The weakest always go first

Er gebeurde weinig boeiends in de Cavern, waardoor Deerleg zich dagenlang achter elkaar zou kunnen vervelen. Gelukkig hield ze zich wel eens bezig met de queens en kittens, en werd ze in het geheim getraind door haar broer, Finchpaw. Maar zelf uitstapjes maken was zwaar voor haar, omdat ze nog steeds erg last had van haar achterpoot. Het zou nooit overgaan, dus ze zou moeten leren leven met de blijvende pijn die ze daar zou hebben. Gelukkig voor haar, de saaie rust werd verstoord door kokhalsende geluiden die uit de nursery kwamen. Vervolgens zag de tuxedo Finch erop afschieten, om daarna naar de medicine cats den te racen. Nieuwsgierig en bezorgd hinkte ze op de nursery af, waar ze een kokhalzende Ivywing aantrof. "Rustig, Ivywing. Probeer regelmatig adem te halen. Acefray en Bitterpaw komen er aan." probeerde ze de queen gerust te stellen.

Alsof het allemaal niet erger kon, werd de clan ineens getergd door een onbekende ziekte. In bosjes leken katten neer te vallen met symptomen die door geen enkele Medicine Cat geplaatst konden worden. Niemand leek zich raad te weten, wat alom voor paniek zorgde in de clans. Het maakte het niet beter dat de ziekte ontzettend besmettelijk leek te zijn en iedereen met zijn allen in de grot zat opgehoopt. Bitterpaw had geen enkel idee wat te doen, behalve het bestrijden van de symptomen, en waar Acefray mee bezig was, wist ze nog steeds niet. Ondertussen maakte ze zich zorgen over Ferndust. Niet alleen was de kattin nu half-blind en verzwakt, ze was ook nog eens zwanger. Een makkelijke prooi voor het virus dat er nu rondging. Met een bezorgde blik keek ze neer op de kruiden die ze nog had. Door het virus gingen ze er op een hoog tempo doorheen, wat haar enkel meer zorgen baarde. Ze spitste haar oren toen ze haastige pootstappen op haar af hoorde komen. Ze draaide zich om, keek in de ijsblauwe ogen van Finchpaw, het zoontje van Roughflower en haar broer, Lurkingshade. Ze hoorde hem aan, Ivywing was aan het braken. Misselijkheid was één van de symptomen van de onbekende ziekte en meteen al vreesde Bitterpaw het ergste. Niet al te lang geleden had Ivywing een nestje op de wereld gezet. In de nasleep van de bevalling vormde ze een al te makkelijk slachtoffer. "Ik kom eraan," miauwde ze daadkrachtig met een knik, waarop ze enkele wilgenbladeren bijeen raapte. Het zou het braken stoppen, helaas had ze er niet erg veel meer van over. Snel haastte ze zich naar haar kokhalsende zus en legde de bladeren voor haar neer. "Eet deze," beval de grijze kattin. Het zou lastig zijn om de bladeren naar binnen te krijgen, maar ze moesten helpen.

Het was onmogelijk geworden om haar emoties van haar werk te scheiden. Ieder slachtoffer van deze reis, van deze ziekte, was iemand die ze kende. Een kennis, een goede vriend, een familielid. Er was geen manier waarop ze objectief kon blijven, wat haar werk alleen nog maar moeilijker maakte. Drastische keuzes werden haar voorgelegd, keuzes die ze niet kon maken. Net als nu, nu ze haar zus voor zich had liggen. Kokhalzend door een onbekende ziekte die tot nu toe door niemand te genezen was. Het was slechts een kwestie van tijd voor er doden zouden gaan vallen en Bitterpaw wilde er niet eens aan denken wie dat zouden kunnen zijn. Met een moeilijke blik op haar gelaat keek ze toe terwijl Ivywing een trieste poging deed tot het eten van de kruiden. Ze was te zwak, veel te zwak. Van achter haar hoorde ze Finchpaw, die vroeg of hij kon helpen. Bitterpaw knikte. "Haal wat water," merkte de grijze kattin toen op. Ze moest pragmatisch blijven, niet in paniek raken. Ivywing kon de kruiden niet doorslikken, water zou daarbij helpen. Simpel genoeg. Om het haar nog makkelijker te maken, begon Bitterpaw de wilgenbladeren zelf tot een pulpje te kauwen, terwijl ze wachtte op Finchpaw's terugkeer.