A hard life, A final battle, A new return..

Even ging de oude poes zitten om op adem te komen. Haar zwoegende flanken irriteerde haar meer als normaal. Haar pijnlijke achterpoot bonkte mee op de maat van haar hartslag. Ze had gewoon uit het kamp moeten rennen. Haar poot voorpoot.. Nog niet geheeld.. Had angstig gekraakt. Maar hij had haar gehouden. Ze ontspande haar poot en keek even rond. Ze was tot aan de grenslijn van haar territorium en Rogue gebied gekomen. Zonder dat iemand haar nog gezien had ook. Even snorde de oude poes van versuftheid. Ze was de Elders Den uit gekropen, zich een weg door de braamtunnel gewaand. En het daarna op een lopen gezet. Allemaal om alleen te zijn. De laatste keer dat ze had geprobeerd alleen te zijn had de poes Strawberry haar gevonden. Het was een vriendelijke poes en ze had een best goed gesprek met haar gehad. Ze glimlachte even maar die glimlach verdween toen ze met haar slechte oren geritsel hoorde. "Wie is daar die mijn rust durft te verstoren!" Kraakte haar stem en Mindweaver trok met haar oren. Met haar slechte neus rook ze dat het geen Thunderclan was. En dat beangstigde haar lichtelijk.

(Only Phantom
Pas later als we het bijde goed vinden een TC kat of meer)

Het was nacht, de krijgers van de zilverpels streden met elkaar en de sterren verwoorde dat met het felle nachtelijke schijn. De maan was bijna vol en zijn sneeuwwitte licht omringde voorbij zwervende wolken, een spookachtige silhouet weerspiegelde in phantom's zilveren pels. Hij staarde naar de wolken, naar de sterren en naar de maan, zijn blik volgde gefascineerd het nachtelijke duister dat de nacht steeds weer kenmerkte. Vroege dauw huisde bij het gras, Phantom lag er uitgestrekt in een drassige weide, jaren geleden hadden tweebenen hier gewoond, ze hadden den's gemaakt en verschillende onnatuurlijke planten geplant, nu was het hier verlaten. Het enige bewijs dat tweebenen deze buurt besmet hadden was een oud stoffig nest, vervallen en gevaarlijk, maar vol prooi, er kwamen muizen op af als kraaien op een lijk. Phantom had hier even zijn kamp opgeslagen, al enkele maanwisselingen* verbleef hij hier ook al hoorde hij Scourge te dienen, hij spuugde verhit bij de gedachte aan het kruipen voor een hersenloze kat die hier en daar wat nutteloze bevelen brabbelde en een einde maakte aan een zuiver rouge leven omdat die een kleine, onmerkbare fout had gemaakt. Phantom keek terug naar de sterren waar de gestorvenen huisde, hij dacht terug aan de zielen die hij naar daar had gestuurd. Fluffypaw, Haar moeder, haar zus, moonfur, vele slachtoffers had hij gemaakt, vele zielen had hij laten wegebben, voorgoed verdwenen. Een drug die zover weg leek... Phantom's kleurloze ogen vingen een beweging op in het donkere landschap. Prooi. Hij stond langzaam recht zonder geluid te maken die de nachtelijke rust zou verstoren daar was hij veel te doordacht voor. Phantom opende zijn mond en proefde de zwoele lucht, vele oude geuren verstoorden zijn reukvermogen maar een geur tekende duidelijk in de lucht, clan, Thunderclan als hij zich niet vergiste. Hij had verhalen over hen gehoord in de bloodclan. Ze zouden moedig zijn en loyaal, Phantom spuugde een tweede keer zijn gal uit over de nacht. Het waren waarschijnlijk hersenloze schenenlikkers als elke clankat. De silhouet deed duidelijk geen moeite om zich verborgen te houden voor de rest van zijn omgeving. Phantom snoof nog eens en merkte dat hij een elder op bezoek kreeg. Prooi. Hij liet zijn vacht langs een vlierstruik schuren goed hoorbaar voor elk wezen in zijn omgeving. 'Wie mijn rust durft te verstoren' kraste de elder. De stem klonk schor als die van een raaf. Phantom stond op nog geen vijf vossen lengtes afstand van de clankat. 'Ik zou niet durven' fluisterde Phantom uitdagend, al was hij er niet zeker van dat de kat zich iets zou aantrekken van de klank van zijn stem. Prooi.

