My happiness looks like your head on a plate

Het was al een paar dagen geleden dat Sweetheart het kamp was binnengekomen samen met Cootsnarl, onder het bloed van de gene waar van ze hield. Runningtime was overleden door een roofvogel aanval en had haar hier, op deze verklote wereld achtergelaten. Gelukkig kon ze haar verdriet uiten bij Cootsnarl of bij de trainingen met Narrowpaw of Amberstorm. Toch bleef er een holle gevoel in haar borst. Een donkere plek. Haar hart was altijd gevuld met liefde maar nu pompte deze enkel drabbig zwart bloed door haar aderen. Runningtime was de enige kat die haar hart nog zachtjes liep kloppen maar zijn dood betekende ook de dood van haar laatste gevoelens. Haar hart was nu compleet versnipperd. De lucht was donker grijs gekleurd en het was zelfs al hier en daar aan het motregen. Sweetheart lag achterin de cave. De donkerste en meest afgesloten plek van de enorme grot waar alle vier de clans bevonden. Ze hoefde geen pottenkijkers wanneer ze met haar eigen zaken bezig was, haar mostnest was namelijk de enige plek waar ze even haar gedachthens op een rijtje kon zetten. Ze lag met haar kop op haar bemodderd poten. Doelloos naar buiten treurend terwijl de geur van de dikke mist haar neus vulde. De regen tikte zachtjes veder, echoden de diepe grot in wanneer de druppels de stenen grond aantikte. De zon was nog niet op maar de grote she-cat kon niet in haar nest blijven liggen. Haar massieve lichaam hees zich langzaam overeind voor ze haar stroeve spieren even uitrekte. Sweetheart gaf een korte lik over haar borst voor ze haar oren in haar nek plante en met grove pootstappen naar buiten liep. Weg van dit opgehoopte stel idioten die zichzelf de flans noemde.

- Sinclaw only

Samen leven met de vier clans had zo nu en dan wel wat goede dingen. Zo had Sinclaw met genot de geruchten over ene windclan kat, Sweetheart, aangehoord.
Schijnbaar had de kattin een soorgelijke naamsbekendheid als Sinclaw zelf. Dit was uiteraard interessant voor de zwart witte kattin die haar reach over de vier clans langzaam maar zeker probeerde uit te breiden. En toen ze dan ook hoorde dat haar liefje overleden was en Sweety zelf de emo der emo's was geworden wist Sin dat het tijd was om toe te slaan. Met harde realiteit en een 'positieve' blik zou ze de zwakke geest voor zich winnen. Want oh ja, katten die zojuist een lief verloren hadden waren zwak. Ze had het zo vaak gezien. Keer op keer weer vertrokken ze op verschillende manieren. En Sweetheart had zichzelf afgezonderd. Een perfecte reactie waar Sin op in zou kunnen spelen.
Dus. Nu terwijl ze naar de kat keek maakte ze zich rustig klaar. Schudde haar eigen pluizige vacht uit en stapte op Sweetheart af. "Zo jij hebt het zwaar." Mompelde ze droogjes op haar neerstarend met een halve grijns op haar lippen die haar ogen niet bereikte. "Denk je nou echt dat die dooie van je zou willen dat je hier zit te snikken als een kitten? Ik dacht dat je iets van een reputatie had om omhoog te houden. Of ben je soms niet Sweetheart?" Met haar oren iets naar achteren getroken staarde ze de kattin aan. Geen spoor van voorzichtigheid in haar houding aanwezig. Het zou makkelijker zijn om de kat eerst te breken en daarna rustig op te bouwen naar haar wens. Natuurlijk zou Sweetheart het niet zo zien. Maar heu. Geheimen moesten soms blijven bestaan nietwaar?