeilijk als u het zou willen maken."

+ Blackbear

Met een bedrukt hartje sprong Dire op toen hij zag dat Tallstar iedereen bij elkaar riep. Het was voor hem erg spannend, omdat hij niet zeker wist of zijn naam genoemd zou worden deze ceremonie. Hij was immers oud genoeg, maar hij wist niet of hij al goedgekeurd was om te trainen. Mank liep hij niet meer, en zijn been voelde prima aan naar zijn zin, maar je wist het maar nooit. Eerst werd er over een ziekte gesproken en ongelukkig wiebelde het katertje op zijn poten. Dat interesseerde hem niks. Hij wilde dat zijn naam werd genoemd, en snel ook! Maar hij wist zijn spanning redelijk in te houden, en met grote ogen die zijn twijfels toonden keek hij omhoog naar de leider. En toen werd zijn naam genoemd. Met een sprongetje kwam hij overeind en struikelde hij naar voren, waarna hij trots plaats nam voor Tallstar. Hij knikte plechtig toen hij hoorde wie zijn mentor was. Die kende hij wel. Met enthousiasme keek hij om zich heen, op zoek naar de gevlekte kater die Brokenhowl heette, en met rechtopstaande oortjes vond hij hem. Snel ging hij naar hem toe en raakte hij diens neus aan met volle kracht. Een beetje te hard misschien, maar het liet zien hoe leergierig hij was. Hij grijnsde verontschuldigend, en kreeg enkel een paar woorden toegesproken. Met een frons keek hij de ander na, die meer interesse in zijn prooi leek te hebben. Een verontwaardigde blik verscheen in zijn ogen. Zijn mentor had hem de rug toegekeerd! Kort snoof hij. Hij wilde zijn enthousiasme ergens kwijt, hij was nu immers Direpaw, maar had niet een echte go-to person, dus ging hij maar wat beteuterd zitten. Ergens had hij zijn ceremonie heel anders voorgesteld, en opnieuw voelde hij zich toch een beetje een buitenbeentje in de clan, of dit nu werkelijkheid was of niet.