*dag
-Phantom is back x'D
-boujaaa x'D

"Ik zou niet durven" Klonk een uitdagende stem en Mindweaver's haren schoten omhoog. De geur die haar reukzintuigen nu duidelijk prikkelde was die van Bloodclan. Ze vervloekte zichzelf in haar hoofd en keek de kat aan. vijf vossenlengtes waren er tussen haar en de kater. Zou ze wegrennen zag ze er uit als een lafaard en zou de jonge kater haar gemakkelijk inhalen. Zou ze aanvallen, zou ze sterven. De laatste optie dus. Laten zien dat ze niet zomaar op zich liet zitten. Ze stond op en liet niet merken dat zowel haar linkerachterpoot als haar rechtervoorpoot slecht waren. En dat haar heupen op wie ze moest leunen versleten en stroef waren. Haar kop stond recht. Haar oren lagen in haar nek en haar vacht op haar rug stond hoog. Haar ogen, zo wijs als ze altijd waren stonden nu vol schande. "Een Bloodclankat kruist mijn pad. En spreekt op zo'n toon tegen een Elder. Een schande voor waar je dan ook vandaan komt. Hebben je ouders of mentor je geen fatsoen aangepraat?" Hoog hief ze haar kop. Ze was niet bang voor een kat zoals deze. Hij kon haar niets aan doen. En al deed hij haar wat aan. Ze vocht tien keer zo sterk terug. Zij had loyaliteit. Al wat deze kat was was een arrogant schepsel op pootjes. Nee, Mindweaver kon hem wel aan.

De maan verlichte zijn witte pels spookachtig, hij was was een geest in het drassige landschap alsof hij uit de sterrenclan was neergedaald. De ironie. De elder waar hij tegenover stond zou nog voordat de stralen van de zon het land zouden verwarmen zich bij de sterrenclan voegen. In een korte overgave aan de vermoeidheid geeuwde hij zijn tanden bloot. Een kleine hint. Phantoms ijzige emotie loze blik hield de van de poes vast. Haar ogen waren appelsap groen en haar vacht was bruingevlekt alsof er modder aan plakte. De ogen van de elder waren wat dof maar keken Phantom verontwaardigd aan. 'Een Bloodclankat kruist mijn pad. En spreekt op zo'n
toon tegen een Elder. Een schande voor waar je dan ook vandaan komt.
Hebben je ouders of mentor je geen fatsoen aangepraat?' Spuugde ze vol beschuldiging, ook al hield een wijze blik zijn lichaam vast. Phantom zakte erbieig door zijn poten terwijl onwerkbaar hij de zelfzekere blik van de elder opving ook al was ze een stuk kleiner en kon hij haar in een tel onder zijn klauwen krijgen. 'Had ik zo'n wijze en goed gemanierde ouders gehad als u bent zou de waarschijnlijk wel gebeurd zijn maar ik heb het lot gehad dat ik mishandeld ben' zuchte phantom melancholiek, zijn ogen werden branderig van emotie. Een tweede hint. Het leukste aan de prooi was hun ontzette blik als zijn tanden zich langzaam in hun nek boorden. Phantom was een geboren moordenaar, hij speelde toneel als geen andere, leugens en verraad had hij met de prooi naar binnen gekregen. Hij was altijd al zo geweest, als kitten keek hij soms hoe zijn gilde van de pijn alvorens hij het beestje de genade klap gaf. Niets was ooit aan hem ontkomen en al zeker deze elder niet. 'Aan wie heb ik de eer' vleide Phantom de dood naar voren.


