The night is still young.

Het was warm. Like… echt warm. Heet. Te warm om te slapen. En dan had je natuurlijk nog van die katten die beweerden dat ze ’s nachts geen idee hadden wat ze deden, toenadering bij hem zochten en hun pelzen tegen hem aandrukte. Hij wist dat hij er uitzag als een cadeau gebracht door StarClan, maar dit was toch echt wel erg. Gheghe. Nee, hij meende niet wat hij zei. Of dacht eigenlijk, want in principe zei hij het niet hardop. Hm. In elk geval meende hij niet wat hij dacht. Zei. Dacht. Wat maakte het uit? Oké, geen conversaties meer in zijn hoofd. Oké. Maar in elk geval was hij heus niet zo arrogant. Sure, hij dacht wel dat hij de looks had, maar dat kwam omdat veel katten positief op hem reageerden wanneer hij naar ze knipoogde. En met katten bedoelde hij uiteraard she-cats. Naar toms knipoogde hij niet. Of soms om ze te irriteren. Je had ook toms die knap waren natuurlijk, maar zijn voorkeur ging uit naar she-cats. Wacht. Wat. Zucht. De warmte begon een invloed op hem te hebben, want hij had rare gesprekken in zijn hoofd. En hij wilde echt naar buiten gaan, want hij vond het verstikkend hier. En dus stond de RiverClanner op waarna hij langzaam naar buiten liep. Onderweg trapte hij op een staart. Hij riep luid zijn excuses door de grot met het gevolg dat een paar katten boos naar hem sisten. Snel rende Thistlepaw de grot uit voordat ze nog kwader op hem zouden worden. Hij was een onschuldig schepsel op de wereld gebracht door zijn al even onschuldige moeder; ze mochten niet boos op hem zijn. Of op haar. Of op wie dan ook. Thistlepaw liep rustig door het gebied heen en merkte dat Silverpelt boven hem de boel al verlicht had. Doordat hij te veel naar boven aan het kijken was en niet voor zich, miste hij de afdeling die zich vlak voor hem bevond en struikelde. Hij kon zijn klauwen nog net op tijd in de grond steken alvorens op zijn bek te gaan, maar zijn hart sloeg wel over. Eigenlijk alsof hij een prachtige she-cat zag. Daar was het mee te vergelijken. In elk geval werd hij al iets rustiger en ging naar beneden. Hij liet een genietend geluid ontsnappen toen hij zijn poot in het water liet rusten en liet zijn blik weer naar Silverpelt glijden, denkend aan zijn grootouders die nu op hem neerkeken.

Thistlepaw had niet gedacht dat iemand hem daadwerkelijk zou achtervolgen na zijn actie in de grot, maar ergens had hij het zich wel kunnen indenken. Alleen had hij echter wel verwacht dat als iemand hem zou achtervolgen dat diegene zijn eigen mentor zou zijn, hoewel die kans ook wel weer klein leek omdat zijn mentor steeds ouder werd en het steeds moeilijker voor hem werd om trainingen te geven aan Thistlepaw. Nou ja… ‘trainingen’ was een groot woord, want alles wat Thistlepaw moest doen voor zijn mentor was gaan jagen. Hij kreeg geen vechttechnieken meer aangeleerd en had zichzelf daarom maar aangewend om elke ochtend even te gaan rennen zodat zijn spieren opgewarmd bleven en zijn uiterlijk zo robuust zou worden als de meeste RiverClanners al ze ouder werden, hoewel hij niet dacht dat dat een probleem zou worden. Hij merkte nu al dat hij dezelfde bouw van die van een gemiddelde jonge tom cat ging hebben en dat hij echt wel groot zou worden. Hij was nu al groter dan de gemiddelde apprentice, maar zijn karakter zorgde er vaak voor dat anderen zich daar niet geïntimideerd door voelden. Het was niet dat hij niet durfde te vechten of niet kwaad durfde te worden, maar hij zag er vaak het nut niet van in. En bovendien dacht hij dat het wereldschokkend zou zijn als hij eens kwaad zou worden en dat wilde hij de andere katten niet aandoen. Maar goed, hij hoorde dus geluid en nam aan dat iemand hem achtervolgd was. Alleen niet diegene die hij in eerste instantie in gedachten had. Nee, het was een ShadowClanner. Een she-cat. En hoewel ze aan de jonge kant leek, zag Thistlepaw nu al hoe mooi ze later wel niet zou worden. Het geluk leek ook echt aan zijn kant te staan, want ze was nog vriendelijk ook. “Dat is maar hoe je het bekijkt,” zei hij met een knipoog tegen haar. “Je kunt het ook als iets stoers zien omdat ik mezelf zo wist te herpakken. Ik durf te wedden dat je dat nog niet veel toms hebt zien doen in je eigen Clan.” En even stak hij zijn kopje fier omhoog. “Heb ik je trouwens wakker gemaakt, prinses? Mijn excuses alvast als dat zo is. Ik moet echt eens leren wat stiller te zijn als anderen nog slapen.” Hij grinnikte en schoof vervolgens een beetje op zodat ze langs hem kon liggen als ze dat wilde. Wat ze vast wel wilde. Want wie wilde nu niet naast hem liggen, right?

