It's now or never..

Een honingkleurige poes gleed door de varens heen. Haar slanke, gespierde lichaam zorgde dat ze met gemak zich voort kon bewegen door het dichtbegroeide Thunderclan gebied. Het was een tijd geleden dat ze alweer de nursery in gegaan was, maar haar kittens waren gegroeid als kool. Een zachte glimlach speelde op haar lippen terwijl ze aan ze dacht. Tigerkit, Cherrykit, Flintkit en Timberkit, alle drie haar en Ravenwing's kittens. Haar hart smolt alleen al als ze aan ze dacht. Ze waren haar alles, haar wereld, haar kittens en Ravenwing. Ze had zichzelf beloofd dat ze een betere ouder zou zijn dan haar ouders geweest waren. Haar moeder was ooit verdwenen, en daarna had haar vader zich uit de voeten gemaakt om een kittypet leven te gaan leven, de lafaard. Een zacht zuchtje speelde over haar lippen. Ze moest blij zijn met wat ze had, ze had een partner, ze had kittens, ze zou nooit willen dat ze iets overkwam.

Maar terwijl haar gedachten voortgingen, bracht iets toch een schaduw over haar gedachten en gelaat. Haar zusje.. Dewstream. Wat had haar zo kunnen pushen, zo kunnen breken? Haar zo over de streep kunnen trekken dat ze deed wat ze gedaan had? Een rilling ging eventjes over haar ruggengraat. Haar zusje.. had haar kittens aangevallen, een onvergeeflijke daad. Maar Honeyfeather had het aan niemand verteld. Ergens.. kon ze dat niet, hoe haar zusje haar ook verraden had, ze zou het zelf nooit kunnen. Een klein stroompje kwam al in haar zicht. Een mooie afwisseling. Haar glimlach werd al langzaam vrolijker toen ze het aanlokkelijke sprankelende en zeker verkoelende water zag. Voorzichtig hield ze halt en nam ze een paar slokken. Maar haar blik ging alweer snel omhoog toen ze iets hoorde. Alert als altijd, keek ze scherp in het rond. Al zei ze geen woord, de sympathieke poes wou ook geen prooi wegjagen.

-Eerst Darkfire, daarna misschien later (ALS WE DIT AANGEVEN) andere mensen-

Dont turn away.


Darkfire liep door het bos van zijn territorium. Hij had laatst een 'gesprek' gehad met die achterlijke poesiepoes Fireheart. Als hij nog een grotere hekel had aan iets dan was het wel hem. Eerst had hij nog een beetje getwijfeld over hem, maar nu was het voor hem meer dan zeker dat hij zou branden in zijn wraak plan. Branden onder Darkfire,s ogen die er hartstogtenlijk van zou genieten. Darkfire zou Fireheart met alle genoegen aan zijn klauw rijgen. Een prettige gedachte. Een mislukte jacht had Darkfire achter de rug, hij had 2 muizen laten lopen. Duidenlijk dat hij zijn gedachten er niet bij kon houden. Maar het boeide hem ook niet echt. Regen tikte tegen zijn dikke zwarte vacht aan. Het regende dat het goot. Darkfire was doorweekt. Maar nergens kon hij ook schuilen, dat was het stomme van regen. Met logge stappen verplaatste hij zich verder door het territorium. Zijn vurige ogen keken wat verveelt om zich heen. Hij sprong over een tak heen en belande in een plas met water. Water spatte alle kanten op, hij was nog niet nat genoeg zeker. Uiteindelijk zag hij een klein stoompje, Dark liep er naar toe maar zo te zien was hij niet alleen. Er stond nog een poes bij de stroom. Het was Honeyfeather, een trouwe moedige poes die alle deed om haar clan te beschermen. Net zoals elke andere Thunderclan kat. Darkfire walgde erbij, deze poes had laatst kits gehad, ze waren nu groter. Ook was ze partner van hun vroegere Deputy, Ravenwing. Darkfire zag dat ze was slokken water nam. Hij keek om zich heen.. Geen enkele andere kat te bekenen. Hij liep naar haar toe ze hief gelijk haar kop op. Hij stond achter haar en hief zijn poot op en zette hem als laatst neer in een plas water. '' Goedemiddag, Honeyfeather... Wat doe hier? En zo alleen...''