-krijg opeens enorm veel zin in appelsap x'D

De kater zakte eerbiedig door zijn poten en Mindweaver keek hem argwanend aan. 'Had ik zo'n wijze en goed gemanierde ouders gehad als u bent zou de waarschijnlijk wel gebeurd zijn maar ik heb het lot gehad dat ik mishandeld ben' zuchtte de kater, zijn ogen werden branderig van emotie. 'Aan wie heb ik de eer.' Vroeg de kater en Mindweaver zuchtte. Ze had al te vaak en te lang aggresief tegenover Rogue's gestaan. En dat dit nou een bloodclan was maakte ook niet meer zo veel uit. Wat wou Bluestar tegen haar doen dat niet al gedaan was? Haar harde ogen werden vriendelijk toen ze de kater aan keek. "Mijn naam is Mindweaver. En wat een triest verleden ehmm.. Wat is je naam eigenlijk?" Ze staarde de jonge kater aan die wel licht leek te geven en wachtte op zijn antwoord.

(fail)

'Mijn naam is Mindweaver.... En wat een triest verleden ehmm.. Wat is je naam eigenlijk?' kraakte ze, haar stem was nog steeds hees maar werd zacht, bijna teder als een goedlachse elder die een spannend verhaal vertelt aan één van de snoezige kittens uit haar clan. Phantom liet zijn snorharen zenuwachtig trillen, hij keek verlegen op en antwoordde toen met een bedeesde stem : 'ik heet Shiro' Zielig met zijn ogen knipperend besefte hij dat hij zich nog nooit verlegen en klein had voorgedaan, eerder groot en sterk of beschermend maar nog nooit als een clankat, verlegen en stil. 'Eum.. Mindweaver... ik wil niet onbeleefd zijn... maar eum.... waarom bent u hier en niet in u kamp.....' hakkelde hij, hij keek beleefd op wetend van de onzekere maar aanlokkelijk vriendelijke blik in zijn ogen. 'want.. tja... hier zwerven soms echt heel slechte rouge's rond stel je voor dat ze u te pakken krijgen' Nog een tip. Phantom schijfelde stilletjes heen en weer, hij was plotsklaps van gestoorde moordenaar naar stille rouge veranderd. Hij sloeg geruisloos zijn klauwen uit, waarmee hij de grond lichtelijk verploegde. Net als elke verlegen kat deed. Een wolk schoof langzaam over de maan, een zilveren gloed omringde de zwarte vlek aan de hemel. Dit was het moment. In een een snelle bewging spande hij zijn spieren en liep rond de elder.

