The best I can! {T1}

Niemand werd geboren als de beste warrior, jager of vechter, of de beste in het zijn van allemaal. Niemand. Ook Finchpaw niet. Maar hij had het gevoel dat hij wel heel erg slecht was in alles. Alsof hij zich niet kon focussen op het doen van alle dingen tegelijk. Waar lag het aan? Ja, zijn mentor, Wolfdance, zou haar poten vol hebben aan hem. Finchpaw liep door The Redwood opzoek naar Wolfdance. Haar vinden was echter geen probleem, zijn neus en andere zintuigen werkte prima. Dus toen hij haar gevonden had zette hij ook een enthousiaste grijns op en begroette haar met een respectvolle knik. "Goedemiddag, mentor!" Miauwde hij. Ja, hij had er zin in, want nu kon hij er eindelijk aan gaan werken dat hij niet meer zo'n kluns zou zijn als dat hij alle zes moons van zijn leven was geweest.

- Wolfdance

Haar felle amberkleurige ogen stonden streng en haar lichaamsuitstraling toonde eveneens diezelfde aura. Ze had geen zin in liefdoenerij, ze zou haar apprentice streng maar correct opleiden. Shadowclan had duidelijk een nieuwe mindset nodig, de oude die hun zolang uniek had gemaakt en hen van de rest van de Clans bijzonder maakte leek dezer dagen volledig van de kaart geveegd te zijn. Maar tegenwoordig leek het wel alsof iedereen hun eigenwaarde vergeten was, met Jan en Alleman kits krijgen en noem maar op. Even voelde het aan alsof ze een haarbal zou krijgen van de gedachte alleen al, maar ze schudde haar kopje en keek weer voor zich uit.
Na enkele minuten wachten zag ze algauw de bruine vacht van haar leerling verschijnen. Het was duidelijk dat hij er zin in had. Hoe ze hem ging trainen, haar eerste apprentice, in dit onbekend gebied was nog een hele goede vraag. Zou ze hem wel de grenzen laten zien, die voor haar zelf nog enorm vaag waren? Wolfdance onderdrukte een zucht. Nee, ze zou eerst iets anders doen. "Hallo Finchpaw," sprak ze terug, even met haar staart op de grond tikkende terwijl ze zat. "Ik ga direct tot het punt komen. Aangezien er veel gevaar dreigt van grote vogels in de lucht eveneens als een onbekend territorium, ga ik je eerst enkele moves aanleren die ervoor zullen zorgen dat je niet volledig hopeloos bent als het op zo'n situatie uitdraait." miauwde ze, haar blik nog altijd strak in de zijne priemende. Oh ja, haar apprentice zou geen sukkel worden.

Wolfdance begroette hem terug en begon daarna direct met de uitleg met wat ze gingen doen vandaag. Finchpaw was lichtelijk overrompeld door de onverwachte dosis aan woorden die op hem afstroomde zoals de The Rapids door de bergen heen stroomde. Hij schudde daarom ook kort met zijn hoofd alsof hij elk woord op zijn plek probeerde te zetten zodat hij het begreep. En toen begreep hij het ook. "Dus ik ga leren om een adelaar te nekken?" Herhaalde Finchpaw, maar dan samengevat. Dat was gaaf, dat was wel een heel heftig begin ook. Zeker omdat hij nog maar een dag een apprentice was. Geen theorie, nee, direct beginnen met ingewikkelde moves. Finchpaw was net geen kitten meer, dus dit ging leuk worden. Een vlaag van enthousiasme ging door hem heen en dat kon je zien aan zijn staart die wat heen en weer begon te zwaaien en zijn sprankelende blauwe ogen, precies de blauwe ogen van Roughflower. Echter hield hij zich in, want de strengheid, strakheid van Wolfdance ontging hem zeker niet. Ja, hij ging zijn mentor te vriend proberen te houden.

Finchpaw leek niet op dit soort training voorbereid te zijn. Een grimas ontplooide zich op haar gelaat terwijl ze hem aankeek en knikte toen hij haar herhaalde. "Nouja, soortvan. Je mag al blij zijn denk ik dat je een adelaar overleeft, net zoals ik en eender welke andere kat. Adelaars zijn nu eenmaal gevaarlijk. Dus eentje 'nekken' is een groot woord." miauwde ze terwijl ze toch ietwat enthousiast de andere aankeek. Stiekem had ze wel zin in deze training. "Maar nu gaan we beginnen, als je nog vragen hebt wil ik die gerust straks beantwoorden." stelde ze nadien, niet willende dat ze constant onderbroken zou worden door een vragende apprentice die meer geïnteresseerd was in het ontstaan en bestaan van adelaars. "Nu wil ik dat je me aanvalt. Laat me maar zien hoe jij denkt dat je je tegenstander het beste kunt aanvallen." Wolfdance vernauwde haar ogen wat. Ze was een slechte jager, dat was een feit dat ze zelf niet eens ontkende. Maar in vechten was ze toch een beruchte kat. Eentje die je liever niet tegenkwam op het strijdveld.

Finchpaw probeerde zichzelf te vermannen, niet te laten zien dat hij dit spannend vond en zichzelf eigenlijk hartstikke onzeker voelde. Hij was niet handig op het gebied van vechten en jagen. Als kitten had hij dit wel gemerkt tijdens het stoeien. Hij was de gene die altijd op de grond belandde, altijd. Één keer leek hij een kitten verlagen te hebben, maar hij had het idee dat zij hem had laten winnen. Een poes nog wel. De woorden van Wolfdance waren duidelijk. Adelaars waren gevaarlijk, zelfs voor een warrior als Wolfdance. En toen gingen ze beginnen. Wolfdance zelf leek enthousiaster te zijn dan Finchpaw. Het was niet dat het katertje niet wilde. Hij vond het gewoon spannend. Finchpaw had zich meer ingesteld op theorie of basistechnieken, niet meteen dit. Toen Wolfdance hem vroeg aan te vallen bleef Finchpaw echter staan. "I-ik weet niet hoe ik moet aanvallen," miauwde hij zachtjes. "En hoe moet ik als een adelaar aanvallen dan?" Want het ging toch over het je kunnen weren tegen een adelaar? Ja, bijdehand was Finchpaw wel, ook al bedoelde hij het niet zo.