Mama

Homekit schrok met een piepje wakker uit een nachtmerrie. Hij was heel eng geweest, want ze ging met mama naar buiten, naar het gras, maar toen was mama opeens weg en toen kon ze haar niet meer vinden, en de grot ook niet, want er was alleen maar gras en het was heel eng. Ze begon te huilen. Niet zo heel hard, want ze wilde de andere kittens niet wakker maken. Maar mama moest wel wakker worden, want ze was bang. "Mama", piepte ze zacht. "Mama." En ze porde Bronzemask net zo lang met een pootje tot die haar ogen open deed.

- Eerste post voor Bronzemask

Mama werd snel wakker en vroeg wat er aan de hand was. Homekit wilde wel antwoord geven, maar ze moest nu alleen nog maar harder huilen en wilde alleen nog maar in mama's vacht wegkruipen. Maar misschien moest ze toch ook wel proberen om antwoord te geven. "Ik had, ik had..." *snik, huil* "Ik had een nachtmerrie!" miauwde ze met tussendoor wat van die huiluithalen, waarna ze nog wat dichter tegen Bronzemask aankroop. Ze kon alleen maar aan die enge droom denken, en die was eng. Gelukkig was mama hier nu wel, en was ze niet echt weg, maar Homekit kon de angst nog niet helemaal van zich afschudden.

Er kwam niet onmiddellijk een antwoord, en Homekit piepte even tevoorschijn om te zien of mama's ogen nog wel open waren. Ze moest niet in slaap vallen terwijl ze haar dochter moest troosten! Bronzemask was echter wakker en wel, en had alleen even tijd nodig om na te denken voor ze een voorstel deed. Homekit knikte heftig. "Ja, vehaatje!" fluisterde ze hard. "Maar geen enge..." voegde ze daar nog stilletjes aan toe. Geen muizen die werden opgegeten door de grond, dit keer.

Oei, had ze iets te hard gepraat? Homekit hield snel haar mond en liet het praten verder maar aan haar moeder over. Met gespitste oortjes luisterde ze naar het verhaal, waarbij ze wat ging verliggen om zich nog wat comfortabeler tegen haar pleegmoeder aan te nestelen. Het was een verhaaltje over Snowkit en Cloudkit, wat Homekit hele mooie namen vond. Snowkit was wit, maar Cloudkit vast ook, dacht ze, want wolken waren wit. Dat wolken ook grijs konden zijn wist de kleine kitten nog niet, die had ze nog nooit gezien. Ze vond het leuk dat het verhaal over witte kittens ging. Zij was ook wit. Wit was leuk. Sneeuw was vast ook heel mooi, dacht ze dromerig, als een pluizige, witte vacht, als haar vacht. Als er sneeuw viel, zou alles op haar lijken! Maar zouden papa en mama en mama haar dan nog wel kunnen vinden? Die gedachte maakte haar een beetje ongerust en ze deed haar best zich op het verhaaltje te concentreren, dat net bij een spannend punt gekomen was. Een beetje bang was Homekit wel, toen de gemene kat verscheen, maar ze wist zeker dat het goed af zou lopen, aangezien ze speciaal had gevraagd om een niet te eng verhaal. En ja hoor, de dappere Snowkit versloeg de slechterik. Het deed haar een beetje denken aan toen zij de mot had doodgemaakt die Auwkit bang had gemaakt. Dan was Auwkit dus Cloudkit! Maar dan bruin in plaats van wit, en hij was natuurlijk een katertje en geen poes. Al kon hij wel gillen als een meisje. Oh, er was nog een verschil: in dit verhaal ging de mot niet dood, maar werd hij juist aardig - dat het in het verhaal om een kat ging, was ze alweer vergeten. Zou de mot een mooie vlinder geworden zijn? "Dan heet ze S...now...star!" piepte ze enthousiast, wat moeite hebbend met de vele medeklinkers. Ze wist al hoe een leider heette! Zou mama haar nu heel slim vinden? Maar oei, nu herinnerde ze zich opeens dat mama net nog 'ssst' had gezegd. Oeps...

Yay, mama was trots! Ondanks dat ze het een beetje hard had gezegd. Homekit gloeide van blijdschap. Gedreven om te laten zien dat ze nog meer dingen wist, ging Homekit verder. "De slechtewik is nu een vwinder, toch?" piepte ze, nu wat zachter. Ze wist het zeker. Ze begreep het al heel goed!