Coffee is a hug in a mug

De grote poes sliep rustig, haar dikke buik ging zachtjes op en neer met haar kalme ademhaling. Ze droomde over groene velden, over melk uit een bakje, over geknuffeld worden door haar mensen, over kleine kittens met blauwe ogen. Haar ademhaling versnelde door een steek van pijn die door haar lichaam ging, maar ze werd nog niet wakker. Haar dromen werden eveneens sneller, beelden volgden elkaar sneller op. Kittens met gekleurde halsbandjes, witte kittens, kittens met bruine plekken, kittens die 'mama' tegen haar zeiden. Een nieuwe steek gleed door haar buik, en nog eentje, en nog eentje. Kittens in groene velden, kittens met hun eigen bakjes vol melk, kittens die geknuffeld werden door haar mensen. Nu schoot ze plotseling wakker, als de krampen elkaar sneller en sneller opvolgden. Java mauwde luid, legde zich even recht maar ging al snel weer op haar zij liggen. Instinctief wist ze dat dit een bevalling moest zijn, maar bewust drong dat nog niet echt door. Ze was niet bang, maar het stelde haar wel gerust toen de mensen op haar af gelopen kwamen. Ze voelde de zachte hand van de vrouw die even over haar wreef, maar toen hielden ze zich vooral afzijdig. Java hijgde, haar blauwe ogen waren wijdopen en haar dikke buik ging snel op en neer.

Instinctief begon ze te persen bij de volgende wee. Ze wist niet wat ze deed, ze volgde haar gevoel maar. De poes kneep haar ogen toe en haar kaken op elkaar, maar af en toe haalde ze kreunend adem. Ah, het deed pijn.. Waarom deed het pijn? Alles ging toch goed? Maar toen ze opkeek naar haar mensen, zag ze dat enkel de vrouw er nog zat. De man leek iets te gaan halen zijn. De vrouw raakte haar echter nog even lichtjes aan, bemoedigend glimlachend. Dat stelde Java gerust en ze legde haar kopje weer neer. Ze perste en ademde, perste en ademde; het leek eeuwig te duren, die eerste kitten. Maar toen was de eerste daar. Een katertje. Java tilde haar kopje op, nog niet compleet uitgeput al voelde ze de inspanning wel. De kitten was volledig wit. Java haalde hijgend adem, trok hem dichter naar haar toe en begon hem droog te likken. Even leken de krampen gestopt. Opnieuw handelde ze puur uit instinct toen ze haar tong over zijn kopje schuurde. De man kwam terug, zijn handen vol gekleurde halsbandjes en een handdoek. Hij wachtte tot Java haar kopje weer neerlegde, even op adem komend voor haar lichaam besloot om de volgende kitten ook te laten komen. De man pakte de eerste kitten zachtjes vast en de poes liet hem begaan. Ze vertrouwde haar mensen door en door. Hij gaf het katertje een lichtblauwe halsband. "Espresso.", zei hij tegen de vrouw. Die knikte.

Java begon opnieuw te kreunen toen een nieuwe golf van pijn haar overspoelde. Ze hijgde, perste opnieuw, en deze keer ging het al sneller. Alsof Espresso de weg had klaargemaakt voor zijn siblings. En daar was de volgende al.. Opnieuw een katertje. Opnieuw trok de poes zich recht, schoof ze de kitten dichter naar haar toe. Ze was moe, waarschijnlijk meer moe dan ze tot nu toe al geweest was.. Maar ze kon het wel. Ze was er zeker van. Ze zou al haar kittens veilig op de wereld zetten. Ook deze was sneeuwwit, en toen ze hem had drooggelikt - minder grondig dan de eerste, omdat ze minder energie overhad - nam de man hem weer over. Deze kreeg een groene halsband, grasgroen om preciezer te zijn, en de naam "Macchiato". Deze keer had Java weinig rust tussen de kittens door.