*Hier ^^ .I know, de tekst is van jou die hij zecht. Maar volgendsmij ook iets uit diney.*

Haar amberkleurige ogen vernauwden zich terwijl ze rond keek, haar oren nu waakzaam en plat tegen haar kop gedrukt. Haar poten stonden stevig tegen de grond gepland, in een verdedigende houding aannemende. De wind stond van haar weggedraaid, en nam haar geur mee, maar bracht haar geen antwoord op haar vragen wie er in de buurt was. Dus bleef de honingkleurige poes maar op haar hoede, zoals het haar betaamde. Een plotselinge stap in een plas liet haar duidelijk opschrikken, en meteen draaide ze haar hoofd met een ruk om, zacht geblaas uitstotende. Haar ogen had ze ook vernauwd en haar vacht stond overeind, duidelijk een verdedigende positie. Maar toen Darkfire tevoorschijn kwam kalmeerde ze, haar oren gingen weer overeind, haar ogen weer gewoon open en haar vacht ging ietwat liggen. "Darkfire," Miauwde ze rustig, hem een knikje gevende. Toch, de woorden die Darkfire uitstootte, lieten onwillekeurig toch een rilling over haar rug lopen. '' Goedemiddag, Honeyfeather... Wat doe hier? En zo alleen...'' Had hij gemiauwd. Maar toch rechtte ze waardig haar rug en ze ging zitten. Eventjes haalde ze een voorpoot langs haar snorharen, het laatste vocht ervan wegvegende. "Ik was aan het jagen, de nursery werd me ietwat benauwd." Miauwde ze rustig. Ze had Darkfire gekend sinds hij geboren was, en hij was flink groot geworden. Dat liet eventjes een glimlach over haar gelaat verschijnen, zouden haar kits ooit ook zo groot worden? "Wat ben jij hier dan aan het doen Darkfire? Jagen? Patrouille?" Vroeg ze rustig.

Darkfire keek even in het water. Er stond een groot liteken over zijn gezicht zoals altijd. Met chagereinige grimas keek hij weg. Hij grouwde wat in zichzelf. Hij zag dat de poes een angstige waakzame achterdochtige houding had gehad, maar toen ze had gezien dat hij het was werd ze kalmeerde ze al weer wat. "Darkfire," Miauwde ze rustig. Darkfire's ogen versmalde sluw. Ze keek op een vreemde manier naar hem. Ze moest vast en zeker aan haar kittens denken. Hopenlijk werden ze niet zoals hem. hij had gevraagd wat ze deed en ze antwoorde, "Ik was aan het jagen, de nursery werd me ietwat benauwd." '' Ghmmhm. Kan ik me zeker voorstellen. En dan ook nog dat gejank van die kleine etters erbij, ik zou er gek van worden.'' Darkfire was meestal snel op ruzie uit. Dus wist hij precies hoe hij dat aan moest pakken. Het was lang geleden dat hij een echt gevecht had gehad en hij had er behoefte aan. Het maakte hem niet uit dat het een lieve zachtaardige moederpoes was, dat kon hem zelfs niets schelen. Darkfire hield van geweld, hoe hij het ook moest krijgen. Druppels liepen langs zijn snorharen naar beneden. Hij was doorweekt, zijn lange vacht lag klam tegen zijn huid aan. Zo kon je zien dat het niet alleen zijn vacht was die hem groot maakte. (Omg, ik ben een beetje aan het opscheppen.Nou en XD ^^'') "Wat ben jij hier dan aan het doen Darkfire? Jagen? Patrouille?" Darkfire ging zitten en sloeg zijn lange doorweekte staart om zich heen. '' Ohhw.. Nee na ja, ik ben aan het jagen. Maar het is een mislukte jacht helaas. Waarscheinlijk omdat ik met mijn gedachte nog bij die mislukte poesiepoes zit, ik dacht net dat we beter een kitten als deputy konden gebruiken inplaats van 'Hem'. Het verpest mijn jacht.'' arrogant gaapte hij wat en keek Honeyfeather aan. Mischien was ze het met hem eens, mischien niet.

