Kiss a man or slit his throat

Met zijn oortjes diep in zijn nek gedrukt sneakte hij de cavern uit. Tot nu toe had niemand hem in de gaten. Er werd namelijk niet bijzonder goed op hem gelet, wat nu in zijn voordeel werkte. Nog een paar pasjes en hij was er. Snel keek hij achterom, maar niemand zag hem. Gelukkig had hij geen wit op zijn rug, want dat zou hem opvallender maken zo in het donker. Hij hupste van schaduw naar schaduw om niet op te vallen, zoals bij zijn clan hoorde. Want hij vond toch echt dat hij door en door ShadowClan was, zelfs al wist niemand zijn bloedlijn echt, en zelfs al waren alle clans nu een soort van gemixt. Het katertje haalde opgelucht adem toen hij buiten was en grijnsde kort. Het was hem gelukt! Hij trippelde met opgeheven kopje verder tot aan de rand. De grond was niet zover beneden maar hij moest toch goed van steen naar steen springen wilde hij niet vallen. Hij had zijn nageltjes uitgeklapt om een goede grip te hebben. Kort keek hij nog is achterom, maar zag niets. Missie geslaagd. Toen hij eenmaal op de grond was, werd hij overdonderd door de bomen die hier wel erg hoog leken. Toch liet hij dit zich niet stoppen. Hij snuffelde is goed om zich heen, en pikte allemaal geuren op die nieuw waren voor hem. Zijn blauwe ogen keken om zich heen, want er was toch een geur die wel vertrouwd was. Hij rook ShadowClan. Hopelijk was het niet iemand die hem in de problemen zou krijgen.

- Honeypaw

Honeypaw had niet echt de wacht, ze geloofde alleen van wel. Haar felle blauwe ogen fonkelden in het maanlicht die door de ingang stroomden. Ze volgde met haar ogen een schaduw, die ze goed herkende. Het was de pleegzoon geweest van haar eigen moeder, hoewel ze haar niet zag als eentje. Ze herkende hem aan zijn witte markings want voor de rest leek hij nachtzwart. Toen hij de Cavern uit sneakte stond ze op om gezellig mee te gaan. Ondertussen oefende ze haar stil wandelen in de schaduwen. Pas bij The Redwoods haalde ze hem in. Door de draai aan zijn kop en het trillend oortje wist de knappe poes dat hij haar geroken had. Honey stapte dan ook wat luider dan normaal in zijn gezichtsveld. Ze grinnikte gemeen, maar haar ogen stonden lief. Ze was niet van plan hem te verraden.

Er klonk gegrinnik achter hem en verrast draaide het katertje zich om. Een rode poes verscheen in zijn blikveld en hij herkende haar meteen. Hij grijnsde zachtjes naar haar. Het was Honeypaw, een echte dochter van zijn gestorven pleegmoeder. Hij was een halve maan ouder dan haar, maar zij was al apprentice benoemd en hij niet. Dit vond hij niet zo leuk, maar hij had besloten dat het niet haar fout was, wat de vrolijke grijns op zijn snuit verklaarde. "Hallo Honeypaw!" miauwde hij opgewekt. "Jij kan al goed sluipen, ik had je bijna niet door." Met nadruk op bijna, want hij had haar uiteraard opgemerkt. Zijn blauwe ogen gleden naar de met schaduwen bedekte grond. Hoewel zijn pootjes een beetje pijn deden van de scherpe stenen van daarnet, voelde deze ondergrond zacht en vertrouwd. Een beetje zoals thuis. Hij glimlachte bij de herinnering van thuis. Hij vond het erg jammer dat hij niet daar kon trainen, maar hij wist ook dat ze niet voor niets weggetrokken waren. "Heb je zin om te vechten?" vroeg hij toen, zich herinnerend dat Honey er ook nog was. "Met behulp van de schaduwen," legde hij zijn plannetje verder uit waarbij hij tegelijkertijd met zijn staart richting de donkere vlekken wees.