Not today

Het was diep in de nacht maar de jonge tom lag onrusig in zijn slaap te woelen. Misschien was hij dan wel blind hij kon net zo goed nachtmerries ontvangen als ieder andere kat. Als die zijn ogen maar even sloot in een stille plek hoorde hij al de kreten van de arends die om en om in zijn zwarte lijf pikte tot er geen vlees keer aan zijn bot over was. Zijn adem stokte terwijl zijn poten tegen worstelde. Een nachtmerrie had hem weer in zijn greep. Steeds het zelfde gevoel, steeds dezelfde droom. Het begon allemaal met geluid van de hartklopping van Creamyfrost die zachtjes wegdempte in de duisternis, daarna voelde hij zijn longen weer vullen met het water net als de dag dat hij bijna verdronk, schreeuwend en snakkend naar adem lag hij in zijn mosnest te voelen zijn poten om zijn keel heen alsof hij zijn luchtpijp dicht wou knijpen zodat er geen water meer in kwam. De wonden op zijn lijf scheurde open. Als hij dan eindelijk ontsnapt was aan de golven die hem wouden opslokken hoorde het hij in de verte het geschreeuw van Aurorapaw die van de vulture drop viel dat eindige met een doffe klap. Er was geen ontkomen aan. Ravenfall bleef in de droom vastzitten tot hij alles gehad had. Tot Starclan hem weer had herinnerd aan de dingen die hij gedaan had. Pas dan schrok hij wakker en kon hij weer dagen lang zijn ogen niet meer dichtdoen. De jonge elder gezicht was nat, nat van huilen ook al was die diep verzonken in zijn nachtmerrie, tranen rolde gewoon over zijn wangen heen. En als die dingen dan nog niet genoeg was herbelevende hij de vogel aanval maar dit keer tot hij niks meer was dan een rottende karkas. Liggend in de wildernis waar niemand hem ooit nog terug kon vinden..

- Routpaw

Ze wreef met haar witte poot over haar pijnlijke kop. Urgh, waar was ze ook mee bezig? De maan stond hoog aan de hemel maar in plaats van slapen was ze bezig met de vele kruiden netjes stapelen en uitzoeken. Iedereen had zich al neergelegd in hun warme nesten en waren in slaap gesust door het zachte windje. Ze had het ook geprobeerd, eerlijk waar. Maar haar nest voelde hard en koud aan en als ze haar ogen sloot kon ze alsnog de rust niet vinden. Ze voelde zich zwak, moe, misselijk en verward. Waarom kon ze niet gewoon doen wat van haar verwacht werd? Als ze haar gedachtes en gevoelens nu eens zo netjes kon sorteren al de vele kruiden voor haar neus, dan zou haar leven zoveel makkelijker zijn geweest. Toch was dat allemaal lang niet zo makkelijk, dus bleef ze de rotte planten tussen de voorraad vandaan halen en de overige kruiden onnodig netjes neerzetten, omdat het haar iets van rust in haar kop schepte. Het was echter toen dat ze een ander geluid kon onderscheiden. Een hoop gerommel en gefrustreerde grommetjes weerklonken van een van de slapende katten. Nieuwsgierig en een beetje bezorgd stond ze op en liep langs de patiënten van de verschillende Medicine cats. Uiteindelijk zag ze de veroorzaker van de onrust; Ravenfall. Haar blik verzachtte toen de de tranen op zijn gezicht zag. De jonge kater had genoeg mee moeten maken, en ze kon wel gokken dat de dingen waar hij nu over droomde niet al te fijn waren. Daarom stapte ze voorzichtig op hem af en drukte teder haar neusje tegen zijn wang. "Shh, wordt maar wakker Ravenfall," probeerde ze hem zo rustig mogelijk wakker te maken. "Ik ben het, Routpaw, de medicine cat apprentice van Windclan. Het is maar een droom, alles is goed, je bent veilig in de cavern," probeerde ze hem kalm gerust te stellen.

