Mirror mirror on the wall, who is the most terrible of them all?

De zwarte kattin haalde een keer diep adem terwijl ze haar ogen sloot. Op een open veld als deze voelde ze zich niet bepaald thuis, maar er was sowieso al geen plaats meer waar ze zich thuis voelde. Thuis was waar ze familie had, en haar familie leek stukje bij beetje ook steeds meer te verdwijnen. Haar dochters verdwenen één voor één uit deze wereld, en het monster dat ze was had zelfs nog haar eigen kleindochter naar StarClan geholpen. Haar moeder was er ook niet meer om haar te steunen, en haar andere siblings sprak ze bijna nooit meer. Maar wie wilde er nu ook spreken met zo'n zwart schaap. Ze was altijd al een zwart schaap geweest, en ze zou het altijd blijven ook. Elke keer, net wanneer alles goed leek te gaan, kwam er wel weer iets tussendoor wat het verpestte. Er moest een vloek op haar rusten, dat moest het zijn. Dat ze hier in de open lucht met haar ogen gesloten zat was misschien geen goed idee, maar ergens boeide het haar allemaal niets meer. Alles was al van haar afgepakt. Haar familie, haar eigenwaarde, alles. Ze ademde nog wel, haar hart klopte ook nog, maar het gevoel van leven was allang al uit haar weggevloeid.

[ T a l l s h a d o w ]

Deze plek was bijna magisch, vol met onvoorziene zaken en hoeder van mystieke rituelen. Tenminste, zo zag Tall het. Voor anderen zou dit vast een van de saaiste plekken ter wereld zijn, en voor weer een ander zou het volkomen normaal zijn. Niet slecht niet goed, gewoon normaal. De shadowclan leider kon zich niet indenken hoe zulk soort katten in leven bleven. Het was toch saai als elke dag hetzelfde was? In zijn leven was de zwarte hoop in de verte bijvoorbeeld een stof die binnenkort zou proberen de wereld over te nemen als Tall en wat kittens er niet snel wat aan deden. In andermans leven was het... Fawnstep? Oké, hij had er verkeerd naar gekeken, blijkbaar was andermans leven ook redelijk interessant, want, wat deed de poes hier?

i desire the things

that will destroy me in the end

Het was niet verstandig om hier in het open veld te gaan zitten. Roofvogels konden haar zwarte vacht er makkelijk tussenuit pikken en het was nu ook weer niet dat de kattin groot en sterk was dat ze zich los zou kunnen vechten uit de klauwen van een grotere vogel. Een kleinere zou nog wel gaan, maar een grote zou moeilijk worden. En toch zat ze hier. Misschien maakte het ook allemaal niets meer uit, immers had ze niemand meer. Ze had niets meer. StarClan had alles al van haar afgepakt. Het volgende wat ze van haar konden pakken, was haar leven wat toch niets meer waard was.
Fawnstep keek op toen ze pootstappen hoorde, iemand was in haar buurt. Langzaam opende ze haar helderblauwe ogen en zag een eindje verderop haar leader staan. De kater die enorm close was geweest met haar grijze zusje. Een zusje wat ook van haar was afgepakt, op een andere manier maar toch. Wat deed hij hier? Het zou vast een kwestie van een paar secondes zijn voordat hij door zou lopen. Dat deed iedereen wanneer ze haar zagen.

TALLSHADOW | THE HIGHLANDS

♔ nickdiazfan

Het duurde niet lang voordat de poes hem had opgemerkt, en Tall zich geroepen voelde naar haar toe te huppelen. No judging please, deze velden waren zeer gek, paarse bloemen maakten normaal wandelen zwaar, en dus was de leader verschillende manieren aan het uitproberen om er beter doorheen te komen. Vandaar het huppelen, en de dramatische slipstop toen hij bij Fawn aangekomen was. Onderschat nooit de snelheid die iemand kan maken met huppelen. "Hello there," Mauwde hij, de poes een beetje onderzoekend aankijkende, ze zag er niet uit alsof ze echt veel lol had in hier zitten, en aangezien hij clanleader was, was het zijn taak om ervoor te zorgen dat de lol terug zou komen. Vandaar dat hij op de grond plofte, en haar veelzeggend aankeek. "Spill sister," Technisch gezien niet zijn sister, maar hij was niet technisch dus dan maakte het niet uit right?

