Birdwatcher{Tallshadow}

De kater had een goede jacht gehad en begroef dus op dat moment twee woelmuizen en een spreeuw. Natuurlijk, hij kon genoegen daarmee nemen en het gewoon naar het Camp brengen, maar het was goed weer en hij zat er nu toch lekker in. Zijn gespierde flanken spanden zich aan toen hij zich afzette en de Redwood verder in rende voor een klein stukje. Tijdens de jacht op de spreeuw was hij in een stuk woud geweest wat opvallend veel vogels had, tenminste, voor zover hij het lawaai van hun had kunnen horen. Vogels. Niet de gemakkelijkste prooi, maar hij begon het te leren. Bovendien, toen er ooit gedoe was met de vis in hun oude gebied, was Lynxfang al wat meer overgestapt naar andere prooi. Hij wou toen al graag voorbereid zijn op zulke visloze momenten en dat kwam van pas. Het laatste stukje liep hij, om de vogels niet meteen de stuipen op het lijf te jagen. Het vervelende was dat je deze bomen hier niet kon beklimmen. Natuurlijk, hij was dan geen geboren boomklimmer, maar in simpele mooie bomen met mooie brede takken kon zelfs hij nog in klimmen. Hier kon niet eens Thunderclan in de bomen gaan. Dus, moest je wachten totdat de vogels op de grond gingen zitten. Lynxfang had geluk gevonden om een klein struikje te vinden, wat helaas ook zeldzaam was hier en was daar maar in gegaan, de grond voor hem goed in de gaten houdend. Hij hoorde ze zingen in de bomen, maar mooi niet dat één eens naar beneden kwam.

Jagen was in dit deel vermoeiend naar zijn mening. Het was ook weinig leuk, aangezien de beesten teveel plekken hadden om heen te rennen in vergelijking tot de rest van het territorium, en het dus in vergelijking tot de rest ook minder opbracht per gespendeerde eenheid energie. Maar toch wilde hij het goede voorbeeld geven door het hele bos te gebruiken, en liep hij nu hier. Tall was ook zeker niet de enige, rustig als het was kon hij een ander ruiken - Riverclan - die zich waarschijnlijk ook bezighield met jagen. "Wil het lukken?" Mauwde Tall dus maar, voor zich uit tegen niets in het bijzonder. De ander zou hem vast wel horen, en anders was hij nu tegen plantjes aan het praten, en ook die verdienden eens in de zoveel tijd ook wel een gesprek.

Met alle clans bij elkaar plus de tribe erbij moest je echt niet denken dat je de hele tijd alleen kon zijn en hij had het natuurlijk kunnen verwachten. Toch was hij een beetje geïrriteerd toen een stem zijn concentratie doorbrak en alle hoop op een vogel wel weer liet verdwijnen.Hij keek op en zag dat het Tallshadow was die hem had aangesproken. Tallshadow, Tallstar, zolang hij zijn leidernaam nog niet had ontvangen zou Lynxfang hem gewoon met Tallshadow aanspreken.Hetzelfde gold voor de jonge Oceanbreeze. Natuurlijk, hij zou ze als Leaders behandelen, alleen ging hij geen namen gebruiken die ze niet hadden. "Als het al zou lukken, dan was het nu niet meer zo" antwoordde hij, terwijl hij overeind kwam. De roodbruine kater draaide zich om en keek de Shadowclanner aan. "Stoor je graag katten die aan het jagen zijn?" merkte hij op, een wat honende toon in zijn stem, die niet echt bij hem paste. Maar dat had hij de laatste tijd wel vaker, hij moest zich toch op een of andere manier uiten over de situatie. Lynxfang sloeg zijn staart over zijn poten heen, wachtend op een hopelijk zinnig antwoord. Het puntje van zijn staart zwiepte lichtjes.

Oke, slight mistake, de ander leek een beetje geirriteerd door zijn aankomst en Tall kon het hem niet echt kwalijk nemen. Het was zijn schuld dat de vogel gevlogen was, en dat dus de jacht van de ander ook mislukt was. De kater neeg dan ook een beetje beschaamd zijn hoofd, en knikte instemmend ”Fair enough,” Mauwde hij in de hoop dat dit verdere problemen zou voorkomen, maar de ander had zich al omgedraaid en bitchy gevraagd of Tall dit graag deed ofzo. Deze keek even met een schuin hoofd naar de andere kater, en knikte toen resoluut. ”Ja man, mijn favoriete bezigheid, niet die van jou dan?” Misschien zou de ander zo het ridicule van zijn vraag inzien.