*Hela, beetje hard tegenover Fireheart, maar goed. Zo is hij XD*

Nog altijd haar normale vriendelijke, maar ijselijke kalme uitdrukking op haar gezicht geplakt, schudde Honeyfeather haar vacht eventjes uit van het vocht. Haar vacht zat glad tegen haar lichaam geplakt door het vocht, en liet haar alleen maar kleiner lijken. Om eerlijk te zijn was ze ook uit vorm, maar wat wou je dan ook na ongeveer 5 manen in de nursery te hebben gelegen? Ze zette haar oren iets geergerd overeind toen ze Darkfire hoorde praten over ettertjes, maar sprak nog altijd met hetzelfde beleefde spraak patroon dat ze altijd. "Ieder zijn mening, ze zijn de toekomst van de clan, ze zijn waardevol," Miauwde ze kalmpjes, hem toch eventjes fijntjes wijzende dat ze het niet met hem eens was. Haar nekvacht sprong ietsjes overeind toen Darkfire zo over Fireheart sprak. Hij was zeer onbeleefd geworden, wat was er met hem gebeurd? "Ik was met Bluestar en Ravenwing toen we Fireheart hebben opgehaald, en ik geef toe, ik had toen ook mijn twijfels over hem. Maar nu heeft hij zich als een waardig kat bewezen." Miauwde ze, toch ietsjes scherper. Ze ging rustig zitten en vouwde haar staart om haar voorpoten. "Ik vertrouw op Bluestar's oordeel, en dat zou jij ook moeten doen Darkfire,"

"Ieder zijn mening, ze zijn de toekomst van de clan, ze zijn waardevol," Darkfire keek haar even arrogant aan alsof ze het over iets heel raars had. Ze had haar oren wat geergerd omhoog gespitst. '' Inderdaat iedereen zijn mening, iedereen heeft verchillende gedachtes over bepaalde dingen. Jammer dat we soms niet hetzelfde denken als anderen. Dat zou voor mij het leven een stuk dragenlijker maken. Maar jammergenoeg hebben al die sukkels geen flouw idee.'' Darkfire was totaal anders dan de Thunderclan katten. Hij was bovenal arrogant, duister en zelf+hebzuchtig. Zijn uiterlijk zat ook niet mee, maar wat kon het hem allemaal schelen. Hij was anders dan al die zachtharten, en daar was hij blij om. Zo hoefde hij in de streid er zich geen zorgen over te maken om iemand te verliezen. Darkfire had geen geweten, geen medeleiden, of gevoel voor humor (XD).
Als er een kitten in nood was die hij niet mocht, zou hij zijn kop wegdraaien. Als een elder hulp nodig had of iets ander. Zou hij zijn kop wegdraaien, als hij gedwongen werd? Zou hij geen kik geven en grouwen tegen de gene die het hem toesprak. Kittens deden hem niks, deze clan eindigde op een dag toch wel in de goot dus maakte dat niet uit. Als kitten was hij ook altijd genegeerd, deden katten lelijk tegen hem, dus waarom zou hij nu aardig zijn tegen die etters?! Toen Darkfire het had over fireheart had gehad had ze duidenlijk laten merken datze er niet van gedient was. Een sluwe glans verscheen op zijn gezicht, een prikelbaar punt. "Ik was met Bluestar en Ravenwing toen we Fireheart hebben opgehaald, en ik geef toe, ik had toen ook mijn twijfels over hem. Maar nu heeft hij zich als een waardig kat bewezen." Darkfire lachtte even spottend. Maar keek haar aan alsof ze zojuist had gezecht dat katten konden vliegen. '' ghehe, werkenlijk? Twijfels? In het begin zag ik gelijk al dat het niks zou worden met hem'. Ik zou zelf met plezier zijn mee gegaan maar niet om hem welkom te heten. Ik had die poesiepoes zo afgesnouwd dat hij nooit meer het een poot in het bos durfde te zetten! Dus ook niet een nutteloze mislukte deputy zou worden. Die zichzelf krijger van het woud noemt.'' Elk woord was scherp op zijn tong, met een nog spottendere ondertoon. En wat Honeyfeather nu zei was nog mooier om waard te zijn. "Ik vertrouw op Bluestar's oordeel, en dat zou jij ook moeten doen Darkfire,"
Duisterheid was getekend op Darkfire,s gezicht. '' Ik spring nog liever in de rivier. Als ik bleustar zou moeten vertrouwen, dan was ik net zo,n goedzak als jullie dat allemaal zijn. Soft en hulpeloos, Bleustar? Ik geef niks omhaar. Net als die zielige Deputy. Het is gewoon dat ik geboren ben in deze clan, daar kan ik nou eenmaal niks aan doen. '' Darkfire was arrogant, maar wel liet hij blijkenlijk zien dat hij trouw was aan zijn clan. Tenminste dat liet hij zien, liet hij ze geloven. Maar werkenlijk gaf Darkfire niks om ze, mischien zou ze er achter komen dat hij wat in zijn schild voerde, zou hem proberen tegen te houden. Zou het verklappen, maar als dat zo was.. zat er niks anders op...