Een strop leek om zijn keel geknoopt te zijn, zo erg snakte de zwarte elder naar adem. De nachtmerrie herhaalde en herhaalde tot zijn op wonden op bloedende watervallen leken. Ravenfall kon pas weer tot adem komen toen een aanraking hem terug bracht naar de realiteit. Zijn wangen waren zeiknat door de tranen die langs zijn ogen bleven rollen; de angst om alles weer te beleven groot waardoor hij trillend als een rietje -na snakkend naar zuurstof- in zijn nest lag. De stem van Routpaw die hij overigens nu wel herkende kalmeerde hem maar niet genoeg om zijn gevoelens weg te krijgen. Ookal bevond hij zich op aarde leek zijn nachtmerrie zich daar niks van aan te trekken. Het gekrijs van Aurorapaw bleef door zijn oren galmen. Zijn hart stilstaand wanneer hij weer geklapper van vleugels boven hem hoorde. Het leek alsof hij alles weer herleefde kaar dan nu nog echter dan eerst. Grote starclan, hij werd gek!

Ravenfall schrok wakker bij haar woorden, maar leek alsnog vast te zitten in zijn dromen. Nachtmerries, eigenlijk. Routpaw kon het begrijpen, als je ogen niets konden zien, was het vast lastig om het verschil tussen de realiteit en je dromen te onderscheidden. Tranen hadden zijn zwarte wangen nat gemaakt van tranen en zijn kleine lichaam trilde, het brak haar kleine hartje. Routpaw beet op haar lip, niet wetend hoe ze de kat nu gerust moest stellen. Ze was een vreemdeling van een andere clan, maar aan de andere kant kon ze hem nooit zo laten liggen. Dus stapte ze wat voorzichtig en ongemakkelijk op de kater af en krulde zich naast hem neer, waarna ze hem troostend over zijn zwarte kopje begon te likken. "Je bent wakker, shht, het is goed. Het was maar een droom, een nachtmerrie, het is goed..." Probeerde ze hem met een zachte stem te kalmeren, waarna ze kort haar kopje troostend tegen zijn nek duwde.

De zwarte tom had wel vaker nachtmerries beleefd maar deze leek zo echt geweest te zijn dat zelfs wanneer hij ontwaakte alles door bleef spelen. De pauze knop deed het niet meer om het zo kaar te zeggen. Ravenfall, de gewonde jonge elder lag met zijn kop tegen de aan grond gedrukt zijn poten op zijn oren gedrukt om niks meer aan te horen maar de geluiden waren niet van buiten ze kwamen vanuit zijn hoofd en daar was geen ontsnappen uit. Paniek vulde zijn lichaam terwijl hij veder woelde in zijn nest proberend om 'weg te rennen' van zijn angsten maar niks lukte. De elder schrok zich ook kapot toen een lichaam tegen de zijne gedrukt werd, hij kon geen onderscheid meer vinden in de droomwereld of realiteit dus als hij nou bang moest zijn bang dit of juist niet wist die niet. Ravenfall bibberde. Zijn ogen stijf dicht geknepen alsof hij op het allee ergste wachtte maar er gebeurde niks. Hij voelde enkel een zachte tong kalmerend over zijn kopje heen glijden. Zachte woorden vulde zijn oren, troostend, kalmerend. De jonge tom trilde nog onder zijn adem maar begon al meer te kalmeren om vervolgens zich diep in de beschermende vacht te verschuilen van de medicine cat apprentice toen zij haar kopje in zijn nek drukte.

De ander leek te schrikken van haar aanraking en even twijfelde ze. Al helemaal met zijn slechte ogen moest het lastig zijn om de werkelijkheid van zijn dromen te onderscheidden. Toch zette ze zich door en drukte zich voorzichtig tegen hem aan, waarna ze met haar tong over zijn kop ging en zachte, troostende woorden fluisterden. Haast zoals een moeder dat zou doen, maar het lag anders. Tot haar geluk leek de ander langzaamaan te kalmeren, waarna hij zijn kopje in haar vacht duwde. Ze voelde een brok in haar keel bij het aanzien van de elder, die zo gebroken was. Ze haalde diep en rustig adem, waarbij ze haar kop tegen die van hem aangedrukt hield. "Shh," herhaalde ze opnieuw zachtjes. "Waar droomde je over, Ravenfall?"

