Break.

Agh, wat was vandaag een vermoeiende dag. Ze had al niet zoveel geslapen en het leek alsof iedere Windclan kat, en nu ook andere clan katten, een pijntje of dingetje hadden vandaag. De meeste waren zo opgelost en bij anderen had ze zichzelf iets meer in moeten spannen, waarbij ze vaak nog dingen afkeek en leerde van haar mentor. Ze bezat haar rang nu al een tijdje en deed haar best om iedere dag zoveel mogelijk te leren, maar toch moest ze zich iedere dag weer inspannen en vaak om hulp vragen. Het werd iedere keer minder en inmiddels waren e rook al dingen die ze zelfstandig kon doen, maar het bleef hard leren. Misschien nog wel terecht dat ze haar -paw achtervoegsel droeg, zucht. Het was nu iniedergeval even rustig en tijd voor pauze. De poes stond op, rekte zich uit en stapte op de prooi stapel af, waarvan ze een konijn trok die haarzelf en haar mentor wel moest kunnen voeden. Met wat moeite wist ze het beest naar hun stukje van de grot te dragen. "Lizardpath? Ik heb lunch, ik neem aan dat jij even goed dood gaat van de honger als ik," Een glimlach stond op haar gelaat en ze wist met wat kracht het beest in tweeën te krijgen. Vaak spendeerde ze dit soort pauze's met clangenoten of vrienden, omdat het de weinige keren waren dat ze even tijd daarvoor had. Echter was Lizardpath niet alleen haar mentor, maar even goed een vriendin.

[Lizardpath]

Net nu moest elke kat met het kleinste pijntje bij hun langskomen. Net nu ze met haar kopje ergens anders zat. Deze ochtend had Quietstep namelijk zijn liefde aan haar verklaard. En zij, met haar verwarde kop, had hem net hetzelfde verkondigd. Beide wisten natuurlijk dat zoiets onmogelijk was. Verder dan de verklaring ging het niet, dat was wel duidelijk. Maar dat wilde niet zeggen dat het in haar kop zat. Wat was ze hier nu eigenlijk mee? Wat moest ze hier nu mee doen? Het enige wat haar er gelukkig van af hield, waren die vele katten met die vele kleine en stomme pijntjes. Ondanks dat ze daar meestal een hekel aan had, hield het haar wel bezig en vervaagde haar frons, die ze deze ochtend had gehad, van haar snoet. Ze was de laatste rommel aan het opruimen nadat er een kat met een sneetje bij haar was geweest, toen Routpaw afkwam met een prooi. Een zuchtje van verlichting ontsnapte aan haar lippen. Ze had geen beter moment kunnen kiezen. "Zeg dat wel," zei ze met een grote glimlach en ruimde de laatste beetjes nog snel op, waarna ze zich bij één van de twee helften zette. Ze nam alvast een hapje. "Dat had ik nodig", zei ze verrukt. "Bedankt Rout." bedankte ze haar apprentice en vriendin. Van alle katten in deze cavern, jong of oud, was Routpaw de poes waar ze het meest mee optrok en die ze het beste kende. "Al die katten met kleine pijntjes. Ze leiden ons af van het échte werk." mompelde ze tussen twee happen door. "Ik had gisteren een kitten die deedt alsof hij ziek was nadat hij een mot had opgegeten." verkondigde ze met een kleine frons. "En dat om wat aandacht van een andere kitten te krijgen." Ze greens even. Ondanks dat het kleine dingen waren, kon de poes er toch wel mee lachen. Die kittens ook.

Hij had net zijn training achter de rug, maar staan op vier poten lukte niet meer. Hij had zijn linker voorpoot hard tegen een rots aan gestoten waardoor hij nu mank liep, of eigenlijk hinkte, want hij zette geen gewicht op zijn linker voorpoot. Bitterpaw en Acefray kon hij nergens vinden, maar Routpaw en Lizardpath zag hij wel zitten. Hij aarzelde, maar had duidelijk de opdracht gekregen om een medicine cat op te zoeken om iets aan zijn poot te doen, want zo kon hij niet door trainen natuurlijk. Er was niks gebroken, hoogstens was zijn poot wat gekneusd. Wel was deze duidelijk opgezwollen en bloedde één van zijn teentjes. Hij hinkte door tot hij bij de twee medicine cats was. "S-sorry dat ik stoor, maar eh..." beschaamd stak hij zijn voorpoot naar voren en keek van Routpaw naar Lizardpath terug naar zijn poot.