Fluuuut O.o

'ik heet Shiro' Zielig met zijn ogen knipperend stelde hij nog een vraag. 'Eum.. Mindweaver... ik wil niet onbeleefd zijn... maar eum.... waarom bent u hier en niet in u kamp.....' hakkelde hij, 'want.. tja... hier zwerven soms echt heel slechte rouge's rond stel je voor dat ze u te pakken krijgen' Hij sloeg geruisloos zijn klauwen uit, waarmee hij de grond lichtelijk verploegde. Een wolk schoof langzaam over de maan, een zilveren gloed omringde de zwarte vlek aan de hemel. Even keek Mindweaver omhoog naar de hemel en toen ze weer terug keek zag ze Shiro In een een snelle bewging zijn spieren spannen en rond haar lopen. Toen begon er inneens een lichtje te branden. Al zijn woorden die waren geëindigd in de laatste zin. 'want.. tja... hier zwerven soms echt heel slechte rouge's rond stel je voor dat ze u te pakken krijgen' Het waren allemaal hints geweest. Haar oude hersens hadden het vroeger veel eerder doorzien toen ze nog een van de slimste katten van haar kamp was. Maar nu, was het te laat. Haar haren schoten overeind en ze deinste achteruit toen Shiro voor haar stond. Haar oren lagen plat in haar nek en ze siste. Ze sloeg haar gelig geworden nagels uit en opende haar mond. Een paar tanden van haar waren afgebroken, zoals haar vroeger ooit scherpe rechter hoektand. Ze trilde over haar gehele lichaam. "Katten zoals jij zeker smerige bloodclan!" Siste ze woest. Hoe kon ze zich zo laten inpalmen door de kater. Angst was duidelijk zichtbaar vanuit haar ogen. Opeens schoot er iets door haar hoofd. Dat iets was Darkfawn. Haar Darkfawn. Als Shiro haar nu zou vermoorden zou ze hem weer terugzien in Starclan. Dat was iets goeds. Maar alles wat ze achter liet, Thunderstrike, en zijn kinderen Raintail, Crowfeather, Lionsoul, Hawkpath en Leafpool. Ze zou ze nooit meer zien. Moonstrike de jonge kat die ze zo lang kon. Wie altijd voor haar jaagde toen hij nog apprentice was. Ze zou ze allemaal moeten missen. Wat als ze haar lichaam terug zouden vinden bloedend, levenloos. Als ze haar lichaam zouden terugvinden in goede staat. Maar langzaam aan, haalde ze zichzelf misschien ergens over. 'Doe het snel.' Dacht ze alleen in haar gedachtes en keek Shiro aan. Ze had het genoeg van het wachten op haar dood. Ze zette zich schrap. Nu of nooit. Als ze hier uit kwam, zou ze Thunderstrike en zijn kits in haar poten sluiten. Ze zou vertellen hoeveel ze van hen hielt. Ze zou zeggen dat ze zelfs van die irritante kits hielt. En als ze niet zou overleven, dan zou ze over hen waken. Dat alles had ze binnen een paar seconden bedacht. Toen kwam het moment van de waarheid. Ze zette zich af toen Shiro weer langs haar liep. Met een kleine stijve sprong, maar vol levenslust landde ze op zijn rug en greep zich met haar oude botte tanden vast in zijn nek, hopend hem omver te krijgen. Maar wat er gebeurde, had ze in haar hoofd al voorspelt.

(this is the time I guess xD )

'Katten als jij smerige bloodclan!' Spuugde ze met alle woede die
haar broze lichaam kon verdragen. Angst overmande elke andere emotie op
haat lichaam, Phantom boorde zijn donkere, kleurloze ogen in de hare
die overliepen van angst. Phantom liep trager, zijn poten namen druk af
en langzaam begon hij rond mindweaver te cirkelen, als een kraai rond
een rottend lijk. Phantoms ogen bleven vermakelijk op haar gericht, een
maniakale glimlach bespeelde zijn lippen. Zo meteen zou hij weer warm
bloed over zijn tanden voelen druipen, de zoute smaak van het rode
levensvocht op zijn tong voelen. Een gruwelijke, ogen, zijn poten
bewogen op een bijna gelijk en ondenkbare taferelen speelden zich af in
zijn hoofd. Even onverwachts als beslissend sprong de elder op.Ze piekte
al kracht uit haar lichaam, Phantom zag het. 'Wat nu, gaan we spelletjes spelen? Ik denk dat dat niett goe is op deze leeftijd!'
Mindweaver lande spugend op zijn rug, haar brokkelige tanden schoten
naar Phantoms nek. Hij schudde geïrriteerd met zijn pels, als een elder
die een spelende kitten van zich afhoud. 'Te te te' Mauwde Phantom als een bezorgde Queen die haar kit een standje geeft. 'Je weet toch dat je niet met onbekende meneren mag omgaan Mindweaver, misschien zijn het wel soute meneren die je pijn willen doen' Phantom genoot van elke fractie in de ontzette blik van zijn prooi die hij van zich af had geschud als een jeukende vlo. Hij richte zich op, zijn ogen glansden maniakaal, zijn tanden blikkerden in het maanlicht, over enkele ogen blikken zou Pantom de buik van de elder open rijten en langzaam wachten te ze doodbloedde. 'Zoals ik' hij lachte