Thistlepaw haalde zijn schouders op bij haar vraag. Vond hij zichzelf geweldig? Misschien wel een beetje. Hij vond dat hij humor had en ook wel een beetje de looks, maar dat idee kreeg hij vooral vanwege al die she-cats die zo naar hem keken en aandacht bij hem zochten. Dan kreeg je vanzelf een gezonde portie kapsones, maar daar leek deze ShadowClanner niet van gediend te zijn. “Ik moet wel, want niet veel anderen katten denken hetzelfde,” zei hij op een redelijk dramatische toon. Natuurlijk had hij wel door dat ze beledigd was en dat ze hem misschien zelfs wel een arrogante zak vond, maar om eerlijk te zijn was hij een kat die vrij weinig tijd aan negatieve reacties van anderen besteedde en het zich daarom dus niet aantrok als iemand geïrriteerd leek te zijn door zijn aanwezigheid. Als ze er echt zoveel last van hadden, moesten ze maar weggaan. Hij haalde opnieuw zijn schouders op toen hij haar opmerking hoorde. “Dan niet, maar ik kan je vertellen dat het uitzicht hier prachtig is.” Toen grijnsde hij een tikkeltje vals. “En dat komt niet alleen omdat ik hier lig.” Hij liet een gierende lach ontsnappen en sloeg even met zijn andere poot naast zich op de grond terwijl hij grinnikend zijn kopje schudde. Die opmerking had hij natuurlijk expres laten volgen zodat ze weer met haar ogen zou rollen en mogelijk nog harder liet blijken dat ze hem arrogant vond. “Oh kom op,” zei hij grijnzend. “Denk je nu echt dat ik zo erg ben? Sure, ik heb een gezonde portie kapsones, maar het is niet dat ik mezelf het einde vind. Ik kan best aardig zijn.” Hij trok een pruillipje naar haar. “Ik weet hoe ik overkom, geloof me, maar ik ben best redelijk. Vraag het maar aan Littlepaw van mijn Clan. Zij is mijn beste vriendin en zij vindt het prima met me vol te houden.” Hij lachte nogmaals, schudde zijn kopje en richtte zijn ogen weer op de poelen die zich voor hem bevonden.

Het enige waar hij haar op een oprechte manier mee kon laten reageren, was als het over het uitzicht ging (en als hij zichzelf daarbij niet betrok). Deze ShadowClan apprentice leek duidelijk niet te genieten van zijn humor en Thistlepaw rolde op een dramatische manier met zijn ogen. Hij had gehoopt dat hij eindelijk iemand had gevonden die wel wat kon met zijn gezonde portie kapsones, maar helaas. Het was weer zo’n apprentice die veel te serieus was en nergens tegen kon. En dat had hij weer. In plaats van dat er een leuke apprentice hem volgde die echt eens kon lachen met zijn grappen zat hij weer opgescheept met dit geval. Hij ging zijn gedachten uiteraard niet hardop uitspreken, want dan kreeg hij waarschijnlijk nog een klap voor zijn kop ook. De RiverClan tom draaide zijn kopje toen ze het over een visje had en keek naar het water. Hij zag inderdaad een visje zwemmen en zijn eerste reactie was om het uit het water te vissen (dat pun tho), maar dan zou de ShadowClanner waarschijnlijk weer kwaad worden en dan begonnen ze weer van vooraf aan. “Inderdaad heel mooi,” zei hij dan ook weinig overtuigend terwijl hij langs zijn lippen likte en het visje bijna hongerig met zijn ogen volgde. De Clans hadden al zo weinig prooi, maar het zou bijna jammer zijn om hier te jagen en dus hield hij zich koest. Voor zover dat ging dan toch. “Ik ben trouwens Thistlepaw. Aangenaam om kennis met je te maken.” Dat laatste gedeelte kwam er iets minder overtuigend uit dan hij wilde, maar hé. Dan had ze maar aardig tegen hem moeten doen vanaf het begin. Hij richtte zijn blik weer terug op de poelen en onderdrukte een zucht. “Het is hier anders dan thuis,” liet hij onverwachts volgen en even, heel even maar, klonk er misschien een kleine ondertoon van heimwee in zijn stem.