*Wil je het snel in het topic, of later? Geef even aan waneer ^^*

"Darkfire, een clan is een clan, waar is je loyaliteit gebleven?" Darkfire keek nors. Zijn ogen waren kill, maar tegelijk waren ze vol vurige haat. Hij maakte een roggelent geluid, en kwatte tegen de gladde stenen. '' Heb ik een keus? Het is belagenlijk, een poesiepoes als leider?! Ik kots daar van Honeyfeather. Mischien dat het jou niet boeit.'' * Sluipend langs je angsten zal ik gaan.* Dacht hij. Een duivels gemeen plannetje kwam in hem op.
"Op dit moment toont hij meer loyaliteit en moed dan jij doet, Darkfire," Darkfire keek haar ijselijk aan met met vurige ogen. '' Ghehe.. Werkenlijk? Vind je?. I am dead inside, it does not matter. Maar katten zijn met jou ook niet al te blij.. Had je geen ruzie met je zuster? Is Ravenwing werkenlijk wel gellukig met je Honey? Wedden dat je kits je haten! Ik heb soms katten je zien na kijken. Ravenwing is niets voor niets afgetreden.. Mischien wil hij wel een einde maken aan zijn leven omdat hij zo ongelukkig met je is. Ik heb gehoord dat hij een hele lange tijd afwezich is geweest. Komt dat niet gewoon door jou? Je zus haat je, ik heb het zelf van haar gehoord. Ze is het wel met me eens over wat ik denk. Mischien moet je niet zo zeker zijn van je zaak. Want het is niet zeker, het grootste gedeelte roddelt over zijn Deputy.'' "Heeft Squirrelflight je geen manieren bij gebracht? Om je zo te laten praten over je medewarriors?" Darkfire,s lach was nog killer en luider als hij net was geweest. Het boezemde je angst en afgrijzen in. Met fonkelende ogen mouwde hij. '' Mijn moedertje?!Die heeft mij mijn hele leven laten wegkwijnen. Mij nooit aandacht gegeven, en als ze het deed was hert enkel om mij te bestraffen. Ze schaamde zich voor mij omdat ik zo anders ben. En Ravenwing mijn vader is een zielige zwakke hoop vossenstrond. Ik zou er niks om geven als ze zouden sterven. Net als mijn zuster, ze kan alleen aar de baas spelen, terwijl ze dat lange na niet is. En die andere twee? Ik heb zelfs nooit met ze gesproken, enkel toen ik nog klein was en ze peste.'' *Ik heb geen medeleiden, door mijn woorden zul je me verafschuwen.* '' En daarbij, Bleustar vertrwouwd mij ook niet. Maar dat maakt ook niet uit, er zal snel genoeg een einde aan komen.'' De duivelse angstwekkende glimlach was onheilspellend. Darkfire was in zijn element, katten beldigen afkatten, en zorgen dat ze bang of boos werden, was zijn favoriete bezichheid.

Honeyfeather trok haar bovenlip iets op in walging toen ze Darkfire zag rochelen, een duidelijke uitdrukking van afgunst voor de donkere warrior. Haar lange staart zwiepte geïrriteerd door de lucht, en uiteindelijk kwam hij weer te rusten op de grond. '' Heb ik een keus? Het is belachelijk, een poesiepoes als leider?! Ik kots daar van Honeyfeather. Mischien dat het jou niet boeit.'' Spuwde Darkfire. "Dat 'boeit' me inderdaad niet, Darkfire, ik beoordeel Fireheart om zijn daden, en niet om zijn afkomst," Merkte ze korzelig op. ' Ghehe.. Werkenlijk? Vind je?. I am dead inside, it does not matter. Maar katten zijn met jou ook niet al te blij.. Had je geen ruzie met je zuster? Is Ravenwing werkenlijk wel gelukkig met je Honey? Wedden dat je kits je haten! Ik heb soms katten je zien na kijken. Ravenwing is niets voor niets afgetreden.. Mischien wil hij wel een einde maken aan zijn leven omdat hij zo ongelukkig met je is. Ik heb gehoord dat hij een hele lange tijd afwezig is geweest. Komt dat niet gewoon door jou? Je zus haat je, ik heb het zelf van haar gehoord. Ze is het wel met me eens over wat ik denk. Mischien moet je niet zo zeker zijn van je zaak. Want het is niet zeker, het grootste gedeelte roddelt over zijn Deputy.'' Miauwde Darkfire. Honeyfeather zette een pas achteruit, haar bovenlip opgetrokken, maar verdriet glansde in haar ogen en pijn stak in haar hart terwijl de woorden tot haar doordrongen. "Ik ga maar eens met Bluestar spreken over jouw gedrag Darkfire, want dit kan niet meer door de beugel." Gromde Honeyfeather terug, en ze zette even een stap naar voren. Ze strekte haar lichaam uit zodat ze bijna neus aan neus stond met Darkfire, hem aankijkende met een bijna angstaanjagend felle blik. Maar zijn volgende woorden lieten een hartslag overslaan. Langzaam begon ze een paar passen achteruit te zetten, een paar keer geschrokken inademend. "...Ik.. Ik ga mijn prooi maar eens wegbrengen," Maakte ze een haastig en duidelijk excuus, al waren haar pupillen vernauwd van schok.

