Boys, boys, boys.

Swiftclaw maakte zich zorgen om Fawnstep, maakte zich zorgen om haar hele familie en wist daardoor moeilijk ontspanning te vinden. Zonder dat de rossige kattin het ook door had, bleef ze maar ijsberen terwijl ze alle namen van katten langs ging waar ze zich zorgen om maakte. Deerkit, Fawnstep... Ja en wie niet. Er was zoveel drama in haar familie aan de hand dat Swiftclaw langzaam gek leek te worden. Zoals nu, ze bleef maar ijsberen en nog steeds had ze het niet echt door. Wat als haar moeder, Innerstar, gewoon niet gestorven was? Dan had haar zus niet perrongeluk blind op een kitten gestaan, dan had Roughflower nog geleefd en was alles nog zo goed als in orde geweest. Ja, er was altijd wel drama geweest in haar familie. Zo was haar moeder niet samen geweest met haar ex-partner, haar vader, Flamepath, toen zij geboren was. Flamepath, hoe zou het met haar vader zijn? En zo bleven haar gedachten door gaan, en door gaan, en doorgaan. Tot ze tegen iemand anders op botste.

Feel free~

Sinds de journey was Hazelnut een stuk minder rebels geworden. Er was geen reden meer om plezier te maken en te genieten van het leven. Alle katten waarmee hij apprentice was geweest, zijn vrienden en vriendinnen, hadden zich bij Starclan gevoegd. Ze waren allen een vreselijke dood gestorven en dat stak. Het was niet dat Hazelnut eronderdoor ging, nee, het maakte hem juist sterker en onafhankelijker, al kon hij hierdoor soms nogal bot of kortaf overkomen. Nu was hij gelukkig wat beter gezind dan de weken die gepasseerd waren en was hij van plan om wat te gaan jagen , toen Swiftclaw plots tegen hem op botste. Hazelnut was wat te laten om haar te ontwijken en richtte zijn oren verrast, door haar plotse aanwezigheid, naar voren. Op hetnsoetje van de poes stond een frons die ze de afgelopen dagen al met zich mee had gedragen. "Swiftclaw," mompelde hij kort schudde even met zijn kop om zijn verwarde halflange vacht terug wat plat te krijgen.

Geschrokken stapte ze naar achteren toen ze tegen Hazelnut aan was gebotst, recht met haar snoet. Ze wreef met haar poot langs haar neus en keek vervolgens de kater aan toen hij haar naam uitsprak. "Sorry," mompelde Swiftclaw en schudde vervolgens haar rode vacht uit, waarna ze beschaamt naar haar poten keek. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, moest ze zich verantwoorden? Moest ze een excuus bedenken en vervolgens weg lopen? Wat moest ze doen. In plaats daarvan staarde ze maar gewoon naar haar poten, wachtend op wat er zou gebeuren, omdat ze het gewoon weg even niet wist. Dit was niet de poes die Swiftclaw behoorde te zijn. Ze was normaal recht voor z'n raap, net als haar moeder. Zeker van zichzelf en duidelijk, sterk, onafhankelijk en spontaan. Daar was nu even helemaal niks van te merken.

De kater fronste even bij de reactie van de poes die, na haar verontschuldiging, precies niet wist wat te doen of te zeggen. Hij liet zijn kopje even schuin hangen en wilde bijna zelf weg stappen, toen hij toch maar zijn mond opentrok. "Is er iets? Je loopt al een paar dagen rond met een bedrukt snoetje." vroeg hij uiteindelijk toch. Er waren wel meerdere katten die rondliepen met zo'n emotie, maar bij haar was het hem gewoon opgevallen. De botsing van daarnet was hij al lang vergeten. Hij was nooit echt iemand geweest die dingen liet aanslepen. Daar werd je alleen maar ongelukkig van. Even beet hij op zijn lip toen hij daaraan dacht. Het was niet dat hij de doden vergat. Hij stak deze enkel in kleine doosjes, klaar om ze ooit nog eens open te doen. Maar daar had hij nu geen tijd voor. De clan had hem namelijk nodig.

Swiftclaw keek op toen Hazelnut haar vroeg of er iets was. Ja natuurlijk was er iets. Haar moeder was dood, Roughflower was dood, er waren zoveel katten dood, hun gebied was starclanverdomme dood. Swiftclaw slaakte een zucht. Haar blik was kort wild geworden, misschien zelfs boos. In plaats daarvan schudde ze met haar kop en glimlachte ze zwakjes. "Ja, wat is er niet," zuchtte ze toen maar. Het liefst verzette ze haar gedachten meteen. Ze vroeg zich af of ze ooit weer kon ontspannen, de Swiftclaw van vroeger kon zijn. Maar dat was onmogelijk. Want toen haar moeder stierf, Roughflower verdween en uiteindelijk dood bleek te zijn en ze hun gebied achter hadden gelaten, was de oude Swiftclaw ook gestorven en nu moest ze weer opnieuw ontdekken wie ze was.

Hij trok even met zijn oor bij het horen van haar antwoord. Hij was natuurlijk niet de enige die geleden had de afgelopen moons. Iedereen was wel iemand kwijt geraakt. Hazelnut had zich hier gelukkig over weten te zetten in zijn ééntje, maar niet iedereen ging daar zo snel over als hij. "Wil je er even met me op uit, even weg uit deze drukte?" stelde de kater uiteindelijk voor aan haar. "Even alles op een rijtje zetten?" voegde hij er nog stilletjes aan toe en zette een stap vooruit. Zijn oren stonden afwachtend naar voren en zijn kopje had hij ook wat laten zakken. "Alleen is ook maar alleen, dus wat gezelschap is niet mis."

Swiftclaw glimlachte hartelijk bij de woorden van Hazelnut. Dat was fijn, een clangenoot die er voor een clangenoot is. Of misschien een goede vriend die er voor zijn vriendin is. Ja, zo hoorde het. Swiftclaw knikte daarom ook op zijn voorstel en haalde even een keer diep adem. Ze wilde van dat akelige gevoel af en gewoon verder gaan met het leven. Ze miste zoveel, zo enorm veel, dat het moeilijk was om oprecht gelukkig te zijn. Om goed verder te kunnen gaan. Maar ze stond er niet alleen voor. Ze had Flameleap en Hazelnut, twee ontzettend goede vrienden. En natuurlijk had ze haar geweldige broer, Leopardspirit en haar andere siblings die er ook waren. Ondanks alle verliezen was ze niet alleen en had ze nog genoeg om op te kunnen bouwen. Want ze was ook niet de enige met het gevoel die zij had, ze was niet de enige die vrienden en familie had verloren, die haar thuis had verloren. "Waar zullen we naar toe?"

Het duurde niet lang voordat de poes instemde met zijn voorstel en Hazelnut richtte zich dan ook meteen op. "Ik heb gehoord dat er grote plassen water zijn gevonden, Starpools. Wacht dacht je ervan dat we daar eens een kijkje gingen nemen?" Hij was er zelf nog niet geweest en als er al een plek was die hen dichter bij Starclan bracht en hen de kans gaf om het verleden achter zich te laten, was het wel daar. Het was niet dat ze echt alles achter zich moesten laten natuurlijk. Gemis mocht er zijn. "Nadien kunnen we altijd wel gaan jagen of eens een kijkje nemen bij die Tribe katten." Dat laatste zei hij met een klein grijnsje. Het onbekende gaan bekijken en inspecteren was meer is van hem, iets waar hij als apprentice mee in de problemen was gekomen. Maar nu, nu kon dat wel.