We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Een verveelde gaap volgde nadat Owl besloot om in een rustige plek wat uit te rusten. Hij had zonet wat gestoeid met Ospreykit en voelde zich nu wel wat vermoeid. Aangezien hij ook niet veel slaap had gekregen, maar het was ook niet dat hij voldoende slaap kreeg. Allemaal energie en enthousiasme om de wereld te verkennen, dat hield hem vooral wakker. Maar ook zo dicht opgekruld met al zijn nestgenootjes leek ook al wat te veel te worden. In gevoel was het vertrouwd, veilig en gezellig. Dat was het nu ook nog steeds. Maar ook langzaamaan wat drukker. Bijna iedereen had zijn of haar oogjes geopend en sommige konden al staan, net zoal Owl al tijden probeerde. En ze werden langzaamaan, maar zeker groter en feller en ze kregen allemaal al hun eigen karakter. Soms was het irritant. Hij wou zijn eigen plek. Lekker lang uit op zijn zij liggen zonder iemand dat met zijn dikke reet op hem besloot te liggen. En soms wou hij alle aandacht, de spotlight, hij wou alle ogen op hem. Hij had voor niks zijn vacht net gehouden, maar sommigen leken het niet te waarderen. En hij kon ook behoorlijk arrogant of ijdel klinken, maar het boeide hem niet zoveel. Hij was vriendelijk tegen zichzelf, dat was genoeg.
Kittens. Overal. Kittens. Gelukkig niet in haar Clan, oh no, dan zou ze die kittens iets aan doen. Ze waren irritant en iedereen vond ze maar schattig, leuk enzovoorts. Zij snapte dat niet. Ooit was zij ook leuk en schattig geweest, maar daarna? Daarna kijken ze niet meer naar je om. Ze eisde gelukkig wel de aandacht op, daar niet van, aandacht kreeg ze genoeg, zolang ze dat maar wilde. Maar die kittens hoefde er helemaal niets voor te doen. Maar goed. Met als smoesje dat ze de geuren van de clans moest leren ging ze naar de kittens toe van een andere Clan. Welke Clan wist ze niet uit haar hoofd, want tja... ervaring had ze er niet mee. Maar haar aandacht werd getrokken door één of ander mormel. Ze liep er dan ook zonder pardon op af en keek naar de kitten. Zelf was ze ook niet zo groot, totaal niet. Ze kon nog makkelijk tussen de kittens lopen en als ze zou zeggen dat ze nog Crimsonkit heette zou iedereen haar nog geloven ook. Hah, dat was het beste. "Waar is je mama?" vroeg ze even, aangezien de kitten op een wat rustigere plek lag, niet echt bepaald dichtbij een queen. Oh, zelf was ze dus niet zo geweest. Zij eisde gewoon die aandacht.
Hij had de poes heus wel opgemerkt. Zijn blik ongeïnteresseerd terwijl ze wat dichter kwam. "Waar is je mama?" Excuse you? Ook hallo. Owlkit trok een wenkbrauw op. Nog steeds zwijgend. Hij verdiende beter dan dat. Het was niet dat hij echt verdwaald was. Het was een grot, hoe moeilijk kon het zijn? Hij zwiepte even met zijn dikke staart. Oké, hij moest het goed zeggen. Met de 'w' en een voldoende accent om het stomme gestruikel over de woorden wat minder duidelijk te maken. "Niet hier," zei hij uiterst droog. Zei hij het goed? Vast wel. Al klonk het wat twijfelend. Maar ze begreep hem heus wel, zo dom waren katten niet.
De kitten trok een wenkbrauw op, geen woord zeggende tegen haar. Meende je die? Oh hoe erg ze de kitten toch wilde slaan... ze mocht het niet, dat wist ze wel, maar dat zou ze toch zo graag doen... de kitten moest doen zoals zij wilde, dus als ze wat vroeg moest de kitten antwoorden. En zo goed mogelijk ook. "Niet hier," klonk er van de jonge kater af, met ietwat twijfel in zijn stem. Heh? Dus zelfs dat kon de kitten niet goed beantwoorden? Wie dacht de kitten wel niet wie hij was? "Hoe heet je uk?" verliet haar bek totaal niet aardig. Waarom zou ze? Het was immers niet haar kittens en ze kwamen niet uit haar clan. Dus ze mocht doen wat ze wilde. Tenminste, met woorden. En daarbij, deze kitten irriteerde haar. Dus voor haar waren er genoeg redenen om niet aardig te zijn tegen deze kleine uk. Die mocht meteen weten wie hier boven hem stond, wie hier nu de leidende was. Dat was zij, niet hij.
Blijkbaar was de kattin niet echt blij met het antwoord. Pfft, ondankbaar. Tenminste zei hij wat. "Hoe heet je uk?" Vroeg ze. Waardoor Owl zijn oren spitste. Pardon? Oké, ten eerste had ze geen enkele recht om hem zo te noemen, alleen hij kon zichzelf uitschelden, ten tweede, hij was nog een kitten, tuurlijk was hij nog klein, ze had nog geen enkele reden om hem al zo te noemen, en ten derde, ze was zelf al klein genoeg. Hij wist zeker dat het hem maar een paar manen kostte om haar in te halen. "Heb je mijn naam nodig voor wat?" Vroeg hij uiteindelijk. Langzaam met zijn ogen knipperend om te laten zien dat hij niet zo geïnteresseerd was. "Mammie ene Owlkit heeft me aangevallen!" Zei hij opeens in een hoog piepstemmetje, bewerend haar na te doen. Ze wou het moeilijk spelen? Dan kreeg ze het moeilijk. Als ze hem zou slaan kon hij altijd zelf zijn vader pakken en die zou haar een vossenlengte in de grond rammen. Hij mocht haar wel plagen door te zeggen dat ze naar haar mammie zou rennen, maar hij was tenslotte nog een 'ukkie'. Als ze hem zou aanvallen was het onterecht, omdat hij daar niet sterk genoeg voor zou zijn.