"Dat 'boeit' me inderdaad niet, Darkfire, ik beoordeel Fireheart om zijn daden, en niet om zijn afkomst," Darkfire gromde wat en keek haar arogant aan. '' De warriors van tegenwoordig zijn zo soft! Net als jij nu bent. Daden? Hij heeft nog niks uitgevoerd! Darkfire had beledigende woorden naar haar toe geworpen. Ze waren duidenlijk aangekomen. Er verscheen een genietend glansje in zijn ogen, hij had haar tuk. Verdriet lag op haar netvlies. Gniffelend keek hij haar aan. '' It hurts hhm? Het leven kan zoo.. hard zijn. Vol afschuwen en pijn.'' Hij zette een stap naar voren toen ze naar achter stapte. Zijn klouwen waren half uitgeslagen. '' Je zus verafschuuwd je Honeyfeather.. Niets dan haat. Soms veranderen dingen in het leven, waar je niks aan kunt doen.'' Ze strekte uit zodat de katten even groot leken. Maar dat kon hij ook.Hij hief zijn kop hoger op. Zijn gelaat en ogen straalde grote dreiging uit. Vlamkleurig ogen, ze keken dwars door je ziel, angstaanjagend. "Ik ga maar eens met Bluestar spreken over jouw gedrag Darkfire, want dit kan niet meer door de beugel." Een gruwelijke grimas kwam op zijn sneut. '' Ooh.. Dat denk ik niet Honeyfeather. Daar zou ik niet zo zeker van zijn, want dat sta ik niet toe.'' "...Ik.. Ik ga mijn prooi maar eens wegbrengen," Zei Honeyfeather zwaar geschokt. Darkfire grouwde en gromde. Hij stapte naar voren terwijl Honeyfeather naar achter sloop. '' Dat is niet nodig Honeyfeather.. Hij sprong op met een grimas en zijn klouwen uitgeklapt. Dreigend en grouwend leek hij in slowmotion op haar af te komen suizen. Toen hij neer kwam sloeg hij haar tegen de grond in het water zodat ze op haar rug lag. Zijn klouw lag vernouwend op haar keel. Hij bracht zijn kop tot onder haar oor en fluisterde '' And now my little secret... I am going to kill Bleustar. I am te killer of the Thunderclan.'' Daarna hief hij zijn kop weer op. Zijn nagels werden verder in de huid geplaatst. Toen sloeg hij met die klouw waardoor het keelvel open brak en het bloed opspatte. Het water van het kleine stroompje kleurde rood. Duivels lachend keek hij Honeyfeather in de ogen. '' Doe de Starclan de groeten.'' Hij keek met harde ogen naar het levenloze lichaam. Hij wist dat de regen en de stroom zijn geur zou wegwassen. Wat hem alleen maar goed uitkwam. Daarna trok hij zich terug in de struiken voor een jacht, en om zijn vacht bloedscoon te maken. Alles was doodstil in het bos. Geen vogel kwetterde of fluite. Enkel het getik van de regen was te horen die op het bladerdak neer viel.