OOC: Als jullie dit liever niet hebben, stuur me dan maar weg, maar misschien is dit een mooie gelegenheid waarbij Lizardpath kan zien dat Routpaw hier raad mee aan weet? Idk, gewoon spontaan.

Er is niks gebroken, zijn poot is gewoon licht gekneusd en heeft een gescheurd teentje.

Routpaw zag de zucht van verlichting die Lizardpath liet ontsnappen wel. Het liet haar groene ogen vrolijk fonkelen. Dat had ze goed ingeschat. "Zeg dat wel," sprak haar mentor met een grote glimlach, waarna ze snel de laatste rommel wegschoof. Routpaw rekte haar spieren nog eens uit en begon haar vacht wat te fatsoeneren terwijl Lizardpath een hapje nam "Dat had ik nodig", zei ze verrukt. "Bedankt Rout." Routpaw liet een zacht gesnor horen als antwoord. Zelfs als ze niet de hele tijd in één den opgeschept zouden zitten, had ze waarschijnlijk alsnog bevriend geraakt met Lizardpath. Ze sloten eigenlijk vrij goed op elkaar aan."Al die katten met kleine pijntjes. Ze leiden ons af van het échte werk." ze grinnikte zachtjes om het gemopper van haar mentor, waarna ook zij een hapje nam van de prooi. "Ik had gisteren een kitten die deedt alsof hij ziek was nadat hij een mot had opgegeten." verkondigde ze met een kleine frons. "En dat om wat aandacht van een andere kitten te krijgen." Routpaw slikte rap haar hap door en keek Lizardpath met een brede glimlach aan. "Hm, de jeugd van tegenwoordig!" sprak ze zogenaamd klagelijk. "Laatst had ik Owlkit en Lionkit over de vloer, want Owl had Lion aangevallen omdat ze hem geen aandacht gaf," ze grinnikte zachtjes. "Misschien moeten we maar een verbod op kittens zetten, voordat we onze naam naar Kittenclan moeten veranderen," ze sprak het als een grapje, maar ergens had het een kern van werkelijkheid. Hier was het beter dan onderweg, toch waren de bergen niet bepaald een plek om duizenden kittens groot te brengen, zoals sommige koppels leken te denken.
Een geluidje liet haar alert op kijken. Snel genoeg zag ze een gestreept vachtje achter hun staan. Zijn blauwe ogen waren haar niet echt bekend en zijn geur, al dan vaag, verraadde dat hij van Shadowclan was. Ergens was het vermoeiend dat hij net tijdens hun pauze kwam, anderzijds deed het haar goed om te zien dat ook katten van andere clans hun goed genoeg vertrouwden om hulp te zoeken. "S-sorry dat ik stoor, maar eh..." hij stak zijn pootje die licht bloedde en er wat gezwollen uitzag naar voren. Routpaw keerde zich kort tot haar mentor. "Ik neem deze wel," ze knipoogde en hoopte haar zo een kans te geven om te genieten van haar konijn. Het zag er niet ernstig uit, dus ze ging ervanuit dat ze dit wel kon. Hopelijk. Routpaw likte haar snorharen af en stapte op de apprentice uit. "Oh, uhm, geen probleem hoor! Wat heb je gedaan?" ze inspecteerde het pootje een beetje en stapte wat naar voren, waarna ze haar eigen poot naar voren stak om het te voelen, maar op het laatste moment twijfelde. "Mag ik..?"

