Cloudy

De grote poes mocht dan wel dood zijn, dat betekende niet dat ze geen enkele invloed meer had op wat er beneden gebeurde. Ze had gezien hoe de Medicine cat van Acefray steeds meer het licht leek kwijt te raken; zijn zicht was bewolkt door de dood van haar broer en nu was het aan haar om op zijn minst te proberen die wolken weg te krijgen. Lurkingshade had het zelf ook al geprobeerd, hij had hem zelf naar Starclan geroepen om met hem te spreken.. Maar Winddancer zou het van een andere hoek proberen. Ze stond aan het nest van de medicine cat apprentice van Thunderclan; een onverwachte hoek, dat zeker. Rousepaw had van alle medicine cats misschien wel het minst contact gehad met Starclan, tot nu toe toch.. Het contact was slechter dan normaal nu ze in de bergen waren, ver weg van de Moonstone en alle graven van de voorouders - waaronder haar eigen graf. "Rousepaw.", mauwde de tabby poes. Haar met sterren bezaaide vacht lichtte de wanden van de grot om maar ze was doorzichtig. Niemand behalve Rousepaw zou haar kunnen zien, als het goed was toch. Haar groene ogen waren op de grijze poes gericht. Ze zou nu wakker worden in een wereld die ergens tussen de échte wereld en Starclan lag.. De wereld waar de Starclankatten zich bevonden als ze tussen de echte katten liepen. Dat was toch hoe Winddancer het zag; maar voor zover zij wist, had iedereen weer een ander gevoel als ze naar de wereld van de levenden keken.  

De zilvertabby lag heerlijk rustig te slapen. Eindelijk begon ze te wennen aan haar nieuwe nest in de grot. "Rousepaw.", sprak een voor haar nog onbekende stem. De kattin murmelde een beetje in haar nest voor ze langzaam een van haar ogen opende. Huh? Wat was dit nou weer. Meteen opende ze haar andere oog ook en kwam al om zich heen kijkend overeind. Dit had wat weg van... Haar blauwe ogen vielen op een kattin, haar vacht vol sterren. Jup, goed gedacht. Het was een bezoekje van een Starclan kat. Haar eerste echte keer, op de ceremonie na. Rousepaw's hart begon wat sneller te kloppen. Haar enthousiasme kon ze haar echter niet de baas laten worden. Ze waren nu zo ver van hun gebied en het contact met Starclan was volgens de anderen zwakker dan ooit. Het moest dus wel iets betekenen dat zij juist nú een bezoekje kreeg van deze kattin. Het leek er op dat de kattin vrij jong gestorven was, altijd erg natuurlijk. "Hallo, ehm..." Jup, namen. Hoe kon ze de naam van een onbekende weten? Niet eigenlijk. Misschien wilde de ander dat haar niet eens vertellen. Rustiger dan dat ze zich van binnen voelde nam Rousepaw plaats voor de kattin. Voor nu zou ze luisteren en zien wat deze kattin haar zou willen vertellen.

De grote kattin glimlachte vriendelijk naar de Medicine cats apprentice. De poes was al niet meer zo jong - ze was al lang warrior geweest als ze daarvoor had getraind, maar dat was niet wat Starclan voor haar in petto had. Het was jammer dat ze nog maar zo weinig contact met hen had gehad, al was dat logisch nu het contact zo slecht was in de bergen. De Starclan poes merkte het ook wel, dat het moeilijker ging om met de grijze poes te praten, dat ze moeite had gehad om her überhaupt te verschijnen. Maar als je geloof goed genoeg was - dan kon je alles. "Winddancer.", vulde ze aan, haar groene ogen vriendelijk. Het had geen nut om haar naam niet te zeggen. De wit met bruine tabby schudde even met haar vacht en haar blik werd iets serieuzer. "Ik ben hier natuurlijk niet voor niets. Ik maak me zorgen.." Zo begon ze. Winddancer was nooit zo goed geweest met woorden; maar ze had lang nagedacht over wat ze zou zeggen, zodat ze Rousepaw's aandacht kon trekken en zodat ze zeker was dat die op zijn minst zou proberen om er iets aan te doen. Misschien werd Acefray wel eens wakker geschud als er waarschuwingen van een onverwachte kant kwamen.  

"Winddancer.", vulde de Starclan kattin haar zin aan en stelde ze zich automatisch ook voor. Winddancer dus... daar had nog nooit echt van gehoord als ze eerlijk moest zijn. Daarentegen vond ze wel dat de naam mooi klonk. Ze zag het al helemaal voor zich, een kat dansend in de wind. Zou er eigenlijk wind zijn in het deel van Starclan waar de Starclanners waren als ze geen contact met de katten op aarde hadden? "Ik ben hier natuurlijk niet voor niets. Ik maak me zorgen.." sprak de kattin vervolgens. Natuurlijk, Starclan bezoekjes waren niet alleen voor de plezier er van. De blik in Rousepaw's ijsblauwe ogen werd een stuk serieuzer da dat die eerder was geweest. "Waarover maakt u zich zorgen Winddancer?" Ze had geen idee of ze een Starclan kat mocht tutoyeren of niet dus deed ze het voor de zekerheid maar niet. Ze kon het beter beleeft houden tenzij Winddancer zei dat, dat niet hoefde.