Afwezig liep Dotpaw het ThunderClancamp uit. Stug keek ze achterom over haar schouder. Het kamp was erg leeg. De koude wind draaide en kwam nu van voren. Snel rende ze het bos in. Haar jonge poten protesteerden, maar er was iets dat haar mee trok. Ze rende tot ze bij een klein stroompje was aangekomen. Ze boog eroverheen en liet haar tong in het water vallen. langzaam slokte ze het koele water op. Ze keek raar op toen ze ineens iets roods in het water zag drijven. Het was vloeistof. Rode vloeistof.. Bloed! Alert hief Dotpaw haar hoofd. Er hing hier een sterke angstgeur. Ze rende het kleine stukje stroomopwaards en kwam daar bij een klein poeltje. De poel had geen heldere, doorzichtige kleur, zoals je van water zou verwachten. Het was rood. Diep rood. Dotpaws nekharen rezen overeind toen ze recht voor haar een honingkleurige poes zach liggen. Het water sleurde het lijf met moeite mee. De geur van ThunderClan drong haar neus binnen. Zonder na te denken sprong ze in het ondiepe water. Ze waadde naar het lichaam. De witte snoet kwam haar bekend voor. Tranen sprongen in haar ogen. Ze klemde het nekvel van de honingkleurige poes tussen haar kaken. Ze liet het zich niet gebeuren dat een loyale poes als Honeyfeather, of wat daar van over was, mee werd genomen door de stroming. Weer trok Dotpaw aan de oranje vacht. De doorweekte pels maakte haar zwaar, maar Dotpaw was niet van plan haar alleen te laten. Deze poes had kittens, een partner, een familie.. Ze moest terug naar het kamp. Vlug zette Dotpaw beide achterpoten op de oever en trok Honeyfeather met zich mee. Na flink wat inspanning had ze Honeyheather op de kant. De honingkleurige poes zag er klein en kwetsbaar uit. Ze had een grote wond bij haar keel. Haar goudkleurige ogen waren gesloten. Een traan rolde over haar wang. Ze ging naast de poes liggen. Ze zou over haar waken, tot iemand hun vond. Ze had eigenlijk geen band met de poes, en toch leek het alsof ze haar al jaren kende.

Winterstorm voelde de regen op haar vacht, ze wist dat ze er beter aan zou doen om terug naar het kamp te gaan. Het regende namelijk al even en haar vacht was ondertussen al aardig doorweekt geraakt. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel aan regen, maar ze was nog niet echt in de buurt van het kamp en ze hoopte dat ze er zo snel mogelijk zou zijn. Ze versnelde haar pas en merkte niet dat ze in een stroom terecht was gekomen. Stomme regen ook. Dacht ze. Ze keek naar het water waar ze nu in stond en zag dat het water niet de kleur was die ze had verwacht. Het was niet de kleur van water, maar de kleur van water vermengd met bloed en zo te zien niet weinig bloed. Ze ging de stroom uit en rende stroomopwaarts. Het duurde niet lang voor ze iets in zicht kreeg. Ze versnelde haar pas en zag het lichaam dat daar lag, met naast zich Dotpaw. Ze kon haar ogen niet geloven. De kat die daar lag was Honeyfeather. Ze stond als versteend en voelde niet eens meer de kou die de regen haar gaf en de nattigheid. Ze kon alleen maar staren en er kwamen geen woorden uit haar mond. Alleen schoten er vragen door haar hoofd heen. Waarom zij? Wie kan dit gedaan hebben? Wat is er gebeurt? Misschien wist Dotpaw iets... "Dotpaw, weet jij wat er is gebeurd?" Vroeg ze aan de apprentice. Waarschijnlijk had de apprentice Honeyfeather alleen zo aangetroffen, maar ze wilde toch weten of de apprentice echt niet meer wist, maar hoe de apprentice hier zo bij Honeyfeather lag gaf wel aan dat ze waarschijnlijk niet wist wat er was gebeurd. Winterstorm kwam dichterbij en bekeek Honeyfeather een keer goed, misschien was ze op zoek naar een teken dat Honeyfeather nog zou leven, maar die kon ze natuurlijk niet vinden. "We moeten haar terug naar het kamp brengen." Zei ze met een stem die zacht was en vol van verdriet. Ze wist niet of Dotpaw haar gehoord had, maar dat zou ze vanzelf wel merken.

Geschrokken keek Dotpaw op. Twee blauwe ogen keken haar aan. Ze stonden vol met verdriet en verbijstering. "Ik.. Ik weet het niet. Ik trof haar in het water aan. Het enige wat ik nog voor haar kon doen was haar uit het water halen.." langzaam stond ze op. Het was begonnen met regenen, maar Dotpaw voelde het niet. De energie en het enthousiasme dat ooit een element van Honeyfeather was geweest was verdwenen. "We moeten haar terug naar het kamp brengen," Winterstorms stem klonk zacht en donker van verdriet. Dotpaw was niet in staat haar mededeling echt te beantwoorden. Ze knikte alleen maar. Haar ogen waren donker van verdriet. "Wie heeft dit haar aangedaan?" ze vroeg het half in zichzelf. Ze kon niet bedenken dat er iemand was geweest die Honeyfeather dit had aangedaan. Er was niemand in de Clans die een kat in zijn eigen territorium echt kwaad zou doen, voor zo ver ze wist. Ze zette weer een stap dichterbij Honeyfeather en liet haar kop zakken. "Ze moet terug. Hoe gaan we dat doen?" ze wist niet wat ze moest doen. Verdriet drukte op haar borst en ze kon niet goed nadenken. Ze hief haar poot en legde deze op Honeyfeathers borst. Ze voelde koud en hard. Langzaam trok ze haar poot weer terug. Ze wist dat dit niet zo hoorde te voelen. May StarClan light your path.

