I want to buy a new paw

Deerkit keek gefocust naar een spinnetje die een paar staartlengtes van haar vandaan over de grond kroop. Het diertje bewoog zich zo soepel, zo grappig, en gebiologeerd bleef ze dus naar het zwart-bruine spinnetje kijken. Het had zoveel poten! Echt niet normaal. Wel honderdduizendmiljoen ofzo! Wacht, nu overdreef ze wel een beetje. Het mooie spinnetje had er één... twee... drie... vier... vijf... Deerkit haakte af. Het duizelde haar hoeveel poten hij had. Ja, zijn naam zou Meneer Pootjes zijn. Vol ontzag volgde ze haar nieuwe vriendje, die zich steeds verder van haar verwijderde. Gelukkig kon dat kleine beestje niet zo snel lopen, dus veel moeite en pijn koste het niet om Meneer Pootjes bij te houden. Wacht eens... wat als hij haar nou een poot kon geven, en zij dan er iets voor terug? Een snorhaar ofzo? Alsof Meneer Pootjes haar gedachten had gehoord, stopte hij, en zo voorzichtig als ze kon kwam Deer dichterbij. "Zou jij mij een nieuwe poot gunnen?" fluisterde ze zachtjes.

- Eerst Tallshadowstar c:

Kittens waren zijn ding. Hij begreep ze, kon met ze praten, en kon er ook wel een hele dag naar staren. Vandaag had hij als opdracht voor zichzelf - naast de clan leiden en klagers ontlopen - het bestuderen van de kittens van Shadowclan en ze eens weer wat beter leren kennen. Deerkit was het derde slachtoffer van de dag. Al een tijdje had de kater haar naar iets op de grond zien staren, en eens in de zoveel tijd stond de kleine op, verschoof een paar pasjes, en stond weer stil. Dit intrigeerde hem waanzinnig, en na de zoveelste keer dat de kleine stilstond en nu zelf iets leek te zeggen, naderde de grote kater haar. Zachtjes om haar niet te doen schrikken, en van de voorkant.
Eenmaal aangekomen leek het of hij op een kiezel stapte, waardoor hij even gepijnigd keek, maar toch naar de kitten glimlachte. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg hij die, de onschuld zelve.

Boem! En toen was Meneer Pootjes geplet door een grote, massieve poot die kennelijk van Tallstar was. Traantjes welden op en met een pruillipje staarde ze naar haar leider. Alle hoop voor een nieuwe poot was ruw van haar weggekaapt, en eerlijk wist ze zelf niet of ze nou boos of verdrietig moest zijn. Hoewel ze nu vooral erg verdrietig was. "Je hebt M-m-meneer Pootjes geplet!" jammerde Deerkit zachtjes, waarna ze naar de geplette resten van haar vriendje staarde. Waarom moest iedereen voor haar de hoop wegkapen? Zonder nog verder te reageren op de grote kater voor haar, strompelde ze op het geplette spinnetje, en snuffelde er aan. Het beestje was morsdood, en dat viel Deerkit in het verkeerde keelgat. Droge, harde snikken kwamen uit haar bekje toen ze dacht aan wie er allemaal nog meer dood waren; papa, mama, Adderkit.. Ze had nu alleen nog maar Finch en Moon, en natuurlijk lieve Puffincliff. En wie zou de volgende zijn?

- Ik neem aan dat dat 'kiezeltje' waar Tall op ging staan het spinnetje was? (a) en Deerkit heeft Finchie nog niet door

Oh no. Een grote schok kwam op het gezicht van de kleine, en Tall kreeg een akelig voorgevoel. Dit leek op een van die keren dat hij iets deed met de beste bedoelingen, maar het uiteindelijk alsnog fout deed. Dit leek daar wat hem betrof teveel op. En ja hoor. In plaat van een 'hallo' of een normaal ander antwoord, kreeg hij te horen dat hij 'meneer pootjes' geplet had. Even knipperde Tall een paar keer met zijn ogen, compleet verbaasd en ook een beetje in de war want, wie was dat? De kleine leek dit niet te gaan uitleggen, maar liep naar iets bij zijn poten, en snuffelde aan iets op de grond. Daarna begon de kleine te huilen. Tall keek er ongelukkig en verbaasd naar, waarna hij zich voor haar op de grond liet vallen, en plots oog in oog stond met de dode meneer pootjes.