De volgende volgde al snel, met even harde krampen als zijn of haar twee siblings. De grote poes moest zich met veel moeite recht heffen om de kitten aan te kijken. Sneeuwwit. Opnieuw een katertje. Het leek er bijna op dat het hele nest alleen maar sneeuwwitte katers zou bevatten - Java besefte zich nu niet dat ze allemaal sneeuwwit geboren zouden worden, pas later hun kleur zouden krijgen, en dat dat eveneens de reden was voor de halsbandjes. Deze likte ze droog, trager dan de vorige want opnieuw leek haar lichaam even rust te nemen. Al drie kittens; ze was al in de helft. Dat wist ze nu nog niet natuurlijk, ze hoopte dat het bijna gedaan zou zijn. De man nam hem over en gaf ook deze kitten zijn halsbandje, een donkerbruine. De vrouw gaf haar weer even een aaitje over haar bezweette kop terwijl de kitten "Mochaccino" genoemd werd. Daarna ging ook dit katertje bij zijn twee broertjes aan haar buik liggen en begon het melk te drinken.

Java legde haar kop opnieuw neer, sloot haar blauwe ogen hijgend. De pijn kwam opnieuw, eerst zachtjes maar daarna spoelde het over haar heen. Dit was nu haar hele wereld, zo leek het wel. Alsof ze nooit meer iets anders zou voelen. Ze hield nu al van de kittens, natuurlijk, maar ze had ergens gehoopt dat haar mensen meer zouden helpen, want nu deed ze het helemaal alleen.. En Java had nog niet vaak iets helemaal alleen moeten doen. Ze hijgde terwijl ze de vierde kitten eruit perste. Ze had weinig tijd nu, trok deze misschien iets ruwer naar haar toe. Een sneeuwwit poesje, het eerste poesje. Haar oudste dochter.. Na haar drie oudere broertjes. Ze likte het ietwat droog, genoeg om haar snuitje vrij te krijgen en haar te horen ademen en piepen, zodat ze wist dat het poesje leefde. De man nam haar over en Java was dankbaar. Dit poesje kreeg een witte halsband, dat bijna onzichtbaar was op haar witte vacht, en de naam "Café au Lait".

De volgende kwam er meteen achter, met harde stoten en pijnlijke steken. Ze hijgde, ze was helemaal buiten adem, haar mooie lange vacht was zweterig in plaats van pluizig. Java kneep haar ogen opnieuw toe, en dit keer kon ze de energie niet opbrengen om zich recht te zetten om de kitten aan te kijken. Niet meteen, in ieder geval. Ze hoorde wel hoe de kitten opgepakt werd, hoe de klittenband van de halsbandjes toeging en hoe deze ook haar naam kreeg. "Bombón". De kitten werd voor haar neus neergezet, droog en met een paars halsbandje om. De grote kattin glimlachte even naar haar. Opnieuw een poesje. Ze gaf haar nog even een likje, strekte haar nek ietsje uit en begeleidde haar met haar poten en door zachtjes in haar nekvel te trekken naar haar buik, naast haar zusje en haar drie broertjes.

Nu, dit moest toch de laatste zijn, vijf kittens, dat was meer dan genoeg.. Maar haar buik was nog steeds gezwollen, er zat nog steeds een kitten in. Java kreunde pijnlijk toen de pijn opnieuw begon, maar ondertussen wist ze al goed wat ze moest doen. Of ze dat nog kon opbrengen, of ze daar sterk genoeg voor was, dat was anders.. Maar de grote poes was nog jong, goed doorvoed en helemaal gezond, en ze zou het wel kunnen. Ze pushte, duwde, kreunde en kloeg, maar toen was de laatste daar toch. Opnieuw een katertje - vier katertjes en twee poesjes. Ze hoopte dat de poesjes hun mannetje konden staan tegen hun broertjes.. Maar ze was er zeker van. Java bleef even hijgend liggen en ondertussen hoorde ze hoe de man het katertje oppakte en droogveegde. Ze zette zich terug recht, met moeite en met pijn. Haar spieren deden pijn en ze was uitgeput, haar vacht plakte van het zweet. "Pharisäer", werd deze genoemd, en hij kreeg een oranje halsbandje om zijn nek. Toen werd ook deze aan haar buik gelegd, naast alle vijf zijn siblings. Ze leken gelukkig.

Java zuchtte, blij dat het gedaan bleek toen de pijn toch een hele tijd uitbleef, en nog steeds lichtjes hijgend legde ze haar kopje opnieuw neer. Nu bleef ze echter rond het nest gekruld, in plaats van uitgestrekt op haar zij. Haar buik was lichter maar haar leven voller. Het zou een drukke boel worden, met zes kittens. Het zou een hele hoop werk zijn om hen allemaal onder controle te houden. Espresso, Macchiato, Mochaccino, Café au Lait, Bombón en Pharisäer. Mooie namen, ook al waren ze niet door haar gegeven.