- kort O.o maar mag niet powerplayen he x'D

'Wat nu, gaan we spelletjes spelen? Ik denk dat dat niet goed is op deze leeftijd!' Hij schudde geïrriteerd met zijn pels, als een elder die een spelende kitten van zich afhoud. 'Te te te' Mauwde Shiro als een bezorgde Queen die haar kit een standje geeft. 'Je weet toch dat je niet met onbekende meneren mag omgaan Mindweaver, misschien zijn het wel soute meneren die je pijn willen doen' Shiro leek te genieten an elke fractie in de ontzette blik van Mindweaver's onzette blik. Hij richte zich op, zijn ogen glansden maniakaal, zijn tanden blikkerden in het maanlicht. 'Zoals ik' hij lachte en Mindweaver's haren schoten overeind terwijl ze achteruit deinsde. Maar toen gromde ze zacht. "Kom dan Shiro, misschien is de dood slechts een bevrijding voor mij!" Ze siste trok haar nagels weer in. "Kom dan kittentje!" Blies ze en keek hem woest aan.

'Kom dan Shiro, misschien is de dood slechts een bevrijding voor mij!' Spuugde Mindweaver. Haar ogen glansden uitdagend, de elder schudde met haar hoofd alsof ze de sluwe witte kater in de war wilde brengen. 'Kom dan kittentje!' Siste mindweaver vol woede en afschuw. Phantom stootte een hoge kille lach uit, een maniakale klank die zijn gruwelijke geheim verraadde. Die bekend maakte welke zieke ziel hij eigenlijk niet was. 'Ik zal je doodt perfect uitvoeren, traag en pijnlijk, totdat je langzaam doodbloed en je laffe clangenootjes je laatste smeekbede te mij zullen horen waarin je om de dood smeekt. De dood de dood zal geen bevrijding voor je zijn, het zal als een vriend zijn die je meenaamt ver weg naar een plek waar er niets is zelfs de pijn van je sterven niet.' Phantom gruwelijke lach schalde door de nacht, hij voelde de maan op zijn pels schijnen alsof hij een geest was, op zoek naar bloed en dood. Phantom zakte door zijn poten en sprong. Hij stond boven op haar, de klauwen van zijn voorpoten harkten in haar schouders. Phantom sloeg met zijn nagels, mindweavers schouder onthulde donkerrood vlees, het bloed spatte weg, kleine plukjes haar lagen verspreid over de grond en een dieprode vloeistof zonk onverbiddelijk weg in de donkere aarde. 'Voel je de vingers van de dood al over je pels strelen' fluisterde hij met een maniakale klank in zijn stem. Phantom sloeg zijn klauwen over haar gezicht, diepe littekens vestigden zich. Phantom schuurde met zijn tong over mindweavers van bloed doorweekte gezicht, hij proefde de pijn en de wanhoop. 'Doet het pijn lieverdje?' siste phantom in haar oor, hij kon zijn grijns niet verbergen