Langzaamaan keerde de glimlach terug op haar snuitje. Haar oogjes glinsterden zoals haar met sterren bezaaide vacht ook glansde. "Acefray. Hij moet eens wakker geschud worden.", mauwde ze, wel verwachtend dat Rousepaw nu zou vragen waarom dat ze dat aan haar kan vertellen. De Starclan poes zette een stapje dichter bij de medicine cat apprentice en wees haar voorpootje naar haar, al raakte ze haar niet aan - ze was niet zeker of ze dat kon, nu de connectie met de wereld van de levenden zo zwak was. "En ik wil dat jij hem een klap in zijn gezicht gaat geven." Haar grijns werd nog groter toen ze het zei. Ja, dat zou hem wel eens even goed wakker schudden.

De ogen van de Starclan kattin begonnen te glinsteren en een glimlach verscheen op haar gezicht. "Acefray. Hij moet eens wakker geschud worden.", sprak Winddancer. De bruin witte kattin zette een pasje naar voren en hield haar poot naar voren zodat die net niet Rousepaw's borst raakte. Meteen ratelde het met vragen in de kop kattin. Vooral waarom dit niet klonk als een raadsel zoals blijkbaar gewoon was en wat er dan eigenlijk met Acefray aan de hand was. "En ik wil dat jij hem een klap in zijn gezicht gaat geven." Terwijl Winddancer's grijns groter werd viel Rousepaw's bekje een stukje open. Wat was dit nou weer? Het klonk haast als een bevel van Dark Forest maar zo zag de kattin er niet uit. Het was in ieder geval behoorlijk verwarrend voor de jonge medicine cat apprentice. De connectie met Starclan leek langzaam te vervagen, zo ook het lichaam van de kattin. "Wacht! Wat is er dan met Acefray?" vroeg ze met een lichtelijk wanhopige toon in haar stem. Starclanners zouden nooit letterlijk zeggen wat er was maar er toch naar vragen gebeurde automatisch.

Winddancer moest lachen om de geschrokken uitdrukking op het gezicht van de apprentice. Ze zette weer een stapje achteruit en ze voelde de connectie vervagen. Haar tijd was bijna om, ze zou zo terug gaan naar Starclan waar ze weer van bovenaf moest toekijken hoe Rousepaw hopelijk Acefray eens wakker zou schudden. "Vraag dat maar aan hem!", mauwde ze, haar snorharen geamuseerd trillend. De bruin met witte tabby poes vervaagde, de stenen wand achter haar werd duidelijk zichtbaar door haar met sterren bezaaide vacht. "En doe hem de groetjes." Haar groene ogen keken nog steeds duidelijk vrolijk naar de grijze poes toen de Starclanner uiteindelijk helemaal vervaagde en terug verscheen in het ondertussen wel bekende bos van Starclan.

De Starclan kattin zette een stapje achteruit voor ze toch een antwoord gaf op Rousepaw's vraag. "Vraag dat maar aan hem!", sprak de kattin. Het was dus niet echt een antwoord waar ze echt iets aan had als ze eerlijk moest zijn. Maar natuurlijk, dit was Starclan, die zeiden nooit rechtstreeks wat ze bedoelde. Al was dat deze keer wel een beetje het geval en dat was natuurlijk enorm verwarrend voor de jonge kattin. "En doe hem de groetjes." Whut? Zelfs als Starclan duidelijk was over wat ze wilde was het nog steeds onduidelijk. Lekker handig allemaal. Winddancer verdween langzaam, terug naar de Silverpelt. Het eindeloze met sterren bezaaide bos waar iedere kat die zich normaal had gedaagd tijdens zijn leven in in Starclan geloofde terecht zou komen. Langzaam maar zeker veranderde de ruimte weer terug naar haar plek in de grot. Even keek ze verward om zich heen, wat moest ze hier nou weer mee? Moest ze het letterlijk nemen? Nee, waarschijnlijk was het beter om eerst even rond te vragen naar het gedrag van Acefray. Alleen midden in de nacht was het daar nou niet bepaald de juiste tijd voor. Toch maar gaan slapen dan. De zilvertabby krulde zich opnieuw op in haar nest. Haar gedachtes bleven nog een tijdje door razen voor Rousepaw uiteindelijk terug in slaap viel.