Crashing

Lui rolde de kleine roodwitte kitten zich op haar rug, waarna twee helderblauwe oogjes geopend werden. Boven haar zag ze de donkere kleur van het plafond van de cave, die een veel donkerdere kleur aan had genomen dan toen ze in slaap was gevallen. Het begon langzamerhand nacht te worden en dat gaf alles een wat duistere sfeer. Er lag een schaduw over alles, terwijl de zon ergens buiten de cave onder aan het gaan was. Een geeuw gleed over haar lippen heen en kort schudde de kitten zich uit. Automatisch wilde ze gaan lopen, maar helaas voor haar lag daar nog een andere kitten, waardoor ze op het pootje trapte van haar witte zusje en er zelfs overheen viel. Oof. Ze liet haar blik op haar zusje vallen. Had ze Homekit wakker gemaakt nu?

Homekit eerst!

Homekits oogjes vlogen open en ze piepte geschrokken. Het monster! Het was het monster! Maar nee, het was gewoon Lionkit die haar wakker had gemaakt, niet het monster uit haar droom dat haar op kwam eten. Ze knipperde een paar keer met haar oogjes. Nou, moe was ze in ieder geval niet meer. Bovendien had ze helemaal geen zin om weer te gaan slapen na die enge droom. Het was wel een beetje donker in de grot, dus eigenlijk was het wel slaaptijd. Maar goed, Lionkit was ook wakker, dus het was vast wel goed. Afwachtend keek ze naar haar zusje. Als ze nu toch wakker waren, wat zouden ze dan gaan doen?

De rood met witte kitten keek naar haar zusje alsof het haar speet dat ze haar zo gewekt had. Sorry, het was in ieder geval niet haar bedoeling geweest op het pootje te gaan staan van haar witte zusje. Deze werd met een luide piep wakker, waardoor ze even dacht dat haar witte zusje de hele cave had wakker gemaakt. Maar gelukkig maakte niemand geluid en hun pleegmoeder leek geen andere beweging te maken dan het rustig op en neer gaan van haar buik. Ze lagen allemaal nog lekker te slapen. Lion keek weer naar haar zusje en merkte nu pas dat deze dus ook helder wakker was. Oké dan, dan konden ze tenminste samen op ontdekkingsreis gaan? Met zijn tweetjes was leuker dan alleen! Ze maakte met haar kopje een beweging naar de rand van het nest, waarna ze er zelf vanaf sprong. Zachtjes en voorzichtig natuurlijk, want ze wilde niemand wekken.

Er vormde zich een brede lach op Homekits kleine gezichtje. Ze gingen op avontuur! En zij mocht mee! Vrolijk waggelde ze achter haar zusje aan naar de rand van het nest. Aan de rand bleef ze even staan, en maakte toen een heroïsche grote sprong van wel een paar centimeter waardoor ze naast haar zusje naast het nest landde, netjes op vier pootjes. Maar ze maakte haar heroïsche sprong wel heel stilletjes, want dat had Lionkit ook gedaan, en Homekit wilde het natuurlijk niet verpesten. Opnieuw keek ze haar zusje afwachtend aan. Waar gingen ze nu heen?

Gelukkig voor haar leek haar witte zusje ook te begrijpen dat ze stil moesten zijn, of Homekit volgde gewoon hoe zij deed en dacht er zelf niet veel bij, dat wist Lion niet bepaald. Haar vrij grote zusje landde netjes op vier pootjes naast haar en even keek Lion daarvan op. Wow, indrukwekkend! Het was ook nog eens stilletjes geweest ook, waardoor ze gelukkig hun slapende pleegmoeder niet wekten. Goed dan, tijd ovor wat avontuur. Ze bewoog haar oortjes wat, alsof ze probeerde te horen of er iemand wakker was. Ze hoorde echter niet veel meer dan gesnurk en zachte ademhalingen. Goed dan, dan konden ze op avontuur in de grot! Haar blik richtte ze op de uitgang. Hmmmn, zou het heel erg zijn als ze daar een kijkje gingen nemen? Ze besloot toch een poging te wagen erheen te lopen en zachtjes begon ze haar weg richting de uitgang te banen. Ze wilde niet weg. Nee, ze wilde gewoon de bomen zien enzo.

