Can we at least pretend

Onderwerp: Can we at least pretend zo 27 aug 2017 - 15:27

Meteen al nadat hij zijn ogen geopend had was Owlkit opgestaan om Underkit weer eens te gaan bezoeken. Natuurlijk, zichzelf kennende had hij zichzelf eerst grondig gewassen om tenminste wat meer verzorgd uit te zien. Hij gaf zijn moeder nog even een kopje voordat hij al snel richting Bronzemask's nestje trippelde. Op zoek naar de bekende rode vacht van zijn beste vriend. "Underrrr." Probeerde hij zachtjes te roepen, aangezien er veel katten nog aan het slapen waren. Al was zijn stem nogal luider dan verwacht. Naja, dat kon Underkit's aandacht vast wel trekken.

+ Underkit

don't hate,
relate

JARONART

Let's pretend that didn't happen
okay?

pandone

with you

TAG HERE

WORDS HERE

NOTES! keep em short or they may cut off

Het was ongeveer een dag geleden sinds hij met Lionkit gesproken had. Ze zag niet erg erg goed uit, ziek net als hem maar had ze andere symptomen al wou hij zelf niet toegeven dat er iets mankeerde met hem. Wat was tegenwoordig ziek? Hij had enkel een schorre stem en pijn in zijn lichaam al konden katten nu langzamerhand zien dat zijn eerst zo heldere mintgroene ogen nu dof en koortsig stonden. Bronzemask was gelukkig te druk om het op te merken maar het zou niet lang meer duren. De koorts werd hoger en nog even en dan straalde hij de hitte van zich af, een nieuwe ziekte ontwikkelde in hem al wist niemand dat nog niet. De rossige tom opende langzaam zijn ogen toen hij zijn naam hoorde. De bekende stem van Owlkit liet hem als gewoonlijk glimlachen maar nu, zelfs dat hij enkel een grimas rond zijn lippen trok kroop hij ineen van de pijn. Muizenpoep. Het werd erger.. Underkit hief zo langzaam zijn kop en keek de bruine tabby kitten aan. Proberend te glimlachen door de pijn heen maar het lukte niet.. snel legde hij zijn kop weer terug toen een steek van pijn weer door zijn lichaam ging en probeerde daarna amper te bewegen. Het gaat wel over, het gaat wel over.. doorbijten kom op..

thanks tay ❤

Toen hij de glimlach van de rode kitten zag ging Owlkit meteen richting de rode kater lopen. Bijna over een van zijn zusjes struikelend. Pas toen hij opmerkte hoe zwak hij uitzag leunde Owlkit lichtjes tegen hem aan. Gaat het?" Was zijn eerste vraag. Want- let's face it, hij zag er niet echt oké uit. "Dorst? Ik kan water voor je halen." Zei hij snel terwijl hij wat onhandig zijn voorpoot op Underkit's nek drukte in poging tot een knuffel. Wat niet zo goed lukte. "Wacht, honger, misschien?"

don't hate,
relate

JARONART

Let's pretend that didn't happen
okay?

pandone

with you

TAG HERE

WORDS HERE

NOTES! keep em short or they may cut off

De rossige tom was blij dat Owlkit hem kwam vergezellen maar aan de andere kant ook niet. Hij voelde zich niet fit genoeg om een rustige babbel met zijn.. uhm, vriend te houden en de pijn in zijn lichaam dat leek op doorn steken bij elke beweging maakte het onmogelijk om iets leuks te doen met Owl. hij voelde zich er schuldig over maar hij kon niks doen om dit op te lossen. een zucht glipte zwak uit zijn mond. waarom had hij dit weer? Gaat het? Hoorde hij Owlkit vragen maar Underkit kon amper antwoord geven, hij leek al uitgeput te zijn door enkel te ademen. ´H-het.. het gaat prima´ mauwde hij schor maar owlkit geloofde hem vast en zeker geen haar op zijn gestreepte pels. Dorst? ik ga water voor je halen. wacht, honger, misschien? Hij wou zijn vriend een dankbaar glimlach schenken en mauwen dat hij geen trek had enkel dorst toen hij sukkelige op zijn nek stapte door een falende knuffel; de tom schreeuwde hij het uit. Zijn botten leken te breken als dure vaas dat kapot barsten op de grond dat de vloer even later versierde met vele scherven. ´AAAAHHHH AUW AUWWW!!´ Tranen vulde zijn groene ogen terwijl hij luids keel begon te schreeuwen van de pijn. ´GA VAN ME AF! AAHHHHH´ hij probeerde onder owlkit verdaan te komen (wat overigens de pijn juist erger maakte) maar het lukte niet.

thanks tay ❤

Onderwerp: Re: Can we at least pretend