I know that you're worth it

Sandflower was een dag of twee geleden hoog bovenop de berg bevallen van vier kittens. Ze had geluk gehad dat Dustrise op tijd was komen opdagen om de grote vogels bij haar en haar kittens weg te jagen, want anders wist ze niet of ze nu samen met hen in een nest had gelegen in de buurt van de andere queens. Redpetal durfde ze op de één of andere manier amper onder ogen te komen. Misschien wel om het feit dat ze haar witte dochtertje had vernoemd naar Snowdance, misschien wel om het feit dat ze de zwangerschap verborgen had gehouden in plaats van de hulp van haar rode zusje te accepteren. Ze had het niemand verteld en was er zelf niet eens volledig zeker over geweest, maar alles had voor zich gesproken toen er vier kittens geboren waren - veel te vroeg. En toch leefde ze allemaal. Alleen.. er waren dingen mis. Haar dochtertje Snowykit leek niet zo heel actief te zijn, wat haar wel zorgen baarde. Haar zoontje Boarkit leek niet volledig goed adem te kunnen halen op sommige momenten en ze kon ook nu zijn onregelmatige ademhaling horen en voelen. Dan was er nog Pipkit, het katertje wat volledig zonder ogen was geboren. Sandflower hoopte met heel haar hart dat Whirlkit niets zou gaan mankeren, maar dat was afwachten. Was het een straf van StarClan? Hoogstwaarschijnlijk wel ja. De kattin tilde haar kop op en keek door de donkere cave heen, toen ze een gestalte bij de opening van de cave zag kwam ze traag in beweging - om de kittens niet wakker te maken natuurlijk, het voelde nog altijd raar. "Tallfright?" klonk haar stem zachtjes. De kater had haar ontweken de laatste tijd, dit was misschien wel één van de weinige momenten dat ze hem kon spreken, op dit late uur wellicht.

[ T a l l f r i g h t ]

Tallfright was de afgelopen twee dagen er veel op uit geweest, weg van de cave. Sandfower, zijn beste vriendin, had enkele dagen geleden kittens gekregen van een, tot nu toe, onbekende kater. Tallfright had al een tijdje een oogje op de rossige poes, waardoor de kater wat aangedaan was door het plotse nieuws van kittens. Samen met het feit dat hij haar wat ontweek, omdat hij niet wist hoe zijn moeder zou reageren, had hij haar nu nog meer ontweken. Wat moest hij ook zeggen? Toen hij de cave in stapte, hoorde hij meteen zij naam vanuit de tijdelijke nursery komen. Tall trok even met zijn oren en stapte uiteindelijk naar voren, naar de nursery toe. Hij kon haar niet blijven ontwijken.

Ze was haar nest uit gestapt en een eindje naar voren getrippeld toen ze zag dat de kater haar kant op was gekomen. Zou hij dan eindelijk weer tegen haar praten? Ze had hem sowieso amper gesproken na het ongeluk met haar oog - iets wat wel een klap in haar gezicht was geweest. Er waren zo hier en daar katten geweest die haar hadden gesteund, maar van hem had ze vrij weinig gehoord. "Je ontloopt me..?" zei ze op een gedempte toon zodat ze niet meteen alle slapende katten wakker zou maken. Met haar goede oog keek ze de kater recht aan. Wat had ze fout gedaan, want het was al begonnen voordat ze kittens ter wereld had gebracht.

Tallfright, die iets groter was dan Sandflower, had zijn blik even op Sandflower gericht, waarna hij direct oogcontact vermeed. Er waren verschillende dingen waarom hij haar niet rechtstreeks aankeek. Langs de ene kant kon zijn moeder hen elk moment zien, langs de andere kant was het haar oog. Het schuldgevoel dat hij er toen niet voor haar was geweest, dat als een post-it op haar snoetje af te lezen was. En dan had je nog het feit dat ze kittens had. Kittens. Dat maakte bij hem dubbele gevoelens los. Hij knikte kort op wat ze net had gezegd. "Ik ben in de war." zei hij enkel en fronste even. Hij was nooit iemand geweest met échte gevoelens, dat dacht hij toch. Sinclaw weerhield hem daar altijd van en hij vond het dan ook soms moeilijk om andere te doorgronden, behalve zijn moeder natuurlijk.