In his defense, ook dood was de spin erg imponerend.

De kater sprong een end de lucht in, kwam neer, en verschool zich toen achter het eerste wat hij zag. Deerkit. Daar sprak hij zichzelf ernstig toe, want dit was een drama. Een gevecht waarin de tegenstander spinnen zou gebruiken en hij was done. Tot zover de stoere leider van Shadowclan that was.

Nadat haar leader -die kennelijk niet zo stoer was als altijd verteld werd- zijn poot omhoog had gehaald, keek deze niet lang naar haar vriendje. Echter sprong deze direct daarna achter Deerkit, kennelijk zich verschuilende voor een onbekende vijand. Verward draaide ze haar kopje, en keek daarbij recht in de ogen van Finchkit. De verdriet was ze even vergeten, gezien de huidige situatie niets meer dan heel erg verwarrend was. Was Finchkit hier al de hele tijd? En waarom verschool Tallstar zich achter haar? Was er een onbekende vijand die naderde? Ze wist het niet, en het enige wat zich in haar hoofd opdoemde was één, groot, vraagteken. "Huh?" miauwde ze verbaast, waarna ze fronste. Kon iemand haar uitleggen wat er in vredesnaam gaande was?

Tall had zijn betere momenten, zoals iedereen, en Tall had zijn slechtere momenten. Na even nagedacht te hebben besloot hij met een lichte zucht dat deze situatie in het laatste thuishoorde, want hij had ongetwijfeld een zeer goede indruk gemaakt op de Shadowclan kittens nu. Niet dus. Finchkit was in verbazing stil gaan staan - Tall was even diep vertederd door de mini dikke staart - en Deerkit kon enkel een woord van verbazing uitbrengen. Het was duidelijk dat Tall iets moest doen. Hij zette dus een poot onder zijn kop een keek geïnteresseerd naar Deerkit, iets verzinnende de situatie over een ander onderwerp te doen laten gaan. "Dus," Mauwde hij. "Al zin in apprentice worden?" Way to go Tall, plet een spin, wordt bang, verander het onderwerp. Tien punten voor verwarring sowieso.

Deer wist nu zeker dat die leader niet de subtielste was. Ze keek hem stom verbaasd aan toen hij over het apprenticeship begon, terwijl er ook voortdurend in haar kop werd gedrukt dat zij nooit een apprentice zou worden. Hé? Wat? Sinds wanneer? Kennlijk had Finchkit ook dezelfde reactie, en stelde voor haar de vraag. "Deerkit kan dus wel apprentice worden?" Hoopvol keek de tuxedo naar Tallshadow, hopende op een 'ja'. "Mag ik? Mag ik?" miauwde ze enthousiast. "Ik, ik, ik kan heel veel hoor! Ik ben heel handig met mijn voorpoten..." ging ze verder, hopend dat ze hiermee haar leader kon overtuigen. Ze wilde nuttig zijn! Ze wilde niet wegrotten bij al die saaie elders. Nee, ze wilde warrior worden, vechten en jagen!

Hij had de vraag gesteld in een hachelijke situatie, niet willende het slechter te maken. Nu had hij dat onbewust alsnog gedaan, en kon niet anders dan even zichzelf mentaal voor zijn kop slaan. Daarna echter keek hij recht in twee hoopvolle paar ogen, en smolt zijn hart. Voor de kater het wist had hij dan ook zijn schouders opgetrokken en "Waarom niet?" Gezegd. Hij was verschrikkelijk. Al was het duidelijk dat hij er met heel zijn hart achter stond. Daarnaast was het niet geheel gek. "Misschien anders dan de andere apprentices, wat meer in de cave en misschien veel helpen bij Acefray en de elders, maar we gaan je natuurlijk alles leren wat we kunnen," Mauwde hij, en meende het. Deze poes kon nuttig zijn voor de clan, zij het misschien op een andere manier. Ja, ze zou elder worden, maar dat betekende niet dat haar kennis stil moest staan. Hij zou eens met de elders gaan praten om het hierover te hebben. "En van mij mag je ook prima in de apprentice den slapen," Want hij zag echt niet in waarom dat niet zou kunnen.