Let the storm rage on!

De euforie van de warriorceremonie was weer weggezakt en Amberstorm had haar muren weer opgetrokken. Toch was er iets anders aan haar pas als ze naar buiten liep, de blik in haar ogen was minder bitter als ze naar de andere vrolijke katten keek.. Al vermeed ze toch nog steeds liever de nursery-hoek. Er was iets enorm confronterend aan de queens die daar lagen met hun kittens. Misschien omdat ze bij hun kittens bleven, omdat ze hen niet aan hun lot overlieten. Zes manen geleden had ze daar nog gelegen en nu had ze zowaar haar volledige naam ontvangen.. Ze had nooit gedacht dat de tijd zo snel kon gaan. En toch stond ze hier nu, in een gebied waar haar voorouders nooit gestaan hadden en starclan mocht weten of ze hier zelfs over hun waakten - maar ze stond er toch maar.

+Evergreen eerst

Ze had tussen twee trainingen door even tijd om in haar eentje op jacht te gaan en daar maakte ze dankbaar gebruik van. Ze hoopte de prooistapel even goed te kunnen verhogen, iets wat in dit seizoen toch wel te doen moest zijn. Ze had dan ook net een muis gevangen toen ze de gestalte opmerkte. Amberstorm, nog zo'n kat die niet bijster enthousiast was geweest over de rangenwisseling. Al was ze tenminste niet gaan schreeuwen, zoals sommige andere katten. Misschien moest ze even met haar gaan praten. "Nog gefeliciteerd met je naam, Amberstorm", begroette Evergreen haar dan ook nadat ze op de poes af gelopen was. Het was een goede naam die Oceanbreeze haar gegeven had.

Amberstorm bedankte haar met zachte stem. Evergreen keek even naar haar terwijl ze probeerde te bedenken wat ze nu moest zeggen. Ze voelde zich misschien verplicht om met katten te praten die niet blij waren met de veranderingen, maar dat betekende niet dat ze er plotseling goed in was geworden. "Je bent niet blij met mijn beslissing, wel?" vroeg ze uiteindelijk maar gewoon direct. Ze kon proberen er subtiel omheen te draaien tot het vanzelf ter sprake kon, maar ze zag geen reden voor zulke omslachtigheid. Ze had er zelf in ieder geval een hekel aan als katten om de hete brij heen draaiden.

De jonge warrior aarzelde even, misschien wat van haar stuk gebracht door de directe vraag, maar toen ze antwoord gaf, deed ze dat met zekerheid. Evergreen knikte nadenkend nu haar vermoedens bevestigd waren, en ze zuchtte een keer. Hoe konden katten nog altijd denken dat zij een betere leider was geweest, na wat ze had verteld? "Je hebt het mis, Amberstorm", miauwde ze zacht. "Oceanbreeze is precies wat WindClan nu nodig heeft. Zij weet vooruit te kijken." Ze ging zitten. "Ik kan WindClan niet meer leiden. Niet alleen om wat er gebeurd is..." Haar vergissingen, haar verraad. Ze keek weg. Het was niet makkelijk om je gedachten uit te spreken. Ze deed het niet vaak, zeker niet tegenover warriors die ze nu ook weer niet zo heel goed kende. Met Neverland had ze altijd goed kunnen praten, met Oceanbreeze een beetje, en tegen Lionroar kon ze niet meer zwijgen, maar bij andere katten bleef er altijd iets in de weg staan. Een soort schaamte. En ze wist ook niet hoe ze het het beste uit kon drukken. "Ik... zie geen toekomst. Zij wel", probeerde ze uiteindelijk. Het drukte het beste uit wat ze voelde. Zij kon geen stap meer zetten, geen keuze meer maken, zonder de overweldigende vrees dat het de verkeerde zou zijn. Ze was te bang, dat was het. Te bang, en zonder hoop, en daarom liep ze vast, maar een leider moest stappen kunnen zetten. Oceanbreeze kon dat. En de kittens... Oceanbreeze wist dat de clan voor ging, en Bronzemask wist het vast ook. Voor de kittens zelf zou het ook niet ideaal zijn, maar de clan ging voor. De clan ging altijd voor. Ze keek Amberstorm aan. "Het is het beste voor de clan."

Het antwoord van Amberstorm was duidelijk: ze was het er niet mee eens. Evergreen zuchtte. Ze had verwacht dat katten boos op haar zouden zijn, dat ze een verklaring zouden willen, dat ze teleurgesteld waren... niet dat ze haar nog langer als leider hadden willen zien. Niet na wat ze had verteld. Hoe kon iemand haar nog volgen nu ze dat wisten? Als ze zelf niet was afgetreden, hadden ze haar wel afgezet, dat kon haast niet anders. "Als... als ik leider was gebleven, had WindClan geen stap meer kunnen zetten", miauwde ze. Het was moeilijk om dat toe te geven, maar ze had al zoveel bekend dat dit er ook nog wel bij kon. Ze keek Amberstorm aan met een frons op haar gezicht. Niet omdat ze het vervelend vond dat de warrior haar tegensprak, niet omdat ze haar de les wilde lezen, maar omdat ze het niet begreep. "Waarom wil je Oceanbreeze niet als leider? Hoe kun je denken dat ik beter was? Ik ben..." Ze keek even weg, gepijnigd, maar daarna ging haar blik weer naar Amberstorms gezicht. "...geen betrouwbare leider. Hoe kun je een kat volgen die altijd de verkeerde besluiten neemt? Ik heb een vriend verbannen, ik heb een moordenaar tot deputy gemaakt, ik leugens geloofd en de katten die ik had moeten geloven genegeerd. Ik heb niet alles genoemd bij mijn aftreden, ik heb meer fouten gemaakt dat die ene... Ik heb je moeder laten gaan." Had ze dat moeten zeggen? Ze kon het niet aan om het stil te houden. Brindleleaf had haar vertrek aangekondigd, en zij had niets gedaan, niets. Ze had haar tegen kunnen houden. Ze had Mousewish en Cheekykit kunnen redden, ze had ervoor kunnen zorgen dat Amberstorm niet al die tijd haar moeder had hoeven missen. Amberstorm moest het begrijpen. Ze moest begrijpen wat voor kat ze was. Ze moest begrijpen dat ze geen leider kon zijn.