i desire the things

that will destroy me in the end

Misschien had ze kunnen lachen om de leader die door het hoge gras heen kwam huppelen. Er was een grote kans geweest dat ze dat had gedaan,
mocht haar leven normaal geweest zijn. Zonder het oneindige ongeluk wat ze leek te hebben. Maar haar leven zou nooit meer normaal zijn, daarvoor zat ze er nu al te diep in. Ze had veel teveel verloren. En niet alleen haar dierbare, ze was ook zichzelf kwijtgeraakt. Want toen ze geboren was had haar moeder potentie in haar gezien, haar vader had in zijn hoofd gehad dat ze een trotse warrior zou worden. Eentje die als twee druppels water op haar moeder Innerstar leek, maar dan misschien iets minder gespierd en wat vrouwelijker gebouwd. Maar zo had het nooit mogen zijn. Ze was kittens verloren, veel kittens. De kittens die nooit hun ogen hadden mogen openen. Haar prachtige dochters Hailpaw en Flintpaw waren als apprentices gestorven. Roughflower, ondanks alle drama was ze een van haar mooiste en meest geliefde dochters geweest. Samen met Slatefur waren die twee altijd haar meest dierbare dochtertjes geweest van het eerste nest. Wat betreft het tweede nest waren dat Crescentrose en Heavespark geweest, maar daarmee was het contact wat verwaterd. Het waren de dochters waarmee ze het dichtste bij had gestaan. En dan nog niet eens te beginnen om de andere katten die er niet meer waren. Zoals haar moeder, die ze mistte maar toch ook weer een ander gevoel over had omdat iedereen door haar zoveel van haar verwachtte. Swiftclaw had het zelfs gezegd, Rattlesnout had het haar ingewreven.
"Tallshadow," begroette ze de kater toen deze bij haar was. Hij was misschien wel de laatste die ze zou willen spreken. Om te beginnen deed hij haar teveel denken aan zijn oudere broer Thrushdive, dat had ze altijd al gehad bij de jongere kater. Verder had hij haar openbaar terechtgesteld. En daar was ze hem niet dankbaar voor. "Het was een ongeluk," dat was het enige wat ze voor nu als reactie gaf op zijn andere woorden. Spill sister. Ze was zijn zus niet, en ze zou hem nooit zien als een broer. Natuurlijk was het humor geweest, maar het was precies die humor van hem die ShadowClan hun eer afnam. Hun duisternis, hun roots. Ergens snapte ze niet hoe iedereen haar zoveel kon haten, maar deze kater op poten gedragen werd.

TALLSHADOW | THE HIGHLANDS

♔ nickdiazfan

Oke, niet de juiste opening bleek al snel. Het leek alsof er een regen van ijsklontjes plaatsvond die de sfeer in minder dan een seconde deed bevriezen, en de warmte uit het gesprek - wat nog niet eens begonnen was - wegnamen. Een beetje verbaasd was hij wel, maar besloot dat dit niet het moment was om beledigd te doen. Ze was waarschijnlijk boos op hem, en hij kon wel honderd redenen bedenken waarom ze dat zou zijn. Vast een goede reden though, die hadden de katten die boos op hem waren meestal. Bovendien vertelden ze het hem gedurende het gesprek ook wel, zo ook Fawn. Die begon er zelfs mee. Dat het een ongeluk was. Meteen zuchtte Tall een beetje verlaten, en liet zijn hoofd hangen. "Dat weet ik," Mauwde hij in antwoord, en keek weer omhoog naar de poes, zijn blik oprecht en serieus. Natuurlijk ging het hierover.