You can call me queen bee

Onderwerp: You can call me queen bee do 8 jun 2017 - 15:50

I h've been fighting since I was a child

Xena's amberen oogjes glommen en haar pikzwarte vacht was nat van het zweet. Haar nu nog niet zo scherpe nageltjes waren uitgeklapt en ze stond in een aanvallende positie naar een boomstam gericht. Opnieuw sprong ze erop af, klauwen en bijtend in de groeven die ze alle vorige keren al gemaakt had. Dit was haar trainingsstam. Eerst had ze een steen geprobeerd, maar die was te hard geweest en dat had pijn gedaan. Ze zou later wel op stenen oefenen, en daarna op katten. Eerst moest ze laag beginnen, onderaan de ladder. Hijgend stapte het jonge poesje weer achteruit. Voor anderen zag dit er gewoon uit als een kitten die wat speelde, maar voor haar was het serieuze vechttraining.

+Tanguy eerst c:

Met zijn crèmekleurige staartje trots omhoog paradeerde de jonge kitten over het terrein. Ondanks dat hij nog niet echt besefte wat het betekende, had hij tijdens de laatste dagen wel in de gaten gekregen dat zijn vader een hoge rang had binnen deze groep van katten. Natuurlijk wist Tanguy nog niet dat er groepen waren die veel indrukwekkender waren. Nee, voor hem was dit de wereld. En hij was de zoon van de baas van die wereld.

Al snel kwam hij per toeval zijn zusje tegen, die… Tja, wat deed ze eigenlijk? De lichte kitten ging zitten en keek vanaf een afstandje toe. Hij zag hoe Xena met een grote boomstam aan het spelen was, maar hij snapte niet helemaal waarom. Of toch, hij snapte niet waarom hij niet was uitgenodigd. "Wat ben je aan het doen?" vroeg hij na een aantal tellen.

I h've been fighting since I was a child

De grote poes greens haar scherpe tandjes bloot naar haar broertje, tandjes die wit afstaken tegen haar pikzwarte pels. "Ik train!", antwoordde ze, op een toontje dat echt zei van; snap je dat nu niet? Zo dom was Tanguy nu toch ook weer niet zeker? Nee, ze deelden bloed, bloed van haar kon nooit zo dom zijn. Maar misschien wel dommer dan haar. Zoals hij ook niet zo sterk was, waarschijnlijk toch niet. Xena trainde überhaupt veel meer. "Wil je spajjen?!", vroeg ze daarna, nog wat moeite hebben met de 'r' klank. Maar al bij al kon ze wel al goed spreken! Trainen op een échte kat zou nog beter zijn voor haar vechttechnieken, want zo'n stomme boomstam vocht natuurlijk niet echt terug. Ze gaf nog een laatste trap tegen de kapot gekrabde boomstam en keerde zich toen volledig naar haar lichtgekleurde broertje.

Tanguy hield zijn hoofdje wat schuin toen hij te horen kreeg dat zijn zusje "trainde". Hij snapte wel wat dat was, maar in zijn ogen was dat iets voor grote, volwassen katten om te doen. Het was niet iets wat hij op dat moment de moeite vond om te doen. Sparren klonk daarentegen al een stuk aantrekkelijker, want dat klonk een beetje als spelen en dat was iets wat hij nog wel graag deed. Het lichte katertje zakte wat door zijn pootjes, met zijn spieren gespannen en klaar om te reageren... Wat heel groots klinkt, maar wat het eigenlijk niet was. "Kom maar op!" zei hij, wachtend op de eerste "move" van Xena.

I h've been fighting since I was a child

Xena greens haar tandjes bloot. Haar scherpe tandjes leken nog witter op de donkere achtergrond van haar pikzwarte vacht. De grote kattin zette zich klaar in een soort van aanvalshouding, al was die verre van perfect. Ze duwde zich af op haar achterpoten en met uitgetrokken klauwen stortte ze zich op haar broertje; zich niet bewust van het feit dat haar klauwen dan wel geen boomstam pijn deden, dat Tanguy wel degelijk pijn kon voelen. Ze had nog nooit eerder met hem getraind, hoe moest ze dat dan weten? Alles wat ze wist was dat vechten mét klauwen gebeurde, en voor haar was dit een gevecht.

Natuurlijk was Tanguy nog veel te jong om te beseffen dat hij, een kitten die tot nu toe hooguit eens spelend met een poot naar zijn nestgenootjes sloeg, waarschijnlijk niet in staat zou zijn om van zijn "getrainde" zusje te winnen. Dit tekort aan kennis en ervaring zorgde er dan ook voor dat hij niet op tijd weg kon springen toen Xena op hem af sprong. "Auwauwauw!" jammerde hij toen hij de scherpe klauwtjes van zijn zusje op zijn schouder voelde, waarbij hij achteruit kroop in een poging haar van zich af te schudden. Dit was niet wat hij had verwacht bij "sparren".

I h've been fighting since I was a child

Xena pruilde toen haar broertje al jammerend wegsprong. Kom op, een boomstam jammerde niet zo! Sinds wanneer was hij zo'n kleine kitten? Misschien sinds ze allebei nog maar 2 manen oud waren, maar dat kwam niet bij haar op. Ze snoof even verontwaardigd en ontspande zich weer, haar klauwtjes nu ingeklapt. Ze schudde haar lange zwarte vacht wat uit en keek hem geïrriteerd aan. "Wat?!", vroeg ze hem, haar stem duidelijk niet heel blij. Ze dacht dat hij wou sparren, niet dat hij zich wou gedragen als een jammerbaby! De katers van tegenwoordig, hmpf.

Tanguy begon instinctief zijn pijnlijke schouder te likken. Het had misschien niet zo veel nut met zijn pluizige vacht, maar dat kon hem op dat moment niet veel schelen. Hij keek weer naar zijn zusje toen zij hem weer aansprak. "Dat deed pijn!" riep hij terug, waarna hij nog een laatste likje over zijn schouder gaf. "Waarom gebruikte je klauwen?" vroeg hij vervolgens. Hij was eraan gewend om alleen te spelen met ingetrokken nagels, dus dit was een verwarrende situatie voor het jonge katertje.

Onderwerp: Re: You can call me queen bee