Shiro stootte een hoge kille lach uit, een maniakale klank die zijn gruwelijke geheim verraadde. Die bekend maakte welke zieke ziel hij eigenlijk niet was. 'Ik zal je doodt perfect uitvoeren, traag en pijnlijk, totdat je langzaam doodbloed en je laffe clangenootjes je laatste smeekbede te mij zullen horen waarin je om de dood smeekt. De dood de dood zal geen bevrijding voor je zijn, het zal als een vriend zijn die je meenaamt ver weg naar een plek waar er niets is zelfs de pijn van je sterven niet.' Siro's gruwelijke lach schalde door de nacht, hij zakte door zijn poten en sprong. Hij stond boven op haar, de klauwen van zijn voorpoten harkten in haar schouders. Shiro sloeg met zijn nagels, mindweavers schouder onthulde donkerrood vlees, het bloed spatte weg, kleine plukjes haar lagen verspreid over de grond en een dieprode vloeistof zonk onverbiddelijk weg in de donkere aarde. 'Voel je de vingers van de dood al over je pels strelen' fluisterde hij met een maniakale klank in zijn stem. Shiro sloeg zijn klauwen over haar gezicht, diepe littekens vestigden zich. Daarna schuurde hij met zijn tong over mindweavers van bloed doorweekte gezicht. 'Doet het pijn lieverdje?' siste phantom in haar oor. Al die tijd had ze zich stil gehouden, niets gedaan, wat kon ze doen? Recht met haar laatste kracht keek ze hem diep aan in zijn ogen.
zijn ogen, waar dood van te lezen was. Terwijl haar bloed uit de wonden stroomde voelde ze zich zwakker worden, voelde ze hoe haar geest haar lichaam wou verlaten. Maar ze dwong zichzelf wakker te blijven. Ze dwong zichzelf haar moordenaar aan te kijken. Ze dwong zichzelf alles aan hem in zich op te nemen. Misschien, dat ze dan ooit een kat uit haar clan voor hem kon waarschuwen. Terwijl ze naar hem keek schoten de beelden van haar vrienden, haar familie door haar hoofd. Steeds sneller en sneller, haar oude vrienden, wie ze zo snel weer zou mogen zien. Haar nieuwe vrienden, degene die ze achter zich zou laten. Langzaam zakte ze dieper en dieper weg in een roes. Terwijl haar bloed haar leven met zich mee nam. Binnenkort zou ze voor het laatst haar ogen sluiten. 'Vaarwel.. Thunderstrike, mijn kleinkinderen, iedereen, Moonstripe.. "Jij... Zal nooit.. hier mee wegkomen.." Fluisterde ze met haar laatste kracht. Haar adem werd zwaarder en langzamer. Langzaam begon het gevoel uit haar poten te trekken. Ze leek ze niet meer te kunnen beginnen en sloot haar ogen. Het werd haar koud om haar hart. En toen.. Was er niets meer. Ze voelde haar lichaam niet meer, ze was vrij, maar niet zo vrij als vrij. Ze was niet meer gebonden aan haar lichaam van vlees en bloed. Terwijl ze dichter bij Starclan kwam. Begreep ze.. Dat ze Darkfawn weer in haar poten kon sluiten. Iedereen weer kon zien waar ze van hielt. Maar het gemis bleef achter. 'Wees goed mijn zoon...' Was haar laatste gedachte voor ze haar licht bij Starclan voegde. Om 's nachts aan de zilverpels te schijnen om haar clan te leiden vanuit haar eeuwig durende plek in Starclan...

(omg ik huil nu D:
Goodbye my little Mindy)

'Jij..... zal nooit..... hier mee wegkomen....' hijgde Mindweaver met haar laatste krachten, langzaam doofde het licht uit in haar ogen. Haar verharde glans werd dof en haar blik werd uitdrukkingloos. 'Nee, nee, nee... Phanton komt overal mee weg' fluisterde hij wetend dat het laatste flintertje bewustzijn. Een rauwe, maniakale lach schalde door de nacht, de maan en de sterren gaven een spookachtig licht op het enge tafereel, een elder onder de bloedvlekken en een kater die er bestond met een kille lach die zijn lippen beheerste. Phantom voelde de ardrilaline door zijn lichaam gieren, eindelijk had hij weer bloed aan zijn tanden gevoeld, een leven onder zijn klauwen voelen eindigen. Phantom wist weer hoe het voelde om een ziel te laten ontsnappen uit een nutteloos lichaam, hij had de drug herontdekt die verslavender en sterker was dan welk kruid dan ook, de dood. Plots merkte een nieuwe geur zijn reukklier, weer een clankat, een kater dit keer en een warrior. Phantom draaide zich om, een kille blik in zijn ogen, een smalende lach bespeelde zijn lippen. Hij keek naar zijn tegenstander, geen prooi, Phantom grijnsde: 'Hallo kittentje, verdwaald soms en eu... ken jij deze poes?...'

houd een minuut stilte voor mindy.....