Tigerkit bewoog haar poten, terwijl ze met haar rug op de grond lag. De kleine kit opende haar diepgroene ogen en keek om zich heen. Honeyfeather was niet in de nursery. Waarschijnlijk was ze gaan jagen. Het was ook saai om de hele dag maar in het ThunderClan kamp door te brengen. De jonge poes zuchtte even en ging anders liggen om haar ogen weer dicht te doen. Toch leek de slaap haar niet te vatten, want ze bleef maar draaien. Een vreemd gevoel knaagde aan haar, iets dat ze niet kon beschrijven. Twijfelend wreef ze met een pootje over haar buikje. Was ze misschien ziek? Tigerkit schudde haar hoofdje. Nee ze had niets verkeerds gegeten of gedaan, ze kon niet ziek zijn. Op een sloom tempo liep ze naar buiten. Het kamp zag er vredig uit en toch. Zonder er echt bij na te denken sloop ze de tunnel in naar de dirtplace. Vanuit hier kon ze ongezien het territorium in lopen. Alles om haar moeder te vinden en te vragen wat het vreemde gevoel was dat ze had. Misschien was het allemaal om Dewstream. Haar tante, haar tante die schreeuwde tegen haar moeder en haar. De kit probeerde dit even uit haar gedachten te zetten en zocht naar de geur van haar moeder. De geur van melk en Honeyfeather bereikte haar neusje. Opgewonden begon ze het te volgen, hopend dat ze haar moeder snel zou zien. Verwoed snuffelend kwam ze aan bij Winterstorm en Dotpaw. Er hing iets vreemds in de lucht.. iets onheilspellends. Ze had deze geur al eens eerder geroken, in de den van de medicine cat. Als het goed was, had haar moeder haar geleerd dat het bloed was, maar dit rook veel sterker. Net toen Tigerkit haar mond open wilde doen, gleed haar blik langs de twee ThunderClan katten. Iets dat ze uit het water hadden getild. Een oranje met witte vacht, gedrenkt in het rode spul wat je bloed noemde. De steen in haar maag werd in een secone zo groot dat ze haast niet meer overeind kon staan. Haar groene ogen schoten weid open, pupillen zo groot dat ze het groen bijna wegwerkten. Was dat.. 'MAMA!' Haar kreet vulde het hele bos. Het woord echode tussen de takken door. Wanhopig schoot Tigerkit naar voren en begon verwoed met haar pootjes tegen de vacht van haar moeder aan te drukken. 'Honeyfeather, word wakker!' riep ze verdrietig. Het poesje keek naar haar moeders ogen, deze waren glazig en leeg. Bang staarde ze Dotpaw en Winterstorm aan.

Winterstorm staarde naar het lichaam dat daar lag, ze hoorde nauwelijks wat Dotpaw zei. Ze wist dat ze Honeyfeather naar het kamp terug moesten krijgen, want ze konden haar hier niet laten liggen. Winterstorm opende haar mond om iets te zeggen toen ze plotseling iemand anders dichterbij hoorde komen. Ze draaide haar hoofd om, om te kijken wie het was en ze voelde meteen medelijden toen ze de kitten zag die aan kwam lopen. Ze besteedde er verder geen aandacht aan dat de kitten hier eigenlijk niet moest zijn, want het zou al een schok voor de kitten zijn om haar moeder zo te zien. Ze zag de reactie van de kitten en wilde het liefst dat dit niet was gebeurd. Waarom moest dit nou met Honeyfeather gebeuren? "MAMA!" Het was maar een woord, maar het liet haar haren overeind staan. Ze dwong haar haren om weer te gaan liggen en keek toe hoe de kitten naar haar moeder toeschoot en haar probeerde wakker te krijgen. Winterstorm zuchtte en liep langzaam naar voren. Ze duwde haar neus tegen de kitten aan. "Het spijt me, Honeyfeather is nu bij Starclan." Ze wilde dat ze dit de kitten niet hoefde te zeggen, maar ze had geen keus, de kitten zou het toch een keer moeten weten. Ze gaf de kitten een lik en probeerde haar te troosten. Ze richtte haar blik daarna op Dotpaw. "Ik kan Honeyfeather op mijn rug naar het kamp terug brengen als jij haar een beetje ondersteund." Zei ze tegen de apprentice. Ze moesten Honeyfeather naar het kamp brengen en dit was de enige manier die ze kon bedenken.