Amberstorm had een punt. Hoe kon zij weten hoe betrouwbaar Oceanbreeze was? "Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en ik weet dat ik fouten zou blijven maken als ik doorging. Ik zal eerlijk zijn, ik weet niet of Oceanbreeze een betere leider zal zijn dan ik. Ik hoop het, en ik verwacht het ook, maar alleen de tijd kan het leren. Geef haar tenminste die tijd. Het gaat erom dat WindClan nu een kans heeft op een goede leider, die jullie met mij niet hadden." Ze kon moeilijk al Amberstorms zorgen wegnemen terwijl ze het zelf ook niet wist, maar ze moest proberen duidelijk te maken hoe de situatie was. Het was een kwestie van een slechte leider of een mogelijk goede leider. Was het dan niet duidelijk dat ze geen andere keus hadden dan Oceanbreeze voor nu het voordeel van de twijfel geven?

Maar ik wist het. Ik wist dat ze zou gaan. Brindleleafs oudere nestje had het geweten, zij hadden haar weggejaagd. Maar de clan had het niet geweten. Zij hadden haar onmogelijk tegen kunnen houden. Maar Evergreen wel. Zij had iets kunnen doen en ze had het nagelaten. Ze wist dat ze niet de enige schuldige in deze zaak was, maar onschuldig was ze zeker niet. "Jullie dragen geen enkele schuld voor wat jullie ouders hebben gedaan. Jullie zijn WindClanners. De hele clan zou voor jullie vechten", miauwde Evergreen. "De meeste katten wisten niet dat je moeder op het punt stond jullie in de steek te laten. Ik wel, en ik deed niets. Niemand deed iets, en dat hadden we wel moeten doen." Ze keek Amberstorm aan. "Denk niet dat jullie er niet toe doen."

Bronzemask had Brindleleaf ook laten gaan, zij had het ook geweten, dat had Evergreen nog niet beseft. Dus ook zij had alvast één vergissing op haar lijstje staan, nog voor ze deputy werd. Wie wist wat er nog zou volgen? "Ik kan je twijfels niet wegnemen, want ik deel ze", miauwde ze eerlijk. Ze kon er niet over liegen. "Ik weet alleen dat ik de clan niet meer kon leiden, ik geloof dat Oceanbreeze beter is dan ik, en ik hoop dat zij met je tante een juiste keuze heeft gemaakt. En daar zullen we het mee moeten doen." Zij wilde ook dat alles duidelijker was, beter, maar het moest maar genoeg zijn. Van Oceanbreeze wist ze in ieder geval dat ze het beste wilde voor de clan en dat ze het hoofd koel wist te houden in tijden van crisis. Dat gaf geen garantie voor goede beslissingen, maar het was iets. Het was beter dan dier witte halfbroer waar Evergreen de clan bijna mee had opgescheept.

Moest ze nog iets zeggen? Amberstorm had ter antwoord enkel kort geknikt en nu was het stil. De warrior leek op het punt te staan te vertrekken, maar leek ook te aarzelen. Alsof ze niet goed wist waar ze heen moest gaan, of alsof ze hoopte dat Evergreen nog iets zou zeggen. "Er zijn veel katten wiens ouders fouten hebben gemaakt", miauwde ze. "Whitelions nakomelingen zijn de kittens van een moordenaar. En er zijn kittens met ouders uit twee clans." Ze was even stil. "Ik bedoel maar te zeggen: jullie zijn niet de enigen. Zolang je de fouten van je ouders niet herhaalt, mag niemand je iets kwalijk nemen. Zelfs StarClan niet." Ze keek wat nadenkend naar Amberstorm. Uiteindelijk ging het er toch alleen om of je loyaal was aan WindClan, of je een goede warrior was. Evergreen besefte zelf hoe moeilijk het was om langs de afkomst van kittens heen te kijken, maar ze zouden nooit volwaardige WindClan warriors kunnen zijn als niemand hen zo kon zien.

Evergreen reageerde alleen met een stil knikje op Amberstorms dankwoord. Het leek erop dat haar woorden iets hadden uitgehaald en daar was ze blij om. De clan was al een rommeltje, er was al genoeg verwoest. Misschien had ze hiermee geholpen om iets op te bouwen, te repareren, hoe klein ook. Het loste niet alles op, maar Amberstorm leek zachter dan net, misschien zelfs een beetje vrolijker, en dat was goed om te zien. Evergreen keek haar in stilte na, terwijl de laatste woorden van de poes nog even nagonsden in haar hoofd. Ze was een waardeloze leider geweest, dat wist ze zeker, maar toch voelde het ergens goed dat iemand het tegendeel durfde te beweren. Het gaf haar het idee dat ze misschien toch ook iets goed had gedaan. Toen de warrior uit het zicht was verdwenen, bleef Evergreen nog even staan, maar liep toen ook de grot uit. Misschien kon ze nog een konijn vangen voor de dag om was.