Ignorance was bliss [Burnetpaw]

Met zekere tred stapte ze naar de plaats waar de apprentices sliepen, al voelde haar hoofd zich iets minder zeker. Ze was vastbesloten om Burnetpaw tot een goede warrior op te leiden en was van plan alvast te beginnen met theorie, totdat ze genoeg hersteld was om aan de praktijk te beginnen, maar alvorens ze überhaupt konden beginnen met de training, zou eerst de lucht tussen hen in wat opgeklaard moeten worden. Ze had Burnets reactie op haar aftreden gehoord en ze stelde zich zo voor dat ze het een en ander uit te leggen had. De apprentice had immers ook niet bepaald gejuicht van vreugde toen ze Evergreen als mentor aangewezen kreeg. Even keek Evergreen naar de apprentice voor ze haar aantikte om haar te wekken. Neverlands dochtertje. Misschien niet van zijn bloed, maar ze was zijn dochter. Dat haalde weer andere herinneringen naar boven en ze schudde even haar kop. "Burnetpaw," miauwde ze, "tijd om te beginnen." Zodra ze wist dat de apprentice wakker was, liep ze naar een rustig plekje in de buurt van de uitgang van de grot, waar ze rustig zouden kunnen praten. Daar wachtte ze in stilte, om haar nichtje zodra ze aankwam de gelegenheid te geven iets te zeggen, misschien iets te vragen. Tijdens de reis was ze een energieke kitten geweest, maar intussen leek er veel veranderd. En ze had ook dat ongeluk gehad. Evergreen had het allemaal niet meegekregen, zij had alleen maar ziek in haar nest gelegen de afgelopen tijd. Ze had wat in te halen.

Nadat ze haar eerste nacht in haar nieuwe den had doorbracht was ze nijdig wakker geworden door het aantikken. Ze had geen oog kunnen dichtdoen, figuurlijk gesproken dan, als in, ze had niet kunnen slapen, voor geen meter en nu kwam die stomme Evergreen zich moeien met haar dagritme. Ze vond het nu al fijner als kitten, toen ze de vrijheid had te gaan en staan waar ze wilde. Okay, misschien niet overal, maar niemand kon haar wijs maken waar ze wel en niet heen kon gaan. "Burnetpaw," Ugh... However die naam klonk wel héél erg nice. "tijd om te beginnen." Met een nijdige blik keek ze even naar de rosse die ervandoor ging. Okay dan feeks. Ze stond op, rekte zich uit en mankte nog wat door de stijfheid in haar bijna genezen poot. Het deed nog wat pijn, maar pijn was weg te denken. "Yay, kan nie wachten," murmelde ze sarcastisch terwijl ze met haar ogen rolde en met een plof ging zitten op zeker een meter of twee van haar 'mentor'. Bah zeg.

Burnetpaw was in geen al te best humeur en Evergreen besefte nu al dat de apprentice het haar niet makkelijk ging maken. Ze keek even naar de apprentice, die alleen maar sarcastisch mompelde hoe veel zin ze in haar training had, en zuchtte. "Ik weet dat je boos op me bent, Burnetpaw, en ik weet dat je daar goede reden toe hebt. Als je iets wilt zeggen, vragen... dan lijkt dit me een goed moment." Al begon ze tegen haar te schreeuwen, het was toch nodig dat er iets gebeurde, anders bleef er alleen maar een stormwolk boven de training hangen. Misschien was het ook wel iets dat geleidelijk moest gaan, maar Evergreen had liever meteen de confrontatie. Dan konden ze tenminste zeggen wat ze wilden zeggen en dan hadden ze dat gehad.

Misschien was het deels een straf voor hun beide, maar in ieder geval had ze helemaal geen zin om hier aan toe te geven. Ze was te koppig, een kind van haar eigen hart en mening was ze dus zeker. Was ze nooit altijd geweest, dat wisten sommigen wel. Maar tijd had haar geschaad en had haar kapot gemaakt, was het erg? Misschien, maar nu niet in ieder geval. "Ik weet dat je boos op me bent, Burnetpaw, en ik weet dat je daar goede reden toe hebt. Als je iets wilt zeggen, vragen... dan lijkt dit me een goed moment." Strak keek de point dan ook naar de roodkleurige poes terwijl zze hara ogen even vernauwde. "Waarom?" vroeg ze eerst enkel waarna ze een stilte liet vallen over hun heen. "Waarom luisterde je niet naar wat ik aan je vroeg?" Het was allemaal weg en kapot,
het vertrouwen, hun woorden, het was verworpen.

De verwachte waaromvraag volgde en Evergreens gedachten gingen terug naar de reis, toen Burnetkit naar haar toe gekomen was om te vragen of haar moeder niet wat meer tijd vrij kon krijgen voor haar kittens. Evergreen had toen al vermoed dat ze niet aan de vraag zou kunnen voldoen. Ze had wel gehoopt op wat rustiger tijden, maar in plaats daarvan was alles alleen maar erger geworden, en wel in een mate die ze op dat moment niet had kunnen voorzien. "Omdat we moeten doen wat het beste is voor de clan", luidde haar antwoord. Ze wist niet of het een antwoord was dat Burnetpaw tevreden zou kunnen stellen. Waarschijnlijk niet. Maar het was waar. De clan ging altijd voor. Daarom zwoeren warriors hun leven te geven voor WindClan: omdat het geheel belangrijker was dan welk individu dan ook. Dat was wat StarClan vond. Dat was hoe het werkte, hoe pijnlijk het voor sommigen ook was.