De zandkleurige kattin had haar goede oog recht op hem gericht, want ze was hier voor antwoorden. Hij had haar ontlopen de laatste tijd, en dat was hard geweest voor haar. Met de dood van Snowdance, haar oog wat ze was verloren en nu ze net een queen was geworden. De kattin trok haar kop een beetje terug toen ze kater zei dat hij in de war was. En dat riep vraagtekens bij haar op. In de war? Waarom? Sandflower slikte een keer. Het oogcontact wat hij vermeed, dat moest het zijn. "Je vind me lelijk, is dat het?" vroeg ze straight to the point. Kort klemde ze haar kaken op elkaar. Hij zou niet de enige zijn die haar lelijk vond. Alleen Dustrise leek zich niets van haar verminkingen aan te trekken.

"Je vind me lelijk, is dat het?" Tallfright fronste meteen en schudde zijn kop. Wat zei ze nu? "Helemaal niet!" mauwde hij resoluut. "Jij bent en blijft Sandflower, mijn Sandflower." het laatste zei hij iets zachter, aangezien hij het nog steeds vreemd vond om zoiets luidop te zeggen en te uiten. Zijn moeder had zoiets nooit gedaan, enkel Brightspots. Maar zij was er niet meer. "Ik ben gewoon in de war omdat", Eve liet hij zijn blik naar haar nest gaan, waarin haar kittens lagen. "Omdat je nu kittens hebt." Hij had er zelf nog wel geen ervaring mee, maar hij wist wel hoe kittens werden gemaakt.

Ze had haar kaken stevig op elkaar geklemd nadat ze een best wel serieuze beschuldiging had gemaakt. Ontweek hij haar misschien zo omdat hij haar lelijk vond? De kans was groot dst dat het was.. toch? Hij maakte haar onzeker. Zijn volgende woorden kwamen ook weer als een totale verassing. Zijn Sandflower? De zandkleurige kattin knipperde eventjes snel met haar ogen, waarna ze haar blik op de grond richtte. Hij was in de war omdat ze kittens had. "Het was niet gepland.." mompelde ze terwijl ze tranen in haar ogen voelde komen. "Ik ben een harteloos monster, Tallfright.." De zandkleurige kattin draaide zich met een rukje om zodat ze hem niet aan hoefde te kijken, en zodat hij de tranen in haar ogen niet zou zien.

Tallfrights oortjes waren wat gezakt, niet omdat hij boos was, maar eerder omdat hij het allemaal niet meer zo goed wist. Misschien was hij wel wat teleurgesteld dat hij zelf nooit echt de eerste stap had gezegd. Waarom deed hij altijd alles te laat? "Het was niet gepland.." Toen ze tranen in haar ogen, schoten zijn oren naar voren. Hij wilde haar niet aan het huilen brengen. "Ik ben een harteloos monster, Tallfright.." Hij schudde zijn kopje en zette een stap opzij, zodat zij haar terug kon zien, ze had haar kop namelijk weggedraaid. "Je bent geen monster." zei hij zachtjes. Ik ben een monster. Tegenover hem was het niets wat zij gedaan had. Ze had trouwens niet echt iets fout gedaan, want het was niet dat ze partners waren. Nog niet althans. [/strike];D Hij trok even met zijn oren en haalde even zijn mondhoek op in een geruststellende glimlach.

