I wonder, I wonder, I wonder so much~!

De grauw wolken rolden eindeloos door de lucht terwijl een ferme lenteregen ritmisch neer tikte op de nieuwblad groene bladeren. Onder een varenstruik zat een gember, zwart en wit gekleurde poes te schuilen voor het natuurgeweld. Ze hief haar hoofdje en richtte haar heldere groen getinte ogen op de lucht in lichte verwondering. Het maakte haar toch nieuwsgierig hoe de natuur het altijd voor mekaar kreeg om zo te transformeren over de spanne van de seizoenen. Ze keek wat verrast op toen een ze een kat door de struiken zag lopen. "Hey!" Riep ze, zonder echt te kijken wie het was, "Als je wilt, kun je hier schuilen!"

Open!

Uit het niets was het gaan plenzen, echt gaan plenzen. Het leek alsof de sneeuw van afgelopen leaf-bare allemaal was gesmolten in de wolken en nu naar beneden kwam zetten. En natuurlijk liep hij weer op een plek waar zo goed als geen beschutting was. Lonewolf zuchtte eventjes. Het was niet leuk, maar hij kon het wel waarderen. De regen was niet koud, het maakte je koud door de wind die erbij stond. De kater schudde zijn korte vacht uit en huiverde, nu begon de kou tot hem door te dringen. Hij moest nodig een schuilplaats zien te vinden, anders was 'ie morgen ziek.
Net toen hij door een paar struiken liep, om zich heen kijkend om geen schuilplekken over het hoofd te zien, werd er opeens naar hem geroepen. "Hey!" Hij herkende de stem, maar kon zo snel niet meer op de naam komen. "Als je wilt, kun je hiet schuilen!" Toen hij bij de schuilplaats aankwam, herkende hij Wonderland. Hij glimlachte eventjes naar haar en schudde zijn vacht uit. "Dankje, Wonderland," miauwde hij vriendelijk en ging zitten, waarna hij zijn vacht droog begon te likken. "Denk je dat het nog lang gaat duren voordat het droog wordt?" vroeg hij daarna, nieuwsgierig, terwijl zijn grijze ogen op haar gericht waren.

Al snel was het duidelijk wie er door de regen aan het ploegen was. Het was iemand die ze al kende, Lonewolf. Hij nam ook dankbaar gebruik van haar aanbod en ze glimlachte wat onschuldig als respons. "Dankje, Wonderland," miauwde hij vriendelijk en ging zitten, waarna hij zijn vacht droog begon te likken. "Denk je dat het nog lang gaat duren voordat het droog wordt?" Vroeg hij vervolgens. Wonderland lachte vrolijk. "Geen probleem, ik kan toch niet toezien hoe een clangenoot half verzuipt?" Miauwde ze met een vriendelijke klank in haar stem, waarna ze haar eigen pels wat schoon begon te likken. "Ik heb werkelijkwaar geen idee, ik ben geen expert op het gebied van weer." Gaf ze toe, "Maar het is maar een lentebuitje, dus ik denk niet dat het echt een vreselijk lange bui is." Miauwde ze vervolgens. Toen zette ze plotseling een pruilmond op. "Wat is er dan? Zo vreselijk om hier vast te zitten met mij?" Plaagde ze.

Lonewolf draaide zichzelf een stukje, waardoor hij makkelijker bij zijn flank kon komen om deze droog te likken. ”Geen probleem, ik kan toch niet toezien hoe een clangenoot half verzuipt?” De kater keek op en glimlachte. Wonderland was een van de katten die wel aardig tegen hem deed. De andere bleven vaker uit zijn buurt, hij was te stil en niet echt Shadowclan achtig in hun ogen. Niet waardig om in de clan te zijn dus. Maar hij had zichzelf lang geleden afgeleerd om zich daar druk over te maken. ”Ik heb werkenlijkwaar geen idee, ik ben geen expert op het gebied van weer. Maar het is maar een lentebuitje, dus ik denk niet dat het echt een vreselijk lange bui is.” Lonewolf richtte zijn grijze ogen naar buiten toe en knikte.”Waarschijnlijk niet nee,” gaf hij Wonderland gelijk. ”Wat is er dan? Zo vreselijk om hier vast te zitten met mij?” hoorde hij haar daarna plagend miauwen. Lonewolf schoot in de lach. ”Helemaal niet! Hoe kom je daar nou weer bij,” miauwde hij vrolijk. ”Liever in jouw gezelschap dan ieder ander, jij bent tenminste aardig,” gaf hij toe, terwijl hij haar blik ontweek door verder te gaan met zijn vacht te wassen.