"Omdat we moeten doen wat het beste is voor de clan", Klonk er even. Het puntje van Burnet's staart wipte wat heen en weer terwijl die woorden inzakten bij haar. Omdat het het beste bleek te zijn voor de clan... Het beste... Wat was er beter aan dit dan? "En wat, Evergreen, is er beter nu? Vind je het fijn te zien dat je nieuwe leader het amper haalt met haar taken. Je zadelde haar al op met zoveel dingen toen je nog je leadernaam droeg... En toen ze al op het einde was van haar krachten droeg je dat aan haar over. Als ze zo zwak was als jou dan zou ze zijn gestorven en zou Windclan Bronzestar moeten verwelkomen en dat nog voor de tijd dat Oceanstar zou geschied zijn," sprak de poes rustig. "Is dat beter voor de clan? Als de leader en een van de enigste queens ziek valt en potentieel dood enkel en alleen omdat jij niet tegen je eigen fouten kan? Enkel en alleen omdat jij zwak bent en niet de ballen hebt om jezelf te vermannen?" ze siste het uit. "Wat is er toch met iedereen die op het verleden zit te treuren? Zie je het dan niet in! De toekomst is waar we voor gaan en hier zit je dan keuzes te maken op dingen die al gebeurd zijn en waar geen verandering in komen. Wat voor beters zit daar in!?" ze hijgde even zachtjes. Recht gesprongen uit haar zittende gespannen houding, haren omhoog gerezen. Haar ogen fel gericht op de ex leader. "Denk je dat de andere leaders het ook niet zo zwaar hebben? Heck ik durf te wedden dat die Whitetiger of hoe hij ook heette het ook zwaar moest gehad hebben! Niemand heeft het verdomd makkelijk maar niemand geeft op en duwt hun problemen op ander! Dat is geen oplossing dat is enkel het teken dat je een lafaard ben!" schreeuwde ze boos uit... Tranen waren subtiel in haar ogen gesprongen. "Denj je echt dat ik ook geen pijn heb? Ik had iemand die om me gaf en die persoon is dood... En de enige die om me zou geven heeft me vervangen met zoveel anderen die beter zijn," zei ze grommend. "Maar ik verzet me ertegen want ik heb er genoeg van! Ik laat mijn hoofd niet hangen! Net zoals ik nu doe want ik ben niet zoals jou!" ze snikte even terwijl ze haar kop wegdraaide... Evergreen was een lafaard... Met al haar domme praatjes... met al haar domme wensen... Ze moest gewoon... Oprotten... In de plaats van leugens te vertellen die enkel en alleen van haar afkwamen omdat ze... Te bang en te laf was iets te doen.

Evergreen schrok wat terug van de enorme stortvloed aan woorden die ze over zich heen kreeg. "Je onderschat je moeder, Burnetpaw. Ik ken haar, ik weet dat ze dit aankan. Het is moeilijk, maar ze kan het aan", miauwde ze met klem. Oceanbreeze had volgehouden toen zij was ingestort door ziekte en twijfel, ze zou nu ook volhouden. Ik ben zwak, ja, maar niet laf, dacht ze. Niet laf. Het was niet dapper om een zinloos gevecht te blijven voeren. Het was niet moedig om je clan met je mee de diepte in te sleuren. Ze had gedaan wat ze moest doen. Niet uit lafheid, maar uit plichtsgevoel. Maar zagen haar clangenoten het ook zo? Zagen zij alleen dat ze had opgegeven? Ze had de last van het leiderschap doorgegeven aan een ander, dat wist ze, maar was dat laf als je wist dat die ander de last beter kon dragen? Evergreen had meerdere keren zin om haar apprentice nogmaals te onderbreken. De energie in haar boosheid was aanstekelijk, maar Evergreen liet haar uitpraten. Toen ze eindelijk gezegd had wat ze wilde zeggen, begon Evergreen te praten. Eerst rustig, maar geleidelijk aan ook steeds verhitter. "Je praat over de toekomst, maar wat heeft WindClan voor toekomst met mij als leider? De toekomst zou alleen maar een herhaling van het verleden worden, vol van dezelfde fouten, dezelfde ellende. Voor de toekomst die we nodig hebben, hebben we een leider nodig die een toekomst kan zien en die waarheid kan maken. Zoals je zegt, ik ben zwak. Ik heb lang genoeg geprobeerd sterk te zijn, maar nu durf ik tenminste toe te geven wat er mis met me is. Heb je nou echt liever dat ik was blijven doen alsof, tot ik de hele clan ten onder gericht had? Ik heb dit niet gedaan omdat ik het te zwaar vond. Ik heb dit niet gedaan omdat het pijn deed, al heb je er geen, géén idee van hoe dit voelt." Burnetpaw had ook katten verloren, ze had haar vader verloren. Daar ging het niet om, iedereen had wel geliefden verloren, iedereen kende die pijn wel. Maar het besef van haar eigen verraad, van wat ze had gedaan, hoe ze uit onwetendheid levens had verwoest, hoe ze verblind door haat bijna haar beste, haar enige vriend had vermoord. Het was niet haar eigen pijn die haar af had doen treden, het was de pijn die ze had veroorzaakt, die ze nog zou veroorzaken als ze langer doorging. "WindClan heeft geen behoefte aan een leider die probeert. Die probéért sterk te zijn, die probéért de juiste keuzes te maken. We moeten een leider hebben die sterk ís, en dat is Oceanstar, niet ik. Ik ben niet zo arrogant om nog te denken dat ik het beste ben wat WindClan nu kan gebruiken." Ze schudde haar hoofd en probeerde wat te kalmeren. "Geloof me, ik kan als warrior meer bijdragen dan als leider. Ik zal je moeder bijstaan, haar zo goed helpen als maar in mijn vermogen ligt, ik zou voor haar, voor deze clan vechten, ik zou mijn leven geven. Maar niet mijn leiderschap. Jullie verdienen beter dan dat."