stay simple

Haar blauwe ogen keken aandachtig rond terwijl ze een specifieke kat zocht. Haar staart zachtjes, maar erg strak heen en weer zwiepend terwijl ze rond de grot zocht. Ze wist het heus wel. Het feit dat hij al meteen naar de Elders gestuurd werd was erg oneerlijk. En hij was nog aangevallen door een vogel, ook. Dit zette haar vacht overeind. Het was oneerlijk. Dat vond ze. Ze moest Butterstar hiervoor spreken. Ooit. Maar nu wou ze het van hem horen. Ze had zelf ook schuldgevoel liggen. Sinds ze nooit echt close met Ravenfall was. Omdat hij natuurlijk niet kon spelen toen ze kittens waren. Maar nu had ze een ander zicht op hem. Hoe dan ook. Het leek alsof dit allemaal haar ogen had geopend. Had beseft van 'hey, dat is erg toevallig ook mijn sibling'. Eindelijk herkende zijn zwarte vacht. Onder de littekens nog wel. Yuck. "Raven?" Vroeg ze. Nog twijfelend. Tja, ze had hem bijna Ravenpaw genoemd. Denkend dat hij al een apprentice geworden was. Maar toen kwam de gedachte weer op. Hij was geen apprentice.

+Ravenfall

Verdoofd van de papaverzaadjes lag de jonge elder in een hoekje. Zijn blinde ogen gericht op de muur alsof hij er dwarsdoor heen kon kijken. Zijn wonden waren nog vers, verpakt en ingewikkeld met spinrag en moesten om de zoveel uur vervangen worden met goudsbloem om ontstekingen tegen te gaan. Daarnaast werd er elke avond nog een of andere goedje met de naam guldenroede op zijn wonde gedruppeld zodat de genezing sneller ging. De zwarte tom zwiepte met zijn staart de pijn die door zijn lichaam schoot bij elk klein beweginkje negerend. Pijn was iets wat hij niet meer voelde. Hij was levenloos. Gevuld met niks. Een wandelde lijk ook wel kunnen noemend. Ravenfall lachte het uit toen hij bijna stierf door de roofvogels aanval dood gelukkig dat hij verlost werd van deze wereld maar een of andere Tribe kat hadden de arends weggejaagd toen hij bewusteloos viel van het bloedverlies en de pijn. Chivypaw was in de buurt geweest en had hem op tijd kunnen redden. Als ze een minuutje later was geweest was hij nu dood geweest. Starclan zou hij niet heen gegaan zijn want hij het verdomme Creamyfrost vermoord. En dan was er ook nog Aurorapaw die van de klif gesprongen was omdat de enige uitweg van hem de dood was geweest. Natuurlijk was het niet zo maar zo zag hij het wel in zijn ogen. Zo voelde hij het ook. Alles leek zijn fout te zijn en daar leed de zwarte tom erg onder. Zo erg dat hij zichzelf het allerliefste van een berg liet flikkeren. Ravenfall was zo diep in zijn eigen vervallen wereld dat toen iemand zijn naam uitsprak dat hem voorledig ontging.