Can I say something crazy?

we are bound to inherit
the sins of our parents
and all of the people we passed through
now we're down to the last two

Vannacht had hij geen oog dicht kunnen doen. Met alles wat er gebeurd was, was hij overvallen door een vlaag van misplaatste zekerheid. Alsof hij niets meer te verliezen had en dit het moment van de waarheid was. Het moment waarop hij open kaart moest spelen en zou moeten vertellen wat hij al die tijd had gedacht. Zijn hele leven had hij het volgehouden, het bij het rechte eind gehad. Hij had begrepen dat er niets aan te doen was en dat wat hij voelde niet hoorde. Hij had zijn hele leven gelijk gehad. Nu was een moment van zwakte, een moment waarop hij zijn eigen gedachtegang aan het wankelen had gebracht. Hij dacht aan Everstar, die ondanks de desastreuze nasleep besloten had om voor de ogen van de volledige clan de waarheid naar boven te halen. Iets wat hij op dat moment had bewonderd, maar hij had betwijfeld of het het waard was geweest. Het had immers niks opgelost. Maar nu, in het hulst van de nacht, vond hij wél dat ze gelijk had gehad. De waarheid was belangrijk en deze mocht niet verzwegen worden, ondanks de consequenties die hij zou hebben.

Het was de volgende dag dat hij er vroeg opuit trok, klaar om te doen wat hij al die tijd al had willen doen. Wat hij had moeten doen. Hij liep naar de heide, zocht deze af naar de mooiste roos die hij kon vinden. Een dieprode bloem die uit moest schreeuwen wat hij voor haar voelde. Hij haalde de doorns er vanaf, hij wilde immers niet dat ze zich eraan zou bezeren. In zijn bek droeg hij de tere bloem met zich mee, terug naar de clangrot. Zijn hart bonkte in zijn keel, maar hij was standvastig. Tot op het laatste moment. Daar zag hij haar. Haar zwart-witte vacht, haar felblauwe ogen. De Windclangeur waar nog weinig van over was en de onmisbare geur van kruiden. Hij slikte. Het was egoïstisch om haar te vertellen wat hij voor haar voelde, wat hij al die tijd voor haar gevoeld had. Ze kon er niets mee. Als de gevoelens wederzijds waren, bracht hij haar rang alleen maar in gevaar. Als ze niets wederzijds waren, zette hij hun vriendschap op het spel. Er zou niets goeds van komen. Hij legde de roos voor zijn eigen poten, klaar om hem te laten verwelken.

& Lizardpath

Even staarde hij in stilte naar de bladeren van de roos, zonder enige gedachte in zijn kop. Het enige wat hij voelde waren zijn hartslag en zijn eigen ademhaling, die ineens rustiger leken te zijn dan de afgelopen weken. Hij had verwacht nerveus te zijn voor dit moment, maar niets was minder waar. Het voelde goed en oprecht. Hij voelde zich rustig, kalm, wilde het gevoel niet loslaten. Als er een manier was waarop hij dit moment voor eeuwig stil had kunnen laten staan, had hij het gedaan. De tijd ging echter genadeloos door en het scheen dat Lizardpath hem had gezien. Zachtjes sprak ze zijn naam en het geluid van haar stem deed zijn snorharen trillen. Zeg het, zeg het, zeg het. Het was alsof iemand hem van een klif probeerde te praten. Een val waarvan hij nooit meer terug zou kunnen komen. "Liz," groette hij haar toen. Lizardpath was de Medicine Cat van Windclan, Lizard was zijn beste vriendin, Liz was de kleine kitten met wie hij vroeger altijd kattekwaad uithaalde. Hij hield van iedere versie van haar, hij kon het haar alleen niet vertellen. Mocht hij de woorden over zijn lippen krijgen, dan wist hij wat ze zou zeggen. Het kan niet. Het mag niet. Het had geen zin. Hij keek weer naar beneden, naar de dieprode roos. Het was een beslissing die hij niet kon maken. 