"Waarschijnlijk niet nee,” gaf hij Wonderland gelijk. Wonderland haalde plagerig haar schouders op. "Zie je? Positief denken." Moedigde ze hem rustig aan. Maar plotseling schoot hij in de lach om haar grapje. Een beetje verwonderd keek Wonderland hem glimlachend aan. Ze had zijn lach nog niet eerder gehoord. ”Helemaal niet! Hoe kom je daar nou weer bij,” miauwde hij vrolijk. ”Liever in jouw gezelschap dan ieder ander, jij bent tenminste aardig,” Wonderland grinnikte zachtjes. "Bijna iedereen is aardig, wanneer je ze de kans schenkt." Miauwde ze warm, "Trouwens, laat je lach eens wat vaker horen, klinkt prima als je het aan mij vraagt." Miauwde ze vervolgens op ietwat plagerige toon.

(Ik hoop dat ik mee mag/kan doen)

Mooncloud rende door de Pinewoods. Het regende heel erg hard, en zijn vacht plakte als een deken om zijn lijf. 'Mouse-dung, wat een rotweer !' mompelde de grijze kater terwijl hij struikelde. Daar zag hij een varenstruik ! Als een gek liep hij erop af. Zijn vacht trok zwaar aan zijn lijf en de regen hielp niet echt. 'Wonderland?' riep Mooncloud. 'Wonderland ! Lonewolf ! riep hij blij. 'Vinden jullie het erg als ik ook kom schuilen?' Hij wachtte het antwoord niet af en kroop onder de groene struik. Mooncloud zette zich makkelijk en begon het water uit zijn vacht te likken. Hij keek op. 'Als ik stoor ga ik wel elders zitten hoor', zei hij, terwijl hij besefte dat hij misschien een speciaal moment had verbroken. Hij stond al op om verder weg te gaan zitten.

Wonderland keek op toen haar naam werd geroepen en glimlachte breed en vrolijk toen ze nog meer gezelschap zag. "Hallo daar!" Miauwde ze op een vriendelijke toon, "Mooncloud, is het niet?" Vroeg ze vervolgens. "Kom erbij!" Snorde ze vervolgens vrolijk. Wat Wonderland betrof, leefde ze volgens de hoe meer zielen, hoe meer vreugd levensstijl. De kater begon echter al met weglopen. Met een licht verbaasde frons hield Wonderland haar kopje vragend scheef. "Waar ga je heen dan?" Vroeg ze vervolgens, terwijl een dikke regendruppel op haar neus viel. Ze trok haar kopje wat geschrokken terug en wreef over haar neusje met haar voorpoot.

"Waar ga je heen dan?" Vroeg ze vervolgens, terwijl een dikke regendruppel op haar neus viel. Ze trok haar kopje wat geschrokken terug en wreef over haar neusje met haar voorpoot. 'Oh, ik wou niet storen', glimlachte hij. 'Maar als je het niet erg vind blij ik wel graag in jullie gezelschap.' Hij keerde om en ging terug zitten. Met langzame teugen likte hij zijn vacht droog. Plots kon hij zich niet inhouden en luchtte zijn hart bij de twee katten. 'Weetje, ik voel me niet geaccepteerd .. Ik ben natuurlijk een Shadowclan kat, maar ik voel me .. Eenzaam, snap je?' Hij keek treurig naar zijn poten. 'Enkel bij jullie voel ik me goed', voegde hij er aan toe. Hij snorde. 'Jullie zijn echt vriendelijk.'

Onderwerp: Re: I wonder, I wonder, I wonder so much~!