Het Thunderclan Territory boeide haar vandaag helemaal niet, de lucht niet, de bladeren niet. Het kon haar niets schelen dat alles ruiste in de wind of vrolijk kabbelde. Wat maakte dat ook uit? Het leven was tegenwoordig toch een groot zwart gat. Sinds Honeyfeather haar niet meer wilde zien voelde ze zich eigenlijk nog slechter. Ze zou het goed moeten maken, haar uitval.. Maar wat moest ze dan zeggen? Honeyfeather zou vast weglopen, omdat ze haar kits bedreigd had. Dat was ook een onvergeeflijke actie, ja, maar toch. Ze wilde Honey vertellen dat het nog anders kon, al geloofde ze de woorden zelf niet. Verschillende geuren drongen haar neus binnen; Dotpaw, Winterstorm, Tigerkit. Wat zou daar zijn? Een opschudding? Dan was er misschien iets om haar af te leiden.. Haar poten lieten haar van richting veranderen en ze begon sneller te lopen, net zolang tot ze er was en zag waar alle katten zich zorgen over maakten.

Wat? Dewstreams ogen werden groter en haar passen stopten, alsof ze niet verder durfde. 'Wat.. Wat is er?' Haar blik gleed naar de grond, waar het waarschijnlijk koude en stijve lichaam van haar zus was. De blik in haar ogen was glazig, er lag bloed.. Haar maag begon om te draaien, maar ze dwong haarzelf naar Honeyfeather toe te stappen en voorzichtig haar neus in haar vacht te duwen. 'Honey..' fluisterde ze, tranen begonnen op te wellen in haar ogen. 'Het spijt me zo..' Ze had het nog goed willen maken, maar nu? 'Wie heeft dit gedaan?!' Het verdriet dreigde woede te worden; ze kon niet geloven dat iemand haar zus had vermoordt. Waarom zij dan niet, die miserabele kat die ze was? Waarom haar zus, die door iedereen geadoreerd werd? Het was zo oneerlijk! Dewstreams kop zakte weer naar beneden, ze probeerde de tranen niet meer tegen te houden. 'May Starclan Light Your Path..' fluisterde ze zachtjes.

Tigerkits vacht stond recht overeind van ongemakkelijkheid. Nee, dit kon niet, dit kon niet! De witte poes, genaamd Winterstorm, legde haar uit dat haar moeder nu bij StarClan was. Dat mocht niet! Ze moest nog voor haar en haar nestgenootjes zorgen! Haar moeder zou haar nooit zomaar alleen laten, dat zou ze nooit doen. Winterstorm begon met het plannen van het verplaatsen van Honeyfeather's lichaam. Tigerkit zat er alleen maar verslagen bij. Ze was gaan zitten en maakte zich zo klein mogelijk. Het liefste zou ze nu verdwijnen, in het niets verdwijnen. De kleine poes keek naar haar moeder en volgde de krassen op haar lichaam met haar ogen. Een kat had dit gedaan, maar wie, welke kat. Wie kon er zo, zo bruut zijn. Plotseling verscheen Dewstream, haar tante. Haar tante die haar nog bedreigd had, die ruzie had gehad met haar moeder. De grijze poes bleef even verstijfd staan en keek geschokt naar haar zus die op de grond lag. Tigerkit's vacht ging wat meer omhoog staan. Waarom deed ze nu opeens wel alsof het haar iets kon schelen! Eerder nog had ze niet willen luisteren, was ze weggelopen, had ze haar zus van dingen beschuldigd die ze nooit zou doen. En nu, nu omdat ze dood was kreeg ze opeens wel de goede aandacht?! Tigerkit draaide haar hoofd weg van de grijze poes en weigerde haar aan te kijken. Als iemand Honey had kunnen vermoorden, was zij het wel. De manier waarop ze was uitgevallen, Honey had haar nog gezegd dat ze haar niet meer wilde zien.