And you are?

Butterpact zuchtte zachtjes terwijl hij zich uitrekte en tegelijkertijd concludeerde dat hij vannacht weer niet genoeg slaap had gehad. Hij had inmiddels al zo vaak niet goed geslapen dat hij daar niet al te veel last meer van had. Het probleem was gewoon steeds dat wakker blijven en steeds weer over alles opnieuw nadenken. En steeds weer opnieuw nadenken over dezelfde dingen, zichzelf altijd meer kwellen met dezelfde gedachten. Smokegaze had aangegeven dat het op de een of andere manier wel zou verbeteren in de toekomst en dat hij hier uiteindelijk wel beter mee om zou kunnen gaan, maar Butterpact geloofde hem niet. Hij geloofde niet dat die pijn in zijn binnenste ooit zodanig zou verdwijnen dat hij het kon beschouwen als “er goed mee omgaan”. En tot dusver had hij het nog niet afgereageerd op zijn omgeving, maar dat begon met het aantal slapeloze nachten dat toenam steeds moeilijker te worden. Hij had steeds meer moeite met het normaal reageren op vragen van anderen zonder een spoortje van sarcasme te laten doorklinken en hij begon het steeds irritanter te vinden dat ze opgezadeld waren met alle katten van alle Clans en dat ze niet meer hadden dan een ruime grot die ze met elkaar moesten delen. Sure, er waren katten bij van andere Clans met wie hij tot dusver geen problemen had gehad, maar hij bleef een trotse RiverClanner en dat wilde zeggen dat hij het niet erg zou vinden als ze binnenkort op zouden splitsen. Butterpact keek op toen hij de geur rook van een kitten die zowel naar RiverClan als naar ShadowClan rook. Hij draaide zijn kopje met een ruk om en keek met samengeknepen ogen naar een kitten die zich een weg baande naar hem toe. “Waarom ruik jij naar ShadowClan en naar RiverClan?” Het was eigenlijk bedoeld als wat gemompel tegen zichzelf, maar zijn stem was luid genoeg en zijn gele ogen keken de kat voor hem strak aan.

Butterpact trok wat verrast met zijn oortje toen ze zijn vraag vrolijk beantwoordde en aangaf dat ze RiverClan was. Maar dat kon niet. Als ze RiverClan was geweest, dan had hij haar naam sowieso moeten horen tijdens een ceremony na haar geboorte en had hij haar al vaker in de nursery moeten zien. Dan had hij als Clanmate zijnde haar waarschijnlijk ook mee moeten dragen tijdens de reis en dat was allemaal niet gebeurd. Het feit dat de enige echte herkenbare geur naast de met elkaar versmolten Clangeuren ShadowClan was, zei hem iets anders. Zou Butterstar deze kitten in RiverClan geaccepteerd hebben? En zo ja, waarom zou ze dat doen? Butterstar stond erom bekend dat ze niet erg happig was om buitenstaanders in haar Clan te accepteren, dus dit moest toch wel een speciale reden hebben. “Maar je bent niet opgegroeid in RiverClan,” zei hij met samengeknepen ogen. Plotseling viel hem iets in. “Wie zijn je ouders,…?” Hij wilde haar naam duidelijk zeggen, maar hij wist haar naam niet en dus keek hij haar maar vragend aan. Misschien was één van de ouders iemand van RiverClan en was dat de reden waarom Butterstar de kitten over wilde nemen. Of misschien had de kitten tijdens de reis een speciale voorkeur voor RiverClan ontwikkeld en had Butterstar het niet over haar hart kunnen krijgen om de kitten te weigeren. Hij schudde zijn kopje. Nee, daar zag hij de ShadowClanners niet voor aan. Als ze kittens hadden, wilden ze die dolgraag behouden en deden ze er alles aan om de kitten gelukkig te maken in hun eigen Clan, net zoals RiverClan dat voor hun eigen kittens zou doen. Dus waarom was ze plotseling hier gekomen?

