The Night We Met

Onderwerp: The Night We Met di 8 aug 2017 - 15:23

Tinkerpaw was nog steeds haar vrolijke zelf. Ze stond altijd voor iedereen klaar en had altijd wel een positief woordje klaar liggen als iemand het wat moeilijker had. Toch, onder al dat elfenstof, school er iets anders. Je dacht wel dat je haar kende, maar niets was zoals het was. Je zag enkel het topje van de ijsberg, je zag enkel het masker dat voorgehouden werd. De jonge poes had het namelijk moeilijk gehad toen ze haar beste vriend verloor, Ravenpaw. En het gemis begon de bovenhand te krijgen. Ze was op pad gegaan om te gaan jagen, maar was afgedwaald naar de Starpools. Hier zat ze dan, al een tijdje. De nacht was gevallen en de sterren fonkelden aan de hemel. Eigenlijk zou ze niet alleen mogen ronddwalen. Dit nieuwe gebied was, ondanks dat ze bij de Starpools was, niet veilig. Ze staarde naar het stille wateroppervlak. Tranen kwamen er niet, die had ze al lang opgebruikt. Momenten als deze, het alleen zijn, gebruikte ze om haar verdriet te verwerken. Maar dat was niet gemakkelijk. Ze miste hem zo. Waarom had Starclan hem meegenomen? De roze wolk, waar ze als kitten in leefde, was verdwenen. Die wolk bestond enkel nog in haar masker dat ze voorhield. Iedereen geraakte wel over dit moment van rouw, maar bij Tinkerpaw ging het niet zo snel. Ze kon alles nog herinneren. Hij had haar leren zwemmen, had met haar gespeeld wanneer ze iemand nodig had, had haar bij de overstroming van het Riverclan kamp gered... Haar beste vriend, haar soulmate.

Open

Onderwerp: Re: The Night We Met do 10 aug 2017 - 22:21

_{Swallowflight wist niet waarom ze wakker was. Wel, ja ze wist wel waarom ze wakker was eigenlijk. De traumatische gebeurtenissen die in haar leven waren gebeurd -de ontvoering van haar broertje, Bloodclan, Claw, haar straf, en ze kon zo wel verder gaan- spookten 's nachts altijd in haar hoofd. En ze was in slaap gekomen en bezweet en hijgend wakker geworden. Dat gebeurde wel vaker. Soms zag ze opeens het gezicht van Claw, soms zag ze haar familie, vermoord en wel. Ze kwam er maar niet overheen, en ergens zat Swallow dat dwars. Maar ze kon er niks aan doen, en ze durfde niet om dit aan iemand te vertellen. Zelfs Sandflower niet. Ze zuchtte, en besloot dat ze maar even een ommetje moest maken. Ze zou wel naar de Starpools gaan. Daar kon ze tot rust komen, en genieten van de mooie poeltjes die daar waren. Zo ging ze op weg, en ze had niet verwacht dat ze iemand daar zou tegenkomen. Wel dus. Een apprentice zat daar, kennelijk in haar eigen gedachten verzonken. Iet wat verbaast keek ze de ander aan. Ze snoof de lucht in. Riverclan. Voorzichtig benaderde ze de ander, maar had geen zin om te praten. Dus ging ze naast de apprentice zitten, en keek naar de hemel. Waar alle dode katten waren.}