De kater leek niet echt blij te zijn met haar vraag. De kleine kitten was een tijdje stil. Wat nou, reageer klein mormel. Ze wilde antwoorden en die kreeg ze niet van deze pluizebal. Ugh. Wat een rotkitten. Vast achtergelaten door zijn mammie en daarom zat hij alleen. Was vast een weesje. Dat verdiende hij ook nog eens dus dat was mooi. "Heb je mijn naam nodig voor wat?" Klonk er van de kitten af, waarna hij langzaam knipperde. Wat nou hm? Was hij te bang om zijn naam te vertellen? Pok, pok, pok, pok.. "Mammie ene Owlkit heeft me aangevallen!" Wát? Hoe durfde hij? Maar het was Owlkit dus? Dat was mooi, ze wist in ieder geval zijn naam. "Heh... mammie? Wat moet ik daar nou mee?" " sprak ze even grijnzend terwijl ze een stap dichterbij deed. "Ik ben geen zielige kitten als dat jij bent, Owlkit." sprak ze met een grijns op haar gelaat.
Ze leek niet geamuseerd door wat hij haar had verteld, of gedaan had. Of whatever deze wildvreemde poes nou van hem vond. "Heh... mammie? Wat moet ik daar nou mee?" Vroeg ze. Man, deze katten wisten sure wel hoe ze met hun eigen brein hunzelf konden verwarren. Ze was dommer dan ze eruit zag, moest hij toegeven. Vervolgens kwam ze wat dichterbijer. Wow, intens. "Ik ben geen zielige kitten als dat jij bent, Owlkit." Zei ze. Waardoor Owlkit melodramatisch naar adem hapte. The agony. "Een kitten ben je inderdaad niet, al gedraag je je wel als een." Antwoordde hij, zijn stem nog steeds neutraal en droog. "Aan de andere hand, zielig ben je wel."
De kitten begon naar adem te happen. Hah! Zie je! Daar had ze hem. Ze was toch echt wel zeer beter dan dat hij was. Veel sterker, veel slimmer! Boem, daar had hij het echt niet van terug. Hahahha. ”Een kitten ben je inderdaad niet, al gedraag je je wel als een.” klonk er neutraal van de kitten af. Excusez-moi? Waarom dacht de kitten nu opeens weer dat hij beter was dan haar? Bullshit! Zij was gewoon beter wat dacht hij wel niet?! ”Aan de andere hand, zielig ben je wel.” Wat was dit opeens. Dit was magie. ”Ik ben niet zielig.” sprak ze meteen tegen de kitten. Straal die dominantie uit Crimson, dit kon je. ”Ik ben stoer.” oh ja nu zou ze het nailen. Nu kon hij er niks meer op terug zeggen.
En ja hoor, toen werd het een roast wedstrijd? Al was het duidelijk dat Owlkit aan het winnen was, deze kattin leek zich veel meer van zijn woorden aan te trekken dan hij in werkelijkheid erover voelde. ”Ik ben niet zielig.” De kitten trok met zijn oren. ”Ik ben stoer.” De kater liet een raar geluid horen terwijl hij zijn lach probeerde in te houden. "Oh ja?" Zei hij in een verwaande toon. "Wat probeer je, dan? Ruzie zoeken met een kitten?" StarClan, hij was de stoere, al zag deze kattin niet zo intimiderend uit.
Oh als ze deze kitten nou iets aan kon doen he. Ze had het zo gedaan. Maar hoeveel gezeik ze dan waarschijnlijk wel niet over haar heen zou krijgen mocht dat gebeuren. Zo slim was ze dus nog wel. Maar wat een vreselijke kitten. Ze wilde hem zo van het ravijn af dumpen. Of in the rapids. Dat was nog beter want dan zou niemand erachter komen dat zij degene was! Al zou de kitten waarschijnlijk nooit met haar mee gaan en zou ze hem totaal niet erin kunnen smijten, een beetje fantasie was goed. Toen ze hem vertelde dat ze stoer was kwam er een raar geluid uit zijn bek. Mooi. Sterf. Dat verdiende deze kitten wel. Irritant ding dat het was. ”Oh ja?” klonk er verwaand van de kat af, waarop ze even snoof. Ja. Dat was te zien toch? ”Wat probeer je, dan? Ruzie zoeken met een kitten?” klonk er van de kleine kater af, waarop zij hem strak aan keek. ”Ik ga alleen naar de eagle’s peak en Vulture drop terwijl dat niet mag.” sprak ze met een grijnsje tegen de kitten. Hah. Take that. Dat zou de ander niet doen. Dat mocht hij nog niet eens. Dus het gaf wel aan hoe stoer zij wel niet was he. Oog in oog met roofvogels gestaan zonder ook maar een moment angst te tonen. Bam.
Onderwerp: sassy 
zo 16 jul 2017 - 15:32