Butterpact voelde zijn spieren aanspannen en zijn oren vouwden zich in zijn nek toen de kitten de naam zei van de kat die haar vader was. Outrage! Butterstar’s zoon. Was dit echt gebeurd? Was Outrage echt met iemand buiten de Clan buiten zijn boekje gegaan? Hij kon het zich nauwelijks voorstellen. Hij had nooit echt met de haarbal op kunnen schieten, maar hij had ook nooit gedacht dat Outrage zijn Clan zou verraden door met een she-cat te gaan die zich niet eens in hun eigen Clan bevond. Het maakte hem woedend en teleurgesteld tegelijkertijd. Hij kon zich nauwelijks voorstellen hoe verraden Butterstar zich wel niet moest voelen, hoewel Butterstar er niet bepaald om bekend stond dat ze vies was van banden buiten de Clan. Hij kon zich nog goed herinneren hoe haar vader, een rogue, bijna leader was geworden nadat deze een poging had gedaan om zijn moeder te vermoorden. Jeetje, wat was hij toen kwaad geweest. Zou Butterstar het haar zoon vergeven hebben en zijn wens geaccepteerd hebben om zijn kitten in de Clan te nemen? Het was immers zo dat als de leader het goedkeurde en de kitten het zelf ook wilde dat het niet onmogelijk was dat een buitenclanse kitten opgenomen kon worden in de Clan waar hij of zij niet geboren was. Butterpact had alleen niet gedacht dat Butterstar dat toe zou laten. Misschien was hun leader toch toleranter dan iedereen zichzelf voorhield. Of misschien hield ze zo onwijs veel van haar zoon dat ze dit door de vingers wilde zien. Hoe dan ook, hij mocht dit niet uitwerken op een onschuldige kitten. En dus gaf hij een knikje. “Ik neem aan dat Butterstar’s goedkeuring en het feit dat je Outrage’s dochter bent je één van ons maakt.” Hij keek een beetje moeilijk. “Hoewel je natuurlijk wel moet beloven dat je echt een geweldige RiverClanner wordt en dat je nooit mag verlangen naar je geboorteclan.” Begreep ze zelfs wel wat hij zei? “Maar je bent door Butterstar opgenomen in je Clan, dus ik kan niet anders dan je accepteren als één van ons. Welkom in de Clan,..?” Hij keek haar nogmaals vragend aan. Waarschijnlijk zou hij voor de dood van zijn broer meer geprotesteerd hebben, maar het leek net alsof Breakingpoint’s dood ervoor had gezorgd dat hij een breder perspectief had gekregen op bepaalde zaken waar hij vroeger liever zijn kop voor in het zand stak of luid zijn mening liet horen, ook als niemand die wilde horen.

Butterpact trok wat verbaasd met zijn oortjes toen de kitten vrolijk en luidruchtig beweerde dat ze een geweldige RiverClanner zou worden. Hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij ging glimlachen. Glimlachen zou betekenen dat hij Outrage’s bedrog goed zou keuren en dat hij deze kitten volledig in de RiverClan accepteerde, ondanks het feit dat ze duidelijk ook de geur van een andere Clan met zich meedroeg. Aan de andere kant… Littlekit was nu van hun en er was niemand die daar iets aan kon veranderen. Als iemand haar weer terug zou willen halen naar haar geboorteclan zou hij diegene zijn die haar moest beschermen, samen met een boel andere RiverClanners die hun eer wilden verdedigen. En hij mocht Outrage misschien niet, maar hij had stiekem wel een zwak voor kitten. En wat kon deze kitten eraan doen dat haar vader vreemd was gegaan, dat haar vader de code had bedrogen en dat zij erop aangekeken zou worden nu zij zich bij zijn Clan had gevoegd? Het was eigenlijk Outrage naar wie de scheve blikken gericht zouden moeten zijn, maar in plaats daarvan kreeg de kleine alle onheil op zich. Deze kitten zou later veel vijanden maken en misschien ook een paar RiverClanners nooit aan haar zijde hebben staan, maar Butterpact wilde daar niet één van zijn. Voor één keer in zijn leven was hij klaar met het constant in twijfel trekken van andermans oordeel en wilde hij zien wat er zou gebeuren als hij niet te snel zou oordelen, als hij dit een kans zou geven. “Well, je vader is een formidabele warrior,” sprak hij. Dat was misschien met ietwat pijn in zijn hart – hij had een hekel aan Outrage – maar het was wel de waarheid. “Ik weet zeker dat je de genen van je vader zal erven en dat je net zo’n goede RiverClanner wordt als hij. Maar alleen als je openstaat voor advies van anderen.” Hij gaf haar een kleine knipoog en bewoog zich vervolgens wat awkward naar voren zodat ze zijn neus zachtjes kon aantikken met de hare. Als ze dat wilde tenminste.