Homekits blik volgde die van haar zusje en haar lach verbreedde zich. De uitgang, dus? Dat zag ze wel zitten. De wijde wereld zien, het avontuur tegemoet. Haar nieuwsgierigheid was de afgelopen dagen zeker geprikkeld door het licht aan de uitgang van de grot. Het was iets wat ze in haar eentje misschien niet aan zou durven, maar met Lionkit erbij durfde ze alles, ook al was haar zusje kleiner dan zij. Misschien was het niet zozeer dat ze hoopte dat Lionkit haar zou beschermen als er iets misging, als wel dat ze zich tegenover haar wilde bewijzen. Als er niemand in de buurt was om zich aan te bewijzen, had ze ook minder reden om risico's te nemen. Haar nieuwsgierigheid alleen was daar niet sterk genoeg voor. Stil trippelde Homekit achter haar zus aan, richting de uitgang. Daar scheen nu niet zon fel licht als midden op de dag, maar het was er nog altijd lichter dan in de grot. Toch zou het waarschijnlijk niet lang meer duren voor de zon wegging en het helemaal donker zou worden. Homekit hoopte wel dat ze voor die tijd weer veilig in hun nest zouden zijn, maar ze nam aan dat Lionkit daar wel op had gelet toen ze dit had bedacht. Dus dat moest goedkomen.

Voorzichtig sloop de kleine kitten langs de nesten, in een poging zo stil mogelijk te zijn. Voor een kitten van een moon was dat natuurlijk veel lastiger voor een wat oudere kat, dus moest ze zich heel erg goed concentreren en inspannen om zo stil mogelijk te lopen en niet om te vallen of ergens overheen te struikelen. In de buurt van de ingang richtte ze haar blik op haar zusje Homekit. Nu ging het gebeuren. Het moment van de waarheid: ze zouden eindelijk de buitenkant van de grot gaan zien! Zacht slikte de kitten, ze moest toegeven dat ze het toch wel een beetje spannend vond allemaal. Niet dat ze bang was, nee, meer dat ze hoopte dat het aan haar verwachtingen zou voldoen. Eenmaal dichtbij liet ze haar blik naar buiten vallen. Ze zag donkere kleuren, donkergroen en donkerbruin, maar hetgeen wat haar aandacht trok was toch wel echt de lucht. Het toonde nu nog van allerlei kleuren. van Oranje, naar rood naar blauw, naar donkerblauw. De sterren begonnen al langzamerhand zichtbaar te worden op het donkerblauw gedeelte. Haar lichtblauwe ogen vergrootten iets. "W-wow.." kwam er zachtjes uit haar mond. Want ja, wow. Dit was beter dan wat ze had kunnen hopen!

Met een intense concentratie liep Homekit achter Lionkit aan, vastbesloten om geen enkel geluid te produceren en nergens tegenaan te botsen. Lionkit was immers superstil, dus het zou wel heel erg zonde zijn als Homekit nu per ongeluk iemand wakker maakte. Misschien zou Lionkit dan zelfs wel boos worden! Dat moest ze natuurlijk niet hebben, dus het was erg fijn dat ze het inderdaad voor elkaar kreeg om heel stil te zijn. Toen Lionkit haar aankeek, keek Homekit met een opgetogen lach terug. Ze hadden het gehaald! En ze was stil geweest! En dan nu... Homekits mond viel open van verbazing. Zo veel kleuren! Ze kende de kleuren van de katten, dat waren er al heel veel, al wist ze de namen niet. En er was het mos, maar verder was alles grijs. Maar buiten... buiten was alleen maar kleur! Er waren wel wat dingen met steenkleur, maar er was veel meer moskleur, en de vachtkleur van haar vader zag ze hier en daar ook. maar wat nog wel het meest bijzonder was, was wat zich boven dat alles bevond. Homekit kende enkel grijs boven zich, of zwart, als het donker was. Maar hier... hier waren zo veel kleuren, meer kleuren dan ze wist dat bestonden. Hele warme kleuren onderaan, zo stralend, zo mooi. En verder naar boven de kleur van de ogen van haar siblings, maar dan heel, heel groot. En in het donkerste deel zaten hele kleine stipjes in die een beetje leken te twinkelen. Homekit had nog nooit zoiets moois gezien. "Oooooooh..." bracht ze ademloos uit terwijl ze vol vervoering naar de avondhemel staarde. Ze wilde hier nooit meer weg...