Thistlepaw richtte zijn blik opzij naar de she-cat die zich voorstelde als Serpentpaw en voor de eerste keer sinds ze elkaar ontmoet hadden, verscheen er een glimlach op zijn gezicht die niet flirterig bedoeld was. “Je ouders hebben een mooie naam voor je uitgekozen. Heel toepasselijk voor jou en je Clan.” Voor haar omdat ze zelf zo giftig kon reageren als iets en voor haar Clan omdat ShadowClan er nu eenmaal om bekend stond dat ze de “gevaarlijkste” namen uitkozen en gaven aan hun warriors. Thistlepaw had eigenlijk evengoed een naam kunnen zijn voor een ShadowClanner. Thistlepaw vroeg zich af hoe zijn ouders op het idee waren gekomen om hem deze naam te geven, want tot nu toe leek het er niet echt op dat zijn karakter ook maar iets leek op een doorn. Misschien de kleur van zijn vacht? Waren doorns niet bruin van kleur? Zijn aandacht werd weer getrokken door Serpentpaw toen ze weer iets zei over het visje en deze keer vatte hij de hint duidelijk op. “Oké dan,” zei hij en er klonk enthousiasme in zijn stem door terwijl hij rechter ging zitten. Hij overwoog om een plagerige opmerking te maken en arrogant over te komen, maar dat leek misplaatst. Niet alleen voor deze prachtige omgeving, maar ook omdat ze nu eindelijk een beetje met elkaar konden opschieten en hij had idee had dat ze hem dadelijk echt nog eens een klauw in zijn nek ging steken als hij zich nog een keertje arrogant gedroeg. Hij stak zijn poot uit en hield zich op een goede afstand van het water zodat de vis hem niet zou kunnen opmerken. Serpentpaw had geluk met haar pels, want zij viel sowieso minder snel op midden in de nacht. Het enige wat haar op dit moment kon verraden, waren haar blauwe kijkers. De vis zwom nietsvermoedend dichterbij en Thistlepaw voelde dat elk spiertje in zijn lichaam zich aanspande voor dit moment. De vis had nog altijd niets in de gaten, zwom dichterbij en… met een flits schoot Thistlepaw’s poot door het water en viste hij de vis uit het water. Hij gaf het een harde klap met zijn poot en beet het vervolgens zodat het dood was. Vervolgens draaide hij zich trots zijnde naar Serpentpaw toe en liet haar de prooi zien. “Dat was inderdaad heel erg bevredigend,” sprak hij.

Het was een beetje vreemd om complimenten te horen van een kat die net nog allesbehalve blij leek te zijn met zijn aanwezigheid, maar het was zeker een leuke aanpassing en dus had Thistlepaw besloten om zijn plagerige opmerkingen voor zich te houden. Misschien moest hij zijn arrogante, flirterige opmerkingen vanavond sowieso maar voor zich houden, sinds ze er echt niet van gediend leek te zijn. Normaal gezien zou hij zich daar niks van aantrekken en dat juist als een reden zien om er langer over door te gaan, maar dan ging ze waarschijnlijk weg en dan was de lol er ook wel een beetje vanaf. Bovendien was het ook wel leuk om het direct goed met iemand te kunnen vinden zonder dat hij meteen werd afgesnauwd. Wat het nog specialer maakte, was dat ze van ShadowClan was en dat deze katten er juist bekend om stonden niet te socialiseren met katten buiten hun Clan. Hij vond het leuk en bewonderde haar er ook wel voor dat ze de warrior code en haar Clan voor heel even de rug toekeerde om bij hem te zijn en enthousiast te zijn over zoiets simpels als een vis vangen. Er mochten zeker wel meer katten zijn met hetzelfde karakter als zij. Naar zijn idee waren de meesten nog ietwat stijf, ook al was het duidelijk dat de meeste katten de reis al geaccepteerd hadden en zich nu wel naar elkaar begonnen te wenden. De elders leken er in elk geval geen probleem mee te hebben om met elkaar te praten, maar dat was op een normale Gathering ook al nooit geweest als hij het zo mocht geloven. Hij grinnikte toen Serpentpaw haar woorden sprak. “Ik denk dat jij weer andere dingen kunt waar ik nooit het geduld voor zou hebben,” sprak hij. “Maar ik vind het feit dat we kunnen vissen en kunnen zwemmen inderdaad een heel groot voordeel. Maar als ik op een konijn probeer te jagen, geraak ik veel te snel buiten adem en dat vind ik dan wel weer jammer. En zo heeft elke Clan wel zijn specialiteiten.” Hij glimlachte naar haar. “Maar ik kan je anders wel leren om hier een visje te vangen?” vroeg hij met een knipoog naar haar. “De Clans zijn bij elkaar, Serpentpaw. Waarom zou het slecht zijn als we wat van elkaar leren? Het is toch een goed ding als we alle Clans van meer prooi kunnen voorzien? Plus ik denk niet dat Tallshadow het je kwalijk zou nemen als je iets voor een andere Clan probeert te doen. Butterstar daarentegen.” Hij rolde met zijn ogen en keek weer terug naar the Starpools, geen zin hebbende om de nacht te ruïneren door over zijn stijve leader te praten.