+Kittens!

Het was moeilijk om te begrijpen wat er allemaal om hem heen gebeurde. Toentertijd wist hij nog niet eens dat hij een hij was. Hij was een ... het, dat kwam er het dichtste bij in de buurt. Voor nu was het een bolletje cellen, nog niet geschapen, nog niet gevormd. Volledig zonder geschiedenis, maar met een grote toekomst. Nu al was bekend dat het een mooie kat zou worden, een kleien Ragdoll, geboren uit twee purebreed Ragdolls. Mam en Pops zouden vast trouwens zijn op het, daar durfde het geld op te zetten.
Het duurde enkele weken voordat het daadwerkelijk een hij werd en hoe hij ronddreef in de het vruchtwater van zijn moeder. Samen met nog andere siblings, jonger en kleiner dan dat hij was. Ooit was hij ook zo klein geweest, maar die tijd lang al weer achter hem. Echter was er wel één die groter was dan hem, iets wat hem onbewust irriteerde.
Nog enkele weken gingen er voorbij, mams zou het vast zwaar krijgen met zo veel kittens van deze grote. Het voelde dan ook vreemd aan toen er opeens ruimte begon te ontstaan, maar tegelijkertijd de ruimte ook steeds kleiner werd. Het werd kleiner en kleiner, totdat hij uiteindelijk dacht dat er niemand meer om hem heen zou kunnen komen.
De kleine kitten werd verrast door de plotselinge buitenlucht. Het was koud, alles was koud tegen zijn vochtige vachtje. Al snel voelde hij hoe er iets warms over hem heen ging, een warme, ruwe tong die hem droog en warm hielt. Toen er iets anders over zijn ruggetje heen, liet hij een geschrokken piep horen. Moeizaam deed hij een poging om te vechten tegen het halsbandje dat hij om kreeg, maar zijn lichaampje hielt het niet vol. Uiteindelijk kwam hij weer terug bij de warme vacht van zijn moeder, waar hij op instinct opzoek ging naar warmte en eten. En eten vond hij. Een tepel die lijden naar warme, vettige melk, waar hij gulzig van begon te drinken. Met zijn buikje rond, vond hij de nog iets wat vochtige vacht van zijn iets oudere broertje, waar hij naast ging liggen en al snel in een diepe slaap viel.

Nummer vier. Niet de oudste, en wat al snel zou gaan blijken ook niet de jongste. Erg speciaal was ze niet. De oudste dochter van haar moeder, maar wel met drie broertjes die een paar minuten ouder waren. Niet dat het haar wat uitmaakte, zeker nu niet, nu ze nog maar net op de wereld gezet was. Alles wat ze op dit moment kon en deed kwam voort uit instinct. Het instinct om te miauwen om haar moeder, het instinct om naar de melkbron te kruipen. Melk, wat toepasselijk. De naam die ze kreeg, de naam die ze nog niet kon begrijpen, was Café au Lait. Koffie met warme melk eraan toegevoegd. Het paste bij het karaktertje dat ze nog moest ontwikkelen, maar de enige warme melk die er nu toe deed was de warme melk van mama. Zodra ze die had gehad, viel ze in slaap samen met haar oudere broertjes.


Note: Hope it's alright dat ik al heb gepost, aangezien de volgorde al was bepaald c:

Vijfde in het nest, drie oudere broers en een zus. Dat was haar plek in deze familie. Ze was nog maar een paar seconden oud. Nat en koud werd ze opgepakt, en een ruw iets ging er over haar lichaampje heen. Al snel had ze het een stuk warmer nu, en iets raars sloot om haar nekje heen. Het zat los, ze moest er nog in groeien, ze was immers nog zo klein. Ook allles was nog zwart, maar dat was nog normaal. Ze wist nog niet dat ze een hele wereld zou gaan zien, maar ze kon al wel horen. Een raar geluid vulde haar oortjes, haar naam. Café Bombón, dat was haar volle naam, Bombón of Bon in het kort. Ze werd weer neergezet, en nu volgde ze de warmte en de geur van haar mama. Al snel had ze instinctief  een tepel te pakken en begon de melk die er uit kwam naar binnen te werken. Dit was fijn. Dit was haar familie.