Dit moest dan de beloofde lucht zijn. Waar ze in de afgelopen maan enkel het grijze plafond van de grot had mogen aanschouwen, was dit een aangename verandering. De warme kleuren waren prachtig en ze kon er eeuwen naar blijven staren en zodra haar ogen steeds verder gleden, kon ze ook zien hoe die warme kleuren veranderden in een steeds donker wordende blauwe kleur. Wow. Ze moest toegeven: zoiets moois had ze nog nooit in haar kort leventje gezien. Ze hoorde de reactie van haar zusje naast zich en kon daar in meestemmen. Het was echt adembenemend, gewoon, zo mooi. Ze kon hier de hele dag naar blijven staren, daar was ze zeker van. Kort liet ze haar blik achter zich vallen, om te kijken of er al iemand wakker was die hem tegemoet zou komen en hen hier weg zou halen, maar gelukkig was dat nog niet het geval. Ze konden nog even genieten van het uitzicht.

Met grote ogen staarde Homekit omhoog, compleet in beslag genomen door het tafereel. Er had een hond naast haar kunnen staan blaffen, ze had het niet gemerkt. Het was zooooo mooi! Net zo mooi als... als... nee, mooier dan... het was nergens mee te vergelijken. Al haar aandacht ging uit naar het moois boven haar hoofd en ze zou bijna vergeten dat Lionkit er ook nog was. Wat zou zij van de lucht vinden? Homekit zou wel opzij willen kijken om het gezicht van haar zusje te zien, maar dat zou betekenen dat ze haar blik los moest trekken van de lucht, en van dat tafereel wilde ze geen moment missen.

Vragen kwamen omhoog in haar hoofd. Waarom mochten ze nou niet naar buiten? Het zag er toch helemaal niet zo gevaarlijk uit.. was er dan iets gevaarlijks aan die lucht? Iets dat zij niet zag? Ze liet haar blik over de bomen glijden, richting het gras dat op de grond lag. Het gras. Ze had nog nooit gras aan haar poten gevoeld en zachtjes begonnen deze te tintelen van de enthousiasme. Wat als ze.. gewoon heel even.. daarheen ging? Ze keek weer over haar schouder, waarna ze haar blik op Homekit richtte. "Zullen we .." Ze staakte haar zin en liet haar blik op het gras vallen. Twijfelend. Was dat wel zo'n goed idee? Wat als ze betrapt werden?

Toen Lionkit iets zei, trok Homekit haar blik toch maar even los van de lucht, hoe moeilijk het ook was. Ze zag dat haar zusje naar buiten keek, naar het gras. Homekit keek twijfelend dezelfde kant op. Dat mocht niet, toch? De grote katten waren vrij duidelijk geweest: ze mochten niet naar buiten gaan, pas als ze groot waren. Want buiten was het gevaarlijk en eng, en zij waren grote katten, dus zij konden wel naar buiten, maar de kittens waren nog klein, dus die moesten binnen blijven. Homekit wist het heel goed. Ze zag niet echt gevaarlijke dingen buiten, moest ze zeggen. Geen monstervogels en gevaarlijke vreemdelingen, waar hun ouders hen voor gewaarschuwd hadden. Maar ze wist wel dat papa en mama misschien wel boos zouden worden als ze naar buiten gingen terwijl dat niet mocht. Homekit wilde niet dat papa en mama boos werden. Aan de andere kant... papa en mama waren niet hier, en Lionkit wel, en Lionkit wilde naar buiten. Dus als ze Lionkit tegenhield, zou die haar misschien wel stom vinden, en dat wilde ze ook niet. Dus zette ze wat aarzelende stapjes naar voren en knikje naar haar zusje. "Oké", piepte ze. Maar dan wel samen.

Samen. Samen konden ze het doen. Haar zusje leek te begrijpen wat ze wilde doen en veel hoefde de rood met witte kitten niet te zeggen, voordat ze beiden hun eerste stap zetten richting de grote boze buitenwereld. Hun eerste keer buiten. Ze waren nog zo jong, nog zo klein, maar wat kon er verkeerd gaan? Het zag er zo mooi uit buiten en bovendien leek er niets gevaarlijks in de buurt te zijn. Ze hoorde geen vogel door de lucht krassen, ze hoorde of zag geen vijandelijke kat die ze nog nooit eerder had gezien, dus waarom ook niet? Ze zouden immers niet ver naar buiten gaan, enkel en alleen naar het stukje gras. Ze wilde weten hoe het voelde. Gras aan haar poten. Het zou vast net zo zacht zijn als het mos waarin ze sliepen, of misschien wel zachter? Ze wist het niet. Nog even liet ze een blik achter over haar schouder vallen, maar niemand die hen leek te komen stoppen. Goed dan, na één keer diep ingeademd te hebben begon ze zelfverzekerd te lopen. Er ging niks gebeuren. Ze zouden weer terug zijn voordat iemand hen kon betrappen..