OOC; laat, maar dat kwam dus doordat ik op vakantie was c:

Lizardpath haalde haar mondhoek op in een glimlach bij wat haar apprentice zei. Er was inderdaad veel te doen met die kittens. Soms vroeg ze zich af of er wel genoeg warriors en queens waren om deze kittens in de gaten te houden. "Ik zal het binnenkort eens aanhalen als ik de leader of deputy te pakken krijg." mauwde de Medicine cat op het voorstel van haar apprentice. Alle high rangs waren druk in de weer en het was soms moeilijk om iemand te pakken te krijgen. Kijk maar naar haar en haar apprentice. Zij waren ook constant in de weer. Het leek wel alsof er iets in de lucht hing, alsof er iets zou toeslaan. Haar keel kriebelde even. Lizardpath tilde haar poot op en hield deze kort voor haar snoetje. Ze kuchte kort en richtte haar oortjes naar voren toen een Shadowclan apprentice hen benaderde. Ze luisterde oplettend naar de jonge kater en wilde zelf al bijna opstaan toen haar apprentice aangaf dat zij zou instaan voor deze apprentice. Ze was stiekem wat opgelucht dat Routpaw nu zelf katten kon verzorgen en ze bijna alles kende. Lizardpath hield haar apprentice desondanks nog wel goed in de gaten. Dat was nu eenmaal zo. Als mentor moest je dat gewoon doen en ook omdat deze poes onder haar hoede stond. Lizardpath boog naar voren om nog een hap van het konijn te eten, maar voor ze haar tanden in het konijn kon zetten, staakte ze haar activiteit. Haar honger en zin was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze keek even op en slikte. Wat was dat nu? Ondanks dat ze geen zin had meer in eender welke prooi, voelde haar maag nog zo leeg aan. De medicine cat trok even met haar oortjes en legde zich uiteindelijk maar neer. Ze zou het straks wel verder opeten. Ze kon Routpaw nu wel wat beter in het oog houden en bijstaan indien nodig. "Wat is je naam?" vroeg de poes aan de Shadowclan apprentice, om zichzelf ook even te laten horen. Ze was zelf altijd graag op de hoogte van de naam van haar patiënten, dus haar instinct liet haar dit meteen vragen.

Ongemakkelijk stond Finchpaw daar en het was Routpaw die direct op hem af kwam. Ze had ook tegen Lizardpath gezegd dat zij hem wel zou nemen. Vervolgens wendde Routpaw zich tot hem en vroeg naar wat er gebeurd was. Finchpaw slikte even. "Ik was op training met mijn mentor en eh... " hij keek beschaamd naar zijn poten, met name naar zijn pijnlijke poot. "We waren aan het trainen om tegen roofvogels te kunnen vechten en tijdens mijn poging stootte ik mijn linkerpoot heel hard tegen een rots aan en viel ik voorover," vertelde hij vervolgens snel. Hij zag het bloed tussen zijn teentje weg sijpelen en voelde zijn poot enorm kloppen. Ook voelde zijn poot warm aan. Gekneusd, overduidelijk gekneusd. Daar was hij mooi klaar mee. Routpaw maakte een gebaar om aan zijn poot te gaan voelen en instinctief trok Finchpaw zijn poot wat terug. Toen vroeg de Windclan medicine cat apprentice of ze mocht en zette Finchpaw zijn poot terug waarbij hij knikte. Het hoorde er bij, natuurlijk. Lizardpath mengde zich er vervolgens bij en vroeg naar zijn naam."Eh, ohja, mijn naam is Finchpaw, sorry," reageerde hij snel. Ja, hij schaamde zich overduidelijk. Hij was net apprentice en bij zijn eerste training had hij het al voor elkaar om zijn poot te kneuzen.