Het was een geladen stilte. Lizardpath was absoluut niet dom, hij was zich ervan bewust dat ze waarschijnlijk wel wist waarom hij hier nu voor haar stond. Natuurlijk vroeg hij zich af wat ze dacht, of ze wilde dat hij het zou zeggen, of dat ze nu aan Starclan aan het bidden was zodat hij zijn mond maar hield. Het had lang geduurd, ontzettend lang. Mede omdat hij zich had voorgenomen het haar nooit te vertellen. Hij had het egoïstisch gevonden. Maar nu? Hij had het gevoel dat de woorden nog maar één laatste duw nodig hadden, voordat ze van zijn lippen zouden rollen. De timing was niet perfect, maar dat zou het waarschijnlijk nooit zijn. De locatie misschien ook niet, hij had immers het gevoel dat ze aan werden gekeken door een paar katten. Maar om eerlijk te zijn, maakte ook dat hem niet meer uit. Ze mochten denken wat ze wilden, hij was zijn hele leven lang verliefd geweest op Lizard en dat zou hij altijd blijven. Het deerde hem niet meer wie het wist. Haar zwart-witte gezicht verscheen weer in zijn gezichtsveld, wat ervoor zorgde dat hij zijn blik weer omhoog sloeg. "Dit... Dit onuitgesproken ding tussen ons," begon hij. Hij wilde haar niet voor het blok zetten voor de ogen van de vier clans, maar hij wilde het haar wel vertellen. Hij probeerde het dus zo cryptisch mogelijk te houden. "Ik weet dat je er niks mee kan, dat het nooit iets zal worden. Maar..." Hoe moest hij het zeggen? Hij slikte even, besloot toen alle subtiliteit uit het raam te gooien en gewoon te zeggen wat hij dacht. "Maar ik hou van je."   

Het was al die tijd een geheim geweest en zelfs nu ze het aan elkaar toe durfden te vertrouwen, moest het nog steeds een geheim blijven voor de rest van de wereld. Hij kon het niet helpen wat hij voor haar voelde, in een andere wereld waren ze wellicht al partners geweest. In deze zou zoiets nooit kunnen. Hij was zich ervan bewust en wilde haar ook absoluut niet onder druk zetten door zoiets van haar te vragen, maar hij wilde gewoon graag dat ze het wist. Meer niet. Zijn adem stokte dan ook toen ze hetzelfde terug zei. Ze hield ook van hem. Er viel opnieuw een stilte, beiden wisten ze waarschijnlijk niet precies wat ze moesten doen met deze nieuwe informatie. Haar kopje werd tegen het zijne aangeduwd en hij streek met zijn snuit langs de hare. "Ik snap dat Starclan voor alles gaat, maar ik wilde gewoon dat je het wist," vertelde hij haar toen. Met het begin kwam waarschijnlijk het einde. En toch was het het waard geweest. Voor hen zou er geen traditionele partnerschap zijn, geen kittens. Ze zouden wel altijd vrienden blijven, zoveel wist hij. En dat was genoeg voor hem.    

Vanuit zijn ooghoeken hield hij de andere katten ietwat in de gaten. Natuurlijk was het niet ontzettend raar om hen zo te zien, al hun hele leven lang waren ze ontzettend goede vrienden geweest. Het was makkelijk genoeg om te denken dat Lizardpath hem gewoon steunde tijdens een moeilijke tijd, of iets dergelijks. Toch was hij een tikkeltje paranoïde. Hij had de keuze gemaakt om haar dit te vertellen en als ze hierdoor afgezet werd, was het toch echt wel zijn schuld. En zoiets wilde hij haar absoluut niet aandoen. Hoe moeilijk het soms ook was, Lizardpath was dol op haar rang en ze was er enorm goed in ook. Het laatste wat hij wilde, was voor haar om diezelfde rang te verliezen. Zachtjes liet ze hem weten dat ze het al wist, en ergens had hij het gevoel dat ze het al die tijd al van elkaar geweten hadden. Het  had gewoon simpelweg niet gekund, maar nu was één van hen - Quietstep zelf - dom genoeg geweest om het ook daadwerkelijk te zeggen. Hij knikte. Er kwam wat beweging in de achterhoede van de grot, de katten werden wakker. Lizardpath verdoezelde de roos en gaf hem een excuus. Hij greens en knikte. "Bedankt voor je hulp, Lizard," zei hij met een knikje. "Ik zie je nog wel." En met die woorden stond hij op, draaide hij zich om en liep de grot uit. God, hij had zich nog nooit zo goed gevoeld.

Topic uit.