When the soldier stops marching

without rain nothing grows
so embrace the storms

Haar leven was nooit echt makkelijk geweest. Immers was ze de dochter van een kattin die veracht werd door haar clangenoten en van de kater die zijn partner had verraden door een paar bastaardkinderen te krijgen. Een tijdje geleden was ze één van haar zusjes verloren tijdens de modderstroom, en met de andere twee was ze nooit echt close geweest. Rainheart was iemand die altijd ergens achteraan slenterde, die zich op de achtergrond hield en liever niet de confrontatie aanging.

Natuurlijk had ze gemerkt dat er steeds meer katten besmet waren met de ziekte die door de hele cave heen leek te gaan als een soort golf. Ook Rainheart voelde zich niet geweldig, maar ze durfde de medicine cats er niet mee op te zadelen. Het was gewoon een griepje, dat ging vanzelf wel weer over. Maar gisteravond toen ze aan het jagen was, was ze ingestort. Tegen de katten van haar clan had ze gezegd dat ze tegen de ochtend terug zou zijn. Nu was de zon al een paar uur op, en was er nog geen woord van haar vernomen.

Rainheart was tijdens het jagen in elkaar gezakt, het leek alsof haar spieren niet goed meer mee wilde werken en ze was licht in haar hoofd geworden. Het ene moment had ze het bloedheet, toen weer ijskoud. Het was een vreselijke nacht geweest en ze had de energie niet om overeind te komen - haar lichaam werkte tegen. Vlak voordat de zon opkwam blies ze dan ook haar laatste adem uit. Heel onverwacht, heel opeens. De ziekte had haar hartspieren belemmerd en wanneer dat gebeurde ging het snel. De ziekte had een leven geclaimd, eentje die veel langer had moeten leven, eentje die nog amper had geleefd.

+ tagopen
+ notesrainheart died

BY MITZI

_{Bezorgdheid omklemde haar hart. Haar zus had beloofd in de morgen terug te zijn, maar nog steeds had niemand haar gezien. Heave had opgemerkt dat de ander er de afgelopen dagen niet helemaal bij leek te zijn, en wist ook dat er een ziekte heerste op het moment. Het was moeilijk om niet op te merken. Ze had zich daarom ook vrijwel meteen als vrijwilliger aangemeld om op zoek te gaan naar Rain. Ze klemde haar kaken op elkaar. Ze kon niet nog een zus kwijtraken. Flint was niet al te lang geleden overleden, en de littekens waren nog vers, en konden ieder moment opnieuw openspringen. Haar oortjes waren in haar nek gedrukt toen ze rook dat de geur van haar zusje helemaal niet meer in de buurt van de Cave hing. Wat er ook gebeurt was, Rain was ergens blijven steken en dat beviel de zwart-witte kattin niets. Het duurde naar haar gevoel veel te lang totdat ze eindelijk een geur oppikte die zeker vers was. Spanning steeg in haar lichaam op. Ze had een slecht voorgevoel, en hoewel ze deze probeerde te onderdrukken, maakte hij haar zenuwachtig. Er stond een geconcentreerde frons op haar gezicht terwijl ze de geur snel volgde. Er was geen tijd te verliezen. "Rain?" Kort kromp ze in elkaar van het harde geluid dat haar stem maakte. Ze had zich erg stil bewogen, aangezien ze dit standaard deed door haar jachtinstinct, en het plotselinge geroep sneed door de stilte heen. Vogels stopten met fluiten en het geritsel van eventuele prooidieren stierf af. Echter had Heave hier geen aandacht voor. Ze riep opnieuw. De geur begon sterker te worden, en ze wist dat het niet lang kon duren voor ze haar zusje aan zou treffen. Vandaar dat ze niet snapte waarom haar roep niet beantwoord werd. Echter kreeg ze snel een antwoord. Toen ze haar bek opende om een derde keer te roepen, zag ze haar liggen. Het bruine vachtje van haar zus. Heave stopte met lopen, en bekeek de ander. Paniek woedde door haar lichaam heen, maar ze bleef stil staan. De zij van haar zus bewoog niet meer. Ze bleef stil staan, kon zichzelf niet in beweging brengen. Na wat uren leek, maar enkel een paar minuten was, stapte ze dan toch naar voren. Haar lichaam leek verdoofd te zijn, en haar gevoelens leken stopgezet. De kattin pakte het lichaam van Rain op en nam diens nekvel tussen haar kaken. Ze trok, en vervoerde de ander zo de eerste vijf meter. Meteen leek ze buiten adem te zijn. Het was ontzettend zwaar. Een snik ging door haar lichaam heen, terwijl ze nog steeds met het nekvel tussen haar tanden stond. Ze voelde zich opeens zo moe. Het enige wat ze nu wilde, was zich opkrullen tegen Vipercrown aan, om enige vorm van steun te krijgen, die ze nergens anders leek te kunnen vinden. Maar die was hier niet. Ze moest door. Met hard gegrom van de inspanning sleepte ze het lichaam voort. Het zou lang duren voor ze bij de cave aankwam.}

JUS DREIN JUS DAUN
Net toen hij zijn twee apprentices bij elkaar had geraapt om met hen te gaan trainen, werd er een search patrol bijeen geroepen. Er was een ShadowClan young warrior vermist, al enkele uren, en ze zochten vrijwilligers om te gaan zoeken. Hij wenkte zijn beide apprentices en vertelde Cerisepaw om dicht bij Greypaw te blijven. Die was naderhand toch klaar voor het warriorzijn, dus konden ze gerust met twee gaan zoeken. Dicht bij de cave, weliswaar. Hijzelf liep mee met de warriors die verder gingen. Het was een zware taak, de ongerustheid verspreidde zich onder iedereen en de adrenaline was hoog. Onrustig liep hij schijnbaar doelloos heen en weer, al was hij gewoon op zoek naar een geurspoor, een gekraakte tak, iets.

Dat was echter niet meer nodig. Hij hoorde iemand schreeuwen, twee keer, een naam. En toen stilte. Een stilte die hem kriebels gaf. Hij snelde richting het geluid van eerder, en pikte toen een nieuw geluid op. Iemand die snikte en.. Gesleep. Verdomme. De zwarte warrior duwde zichzelf door de struiken heen en zag toen Heavespark, samen met de vermiste Rainheart. Hij onderdrukte een diepe zucht. Wat een tegenslag voor de Clan. Voor de geliefden van Rainheart. Persoonlijk kende hij haar niet zo, maar het bleef een groot verlies. Hij ging naast Heavespark staan, keek haar even in de ogen met een zeldzame meelevende blik. ”I’m sorry”, Mompelde hij, hij wist zichzelf niet echt een houding te geven. Vervolgens duwde hij haar zachtjes aan de kant, om het gesleep voor even van haar over te nemen.

Keep your expectations low

and you will never be disappointed。

Onderwerp: Re: When the soldier stops marching