De kater vertelde haar wat er allemaal gebeurd was en Routpaw luisterde aandacht, waarna ze kort knikte. Well het klonk niet alsof hij het gebroken zou hebben, desalniettemin zag het er vrij pijnlijk uit. Ze kwam iets dichterbij om het beter te bestuderen, toen ze echter reikte om de poot van de Shadowclanner aan te raken, trok hij die wat terug. Oeps, ze had het ook eerst moeten vragen. Haastig verbeterde de poes zich en vroeg dan ook of het oké was. Hierop knikte hij gelukkig en zette hem neer. De poes kwam dichterbij en keek er eens goed naar; het was gezwollen en toen ze er voorzichtig met haar poten overheen ging voelde het warm aan. "Wat is je naam?" Routpaw wiebelde met haar oortjes. Oh ja, dat was eigenlijk ook wel een goede om te weten. "Eh, ohja, mijn naam is Finchpaw, sorry,"antwoordde het katertje snel, alsof hij zich schaamde. Routpaw glimlachte en onderdrukte een zachte giechel. "Ik ben Routpaw," haar glimlach vervaagde weer en nu was het zij die wat gegeneerd was terwijl ze haar aandacht naar de poot verplaatste. "Maar, uh, dat wist je waarschijnlijk al," mompelde ze en lachte wat ongemakkelijk. Ze was er nog altijd niet aan gewend dat bijna iedereen haar naam wist. Het bleef raar voor de poes, die zich eigenlijk altijd op de achtergrond had gehouden. Na verdere inspectie wist ze het vrij zeker, waarna ze omhoog keek en de blik van de kater ontmoette. "Je hebt je poot gekneusd... Denk ik, wacht, ik haal wat voor je," de poes dook plots gehaast dieper de grot in en ging langs de stapeltje kruiden, volledig in haar element nu ze wist wat ze moest doen. Niet lang daarna kwam ze met wat lang gras, andere bladeren en één papaverzaadje terug. Ze wilde al beginnen maar besefte zich toen dat Finchpaw waarschijnlijk wel wilde weten wat ze zou gaan doen. "Oh, uhm, ik ga je poot verbinden. Zo is het wat steviger en zwelt het niet meer op!" Vervolgens bond ze zo zachtjes maar strak mogelijk het verband erom heen, totdat ze zijn poot zo in lang gras en andere stevige planten had ingewikkeld dat het een soepel maar stevig verband was. "Oké, ik ga je één papaverzaadje meegeven tegen de pijn. Als het goed is voel je dan geen pijn meer, maar je moet echt rust houden ondanks dat je poot weer goed voelt! De komende dagen moet je maar vrij nemen van je trainingen, want je moet je poot zo min mogelijk gebruiken." Ze glimlachte hem toe, inspecteerde het verband opnieuw en draaide zich toen om naar haar mentor. "Uhm.. Lizard? Wil je kijken of het verband goed is..?" ze had het idee dat het misschien iets té strak zat, dan zou het af kunnen klemmen en dat zou foute boel zijn.

Ze had de prooi niet meer aangeraakt en had zich op Routpaw gericht, die alles netjes in orde bacht. De poes was de afgelopen weken met enorme sprongen vooruit gegaan en Lizardpath had het gevoel dat ze haar meer en meer los kon laten. Lizardpath had zich ondertussen neergelegd. Haar kopje draaide namelijk en ze wilde vermijden dat ze door haar poten zakte. Als haar lichaam haar in de steek liet, afzwakte door ziekte, zakte ze sneller door haar poten, iets dat ze als kitten vaker voor had. Verder was er niets mis. Lizard leek gewoon te gaan liggen, maar er was dan ook niemand die in haar kopje kon kijken. Toen haar apprentice vroeg of ze even wilde kijken naar het verband, trok ze even met haar oortjes. Ze zou dichter moeten komen om het deftig te kunnen nakijken, rechtstaan. De medicine cat trok zichzelf met wat moeite recht en kwam dichterbij. Ze kneep haar oogjes wat dicht om het duidelijk te kunnen zien en knikte. "Prima!" deelde ze mee en ging terplekke terug zitten. Haar oortje bewoog af en toe, alsof er een nerveuze tick in zat, iets wat ze niet in bedwang had. Dat was het enige wat een kat van buitenaf kon zien aan haar. "Finchpaw kan er weer tegenaan." mauwde ze nog met een flauw glimlachje, niet uit haar rol van medicine cat stappend.