kooooooooooooooort O.o x'D

Met een dikke waterrat liep de grote bruin gestreepte kater door het kamp, hij zou dit opnieuw naar zijn moeder brengen. Maar zodra hij in de Elders den aankwam was ze er niet. Was ze er weer eens alleen op uit gegaan? Hij liet de waterrat onmiddellijk vallen en draaide zich met een ruk om. Zonder nog wat te zeggen stoof hij het kamp uit, op zoek naar zijn moeder. Waarom was ze altijd zo koppig om constant maar weg te gaan in haar eentje. Nouja, of ze in haar eentje was wist hij niet zeker, hij had niks gevraagd. Maar dat deed er niet toe, zijn moeder was weg en hij moest haar nu vinden. Zijn pootstappen klonken luid in de stilte van het bos, hij ging steeds harder rennen. Nog altijd volgde hij het geurspoor van zijn moeder. Het leidde hem wel ver weg van het kamp zelf, waar was ze heengegaan? Even bleef hij op een rots stilstaan en stak zijn neus in de lucht. Zijn diepgroene ogen zochten even in het rond, maar vonden geen enkel zichtbaar spoor van zijn moeder. Snel sprong hij weer naar beneden en rende weer verder. Nu hing er een andere geur in de lucht, een geur van een buitenstaander. Nu ging hij sneller lopen en terwijl hij naderde rook hij bloed, bloed van een ThunderClan kat.

Daar zag hij haar liggen, bloed stroomde uit diepe wonden en ze leek wel dood. 'Doet het pijn lieverdje?' siste een kater die bij haar stond in haar oor. Thunderstrikes oren schoten naar achteren en hij wilde springen maar zijn moeder reageerde door de kater diep in de ogen te kijken. "Jij... Zal nooit.. hier mee wegkomen.." Fluisterde ze toen met haar laatste kracht. Thunderstrike trilde van top tot teen, niet alleen van verdriet, mar ook van pure woede jegens deze kater. 'Nee, nee, nee... Phantom komt overal mee weg' Fluisterde de kater nu weer en Thunderstrike sloeg zijn nagels uit. Hij zette zih nu af en sprong tevoorschijn. Onder zijn glanzende pels waren zijn spieren overduidelijk te zien. 'Hallo kittentje, verdwaald soms en eu... ken jij deze poes?...' Thunderstrike keek de kter vol haat aan. ''Zie ik er uit als een kitten?'' Zijn stem klonk kil en hij deed een stap vooruit. ''En ik ken deze poes ja, ze was mijn moeder.''Spuugde hij zowat naar de kater en spande zijn spieren, klaar om aan te vallen.

Je hebt een grote boze jongen kwaadgemaakt

Haar zoon... prachtig! Phantom vormde zijn lippen tot een gruwelijke grijns maniakaal en vlijmscherp, als een vos die een kitten weg gaapt uit de nursery. Phantom zag de spieren van de kater zich spannen onder zijn lichtbruine vacht, De kater zou het toch nooit kunnen halen tegen een ervaren moordenaar als Phantom, tegen iemand die hunkerde naar de zoute geur van bloed, naar het krijsen van angst. nee deze kater maakte een grote fout die Phantom genadeloos zou afstraffen. Hij zou de Thunderclan kater mentaal en Fysiek kapot maken tot hij zijn moeder zou herkennen in de sterrenclan. -ik ga niets doen hoor (; - 'Oei wat erg voor je!' Snikte Phantom, al had zelfs de kleinste kitten de maniakale lach in zijn stem kunnen herkennen. 'Je moeder heeft geleden, kleintje, er is niets meer aan te doen, ze is dood, zie je die littekens en dat bloed, die zullen pas verdwijnen als de maden zich door haar lichaam hebben gebeten' Phantom deed een laatste stap naar achteren en stootte een maniakale lach uit. 'en voor ik vertrekt wil ik dat je weet wie je moeder vernietigd heeft, Phantom, dag kleintje, dat ik je nog vaak mag pijnigen' Zijn staart verdween in de struiken en de vroege zon bescheen het lijk, eindelijk had hij weer bloed geproefd, eindelijk had hij weer een ziel onder zij n klauwen laten vluchten, eindelijk.

-koooort & laaat sorry
-wat gaan we doen, dat je me achtervolgt of hier stoppen? XD