Als een hopeloze kitten probeerde hij zichzelf te verschuilen in diens vacht. Bang dat de adelaars dit keer geen nachtmerrie waren en dat ze werkelijk weer boven hem vlogen. Hij had zich vaak genoeg zichzelf dood gewenst maar hij wou nooit meer de angst en de pijn willen voelen van de roofvogel aanval. Zijn keel leek weer het dichtknepen te worden, de water waar hij bijna in verdronken was zijn longen weer vullend al was dat enkel een hallucinatie, het voelde toch zo echt. Zo echt.. Ravenfall huiverde. Zichzelf probeerde te concentreren dat hij wakker was, dat alles maar ‘gedroomd’ was en dat hij nu weer terug was in de realiteit. Routpaw drukte haar eigen kopje tegen de zijne aan. Ravenfall trilde nog zachtjes, terwijl hij luisterde naar haar sussende toon. "Waar droomde je over, Ravenfall?" De elder stopte kort met ademen. Alles wat de nachtmerrie hem net mee plaagde weer terugschietend. De zwarte tom sloeg zijn nagels angstig in het mosnest, zijn bewolkte ogen die eerst wijd opengesperd waren waren nu dichtgeknepen. “Ikke..” Ravenfall kreeg een brok in zijn keel. “Aurorapaw..” De tom hakkelde, verdriet zijn stem omklemmend. “Creamyfrost.. Roo..v-vogels.. W-W-water”

- Nooit te laat om een oud topicje boven water te halen :’D

Ze voelde hem trillen onder haar aanraking en kon niets anders dan zachtjes sussende geluidjes maken in de hoop hem zo gerust te stellen. Het deed haar pijn dat ze zo machteloos was. Ze zou hem zeggen zijn ogen open te doen, rond te kijken en de echte wereld te zien, maar zijn ogen waren daar niet toe in staat. Het stak haar. “Ikke..” ze merkte hoe het hem lastiger werd om te spreken, en toen hij dat deed was zijn stem dik van emoties “Aurorapaw..” hakkelde hij. “Creamyfrost.. Roo..v-vogels.. W-W-water” ze kende zijn hele verhaal niet, immers had de grens tussen de clans hun ooit gescheiden, maar zijn droevige woorden vertelden haar genoeg. "Niet huilen Ravenfall... Het is over, het is voorbij,"murmelde ze zachtjes. Even twijfelde ze, immers was ze iemand die niet snel op haar gemak was bij anderen en dit soort intiem contact vaak niet liet gebeuren. Toch, dit was haar taak, dus om hem te kalmeren haalde ze ritmisch haar tong over zijn oren. "We zijn hier, in het heden, in de cave. Maak je geen zorgen, h-het is al voorbij," ze was kort stil. "Aurorapaw... Creamy.. Creamyfrost. Ze zien je, ze waken over je vanuit Starclan, Ravenfall. Dat.. Dat weet ik zeker. Geen van hen willen je zo droevig zien,"

Waarom lieten ze hem starclanverdomme gewoon niet met rust!? Het enige wat die wou is een nachtje rust zonder herinnerd te worden aan de gruwelijke dingen die hem overgekomen zijn. Ravenfall beet zijn kaken op elkaar, zijn tranen bevechtend maar ze wonnen van hem toen Routpaw hem vertelde om niet te huilen. Kleine traantjes vulde zijn bewolkte ogen en stroomde zachtjes over zijn natte wangen. Hij kon niet stoppen, We zijn hier, in het heden, in de cave. Maak je geen zorgen, h-het is al voorbij, Aurorapaw... Creamy.. Creamyfrost. Ze zien je, ze waken over je vanuit Starclan, Ravenfall. Dat.. Dat weet ik zeker. Geen van hen willen je zo droevig zien," Ravenfall drukte zijn oortjes in zijn nek. Zachtjes snikkend. Als ze dit niet wilde, waarom gebeurde het dan? Waarom was zijn leven dan zo Mousedung up? Het was Starclan die hem deed aandeed, niet hij zelf. “Waarom gebeurd dit dan allemaal?” Vroeg hij, zijn stem trillend. “Als ze het niet willen, waarom doen ze me dan pijn? Waarom laten ze me dan in de steek?”