Homekit keek haar zusje nog even aan, en stapte daarna tegelijk met haar de grot uit, richting het stukje gras. Het zag er vreemd uit, vond Homekit. Het had de kleur van mos, maar dan lichter, en het waren allemaal rare sprietjes, alsof de grond een soort hele piekerige vacht had. Het zag er in ieder geval niet gevaarlijk uit, niet zoals alle enge dingen die er volgens papa en mama buiten waren.
Al gauw bereikten de kittens het gras, en Homekit zette er voorzichtig een pootje op. Het was zacht! Veel zachter dan het steen in de grot, maar niet zo zacht als de vacht van mama. Ze giechelde toen de sprietjes tegen haar neusje kriebelden. Gras was leuk! Toch wel een goed idee van Lionkit, dit.

Vastberaden stapte ze op het plekje gras af, geen andere kat die haar nu nog zou tegenhouden. Ze bleef er even voor stilstaan echter en liet haar blik kort op haar zusje vallen, die de eerste stap in het gras zette. Aan haar gezicht te zien was het niks ergs, dus volgde Lion haar al snel. Het gras voelde grappig aan, het kriebelde aan haar pootjes maar was véél zachter dan de grond in de grot. Ze lachtte zachtjes mee met haar zusje, totdat opeens een van de langere grassprietjes iets dicht bij haar neus kwam en haar daar kriebelde, waardoor een luide nies niet te vermijden was. Het geluid klonk véél te hard voor dit tijdstip en ze keek geschrokken naar Homekit. Oh starclan. Had iemand dat gehoord?

Lionkit kwam ook op het gras en leek het al net zo leuk te vinden als Homekit. het was toch wel raar spul! Homekit vroeg zich af of het eetbaar was en draaide haar kop om een sprietje tussen haar kaken te pakken. Nieuwsgierig kauwde ze erop, maar ze maakte een sprongetje van schrik toen haar zusje opeens nieste. Lionkit keek haar geschrokken aan en Homekit keek met al even grote ogen terug, waarna haar blik gauw naar de grot ging. Had iemand ze gehoord? Zou er nu een boze kat komen? "We moete vestoppe", fluisterde ze luid tegen Lionkit en gauw maakte ze zich klein om zich tussen de grassprietjes te verbergen. Voor haar gevoel werkte het uitstekend, maar ze had niet door dat haar staartje recht de lucht in stak, als een opvallende witte vlag.

Haar nies had oorverdovend geklonken in de stilte van de nacht, waardoor beide kittens hun blik al snel naar de cave hadden gericht. Homekit's woorden spraken haar gedachtes uit en ze knikte. Ze moesten zich verstoppen. En snel! Homekit zakte door haar pootjes en Lion volgde haar, zich zo goed mogelijk camouflerend tussen de lange grassprietjes. Als iemand hen maar niet zag. Toen ze haar blik op Home richtte, zag ze echter dat haar staart uitstak. Haar witte staart. "Je staart!" Fluisterde Lionkit naar haar. Doe hem omlaag! Oh god, als ze gesnapt werden dan hadden ze echt een groot probleem..

Haar staart? Wat was er met haar staart? Homekit probeerde over haar schouder te kijken om te zien wat er met haar staart aan de hand was. Waar was hij? Waar was haar staart? Oh StarClan, haar staart was weg! Paniekerig begon ze rondjes te draaien. Waar was hij, waar was hij? Toen zag ze het puntje en ze kon wel huilen van opluchting. Maar hij ging ervandoor! Hij rende weg! Erachteraan!
Goed, Lionkit had iets bereikt: Homekits staart stak niet meer als een baken omhoog. Maar of een rondjesrennende kitten nu zo heel veel onopvallender was...

Haar mond viel open toen Homekit's toestand veranderde van rustig in totale paniek, toen ze een opmerking had gemaakt over haar staart. Ze draaide alle kanten op, probeerde over haar schouder te kijken en Lion kon daar enkel en alleen de conclusie uit trekken dat ze haar staart niet kon zien. Met grote ogen keek ze naar haar witte zusje, die nu in een rap tempo rondjes achter haar staart aan rende en nu dus gemakkelijk gehoord zou kunnen worden door enige warrior die ook maar wakker was. Oh Starclan, Home stop! De moed zonk in haar pootjes, terwijl ze haar helderblauwe ogen op de opening van de cave richtte. Nu zou het vast niet lang meer duren voordat ze betrapt zouden worden en haar zusje leek geen aandacht meer te hebben voor Lion en de omgeving, maar voor het te pakken krijgen van haar staart. Ze kon wel janken nu.