Now what?

Met een diepe zucht liep Tanguy naar de plek in de schuur waarvan hij wist dat zijn vader zich daar vaak bevond. Hij wist niet waar zijn broertje en zusje waren gebleven en het leek erop dat hij en Tank de enige katten waren die in de schuur aanwezig waren. Tenminste, op dit moment. En op dit moment verveelde Tanguy zich te pletter. "Papa," zei hij nog voordat hij goed en wel bij de grote kater was aangekomen. "Ik verveel me," vervolgde hij, waarbij hij voor het gemak ging zitten en zijn vader afwachtend aankeek.

& Tank

Er verscheen een kleine grijns op het gezicht van de jonge kater toen zijn vader vertelde dat hij zich ook verveelde. Dat betekende namelijk dat Tanguy niet in zijn eentje iets zou moeten gaan doen, want hoe fijn hij het als geboren Rogue het ook vond om zijn eigen beslissingen te nemen, er zat een bepaalde voldoening aan het kunnen laten zien waar zijn sterke punten zaten – zeker aan zijn vader. Toen de grotere kater aan hem vroeg wat ze daaraan zouden kunnen doen, kneep Tanguy zijn ogen nadenkend tot spleetjes. "Hmm… We zouden het territorium op indringers kunnen controleren," stelde hij na een aantal tellen voor, waarna de grijns op zijn gezicht wat groter werd. "Misschien dat we dan gelijk iets smakelijk kunnen vinden."

Tanguy hield zijn hoofd trots wat hoger bij het horen van de goedkeuring van zijn vader. Eigenlijk was het voor hem vanzelfsprekend geweest om deze specifieke activiteiten voor te stellen, aangezien hij als oudste zoon van de leider van Rogue One niet veel anders kende, maar het deed hem goed om te horen dat zijn vader het een goed plan vond. Na een kort knikje draaide Tanguy zich om en liep hij met zijn staart trots omhoog naar de open deuren van de schuur, waar een koude wind hem begroette. Leuk was dat niet, maar zijn dikke vacht zou hem genoeg tegen het winterweer moeten beschermen. "’t Is frisjes," mompelde hij, waarna hij zich naar buiten begaf, ervan uitgaande dat zijn vader hem zou volgen.

Eenmaal buiten keek Tanguy even om zich heen. Hij had daarnet spontaan besloten om het territorium te controleren, dus hij had nog niet de tijd genomen om te beslissen welke kant ze op zouden gaan. Gelukkig moest de jonge kater daar nu niet over nadenken, want zijn vader stelde al voor om te beginnen bij het bos in het noorden. "Klinkt goed," reageerde hij met een spoor van enthousiasme in zijn stem, waarna hij al in de juiste richting begon te lopen. Ondanks dat hij de kou allesbehalve leuk vond, bleef hij zijn fiere air houden tijdens de niet al te lange tocht naar het bos. Tanguy was zich er namelijk maar al te goed van bewust dat hij zeggenschap had over dit terrein – of toch, na zijn vader. Misschien was hij zelfs iets te trots, want hij lette op dit moment enkel op wat hij zag en hield onbewust niet al te veel rekening met zijn andere zintuigen.

Pas toen hij zijn vader achter hem hoorde kuchen, bleef Tanguy stil staan en keek hij met een vragende en ietwat verbaasde blik over zijn schouder. Hij had niet in de gaten gehad dat de grotere kater toch een aantal staartlengten verder weg was dan Tanguy had ingeschat. Toen er werd opgemerkt dat hij niet alleen zijn ogen moest gebruiken, snapte de jonge kat wat er gaande was en hij knikte dan ook begrijpend. "Neus en mond, niet alleen mijn ogen" herhaalde hij, waarna hij na het teken van zijn vader zijn mond een klein beetje opende en de koude lucht opsnoof. De kou die zijn neus en mond binnenkwam was niet aangenaam, maar de opdracht had nu al zijn vruchten afgeworpen. Tanguy merkte een subtiel geurspoor op, dat van zijn rechterkant leek te komen. Met een enthousiaste twinkeling in zijn ogen keek hij over zijn schouder, naar de enorme gestalte van zijn vader achter hem. "Muis?" fluisterde hij bijna onhoorbaar.

Tanguy kreeg de extra tip om te letten op de wind, zodat de muis hem niet ook zou ruiken. Hij knikte kort, waarna hij stilletjes een stap naar rechts zette, richting het geurspoor. Dit keer bewoog hij zich wat behoedzamer, bijna sluipend, om er maar voor te zorgen dat de muis hem niet zou opmerken. De geur werd sterker naarmate hij dichter bij de bron kwam en hij zette steeds zorgvuldiger zijn poten voor zich neer. Stilletjes, één voor één, tot de muis in zijn gezichtsveld kwam. Het diertje scharrelde rond tussen een paar dorre takken en blaadjes, vast op zoek naar iets om te eten. Hij had de muis al wel gezien, maar de muis hem nog niet. Vlug zakte Tanguy door zijn poten en spande hij zijn spieren op voor de sprong. Heel even draaide één van zijn oren naar achteren – zijn vader stond nog achter hem voor support, nietwaar? – waarna hij zijn focus weer op de muis legde. Hij wiegde zachtjes heen en weer. Bijna, nog even het juiste moment afwachten – en hij sprong erop af met zijn klauwen uit hun hulzen en zijn mond opengesperd. De muis had hem in dat moment opgemerkt, maar Tanguy was sneller en wist zijn prooi vast te grijpen en een dodelijke beet toe te brengen. Triomfantelijk draaide hij zich om naar zijn vader, met de muis tussen zijn kaken geklemd. Hij had het goed gedaan, hé?