Hij grinnikte toen hij zich besefte dat hij al juist had gereageerd op haar twijfels voordat hij echt haar gezichtsuitdrukking in zich op had kunnen nemen. Aan de andere kant was ze nog altijd een ShadowClanner en ShadowClanners stonden er om bekend dat ze liever geen hulp hadden van anderen. Ze waren er te trots voor, hoewel deze apprentice haar trots wel opzij leek te willen zetten om meer te kunnen leren over hoe RiverClanners joegen. Thistlepaw wilde maar wat graag leren hoe je op een effectieve manier kon jagen als er overal modder lag, dus misschien zouden ze nog eens met elkaar af kunnen spreken zodat zij hem dat uit kon leggen. Het zou misschien wat raar zijn dat ze dan beiden kwaliteiten hadden die van beide Clans kwamen, maar was dat juist geen goed ding? Hij was er vrij zeker van dat Tallshadow haar er niet verantwoordelijk voor zou houden. Butterstar zou waarschijnlijk woest op hem zijn, maar dat nam hij er maar wat graag bij. Het was zeldzaam dat een ShadowClanner ook maar iets over RiverClan wilde leren en Thistlepaw wilde maar wat graag gebruik maken van deze gelegenheid. “Misschien,” zei hij twijfelachtig toen ze het had over kwaliteiten van hun leaders die ze beiden van elkaar konden overnemen. “Maar ik denk dat het als er echt op aankomt dat Tallshadow genoeg pit zal hebben, hoor. Hij heeft ShadowClan tot nu toe toch nog altijd in goede banen geleid?” Ja, ShadowClan had tijdens de reis verliezen gehad, maar dat had RiverClan ook en dat was niet per se te wijten aan het regime van de leaders. Soms waren het ook gewoon domme ongelukken of katten die het heft in eigen poten namen en dat moesten bekopen met hun leven. Thistlepaw hield zich nu niet bepaald aan de warrior code, maar hij was intelligent genoeg om te weten wat hij wel kon doen en wat beter niet. Hij grinnikte toen ze het vervolgens over water had. “De enige reden dat jullie water naar vinden, is omdat jullie er zo vaak slechte dingen over horen. Katten die verdrinken, katten die doordrenkt raken met het water en white- of greencough krijgen en noem maar op. Maar als je de baas bent van het water en weet welke stromingen je wel kan gebruiken en welke niet, valt het nog behoorlijk mee. Bovendien is vissen echt wel het veiligste wat je kunt doen met water, geloof me.” Hij gaf haar een knipoogje. “Allereerst moet je zo voor het water gaan staan dat je makkelijk kunt uithalen als er iets voorbij zwemt, maar dat je schaduw niet direct op het water valt en je reflectie ook niet. Het makkelijkste is dat je wacht totdat je een vis jouw kant op ziet zwemmen en direct uithaalt met je poot zodra hij in de buurt is. Het zal misschien niet van de eerste keer lukken omdat een vis heel erg glibberig is en omdat het gevoel van richten misschien niet gemakkelijk gaat als het gaat om in het water mikken, maar na verloop van tijd zou het beter moeten gaan.” Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. “En onthoud dat ik bij je ben en kan ingrijpen als er iets gebeurt.” Deze keer verdween zijn plagerige ondertoon en keek hij haar op een serieuze manier aan. Ze kon hem vertrouwen.