De zandkleurige kattin keek voorzichtig op toen de kater zichzelf weer in haar gezichtsveld plaatste. Sandflower slikte een keer, ze wilde het zo graag aan iemand vertellen. Dan hoefde ze het niet meer alleen te dragen, dan kon iemand anders tegen haar zeggen hoe stom ze was geweest. Tegen Redpetal kon ze het niet, ze wilde haar zusje niet nog verder kapot maken. Die had het al zwaar genoeg met haar eigen problemen. Tallfright zei nog dat ze geen monster was. "Jawel.. een monster en een verraadster.." mompelde ze terwijl ze de kater met een pijnlijke blik in haar ogen aankeek. "Het was vlak na de dood van Snowdance. I-ik had iemand nodig.. en jij was er niet.. de anderen wilde ik er niet mee belasten.." Op het moment dat ze zelf steun nodig had gehad, had ze dat maar bij één kater gedurfd. "En nu is hij weg, en zullen de kittens nooit hun echte vader kennen.." De kattin schudde kort haar kopje. "Niemand mag het weten.. Redpetal al helemaal niet.. niet nu.. het maakt haar kapot Tallfright.. als ze hoort wat er tussen mij en Branchtrove gebeurd is.. wat als ze net zoals Snowdance.." Sandflower kreeg opnieuw tranen in haar ogen en maakte haar zin niet eens af, maar de ander zou het wel snappen.

Sandflower ging verder en begon uiteindelijk over de échte vader van de kittens, waardoor Tallfright even zijn kop draaide. Het was in die periode dat hij de opdracht van Sinclaw had volbracht en hij in zijn verwerkingsproces had gezeten. Hij was er niet voor haar geweest. Zijn ogen gingen terug naar Sandflower toen ze zei dat hij niets mocht zeggen. "Ik zal niets zeggen." zei hij zachtjes en zwiepte even met zijn staart. Ondanks dat hij het allemaal nogal licht opnam, voelde hij toch hoe zijn spieren samen trokken. Elke kat voelde zich zo wel, wanneer ze doorhadden dan iemand anders met hun vriendin optrok. En in dit geval had ze ook nog kittens. Hij wilde een ander onderwerp aanhalen en zijn blik viel dan ook op de kittens zelf. "Hoe gaat het met hen?" Hij had gehoord dat ze niet allemaal even sterk waren en er hier en daar wat dingen waren.

De zandkleurige kattin knikte dankbaar. Ze zou het Redpetal vertellen wanneer ze er klaar voor was, wanneer ze mentaal weer een beetje bij was gekomen van de zware bevalling. Dat was nu nog niet, en daarbij wilde ze het op het goede moment doen. Ze wilde haar rossige zusje niet meer pijn doen, maar hoe langer ze het een leugen hield, hoe kleiner de kans dat het daarna ooit nog goed zou komen tussen haar en Redpetal. Sandflower zuchtte een keertje en schudde haar hoofd. "Niet goed.. niet goed.." mompelde ze terwijl ze de kater aankeek. "Pipkit zonder zijn oogjes.. hoe moet hij nu ooit warrior worden?" Zou het kunnen, zou haar zoontje het überhaupt halen tot die leeftijd? "Boarkit heeft problemen met zijn longen, ze piepen enorm en de medicine cats zeggen dat het een slecht teken is.." mauwde ze, om vervolgens verder te gaan. "De hartslag van Snowykit lijkt ook niet volledig in orde, ik heb het de medicine cats laten checken.. de kans is groot dat daar bij haar iets fout is gegaan." En dan was er nog haar andere dochtertje. "En Whirlkit valt tijdens het kruipen steeds om, het gebeurd zo vaak dat er waarschijnlijk ook met haar iets mis is." De zandkleurige kattin voelde de tranen branden achter haar ogen. "Ik heb gewoon een heel nest met gehandicapte kittens ter wereld gezet.. ik ben een slechte moeder.." Ze haatte zichzelf ervoor.

Sandflower begon te vertellen wat er allemaal met haar kittens was. Hij vond het in eerste instantie enorm erg, had medelijden met al de gebreken van de kits. Maar langs de andere kant was hij deels ook opgelucht. Het was een vreselijke gedachten die hij nooit zou hebben gehad, moest Sinclaw zijn moeder niet zijn geweest. "Dat spijt me." zei hij zachtjes om zijn medeleven te laten zien. Hij had zijn kopje wat laten zakken en trok even met zijn oor toen hij in zijn ooghoek zijn apprentice zag rondlopen, Longpaw. "Ik moet nu gaan, mijn apprentice wacht op me voor zijn training." zei hij uiteindelijk. Eigenlijk zouden ze pas later trainen, maar dit vond hij even een goed excuus om deze awkward situatie te ontlopen.

Onderwerp: Re: I know that you're worth it